21 t/m 26 maart
Oze laatste dag in Spanje staat in het teken van regen. Tussen de buien door Boris uitlaten en verder binnen lezen en klusjes doen op de laptop. We lunchen in het restaurant naast de camping. Best lekker allemaal. Al merk ik wel dat ik niet zo goed een zware lunch kan hebben. Het is gewoon te machtig op dat uur. Terwijl ik ’s avonds altijd enorm geniet van een warme maaltijd.
Als we opruimen zijn de weergoden met ons, het is droog. We doen rustig aan, na vertrek nog wat boodschappen en dan op naar Barcelona. Dat gaat voorspoedig, vooral de laatste kilometers zijn prachtig. We rijden hoog langs de kust en hebben een fantastisch uitzicht. Zo tuffen we Barcelona binnen, bijna over de kop van de Ramblas en het standbeeld van Columbus naar de haven. In het havenkantoor wacht ons nog een verassing. Dachten we alles zo keurig voorbereid te hebben, moet er nog weer een app gedownload worden i.v.m. corona en de veiligheid. De duvel en zijn ouwe moer moeten we invullen. Dat is voor iedereen het geval en er worden heel wat wanhoopskreten geslaakt. Natuurlijk lukt het uiteindelijk toch en een uur na binnenkomst verlaten we het havenkantoor met onze tickets (het duurde echt niet lang omdat het zo druk was, maar die app, he!).
Dan is het dus verder wachten. We pakken wat spullen in, lopen een rondje, eten in de camper, lopen nog een rondje en dan mogen we het haventerrein op. Weer wachten en een verkleumde Duitse motorrijder binnen uitgenodigd voor de koffie. Dat werd in dank aanvaardt, we moesten daar toch ook weer zo’n 2 uur wachten. Dat is in het donker en de kou naast je motor echt niet prettig.
We rijden aan boord en gaan met onze spullen en Boris op zoek naar onze hut. Tussen de vrachtwagens is nauwelijks 50cm ruimte en Boris vind al dat lawaai doodeng, maar het lukt en na zoeken en met hulp van de bemanning vinden we onze hut. Spullen neerzetten en snel naar boven, want een haven uitvaren is altijd een mooi moment. Dat heeft toch iets magisch, zo’n enorm schip dat uit vaart.
Daarna begint de lange tocht. Het is inmiddels al best laat, dus snel nog een hapje eten. Nog even lummelen en dan naar bed. Voor Boris een feest, voor ons iets minder. Hij weet niet goed wat hij met zijn vrijheid aan moet. Boris slaapt altijd in zijn bench en dat vindt hij heerlijk. Als we die ’s avonds klaar zetten, springt hij er bijna altijd zelf in en gaat lekker slapen. We hebben de bench niet meegenomen, wel zijn kussen. Maar Boris vindt het veel leuker om van bed naar bed te springen, lekker in mijn handen te happen , bovenop me gaan liggen en zo brengt hij spelend de nacht door. Voor één keer gunnen we hem dit feestje.
Na ontbijt en praatje met wat reisgenoten vindt Rob een goed plekje aan boord. Een bankje in de zon, daar brengen we het grootste deel van de dag door. Het is heel rustig aan boord, vooral vrachtwagen chauffeurs en die blijven binnen hangen. Wel jammer dat er in de chauffeursruimte gerookt mag worden, het is daar na een dag echt niet fris meer. Het restaurant ligt daarnaast, dus we kunnen er niet om heen. Gek hoor dat we dat vroeger zo normaal vonden en het nu gewoon vies vinden als er in een binnenruimte gerookt wordt. Dus is het extra fijn dat we de meeste tijd buiten in het zonnetje kunnen zitten.
Rond 18.30 uur kunnen we van boord af. Toen we vertrokken was er veel personeel om de weg te wijzen, maar het lijkt alsof die allemaal al van boord zijn. Er is niemand te vinden, allerlei doorgangen zijn afgesloten en niemand weet waar we naar de auto’s kunnen. Het geeft een onbehaaglijk gevoel en na een oproep om naar de auto’s te gaan is er opeens ergens een deur open, maar ook niemand die iets vertelt. Gelukkig is er een medecamperaar die ontdekt hoe we bij onze voertuigen moeten komen en dan zijn we ook snel in onze camper. Vrachtwagenchauffeurs staan al te toeteren, ja die waren er natuurlijk al lang!
Dan op zoek naar een camperplek, de eerste die we uitgezocht hebben bevalt ons niet. Een groot parkeerterrein waar niemand is, het is inmiddels donker en dat helpt niet voor het veilige gevoel. Dan maar door naar een camping, eerst nog een adres dat niet klopt en dan staan we bij een camperplek bij een boerderij. Het is er stikdonker! Rob gaat eerst maar eens lopend op onderzoek. Net als ik bedenk dat het te lang duurt en hem wil gaan zoeken komt hij terug. Het is een camping in renovatie maar we mogen er staan. Dat doen we maar. We zijn gaar en moe en willen een plekje voor de nacht.
We worden wakker op een prachtige plek. Gisteren in het donker konden we er niets van zien. Het is een groot terrein, met visvijver, appartementen in aanbouw en camperplekken. Alles kleinschalig met in de verte uitzicht op zee. 20 euro is wel veel geld want de wc is al maanden niet stofvrij gemaakt, en de douche werkt niet. We hebben heerlijk geslapen en alleen een ezel horen balken, dat is ook wat waard. We trekken verder en komen in een klein dorpje, Scampitella, op een park4night plek. Voor de nacht prima . Het is er stil, naast het kerkhof en onder toezicht van padre Pio. We worden ’s nachts een paar keer wakker van zwerfhonden, die nogal te keer gaan. Verder slapen we prima. Ook dit gaat ons steeds beter af in de kleine dorpjes. We zijn wel een bezienswaardigheid, een fiat panda uit het jaar nul rijdt een extra rondje op het parkeerterrein om eens goed te kijken wat er gebeurt, wandelaars lijken speciaal even voorbij te komen. Als we wegrijden en even verderop stoppen bij een vuilnisbak komt er een mevrouw de camper en ons bekijken. We zijn de gebeurtenis van de dag. Het is in dit gebied ook uitzonderlijk om een camper tegen te komen. campings lijken hier niet te zijn.
Om te beginnen rijden we naar Matera, afhankelijk van hoe lang we daar rond willen kijken bepalen we of we daar blijven of door rijden. Het is er prachtig, een stadje , ontstaan rond 1200, uitgehakt in de rotsen. Na jaren van verval en verwaarlozing wordt het langzaam aan gerestaureerd. We kijken onze ogen uit, zo mooi. Wat goed helpt is dat we voor het eerst sinds weken weer echt mooi weer hebben en het seizoen nog niet begonnen is, het is hier heel stil en dan maakt zo’n mooi plaatsje extra sfeervol. We lunchen er erg lekker en wandelen de hele middag door Matera.
We besluiten toch door te rijden tot vlak voor Brindisi, als we dat nu doen kunnen we 3 nachten op één plek blijven , ook al is het al een beetje laat. Bij Bari is het spitsuur en Rob weet weer waarom hij zo’n hekel heeft aan de Italiaanse rijstijl. Anticiperen doen ze niet, het zijn (bijna) allemaal “Remi’s”(uit Alleen op de wereld, weetjewel!) maar ook hier rijdt Rob ons goed doorheen. We arriveren in het donker, maar de campingbaas helpt ons goed op weg en helpt bij het inparkeren. We hebben er goed aan gedaan om door te rijden, want als we ’s morgens buiten komen schijnt het zonnetje en kunnen we zelfs buiten ontbijten. Dat voelt als een cadeautje. Lekker een kop koffie toe en dan een wandeling met Boris naar de zee. Stranden zijn hier niet, maar we vermaken ons op de rotsen en Boris kan lekker los lopen. Helaas snapt hij nog steeds niet dat zout water niet goed voor zijn darmen is. Dus ’s avonds dunne poep en schrikt hij van zijn eigen winden. Na de lunch stapt Rob op de fiets voor boodschappen en ik vind dat ik de camper moet opruimen. De zon en mijn boek zijn veel aantrekkelijker, dus blijft de rommel liggen en geniet ik van het zonnetje. Rob komt een paar uur later terug, nog bruiner dan hij al was, met een paar stijve benen, het fietsen naar het stadje was behoorlijk “vals plat” Rob heeft zelfs een stukje moeten lopen, zelfs de elektrische fiets kon het niet aan. Morgen spierpijn?! Zo hebben we en paar heerlijke Italiaanse dagen voor we aan een nieuw hoofdstuk van onze reis beginnen, Griekenland!!
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
