januari 2023 – We zijn op pad

29 januari 202329 januari 2023

We rijden naar de Sahara

22 t/m 28 januari

We blijven nog een extra dagje op de camping in Fez, niet om nog een keer de stad in te gaan, maar om huishoudelijke activiteiten te doen, vrienden te bellen, de vlog en blog af te ronden. Kortom gewoon een lekkere tutteldag. Waarom niet nog een keer naar Fez? Eigenlijk hebben we er gewoon niet zo’n zin in en we komen ook steeds meer tot de conclusie dat wanneer je echt wat van zo’n grote stad als Fez wil zien , we er eigenlijk een paar dagen een hotel moeten nemen en veel wandelen en rond dwalen. Dat gaat met een hond en een camper wat lastiger en Fez maakte niet zoveel inruk op ons dat we er verder veel moeite voor wilden doen, dat dus. Een dagje rommelen was fijn, bed verschoond alle was weer gedaan, extra met Boris gespeeld, heerlijk. Dan is het wel tijd om weer verder te reizen.

We rijden naar Emirates Euro Camping in Azrou, dit is het begin van het Atlasgebergte. We komen vandaag al best hoog en rijden door het wintersportoord Ifrane, het lijkt wel een Zwitsers ski dorp! Dat we hoog zitten merken we ’s avonds goed, het is buiten rond het vriespunt. In de camper hebben we daar geen last van, ’s avonds de kachel en pantoffels aan. ’s Morgens bij het eerste rondje lopen met Boris schijnt er prachtig ochtendlicht op de bergen, het is stil, koud en overweldigend mooi. We verlaten deze bijna Efteling achtige camperplek voor een lange rit richting zuiden. We rijden door het Atlasgebergte, waarvan we inmiddels leren dat het uit meerdere stukken bestaat. o.a. Anti-Atlas, Hoge Atlas, Midden-Atlas. Het Atlasgebergte loopt van Oost naar West en wij rijden vandaag door dit prachtige landschap. Alle tinten bruin, grijs en oranje die je kunt bedenken trekken voorbij, geplooide bergruggen, steile wanden en daarin het berbervolk die met kuddes geiten en schapen rondtrekken. Zo nu en dan rijden we door een woestijndorp waar het een drukte van belang is en 5 minuten later rijden we weer in het grote lege landschap. We rijden voornamelijk over de N13, de doorgaande weg, die zich als een lang lint door het landschap slingert. Meestal is de weg goed, maar er zijn ook stukken erg slecht en op veel plekken wordt er hard gewerkt om de weg te vernieuwen of een hele nieuwe weg aan te leggen. Voor de lunch stoppen we op een parkeerterrein waar kruiden verkocht worden, wij kopen een zakje oregano. We wandelen met Boris op de hoogvlakte, het is er koud en we lopen zelfs even door een klein beetje sneeuw dat er ligt.

We rijden 250 km en doen daar 5 uur over, met pauzes, dat dan wel. De nacht brengen we door op camping Chez Karla in Erfoud. Ook weer een mooie plek. Het is ruim, dat komt natuurlijk ook doordat het niet druk is en we mogen zelf een plekje uitzoeken. De eigenaar is erg vriendelijk en gemoedelijk, maar er loopt nog een man rond die voordat we goed en wel staan al begint te pushen dat we toch echt met hem een Sahara toer moeten doen. Rob wimpelt hem af en daarna nog een keer en daarna nog een keer. Dan maar boos worden en dat helpt, wel jammer. We willen echt de Sahara in, maar dan pas als we in Merzouga zijn. De volgende ochtend voor vertrek nog een gezellige ontmoeting met een Nederlands stel die met hun jeep al 6x Afrika in getrokken zijn, ik vraag of ik binnen mag kijken, want wonen in een jeep met hefdak is toch wel wat anders dan in een camper wonen. Het is dan ook heel basic en sober, maar ook wel bijzonder. Dit soort ontmoetingen is zo leuk, iedereen reist op zijn eigen manier, iedere vorm van reizen heeft voor en nadelen, maar het is allemaal bijzonder. Op de camping verkopen ze ook souvenirs en ik wil nog wel wat meenemen om thuis als herinnering neer te zetten. Rob en ik kiezen samen een paar kandelaars uit en een klein potje, dat de prijzen in Marokko gestegen zijn snappen wij ook wel. In de coronaperiode heeft het toerisme echt een flinke knauw gehad en onderweg hebben we ook iemand gesproken die een bouwbedrijf heeft en veel doet voor Marokkanen die in het buitenland wonen maar hier een familiehuis hebben, ook dat werk lag allemaal stil. Maar dat er 50 euro voor 4 kleine snuisterijen gevraagd wordt gaat ons te ver, het staat niet in verhouding tot wat andere zaken hier kosten. We laten ze dus staan en de eigenaar blijft vriendelijk en vindt het prima. Na weer de nodige kilometers, prachtige uitzichten en het genieten onderweg komen we op een leuke camping aan, waar ’s avonds ook gegeten kan worden, vanavond kiptajine. We hebben inmiddels door dat je op bijna iedere camping kunt eten, maar er is geen uitgebreid menu, gewoon eten waar de tajine mee gevuld is, dat smaakt overigens heerlijk. De camping ziet er leuk uit, Kasbah Jurassique in Achbaro.

We blijven een dagje staan op deze camping. Genieten van de zon, wandelen met Boris en een beetje lummelen.

Vanuit de camping rijden we het dorp in om wat boodschappen te doen en we zetten de camper langs de kant van de weg neer. Binnen de kortste keren hebben we een hele club binkies om ons heen die een pen willen of een dirham maar eigenlijk gewoon nieuwsgierig en baldadig zijn. Ze zwermen om ons heen en rond de camper. Dat is vooral voor Boris vervelend want die wordt daar erg onrustig van en blijft blaffen. In een klein winkeltje haal ik het één en ander en de rest van de boodschappen halen we wel ergens anders want de mannetjes blijven een beetje klieren. In een volgende plaats zie ik een markthal en daar kunnen we aardig wat groente kopen, zodat we weer even vooruit kunnen.

We rijden nog 50 km en zijn dan wel echt bij de Sahara, wat een landschap! Langs de kant van de weg vinden we een prima lunchplek, maar voor het eten lopen we eerst een heuveltje op om van het uitzicht te genieten en Boris even te laten rennen. Onderweg waren we al stil en onder de indruk, maar hier buiten is het pas echt genieten! Het is fris, het waait, de zon schijnt en het is adembenemend mooi. We zijn zo blij dat we Marokko nog als toetje op onze reis hebben uitgekozen. Na nog een klein stukje rijden komen we op “Le Petit Prince” in Merzouga aan. Er zijn hier meerdere campings, maar deze sprak ons het meeste aan en na even gekeken te hebben besluiten we hier te blijven. Het is een kleine camping, 10 plekken, met wat appartementen, een restaurant en een eigenaar die ook Saharatours regelt. Er zijn hier een stuk of 8 campings, wel allemaal klein hoor, rondom dit dorp en ze organiseren ook allemaal tours in de Sahara, met auto, quad, te paard of per kameel.

Wij installeren ons op de camping en gaan dan thee drinken bij de eigenaar, een vriendelijke man die alle tijd heeft en van alles wil weten. Bv of we ook filmen, als Rob zegt dat we ook vlogs maken en dat de laatste ruim 4000 keer bekeken is (belachelijk zoveel!) wil hij dat wel zien. Rob laat hem op zijn telefoon de laatste vlog zien en hij neemt alle tijd om de hele vlog te bekijken en wil natuurlijk weten of we zijn camperplaats ook gaan filmen. Natuurlijk doen we dat en hij vindt dat wel mooi. Al moet het niet te druk worden, want dan heeft hij geen tijd meer om thee te drinken. Ook wij gaan een Sahara tour maken en spreken dat af voor zaterdag. Boris mag mee en dat is natuurlijk wel fijn. We onderhandelen nog even over de prijs, hij in onze vlog, wij een kleine korting! Met handjeklap wordt dit bezegeld.

Hierna gaan we met Boris door de achterpoort naar buiten en we staan meteen in de Sahara! Het duurt even voor mensen, kamelen en paarden uit het zicht zijn en Boris los mag. Hij rent als een dolle en moet hard werken om de zandheuvels op te komen, hij kan even lekker zijn energie kwijt.

We besluiten hier een paar dagen te blijven, al hopen we wel dat de Fransen die hier wat later op de middag aan kwamen niet te lang blijven. Ze stonden gelijk met ons in Fez en toen vonden we ze al behoorlijk luid en dat is helaas niet minder geworden. Wij snappen niet zo goed dat je vanuit campers naar elkaar roept. Gelukkig storen we ons bijna nooit aan anderen en is het vooral ieder zijn ding laten doen. Maar deze 4 campers zijn iets teveel voor ons. Maar goed morgen weer een dag en we zien wel wat die brengt.

De volgende dag is het stil op de camperplaats, de Fransen zijn tot een uur of 6 op pad en wij blijven rondom de camper, klusjes doen en we wandelen een rondje door het dorp. We bezoeken een kleermaker. Boris heeft het laken dat om zijn slaapplek ligt nu zo vaak stuk gekauwd en ik heb het dus even zo veel keren genaaid, maar nu gaat het echt niet meer. Ik heb nog 2 reservelakens, maar die zijn te lang voor zijn slaapplek. Ik teken ze af en de kleermaker maakt ze op lengte en nu hebben we weer 2 hoezen die we kunnen gebruiken. Boris heeft een paar keer een knuffel als speelgoed gehad, maar die zijn zo snel kapot, dat doen we nu niet meer. We hebben laatst een theedoek en een handdoek gekocht. De handdoek was na 6 weken compleet weg geknabbeld. Sinds gisteren heeft hij de theedoek, benieuwd hoe lang hij daar mee doet?! Gelukkig beperkt Boris het knagen en knabbelen alleen tot zijn eigen spullen. Rob bezoekt nog een kapper en is voor een paar euro weer lekker kort.

Morgen op safari, maar dat lezen jullie volgende week!

de laatste video staat hier

Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Twitter, Youtube en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.

22 januari 202329 januari 2023

Onze eerste week in Marokko, met o.a. Chefchaouen en Fez

15 t/m 21 januari

Na onze oversteek en eerste kilometers in Marokko, doen we het de eerste dagen rustig aan. Eerst maar een beetje wennen aan deze nieuwe cultuur en omgeving. We hebben wel allebei al snel het gevoel dat we het hier fijn gaan hebben en dat we hier aan kunnen gaan wennen. Toch is alles anders, het geld, het verkeer, boodschappen doen, het straatleven en dat is echt niet verkeerd, hoor. Het geld is makkelijk om te rekenen. Delen door 10, 50 dirham is 5 euro. Niet zo ingewikkeld dus. Het verkeer, Rob moet er aan wennen dat je op het laatste moment wordt ingehaald, als tegemoet komend verkeer al bijna bij je is. Dat betekent dus goed het achter opkomend verkeer in de gaten houden. Zebrapaden? Gewoon doorrijden, de voetganger wacht maar even! Rotondes? Recht van de sterkste! Dit alles betekent wel, goed opletten en niet te lange ritten maken, dan is het goed te doen. De meeste wegen zijn ruim genoeg en het asfalt is best redelijk in orde. We hebben nog geen grote supermarkt bezocht, we hadden genoeg voorraad mee, dus we hebben nog niet zoveel nodig en als we in de stad lopen zijn er genoeg kleine winkeltjes waar we boodschappen kunnen halen. Het straatleven? Ja wij houden er van, er gebeurt gewoon veel op straat, handeltjes, geiten, kippen, men leeft veel op straat en daar is dan ook veel te zien, ruiken, horen en beleven, heerlijk!!

Na onze eerste dagen in M’Diq zijn we naar Chefchaouen gereden, de blauwe stad. Hier is een camping waar we voor 10 euro staan, inclusief stroom. Het is heel basic, maar wij vinden het prima. Voldoende toiletten en op veel plekken koud stromend water. Er is één douche met warm water, het is dus een kunst om de sleutel te bemachtigen en een warme douche te pakken. Rob gaat deze strijd aan en heeft na een half uur met wisselend geduld de sleutel te pakken. Ik kies eieren voor mijn geld en douche in de camper. De camping ligt boven de stad en in 15 minuten lopen we er heen met prachtig uitzicht over de blauwe stad en de bergen om ons heen. Wij vinden de stad en vooral de medina prachtig. Voor een deel is het best wel toeristisch door de vele winkeltjes met snuisterijen, maar daar tussen ook het dagelijkse leven met schrijnwerkers, kleding reparateurs, schoenmakers, super kleine winkeltjes waar ze van alles verkopen, we kijken onze ogen uit. Natuurlijk wordt er geprobeerd je te lokken om te komen kijken, maar zeker niet op een vervelende manier. Er wordt ons ook regelmatig hasj aangeboden, maar ook dat is niet vervelend, zeker als we roepen dat we uit Amsterdam komen, krijgen we respect en grapjes naar ons hoofd.

We lopen veel kilometers door en rond de blauwe stad.

Voor we echt op stap gaan maken we een flinke wandeling met Boris zodat hij in de camper kan blijven en niet mee hoeft de drukte in. De tweede dag lopen we naar de Spaanse moskee, bovenop een heuvel buiten de stad, De moskee is dicht maar het uitzicht is fantastisch en we zitten daar dan ook een hele tijd op een muurtje om alle indrukken op ons in te laten werken. We blijven 3 dagen op deze camperplek, even alles laten bezinken voor we ons verder onder dompelen in Marokko.

Hier vandaan rijden we weer een stukje verder richting het zuiden. We gaan naar een plek via campercontact bij motel Rif. Heel bijzonder, we mogen parkeren op de tegels bij het zwembad, en uiteindelijk staan we daar met 7 campers, een heel raar gezicht, al die campers aan de rand van een zwembad. We eten ’s avonds in het restaurant, simpel maar lekker, dichtbij de houtkachel en met vriendelijke bediening. Tussen de buien door wandelen we met Boris, maar aangenaam is het niet, we hebben 2 dagen lang veel regen.

We schuiven weer een stukje op en kijken onderweg echt onze ogen uit. Dit is, denken wij, wel, echt het arme Berber gebied van Marokko. Mensen met handkarren en ezels, zelfs een ezel die voor een ploeg gespannen is, de bevolking loopt hier veel of wacht tot er een minibusje voorbij komt, schapen die op straat rondlopen met de poten aan elkaar gebonden zodat ze niet te ver weggaan. Dorpjes waar op straat van alles verkocht wordt of mensen die op een rijtje op een trap zitten te kletsen. We zeggen een paar keer per dag “We zijn echt in een andere wereld”.

En dan het landschap, zo mooi! In dit gebied is het enorm groen, heuvels en bergen en dan weer een heel stuk vlak met akkers en olijfbomen. Langzaam zien we het ook veranderen, een bergrug met alle tinten roze en grijs die je kunt bedenken, als dan ook het zonnetje er op schijnt is het adembenemend mooi.

Het blijft wel opletten op de weg, er worden af en toe vreemde manoeuvres uitgehaald, al is het buiten de dorpen en steden heel rustig op straat. Wat misschien nog wel lastiger is zijn de grondverschuivingen onder het asfalt. Dan is er zomaar 50 meter in de lengte van de weg een flinke kreukel, waardoor de rechterkant van de camper veel lager is dan de linkerkant.

We stoppen bij Volubilis, een archeologische plaats uit de tijd van de Romeinen. Het is ook lunchtijd, tijdens het eten bedenken we dat we geen zin hebben om er in de regen te gaan lopen. Het regent af en toe hard, dan miezert het weer en dat met 10 graden, vinden we niet zo uitnodigend. We besluiten naar de camping in Moulay Idriss hier 10 km vandaan, te rijden en maar te zien of het de dag erna droger is. De camping ziet er gezellig uit, veel groen, bloemen, zuilen met kruiken. Het sanitair? Laten we het er op houden dat we zoveel mogelijk het sanitair van de camper gebruiken! ’s morgens komt de bakker op de camping brood verkopen en dat is natuurlijk wel echt luxe. Na de koffie doet de zon zijn best, is de lucht blauw en voelt het buiten aangenaam lekker. We gaan dus terug naar de Romeinen. Daar maken we een heerlijke wandeling en genieten van het zonnetje en de opgravingen. De bordjes zijn ook in het Frans en Engels, dus hebben we houvast aan de uitleg om te snappen wat we zien. We vermaken ons er een paar uur en rijden dan verder, we gaan naar Fez.

In Fez gaan we eerst naar de Carrefour supermarkt om vooral een aantal basis boodschappen en wat vlees te kopen. Maar helaas, we kunnen daar de camper niet kwijt, er is geen parkeerterrein. Een stuk terug is de Marjane supermarkt, een keten in handen van de koninklijke familie en daar is een flink parkeerterrein waar wij makkelijk kunnen staan. Als we het winkelcentrum in lopen ziet Rob een dameskapper! De eerste die we zien in Marokko en daar wil ik heel graag naar toe, want mijn haar moet nodig geknipt. De eigenaar, een man van rond de 40, spreekt redelijk goed Engels en hij wil mij wel knippen. Vervolgens mag één van de 4 meisjes die er rond lopen mijn haar wassen en staan 2 anderen er naast te giechelen. In het Frans proberen ze me het één en ander duidelijk te maken, als ik dan in het Engels, met mijn hoofd achterover in de wasbak, antwoord geef, hoor ik zacht gegiechel en krijgen ze de slappe lach. Ik heb er wel lol om, maar vraag we ook af wie mij straks gaat knippen!? Na een stevige hoofhuidmassage en het afdrogen van mijn haar mag ik naar een andere stoel, een ander meisje doet mij een kappersjas aan en dan gebeurt er een tijdje niets. De meisjes rommelen, giechelen en kletsen wat. Na een minuut of 5 komt de baas weer en gaat mijn haar knippen, onder het toeziend oog van de dames! Ik voel met wel een beetje opgelaten maar laat het maar gebeuren. Uiteindelijk ga ik met een kort koppie, helemaal strak geföhnd en waarschijnlijk voor veel teveel geld de zaak weer uit. Hoe een knipbeurt toch zo’n belevenis kan zijn, maar ik ben er blij mee!

Het is ook even wennen om hier in een grote supermarkt boodschappen te doen. Artikelen uit Europa zijn hier schreeuwend duur, het is dus wel even opletten. We gaan proberen zoveel mogelijk boodschappen in de kleine lokale winkeltjes te doen, ook beter voor de locals! Dan zoeken we camperplaats, “le diamant vert” op. Een plek achter op het terrein van een hotel met restaurant, bungalows, zwembad, speeltuin en nog veel meer. Een prima plek, met een matig sanitair gebouw, maar wel in de buurt van Fez en dat willen we graag.

Op de camping kun je via één van de bewakers een taxi regelen, maar die vinden we te duur. 5 euro pp, 500 meter verderop is de doorgaande weg, waar we een “petit Taxi” pakken voor 2,50 samen. We worden, na een rit van 20 minuten keurig bij de medina afgezet. Dat lijkt veel korter want we kijken onze ogen uit onderweg.

In de medina zijn veel winkeltjes gesloten. Deels komt dit omdat het vrijdag is, de vrije dag voor moslims, maar het is misschien ook wel omdat er weinig toeristen zijn. De winkeltjes die wel open zijn verkopen vooral toeristen rommeltjes. Sloffen, tapijten, aardewerk en allerlei andere prularia. We gaan eerst op zoek naar de leerlooierswijk, maar dat is onbegonnen werk zonder gids. We dwalen door stille straatjes maar lopen steeds klem. Er wordt ook naar ons geroepen dat de doorgangen gesloten zijn. Uiteindelijk kiezen we ervoor om naar een uitzichtpunt te gaan waar we heen gedirigeerd worden door een aantal mannen. Het uitzichtpunt is alleen bereikbaar door eerst via verschillende winkels waar allerlei leren voorwerpen verkocht worden. Het uitzicht is mooi, maar de man die ons begeleid is vreselijk opdringerig en aanwezig. Het is wel bizar om te zien hoe mannen met bundels huiden door de bassins gaan, het stinkt, is vies en ongetwijfeld vreselijk ongezond werk. Hierna gaan we op zoek naar de universiteit in de medina, maar dat wordt het zelfde verhaal, doorgangen gesloten en alleen met een gids of via een uitzichtpunt te bereiken. Eigenlijk gaat ons hele bezoek aan Fez op deze manier. Het is een stad die je waarschijnlijk het beste met een lokale gids kunt bezoeken. Op het Leidsche plein van de medina drinken we wat en lopen daarna nog naar het paleis. Wat ons verrast is dat we opeens over een markt lopen met alleen maar locals. Geen toeristische spulletjes, geen toeristen en een fijne sfeer. We hebben het daar meer naar onze zin dan in de medina. Bij het paleis bewonderen we de hoofdpoort en zoeken daarna een taxi om ons terug te brengen naar de camping.

Google vindt het best lastig in de medina

Een volle eerste week, waarin we moeten wennen aan Marokko, met zijn mooie landschappen, overwegend hele vriendelijke mensen, de bergen vuil op straat, waar veel anders is dan we gewend zijn, maar we ook tot de conclusie komen dat dit een land is waar we best aan kunnen en willen wennen!

de laatste video staat hier

15 januari 202329 januari 2023

We steken over naar Marokko!

8 t/m 14 januari

Deze week staat echt in het teken van de oversteek naar Marokko. Na een paar fijne dagen in het mooie Carmona rijden we naar de kust, naar de stad Tarifa. We staan daar op een camperplek dichtbij het strand en de stad. De camperplek zelf stelt niet zo veel voor maar voor een paar dagen is het prima. We maken in ieder geval een paar heerlijke strandwandelingen, zwerven door de oude straatjes van het centrum en genieten van dit leuke stadje. Ondertussen speurt Rob het internet af om goed in beeld te krijgen wat we nog moeten doen om over te varen. Uiteindelijk blijkt dit niet zo ingewikkeld te zijn, het lastige is dat wanneer je internet afstruint je regelmatig tegengestelde berichten tegenkomt. We vinden na wat speurwerk toch dat wat we nodig hebben.

Onverwacht worden we ook met een bezoekje vereerd van mede camperaars die ons volgen op de verschillende socials en wij hen. Best gezellig om Theo en Judith van “Thoffer met de camper” live te ontmoeten. Helaas is het geen lang bezoek want wij staan op het punt om met Boris naar de dierenarts te gaan en dat moet echt even gebeuren. Bij de dierenarts vind een gezondheid check plaats, al mag dat de naam niet hebben, 127 euro voor de check van zijn chip en invullen van heel veel papieren. Het document dat we al hebben om aan te tonen dat hij voldoende rabiës antistoffen in zijn bloed heeft wordt in zijn paspoort verwerkt. Vervolgens krijgen we documenten en een code waarmee we naar de PIF moeten. Dit is een onderdeel van de douane dat gevestigd is op het haven terrein, als we daar het juiste document gekregen hebben, hebben we alles gedaan om Boris mee heen en terug te nemen. Het bloedonderzoek heeft 140 euro gekost, best prijzig dus om je hond mee te nemen naar Marokko!

Naast al het papierwerk voor Boris hebben we zelf ook nog tickets nodig. We doen dit meestal online, maar nu wandelen we langs een paar ticketkantoren en dat loont de moeite. We betalen bijna de helft van wat de kaartjes op internet kosten. Volgens de dame waar we ze kopen komt dit omdat er zoveel tickets over zijn en ze hebben liever mensen aan boord tegen een lagere prijs, dan geen passagiers, want er zijn meerdere maatschappijen op deze route, dus iedere klant is er één. Een rondje Tarifa langs de kantoortjes is dus de moeite waard! Voor 215 euro hebben we 2 retourtjes, met camper, 2 personen en een hele dure hond (267 euro).

We besluiten na het bezoek aan de dierenarts meteen door te rijden naar het haventerrein en daar de PIF te bezoeken. Daar rijden we ons op het haventerrein helemaal klem tussen de vrachtwagens. Het is een wirwar van rijstroken die elkaar kruisen en we kunnen niet meer voor of achteruit. Gelukkig is er een Marokkaanse vrachtwagenchauffeur die Nederlands spreekt, want zijn broer woont in Alkmaar! Best bijzonder dat hij dan ook Nederlands spreekt, maar hoe dat zit wordt ons niet helemaal duidelijk. Wel superlief dat hij ons helpt. Hij zorgt dat een aantal chauffeurs hun wagen opschuiven, waardoor wij er net tussendoor kunnen om in de juiste rijstrook te komen. Er is een Nederlands stel gelijk met ons in de haven en die kunnen net als wij maar moeilijk het juiste kantoor vinden. Maar hun boot gaat al over een kwartier! Ze besluiten de gok te nemen en toch maar zonder de laatste papieren aan boord te gaan. Wij gaan door met zoeken naar het juiste kantoor, maar dat blijkt tot 17 uur gesloten. We zoeken een stukje verderop een parkeerplek waar we met Boris kunnen lopen en rond 17 uur gaan we het nogmaals proberen. We weten nu de weg en kunnen een stukje afsnijden op het haventerrein waardoor we niet vast komen te zitten tussen de vrachtwagens. Zijn we er eindelijk is het het verkeerde kantoor! Het wordt inmiddels bijna komisch. Maar dan toch, bij het volgende kantoor, papieren inleveren, halfuurtje wachten en warempel we hebben de juiste documenten om Boris in en uit te voeren, HOERA!! Blij dat het ons gelukt is. Nu nog een plekje voor de nacht en die vinden we een 12 kilometer verderop. In een dorpje dat helemaal ingebouwd is in het haventerrein, er is een strandje en omringd door hijskranen en grote containerschepen hebben we een rustige nacht. Er staan meer campers en in één ervan is een klein hondje waar Boris ’s morgens nog even heerlijk mee rond rent en samen genieten ze op het strand.

Nog wat boodschappen en dan naar de haven waar we veel te vroeg aan komen. Bij onze vorige overtochten moest je er 2 uur van te voren zijn, nu zijn we er anderhalf uur van te voren, maar een halfuur was ook goed geweest. Het is echt heel rustig aan boord van de catamaran, er is enorm veel zitruimte aan boord en er is nog geen 1% bezet. In een uur varen we over en ik zie zelfs een dolfijn, helaas blijft het bij deze ene, maar toch bijzonder. We varen naar Ceuta, een Spaanse enclave in Marokko. Als we van boord rijden duurt het nog 15 minuten voor we echt bij de grens zijn. We hadden rekening gehouden met een uur oponthoud, maar het wordt iets langer. Controle na controle en beambten die elkaar dan weer controleren en zo rijden we langs 5 loketten waar dat allemaal plaats vind. Als we er bijna door zijn moeten we naar de kant en willen ze ook binnen kijken. We moeten wel Boris er uit halen, want honden vinden ze maar niks. Alle kastjes open, de koelkast, hebben we wapens mee? Drones? Alcohol? De luiken van de garage moeten ook open en ook daar wordt van alles bekeken, wel allemaal op een hele vriendelijke manier, met de nodige grapjes, dat wel! Na een kleine 2 uur zijn we door de douane heen en rijden we Marokko in!! Binnen een paar seconden zijn we in een heel andere wereld! Er is markt op straat met bergen groente of simpel een paar schoenen op een kleedje. We stoppen bij de markt om een simkaart te kopen bij iemand die dit op straat verkoopt. Ook hier onmiddellijk een man er bij die goed Nederlands spreekt en vraagt of we hulp nodig hebben, hij heeft in Rotterdam gewerkt, zo hulpvaardig. Rob koopt een simkaart voor een euro, die waarschijnlijk niet gaat doen wat wij willen, maar Rob kon het niet over zijn hart verkrijgen om deze niet te kopen.

De dag schiet al aardig op en we willen niet in het donker op de camperplek aan komen, dus eerst de slaapplek opgezocht. Een camperplek in M’Diq bij een hotel, met nog een Nederlands busje en verder niemand. Rob gaat ’s avonds even in de bar proberen of hij de simkaart aan de praat kan krijgen. Daar wordt hij geholpen door een man aan de bar en zo is de eerste simkaart toch geactiveerd. De mensen zijn hier echt super hulpvaardig en vriendelijk.

De volgende dag twijfelen we even wat we nu willen, maar Rob is nog niet tevreden over het internet, we rijden terug naar M’ Diq en zijn daar een groot deel van de dag bezig het verder te regelen. Ondertussen ook met Boris naar het strand, boodschappen doen op straat, lunchen met heerlijke couscous en winkeltjes afstruinen voor het internet.

De dag is al aardig gevorderd en we besluiten dan ook terug te gaan naar de camperplek waar we vannacht ook gestaan hebben. We genieten daar nog even een paar uur van het zonnetje, ik kook buiten een grote pan Italiaanse saus voor in de vriezer. Morgen wel beter opletten in de schemering want er zijn veel steekmuggen!

Het voelde best spannend om naar Marokko te gaan en hier verder rond te gaan zwerven, maar na een dag voelt het al prima. Het doet ons sterk denken aan onze reizen van 35 jaar geleden naar Turkije. Daar hebben we toen prachtige reizen gemaakt en we hebben sterk het idee dat dat hier ook gaat lukken!

de laatste video staat hier

8 januari 202310 januari 2023

Sevilla en het Driekoningenfeest

1 t/m 7 januari 2023

Het nieuwe jaar is begonnen, een onbeschreven blad ligt voor ons.

Wat het ons brengen zal, dat weet gelukkig niemand. Wel hopen wij dat er weer wat rust in de wereld zal komen, wij voelen ons zo ontzettend rijk met wat we aan het doen zijn, maar we sluiten zeker onze ogen niet voor wat er in de wereld gebeurt. Daarom onze wens: Rust en vrede in de wereld!

Wij gaan voorlopig nog even verder met ons mooie avontuur, maar eerst nog een aantal heerlijke dagen op Finca Angela. Het hoogtepunt van deze week is ons bezoek aan Sevilla. Op de Finca is niet veel te gek, Angela brengt en haalt ons van de trein en er is oppas voor Boris, Pecca de dalmatiër van de Finca en Boris zijn inmiddels goede matties en vermaken zich deze dag prima samen. Wij vermaken ons ook, het gaat super makkelijk om met de trein in Sevilla te komen. We reizen samen met Helmy en Fred die ook op de camperplaats staan en met wie we het goed kunnen vinden. In Sevilla gaan zij op zoek naar hun hotel en wij wandelen richting centrum, genieten onderweg van Plaza de España en de flamencodanseres die daar danst. Daarna zoeken we de plek op waar ’s middags de fietstocht zal starten, als we die gevonden hebben gaan we lunchen en dwalen nog wat door het centrum. Zo ’s morgens is het nog behoorlijk fris, maar rond een uur of 1 is het lekker en als om half 2 de fietstour begint is het aangenaam fietsweer. Fred en Helmy en een Vlaams gezin, gaan ook mee en zo fietsen we braaf achter Mara, de gids, aan door de stad. Deze Nederlandse woont al een aantal jaren in Sevilla en weet veel te vertellen over de geschiedenis van de stad. Sevilla is een “platte” uitgestrekte stad, ideaal voor een fietstour.

We komen langs Plaza de España, de oude sigarenfabriek die nu een universiteit herbergt, de wijk Triana waar van oorsprong de stierenvechters en de flamencodansers woonden, het kasteel, de kathedraal en dat alles over prima fietspaden. Al houden die soms wel opeens op, maar dan gaan we gewoon verder over de stoep. We genieten er enorm van mede door het gezellig groepje. Onderweg hoort er ook nog een drankje bij en dan is om 16.00 uur de tocht voorbij. Het was echt fijn om op deze manier een eerste indruk van Sevilla te krijgen. Samen met Fred en Helmy wandelen we nog ruim een kilometer door gezellige smalle straatjes naar Metropol Parasol. Een enorm houten bouwwerk, 150 meter lang, 70 meter breed en 27 meter hoog. Imposant en mooi! Na nog een biertje op een terras gaan wij weer een andere kant op en dwalen verder door de kleine straatjes. We vinden een fotozaak waar we een stick kopen voor onze vlogcamera, zodat we de camera nog beter kunnen gebruiken. Op een terrasje eten we nog wat tapas en gaan dan richting de trein. Angela haalt ons weer keurig op en Boris is reuzeblij dat we er weer zijn. De uitslover heeft zich de hele dag keurig gedragen. Nu wij er zijn begint hij opeens stoer te doen tegen Pecca, blaffen, grommen en zogenaamd happen. Als de baas er is durf ik best wel stoer te doen. Of zoiets!

We hebben genoten van Sevilla, een stad die ons enorm aanspreekt. De highlights hebben we nu gezien, we komen zeker nog een keer terug om de stad beter te leren kennen!

De volgende dag is het tijd om eens flink op te ruimen, schoon te maken en ons klaar te maken voor het vertrek, want na 2 heerlijke weken op deze Finca is het tijd om verder te gaan. Gelukkig eten we ’s avonds nog een keer bij James, die op verzoek een heerlijke rijsttafel heeft bereid.

Dan is het 5 januari, de laatste spullen opruimen en schoonmaken, na een paar knuffels en beloftes dat we elkaar zeker nog een keer gaan zien, verlaten we Finca Angela.

Het is best gek om na 2 weken weer op pad te gaan, maar binnen een uur is het weer vertrouwd en zijn we benieuwd wat de dag ons brengen zal. We beginnen met de gewone dingen zoals boodschappen doen. Daarna naar een wasstraat, want er is er één in het stadje met een plateau, waardoor je hoog naast de camper kan staan en het dak een poetsbeurt kunt geven. Dat kon geen kwaad, zo werken de zonnepanelen ook weer beter.

Daarna rijden we naar Carmona, een prachtig plaatsje. Hier waren we afgelopen maart ook, maar toen was er een flinke Sahara storm. Het was buiten onaangenaam en het zicht was slecht. We hebben een uurtje in het stadje rondgelopen, maar de bevolking bleef binnen en dat was ook het verstandigste, buiten was het benauwd door al het stof. Nu hebben we een strak blauwe hemel en eind van de middag is er ook nog de driekoningenoptocht! Dat is een combinatie van Sinterklaas, de kinderen krijgen cadeautjes, carnaval, allerlei praalwagens in een optocht met muziek en Sint Maarten want er wordt veel snoep uitgedeeld. Het is leuk om naar te kijken en onze nieuwe stick voor de vlogcamera bewijst hier al meteen goede diensten. We kunnen de camera hoog boven de toeschouwers uitsteken, waardoor we mooie beelden van de praalwagens filmen. Het hele dorp is op de been en iedereen geniet uitbundig van al het moois. Er wordt vanaf de praalwagens snoep, ballen, speelgoed het publiek ingegooid en de grootste kerels doen hun best om iets te vangen. Het wordt daarna wel onmiddellijk met de kinderen gedeeld! Mooi om zo mee te kijken en te genieten van het Driekoningenfeest, het is voor de Spanjaarden echt één van de hoogtepunten van het jaar.

We besluiten de dag daarna op deze Park4night plek te blijven. Het is goed weer, de zon doet zijn best en we hebben gezellige Nederlandse buren. We hebben nog wat werk aan de vlog en blog, zo vliegt de dag voorbij. De omgeving is hier prachtig, dus morgen maar eens een lange wandeling maken.

de laatste video staat hier

1 januari 202310 januari 2023

feestdagen in Andalusië

23 t/m 31 december

Op 23 december hebben we na 64 dagen Portugal verlaten. Hoe enorm we van Portugal hebben genoten heb ik in de vorige blog al geschreven en nu zijn we op pad naar de volgende episode. We gaan allereerst de feestdagen doorbrengen op finca Angela en zoals zo vaak bij ons het geval is, moeten we even wennen. Zeker omdat we hier wat langere tijd willen blijven zijn we ook wel een beetje kritisch. Dat duurt echter niet lang, meestal niet trouwens. Het is een eenvoudige camperplaats, met beperkt sanitair, maar omdat het wat voller is met campers dan normaal, mogen we ook in de appartementen, die leeg zijn, het sanitair gebruiken en dan valt ook dat reuze mee. Het is een gezellige plek, Angela en James de Nederlandse eigenaren, doen daar ook erg hun best voor. Niets is te gek en op alle fronten denken ze mee om het je zoveel mogelijk naar het zin te maken en dat straalt een fijne ongedwongenheid uit. De camperaars onder elkaar zijn ook erg prettig. Het zijn allemaal Nederlanders die een trekkend bestaan leiden met hun camper, sommigen voor een half jaar, anderen nog weer langer. Wel allemaal met ongeveer dezelfde manier van rondtrekken en dat geeft genoeg stof om over te praten en ervaringen met elkaar te delen.

Als het dan eerste kerstdag wordt en we allemaal feestelijk gekleed bij James en Angela in de eetzaal aanschuiven voor een 9 gangendiner is het een heerlijke, gezellige, lange avond met veel camper en reisverhalen, maar ook over thuis en wat je daar achterlaat is een onderwerp. Want zo met kerst een fijne avond hebben is leuk, maar thuis wordt wel degelijk gemist! De volgende avond eten we weer bij de finca, iets minder uitgebreid, maar weer reuze lekker. Na deze feestdagen is het tijd om eens flink te bewegen en actie te ondernemen. We worden nog steeds een beetje te laat wakker, door het uur tijdsverschil, maar de avonden met eten en drank helpen daar natuurlijk ook niet bij. Voor we echt in de benen zijn, schiet de ochtend al aardig op. Na de koffie is het dan ook de hoogste tijd om met Boris een wandeling te maken, daarna een halfuurtje sporten en na de lunch op de fiets naar het dorp Utrera voor wat boodschappen.

Ondertussen zijn we ook al aan het nadenken over de plannen om naar Marokko te gaan. We weten nog niet of het bloedonderzoek van Boris ok is, maar toch nemen we de tijd om artikelen te lezen en luisteren we op de finca naar verhalen van een stel dat al 2 keer naar Marokko is geweest en die ons van de nodige tips voorzien. Zo zijn we onze vlaggetjesparade (in google maps plaatsen markeren waar we misschien naar toe willen) al voor Marokko aan het uitbreiden.

Dan krijgen we ook nog sneller dan de gebruikelijke 3 weken de uitslag van het bloedonderzoek, we hadden verwacht dat het door alle feestdagen wel langer zou duren, maar dat valt dus reuze mee! De uitslag is ook nog goed, er is voldoende van de rabiës vaccinatie in zijn bloed terug te vinden. Dat was stap 1! Verder moeten we een paar dagen voor we vertrekken nog een gezondheidsverklaring bij een dierenarts regelen. Voor nu is dit goed nieuws, we gaan verder met de voorbereidingen, wordt vervolgd!

De dagen op de finca vliegen voorbij en we hadden nog het plan om tussen kerst en de jaarwisseling naar Sevilla te gaan. Dat is vanaf de finca goed te doen, oppas voor Boris was geregeld, maar Boris gooit roet in het eten. Hij heeft waarschijnlijk iets verkeerds gegeten en is ziek. Hij eet en drinkt niet en ligt steeds suffer op zijn plekje in de camper. Na anderhalve dag besluiten we om een dierenarts op te zoeken. Angela en James zijn zo lief om de afspraak van hun hond af te staan aan Boris en ze brengen ons er ook nog naar toe. De dierenarts spreekt goed Engels en waar het moeilijk wordt helpt Angela met vertalen. De arts vindt niets verontrustends, Gelukkig! Boris krijgt een injectie tegen de misselijkheid, een paar zakjes probiotica en voer dat helpt om darmproblemen tot rust te brengen. Opgelucht en blij met alle hulp gaan we terug. De injectie heeft Boris meteen al goed gedaan, hij loopt weer (nou meer sjokken) en het voer vindt hij best lekker. De volgende dag ook nog maar even rustig aan, maar hij knapt gelukkig wel goed op. Hij wil zelfs weer met Pecca, de dalmatiër van de finca spelen. Sevilla laten we maar even gaan tot na de jaarwisseling, eerst moet Boris weer helemaal opknappen.

Dan zijn we al bij de laatste dag van het jaar, we gaan met alle gasten oud en nieuw vieren. Er staan oliebollen en champagne op het menu, maar ook een diner. Dat wordt nieuwjaarsdag wandelen en sporten! Voor nu, wensen we iedereen een fijne jaarwisseling en een goed en gezond 2023!!

de laatste video staat hier