november 2022 – We zijn op pad

27 november 202210 januari 2023

Alentejo, het mooie binnenland van Portugal

20 t/m 26 november

Na anderhalve week gaan we weer echt op pad, we laten Setúbal en de fijne dagen met onze dochter achter ons. We zijn even aan het puzzelen geweest wat we willen, de zon op zoeken en dus richting de Algarve of nemen we het regenachtige, ietwat frisse weer, voor lief en trekken we nog een keer het binnenland in? Dat laatste wordt het! We vinden het reizen door het binnenland van Portugal zo fijn dat we het mindere weer voor lief nemen. Binnen een paar uur op deze eerste reisdag kijken we elkaar wel een paar keer aan, het regent, niet normaal zoveel! Hebben we hier nu echt goed aan gedaan? We rijden als eerste stop naar Evora, hier waren we in maart ook al en we lopen dan ook alleen de stad in om wat te drinken en rijden de volgende ochtend weer verder. Nog een klein uurtje rijden en we kunnen Spanje zien liggen. Een mooie parkeerplaats aan de voet van het burchtdorp Monsaraz en het is droog! We gaan meteen maar naar buiten en maken een flinke klim omhoog om door dit prachtige dorp te lopen. Het is er erg stil, wat de schoonheid van het vestingstadje goed tot zijn recht laat komen, we slenteren door de straatjes en genieten van de prachtige foto’s die overal hangen. Het zijn zwart/wit foto’s die zeker 60 jaar geleden in het dorp zijn genomen. Heel eenvoudig, maar juist daardoor erg mooi. Er zijn een paar winkeltjes voor toeristen, wel met erg mooie spullen en wat horeca, ook die zien eruit of ze nog uit de tijd van de zwart/wit foto’s zijn. Zomers zullen er wel meer gelegenheden open zijn en zijn er ook vast meer terrasjes. Het dorp heeft een paar flinke parkeerterreinen die er op wijzen dat het hier heel vol kan zijn.

De volgende ochtend ga ik hier nog even tevergeefs op zoek naar brood en heb ik bij terugkomst een gezellig gesprek op het parkeerterrein met een Nederlands stel in een Portugese camper, ze zijn net naar Portugal verhuisd en nog volop bezig met hun huis en emigratie. We kletsen zo een half uur vol! Na ontbijt en koffie gaan we er op uit voor een wandeling, wat is het hier prachtig! We lopen bijna alleen maar op karrensporen, rotspaden en af en toe een stukje over de weg. Dat is niet erg, er rijdt hier zo weinig verkeer. Waar we ook lopen, we zien bijna steeds het kasteel van het vestingstadje en dat is prachtig om vanuit zoveel verschillende hoeken te zien. We komen ook nog bij een menhir, die hier is neergezet omdat de oorspronkelijke plek onder water is gezet voor het stuwmeer. Via een dorpje, waar we tevergeefs, de bakker zoeken klimmen we via een behoorlijk steil pad omhoog naar de camper. Het was geen lange wandeling, maar wel met behoorlijke pittige afdalingen en klimmetjes, heerlijk.

Een wandeling waarbij we Monsaraz steeds in de verte zien.

Aangezien we toch wel graag wat brood willen hebben rijden we ’s middags 15 km verder, naar Mourao. Ook weer een stadje met een kasteel en als we langs de slotgracht lopen kunnen we Monsaraz en zijn kasteel in de verte zien liggen. In eerste instantie zijn we niet heel enthousiast over de camperplek, maar er is wel een dorpje met winkels en dus brood. Het is ook al laat in de middag, dus we blijven. Het gebeurt niet vaak, maar we staan helemaal alleen. Als we een beetje gewend zijn vinden we het eigenlijk een prachtige plek. We staan voor de ingang van het kasteel en het dorp ligt aan onze voeten en dan hebben we ook nog een prachtig uitzicht over de omgeving. De volgende ochtend maken we een wandeling door het leuke dorpje, het grote verschil met Monsaraz is dat hier ook zomers nauwelijks toeristen komen, het is gewoon een Portugees plattelandsdorpje en dat vinden wij eigenlijk ook wel weer heel erg leuk. De straten, huizen en bewoners zijn wat minder gestyled, om het zo maar eens te zeggen.

’s middags maken we weer een wandeling, nu naar het stuwmeer en over de landerijen, langs het vee en weer terug naar het kasteel. We zijn net op tijd binnen, want we liepen al in een miezerbui, maar terug in de camper, begint het echt te regenen. We besluiten om hier nog een nachtje te blijven en eind van de middag komt er nog een camper, we staan dus niet meer alleen. Onderweg vinden we nog een plek om te lozen en water te vullen. Wat ons bijna nooit, gewoon echt nooit gebeurt, is dat we daar ruzie krijgen! Een stel is daar bezig om water te vullen met 5 literflessen. De kranen hebben geen schroefdraad voor een koppelstuk, dus doen zij het met flessen. Maar ze hebben zoveel grote flessen dat ze allebei de kranen in gebruik hebben. Rob wil één van de kranen gebruiken, maar dat vindt onze collegacamperaar niet goed. Ik zie Rob bijna nooit boos, maar dit vindt hij zo stupide dat hij bijna ontploft. Er zijn 2 serviceplekken, dus voor iedere plek 1 kraan, logisch toch. We laten het er maar bij, spoelen de toiletcassette, lozen het vuile water en vinden vast elders wel schoon water.

Het volgende plaatsje, Moura, is ook maar een halfuurtje rijden. We hebben gezien dat we daar bij de Intermarche kunnen wassen en dat er een P4N plek is. Maar die keuren we af, er is niet echt ruimte en we vinden het geen fijne plek, in het centrum is ook nog een P4N plek, maar ook die vinden we niet goed. Dat betekent dus doorrijden. Gelukkig bij de Intermarche wel schoon water kunnen vullen.

We laten Moura dus achter ons en kijken welke plaats we nog meer aan willen doen. Onze vlaggetjesparade (zo noemen we al onze vlaggetjes in google maps, waar we plaatsen markeren met een vlaggetje en een korte omschrijving) geeft aan dat dat Serpa is. Daar gaan we naar toe. Aan de rand van het stadje, met weer een kasteel, ligt een camping. Dat is toch ideaal, een camping en 5 stappen buiten de camping zijn we in het dorp. Na aankomst eerst maar eens een rondje wandelen. Er is een mooi historisch centrum, het is allemaal niet groot, maar wel sfeervol. Morgen maar eens kijken of we naar het kasteel wandelen of in de omgeving een wandeling gaan maken. Boris is dan vast weer uitgerust. Hij heeft de afgelopen 2 dagen veel los gelopen en dan maakt hij veel meters. Vandaag heeft hij dan ook bijna de hele dag en avond liggen slapen.

Waarom er hier zoveel kastelen zijn? We zitten dicht bij de Spaanse grens en de familie Bragança liet hier eeuwen geleden kastelen bouwen om de grens te bewaken. De kastelen stonden zo dicht bij elkaar zodat ze met vuren signalen en waarschuwingen konden afgeven en zo de grens konden bewaken. Een groot del van deze kastelen is nog steeds in het bezit van deze familie. Nu ik dit weet, zie ik die naam ook overal terug. Een bakker, een straat en een stad in het noorden van Portugal. Bragança is een belangrijke familie.

de laatste video staat hier

Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Twitter, Youtube en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.

20 november 202210 januari 2023

Visite in Setúbal

13 t/m 19 november

Dit is echt een andere week in ons camperleven. We gaan met onze dochter in een appartement in Setúbal!! Ongelofelijk zin in natuurlijk, want als iets het camperleven moeilijk maakt is het, het missen van iedereen die ons lief is. Het bezoek van onze dochter Mara is dan ook iets waar we allebei echt naar uitgekeken hebben.

“Wonen” in een appartement, even wennen, maar best fijn.

We hebben een appartement in het mooie centrum van Setúbal, met kleine straatjes vol winkeltjes en een plein met terrasjes, een supermarkt en markthal op loop afstand. Zondag rijden wij met de camper naar het centrum en lopen een paar keer heen en weer om alles uit de camper naar het appartement te brengen, Jeetje wat haal je dan veel uit de camper!! Na de laatste spullen neem ik Boris mee en Rob rijdt terug naar de camping, EcoParque do Outo, CC sc# 52413, hier hebben we al een paar dagen gestaan en we hebben het vertrouwen dat de camper hier goed staat en er redelijk toezicht is. Het personeel van de camping is heel hulpvaardig en vriendelijk. Dat blijkt wel als Rob de camper heeft weggebracht en hij op de bus staat te wachten…………………….die om een onduidelijke reden niet komt. Een van de vrouwen van de camping rijdt met haar auto langs de bushalte en vraagt of Rob mee wil rijden, want de bus gaat niet komen. Ze spreekt geen Engels, maar met handen en voeten komen ze er samen wel uit en Rob wordt in het centrum van Setúbal afgezet. Lief toch!

Inmiddels heb ik het huisje ingericht, lopen we een rondje in de stad, gaan met zijn tweetjes eten, want Mara heeft vertraging en komt uiteindelijk pas rond 23.30 uur aan. We zijn dolgelukkig dat ze er eindelijk is, maar na een glaasje water rolt Mara haar bed in. Eerst maar eens slapen en dan morgen maar echt de tijd voor elkaar nemen om bij te praten.

De dagen erna gaan we op stap naar Sintra, Nazaré, maken we tochtjes door de omgeving en gaan we een paar keer heerlijk uit eten, drinken tussen de buien door wat op een terrasje, maar genieten vooral van het gezelschap van onze dochter en is het bijpraten, kletsen, genieten, spelletje doen en wat vliegen die dagen dan snel voorbij!

Deze week kent weinig reisbewegingen, daarom houd ik het verslag kort, het was echt even een familieweekje en daar valt verder niet zoveel over te vertellen. Wat misschien nog wel de moeite waard is om te schrijven, hoe het was om zo in een huisje te verblijven. Daar hebben we gemengde gevoelens over. De plek van het appartement was echt fantastisch. Alles dichtbij de hand, de huurauto konden we op 5 minuten lopen gratis parkeren en verder was alles heel dichtbij. Setúbal werd al omgetoverd in kerstsfeer, dat maakte het extra sfeervol. Helaas viel het appartement tegen, ook al was het echt mooi en gezellig ingericht. Het appartement had maar één raam en die zat in de woonkamer. De slaapkamers, douches en toilet hadden geen ramen, daarbij was er een flinke putlucht. Jammer dus, de huisbaas wilde of kon niet zoveel met onze klachten. Dus hebben we het uiteindelijk maar zo gelaten. Kortom, Setúbal was echt een leuke plek, maar het appartement zouden wij echt niemand aanbevelen.

Nu ik dit schrijf is Mara weer vertrokken, moeilijk hoor! Met name ik ben dan wel echt even van slag en ben de dag erna nog wat huilerig, ook al mist Rob haar ook natuurlijk! We nemen dan ook nog even een dagje rust op de camping, maken de vlog en blog af, wassen het beddengoed en maken een reisplan voor de komende weken.

de laatste video staat hier

13 november 202210 januari 2023

De oceaan tussen Porto en Lissabon

5 t/m 12 november

We rijden naar Coimbra, dit is een stad waar we in het voorjaar al een tip voor kregen. We waren toen in Albanië bij een warmwaterbron. Daar spraken we al poedelend in het water een Oostenrijker en die vertelde dat hij Coimbra één van de mooiere plekken in Portugal vond! Die tip, zoals veel meer tips, hebben we in onze vlaggetjesparade gezet. In Google maps kun je plaatsen, of interessante plekken markeren met een vlaggetje en er iets bij schrijven. Wij vinden dat een fijn systeem om plaatsen te registreren. Ook al komen we er nu niet aan toe of is de tip in een heel ander land, het staat genoteerd. Dat werkt bij ons beter dan lijstjes op papier of aantekeningen op de laptop bij houden. Zo komen we dus in Coimbra, Camping Parque Municipal de Campismo, CC sc# 10003 terecht en het is absoluut de moeite waard. Vanaf de camping fietsen we 6 km naar het centrum, Boris weer mee in de fietskar en met het zonnetje boven ons hebben we een heerlijke middag. In de drukke winkelstraat waar we lopen is Boris schrikkerig en wil hij niet erg. Er zijn veel straatmuzikanten en daar is hij niet blij mee, vooral de Fadomuziek is niet aan onze hond besteedt! Op een plein iets verderop wordt het gelukkig beter, hier staan 2 poppenspelers, geweldig, hoe die hun poppen allerlei muziek laten spelen en zingen. We kunnen daar op een afstandje rustig naar kijken en dan komt Boris weer tot rust. Genietend op de rand van de fontein, in de zon, kijken we mensen en genieten van de mooie gebouwen om ons heen. Hierna begint het serieuze werk. De stad staat vol met diverse faculteiten van de universiteit, de één nog mooier dan het ander. De universiteit zelf ligt hoog boven de stad, al zwervend door straatjes en over pleinen klimmen we steeds hoger en komen na een half uur bij hoofdplein van de universiteit. Een prachtig complex waar ze aan een laatste stuk renovatie bezig zijn. Natuurlijk ook een geweldig uitzicht over de stad. Langzaam kuieren we ook weer naar beneden en net voor de zon echt weg is drinken we nog een biertje op een terras. Wat een heerlijke middag.

We zijn het er snel over eens, we hebben voorlopig even genoeg steden gezien, we willen naar de kust! Onze eerste stop is Nazaré. Daar is het enorm druk op zondagmiddag en november is de maand van de hoge golven hier in Nazaré, dat trekt surfers en publiek. In november worden hier de hoogste golven ter wereld gemeten en het is dan ook spectaculair om te zien. In eerste instantie vind ik de drukte verschrikkelijk, zoveel mensen als hier op af komen. Even later heb ik met Boris een mooi plekje op een rots terwijl Rob wat heen en weer slentert. Zo zittend op een rots is het enorm genieten. De surfers worden door de jetski’s achter de golven gebracht en dan is het wachten om de goede golf te pakken. Als het een surfer lukt, dat is echt maar een enkeling, dan wordt er luid geapplaudisseerd. De surfer zal het niet horen, maar het publiek leeft echt mee!

We hadden gehoopt hier in Nazaré een camperplek te vinden maar dat gaat hem niet worden, we rijden nog 15 km verder en vinden dan toch weer een fantastische plek aan het strand! Wauw! We hebben vaker mooie of leuke plekken en zo af en toe een juweeltje en dit is er één van, parking Praia do Salgodo. Ondanks de licht hysterische Duitse buurvrouw, die we ook in Spanje al op een camperplek hebben gezien, blijkbaar heeft ze nu haar vriendinnen van die plek ook hier weer ontmoet. We zullen het er maar op houden dat ze het erg gezellig met elkaar hebben. Het is een klein dorpje waar nu niemand lijkt te zijn, een parkeerterrein met een restaurant en een openbaar toilet, alles gesloten. Maar vanuit de camper doen we 2 stappen en staan op een prachtig strand waar de golven flink hoog zijn en we uitkijken op de rotsen van Nazaré. Hier worden we blij van. Na het ontbijt buiten op een bankje koffie, Boris rent als een dolle over het strand en wij zijn gewoon heel tevreden.

Hier vandaan trekken we verder langs de kust, naar Peniche, ook daar kliffen, enorme golven en een wandeling over de kliffen is prachtig. Er ligt één rots wat verder in zee, waar de golven omheen beuken. Er zijn bruggetjes om over spleten te kunnen lopen. We doen dit een klein stukje, maar ik vind het wel erg smal en de golven beuken omhoog tot vlak voor onze voeten waardoor de ondergrond glad is. Het is mij te dol, ik ga terug en Rob gaat solidair ook mee.

Hier vandaan gaan we op zoek naar een slaapplek, en vinden in een dorp met veel hoogbouw een prima camperplek. Niks moois aan, maar prima slapen en een serviceplek, Area Consolacao .

Het wordt nu echt tijd om richting Setúbal te rijden om een appartement te gaan regelen voor als Mara komt. Met heel veel regen en hier en daar erg slechte wegen komen we eind van de middag op een camping in de buurt van Setúbal aan.

Een prima camping, EcoParque do Outo, CC sc# 52413, we blijven hier in ieder geval één nachtje. De volgende dag gaan we met de camper naar een paar adresjes voor een appartement. De eerste ligt in een leuke buurt, doodlopend straatje, maar er zijn een paar huizen in redelijke staat en de rest is bouwval. Er wordt in de buurt wel veel opgeknapt en waarschijnlijk is het over een paar jaar erg mooi. Het tweede appartement ligt in zo’n zelfde soort straatje maar dan elders in de stad. De huizen zien er hier goed onderhouden uit, pleinen, terrasjes, winkels en de overdekte markthal op loopafstand, we zijn wel een beetje verkocht. Er is niemand aanwezig, maar we hebben wel een telefoonnummer, de eigenaar is helaas niet in de buurt om ons binnen te laten kijken, maar we spreken af dat we ’s avonds nog even contact hebben. We rijden voor de vorm nog even naar de andere 2 locaties die we gevonden hadden, maar al zien ze er keurig uit, ze liggen erg ver uit het centrum. Na wat heen en weer bellen en mailen hebben we het geregeld. Heerlijk! We gaan samen met onze dochter een paar dagen in een huis!

We hebben een leuke camperplek voor de komende dagen gevonden, maar als we die invoeren in de navigatie dan blijkt die een uur rijden hiervandaan, dat vinden we te gek. We zoeken nog even in de omgeving, maar kunnen het niet vinden. We besluiten terug te gaan naar camping EcoParque do Outo. Het is een prima plek, er is brood te krijgen, een terrasje naast de camping. Verder is er niet veel. Wandelen en fietsen kan hier niet want er loopt een drukke weg langs de camping. We vinden het voor nu wel even goed zo. Wat we ons niet altijd realiseren is hoe vermoeiend reizen is. Steeds opnieuw een plek zoeken, de omgeving leren kennen, het verveelt ons geen moment. Tot we allebei denken, “Goh, wat zijn we moe!” Dan wordt het hoog tijd om op de rem te gaan staan, te lummelen, krantje lezen, haken, praatje met de buren, buiten spelen of wat dan ook en dat doen we hier dan ook. Het is inmiddels aangenaam weer, de zon schijnt en daar genieten we volop van.

3 heerlijke zonnige dagen op de camping.

Op de laatste ochtend van deze blogweek hebben we nog een erg leuke date. We zijn gevraagd voor een interview in het blad “Vanlife” van en door reizigers over het leven in een camper of busje. Inmiddels hebben we zoveel ervaring dat we wel een verhaal hebben, denken wij. Dit interview gaat vooral over het financiële deel van onze trip. Het is een gezellig gesprek met Stephanie van “camperbenn”, zelf dus ook reiziger. Best spannend, maar vooral heel erg leuk. Het blad verschijnt in Februari, (3x per jaar).

de laatste video staat hier

6 november 202210 januari 2023

De Dourovallei en Porto

30 oktober t/m 4 november

En of we een wijnproeverij hebben gehad! Zeker, wat een belevenis al stelde de proeverij zelf niet zoveel voor. We mochten aangeven wat we wilden proeven en daar kregen we meteen een halfvol glas van! We hadden voor een rood en een rosé gekozen en die vonden we allebei erg lekker. Het ging dus niet zoals wij een proeverij kennen. Nu doen ze dat op dit landgoed (maar waarschijnlijk ook bij een heleboel anderen) op een hele andere manier. De meeste proeverijen zijn van tevoren geboekt. Er komt een chauffeur /gids met een busje met 8 bezoekers. Die krijgen een lunch of diner en daarbij worden verschillende wijnen gedronken. Wij hadden niets geboekt en vonden dit prima zo. Na het proeven nam José Emanuel ons mee door zijn bedrijf. Een prachtige oude wijnboerderij met veel authentieke elementen. Hij sprak goed Engels en kon ons veel vertellen over het proces. Aangezien wij geen wijnkenners zijn en dus geen inhoudelijke vragen hadden over de druiven, het proces enz. genoten wij vooral van alle mooie oude ruimtes, de omgeving en zijn boerderij waar hij ons mee naar toe nam. We keken onze ogen uit, we mochten in de boerderij, uit 1896, overal naar binnen. De woonkamer, vol met snuisterijen en door de terrasdeuren de tuin in met een fabuleus uitzicht over het wijndomein. Daarna over de gang, waar het uniform van zijn opa in een vitrinekast stond. Die was marineman geweest rond de eerste wereldoorlog en het uniform stond als pronkstuk in de gang. Door naar de bibliotheek, boekenkasten vol met vooral navigatieboeken voor de zeevaart. We bleven vooral heel stil staan, want bij iedere stap gingen alle kasten een beetje heen en weer. Midden in de bibliotheek een tafel vol foto’s van alle familieleden. Daarna door naar de kapel! Ieder landgoed schijnt een kapel te hebben, maar dat de kapel aan het huis vast zit is bijzonder, het is een grote kapel met ruimte voor zeker wel 20 mensen. Daarna naar een logeerkamer waar zijn vrouw de muren vol heeft gehangen met katholieke hebbedingetjes, zoals rozenkransen en wijwaterbakjes. José vertelde dat ze vooral in de woonkamer en keuken wonen want het huis heeft alleen een paar open haarden. De ramen zijn van enkel glas en zitten met stopverf in de sponningen en de buitendeur……………….aan weerszijde zeker 5 cm weggerot, je hand kan er zo door naar buiten.

Maar mooi allemaal, we keken onze ogen uit. Daarna nog even bij zijn auto’s gekeken, 2 antieke wagens, daaromheen de wijnvoorraad in dozen en de tafel met etiketteermachine en de machine om de flessen af te dichten. Wij hebben zo onze bedenkingen of het hele proces wel hier plaats vind. Ze verschepen ook naar Brazilië en China en om dan alle flessen stuk voor stuk van een etiket te voorzien? Iets verderop staat een grote moderne schuur, wij denken dat daar meer gebeurt. Het maakt voor ons niet uit, we hebben een paar heerlijke uren met José Emanuel gehad, genoten van zijn charme, zijn mooie verhalen en een inkijkje in hun leven. Een fantastische middag!

Op veel plekken komen we graffiti tegen.

We rijden weer een prachtige route, wat wel op valt is dat nu we dichter bij Porto komen het verkeer steeds drukker wordt. Er rijden veel busjes rond die langs de wijnhuizen en de mooie plekjes rijden. Iedere kilometer is er wel een uitzichtpunt, met grote oversteekplaatsen. Nu op zondag is het redelijk druk, maar wat zal het hier zomers dan zijn? Waarschijnlijk file rijden! We noemen dat ook best wel op, wat een mazzel dat we in deze tijd van het jaar hier kunnen reizen, ondanks dat we niet het allermooiste weer hebben, maken de stilte en rust wel heel veel goed. We rijden naar Vila Real, waar we door het stadje wandelen, wij zijn niet zo onder de indruk. Zeker, er staan wat mooie huizen, prachtige kerkjes, maar volgens verschillende sites zou dit echt een hele mooie plaats moeten zijn, wij zien het niet. We rijden verder naar Lamego, de stad met de trappen die leiden naar de kerk Nossa Senhora dos Remédios. ’s avonds lopen we er even naar toe, dat is echt maar 100 meter van de camperplek P4N #327373 en bewonderen de verlichte kerk die hoog boven ons uit toornt. De volgende ochtend gaan we het proberen………………..het beklimmen van 686 traptreden. Als je beneden staat lijkt het een stevige klim, het valt uiteindelijk best mee. Er zijn onderweg plateaus met een tuin, azulejos (siertegels) een kapel en natuurlijk genieten van het mooie uitzicht. Dat betekent dat we het rustig aan doen. We halen het en ik ben daar dubbel blij om, het is de eerste flinke inspanning nadat ik corona heb gehad en dit voelt wel echt als bijna beter zijn! We hebben nog net de tijd om de mooie barokke kerk te bezoeken en dan, de 686 treden ook weer naar beneden, nou ik kan je vertellen, dat ging een stuk sneller.

Na de lunch rijden we verder naar Porto. Waar we op een camping 6 km buiten Porto gaan staan. Parque Orbitur Canidelo CC sc #26935. Op 1 november gaan wij met het openbaar vervoer naar de stad en we vinden het druk onderweg, zoveel mensen op straat! Rob zoekt eens even op zijn telefoon of we soms een feestdag gemist hebben?! Ja inderdaad, het is Allerheiligen vandaag! Een belangrijke katholieke feestdag, waarop alle belangrijke heiligen worden herdacht en geëerd. Het is op de 4 kerkhoven waar we langs komen, enorm druk. Mensen met schoonmaakspullen, stoelen, bloemen er wordt van alles meegenomen. De graven worden gepoetst en er worden verse bloemen neergezet. Veel winkels zijn dicht, behalve de bloemisten, daar is het behoorlijk druk. Het geeft wel veel gezelligheid, ook in de stad. Veel mensen hebben een vrije dag en gaan er op uit. Het is ook nog een stralende, zonnige dag, dus de terrassen zitten vol! Wij slenteren heerlijk door de stad, kijken naar veel moois, al heeft Porto ook veel vervallen en armoedige huizen. We bewonderen het prachtige stationsgebouw met de grote tegeltableaus die de geschiedenis van de stad vertellen. Lunchen heerlijk buiten op een terras en gaan met de funiculaire weer omhoog naar de brug die ons de stad weer uit brengt. Terug met de bus, dat is hier wel een avontuur. Niet omdat het moeilijk is om de haltes te vinden en de tijdstippen waarop ze rijden, maar wel de staat van de bussen. Op de heenweg was het vooral trillen en lawaai als de bus stilstond en dat doen bussen vaak! Op de terugweg konden de achterdeuren niet goed dicht en maakten daardoor een enorme herrie, zeker daar waar de straat bedekt was met klinkers. Door de opening kwam ook nog de nodige dieselwalm naar binnen. We waren kortom erg blij toen we uitstapten en de frisse zeewind weer konden opsnuiven.

We blijven een extra dagje, ik om weer een beetje bij te komen van 2 inspannende dagen, maar wat ben ik blij dat dat allemaal weer gaat. Rob pakt ’s middags de fiets en rijdt via een prachtig fietspad naar Porto. We soppen de camper, doen een was, maken een heerlijke wandeling met Boris langs het strand. Het is niet zo warm en zonnig als gisteren, maar wel fijn om buiten te rommelen en te lunchen naast de camper.

Hiervandaan rijden we weer het binnenland in. Ons Douro avontuur zit er op en wat was dat een prachtige route. We hebben enorm genoten van de tocht langs deze rivier, bergen, dorpjes, magnifieke vergezichten, de beginnende herfstkleuren, roofvogels en hele vriendelijke mensen onderweg. Nu dus tijd voor een volgend stukje Portugal. Echt een route of plan hebben we niet. We willen over een week in de buurt van Lissabon zijn, want onze dochter komt daar een paar dagen bij ons, daar hebben we ongelofelijk zin in. Het is leuk hoor al dat reizen, maar even je kind vasthouden is toch wel iets dat we missen! Maar goed dat hoort bij de keuzes die we gemaakt hebben.

Fietsen langs oude stationnetjes in Viseu.

We rijden vanuit Porto weer een stukje het binnenland in, naar Viseu. Daar gaan we op een parkeerterrein, tevens camperplek P4N #18275 staan en vlak achter de camperplek ligt een fietsroute langs een oude spoorbaan. Het wordt ook wel weer eens tijd om de fietsen te pakken. Na het ontbijt de fietsen en fietsenkar klaar gemaakt en het fietspad op. Wat een geweldig fietsroute, we zijn binnen 10 minuten uit de buitenwijken en rijden langs dorpjes, bossen, bruggen en tunnels. We zien af en toe een wandelaar of fietser, maar verder is het rustig om ons heen. Boris is het fietsen een beetje ontwend en staat in de fietskar met de staart tussen zijn benen. We maken de route dan ook niet te lang en steeds als we even stoppen krijgt hij wat lekkers. Volgens de routebeschrijving zou er bij de oude stationnetjes horecagelegenheid zijn. Van de 5 die wij zien zijn er 3 zwaar in verval, 1 is er opgeknapt maar gesloten en 1 is er open! Nou dat is genoeg voor ons. Onze eigen broodjes blijven in de fietstas en we nestelen ons lekker in het zonnetje, een broodje en wat drinken, heerlijk! Uiteindelijk fietsen we 25 km, niet super veel, maar wel een heel fijn tochtje. Rob loopt ’s middags nog even de stad in, ik ga het eten klaar maken en maak een plan voor de komende dagen.

de laatste video staat hier