februari 2023 – We zijn op pad

25 februari 2023

Meer Marokkaanse kust, met vissershaven Essaouira en vissersdorp Aoulidia

18 t/m 24 februari

Wat vliegt de tijd in Marokko. In het begin leken het 7 lange weken. In de tweede week vonden we het best zwaar. Een prachtig land, maar ook de armoede, veel vuil op straat, beesten die hard moeten werken, maar ook al die lieve en vriendelijke mensen en de prachtige immense natuur. We hadden het best even moeilijk om dat allemaal te verwerken. Naarmate de weken verstreken kreeg dat allemaal meer een plekje in ons reisleven en nu zijn we al aan de laatste volle week bezig. Tijd, het is een raar gegeven.

Met kleine afstanden trekken we verder langs de kust. We vinden vlak voor Essaouira, camping Calme. Een mooie camping, wat wij leuk vinden is dat er geen vaste plekken zijn, dus ga maar staan waar het ok is. Het is hier niet druk, waardoor iedereen lekker de ruimte heeft. Het weer is tot rust gekomen, dus we hebben een paar heerlijke dagen, waarin we veel buiten zijn. Wat was er veel stof van de Saharastorm, we hebben, roze/rode/oranje regenbuien gezien! We hadden echt even geen idee hoe dat kwam, totdat we op de camping Nederlanders spraken die hier al jaren komen en ons wisten uit te leggen dat er Saharastof in de regen zit. Dat verklaarde wel de kleur! Dat heeft wel tot gevolg dat binnen overal een laagje stof op ligt en daar worden we allebei een beetje kriegel van. Er zit dus niets anders op dan te gaan schoonmaken. We nemen er 2 dagen de tijd voor en tussendoor genieten we van het zonnetje en het gezellige samenzijn met Betsy en Mario. Wat is dat toch bijzonder, mensen die je helemaal niet kent, waar je zo een klik mee hebt. Heerlijk vinden we dat!

Als de camper schoon is en wij klaar, gaan we naar Essaouira, een vissersplaats met een grote Medina. We kunnen de camper goed kwijt en Boris heeft al even goed gerend, dus die mag in de camper blijven, wij wandelen eerst naar de haven. Ik vind het mooi om te zien, hoe Rob daar zo intens van geniet. Ik vind het ook mooi, hoor. Maar Rob is net een klein kind in een snoepwinkel. Zou dat toch komen door zijn eerste 8 levensjaren in Den Helder aan de dijk? Het is magnifiek om te zien wat hier allemaal gebeurt, alles gaat nog met de hand. En of je nou 5 vissen of een kraam vol hebt, er moet handel worden gedreven. Vrouwen die daar tussen door lopen te krijsen om maar de beste vis van de vissers te krijgen, meeuwen die hun portie proberen mee te pikken, katten bij een visfileerder die hopen op een hapje. Kortom spektakel!!

Na een uur vol van indrukken van de haven lopen we de medina in, we hebben trek. Op een dakterras eten we lekker, eigenlijk te weinig voor teveel geld, maar dan moet je ook niet in een toeristische medina gaan lunchen. Het uitzicht is dan weer wel fantastisch en we genieten van het weer, het uitzicht en elkaar!

Ik heb me voorgenomen toch nog wat souvenirs te kopen, voor onszelf en voor de thuisblijvers, maar aan het eind van de medina hebben we niets gekocht. Ook hier een gevalletje, wat is iets waard en hoe is de verhouding met de levensstandaard van de Marokkaan? We willen echt wel betalen en dat we teveel betalen is ook niet erg, maar in deze medina gaat het echt nergens meer over. Wie weet kopen we elders nog wat leuke spullen. We rijden nog wat verder en vinden een mooie, vrije plek langs de kust in Zaouiet Bouzarktoune.

op deze vrije plek weer tijd voor een strandwandeling

We slapen hier prima, genieten van het uitzicht en hebben weinig last van zwerfhonden. Er zijn er 2 die af en toe een rondje lopen, maar dan weer gaan liggen voor een tukkie. Als we met Boris naar het strand gaan, lopen ze een klein stukje mee, maar na 50 meter stoppen ze, op het strand is toch niets te halen voor ze. Eind van de middag lopen er een handje vol kinderen met gehaakte mutsen, waarschijnlijk gemaakt door de vrouwen van hun familie, hopend iets te verkopen bij de campers. De volgende ochtend kopen we brood aan de overkant van de straat, ik moet er op wachten en na een minuut of 5 komt de vrouw terug met versgebakken warm brood, 2 broodjes voor 30 cent! We blijven het grootste deel van de dag hier, maar het gaat steeds harder waaien, er is storm voorspelt en we staan niet zo prettig, vol op de wind aan de kust. Morgen willen we Safi bezoeken, dus pakken we halverwege de middag in en rijden alvast naar Safi. Safi is een grote stad met petrochemische industrie en dat ruik je!! Kilometers de doordringende geur van diesel. Gelukkig voor ons en de stad staat de wind de andere kant op en valt de stank in de stad enorm mee. We hebben nog even de illusie dat we een camperplek in de stad vinden, maar als we daar naast staan, hebben we aan 2 woorden genoeg “niet doen!” Het is bij een benzinepomp, die staat aan een rotonde en rondom een drukke woonwijk. Zo avontuurlijk zijn we dan ook weer niet! We rijden naar camping Safi en vinden daar op een grasveld, dat is echt lang geleden, een prima plekje. Rob loopt een rondje om te kijken waar we de toiletcassette kunnen legen en waar het toilet is. Zijn advies bij terugkomst, niet het sanitair gebruiken. Het is zeker al een maand niet schoongemaakt en bij de douches zijn de deuren eruit gehaald, kortom we hebben het slechtste sanitair gebouw van onze reis gevonden. Wat is dat toch fijn aan de camper, we kunnen gewoon onze eigen schone spullen gebruiken!

De volgende dag wandelen we naar Safi en lopen eerst door de pottenbakkersstraatjes. Er wordt nog wel wat met de hand gedaan, maar het meeste komt uit de fabriek. Dat kan ook niet anders, het zijn zulke grote hoeveelheden schalen en potten! Wel mooi om te zien en hebberig wordt ik er zeker van, maar we hebben thuis al zoveel aardewerk en in de camper is ook niet heel veel plek. We kopen 2 bekers en daar blijft het bij. Daarna zwerven we nog even door de medina, we zien een bordje met “Portugese kathedraal” en daar worden we nieuwsgierig van. We gaan de bordjes achterna en dwalen door de achteraf straatjes. Daar staat opeens een paard met een kar vol tomaten, helemaal klem in een smal straatje. Een hele groep vrouwen er om heen, op zoek naar de beste tomaten. De bordjes naar de kathedraal zien we nergens meer. Er komt wel een man op ons af en die helpt ons, we zijn de kathedraal allang voorbij gelopen. Helaas zien we alleen een steen met de naam “Portugese Kathedraal” en een grote deur die op slot is. Jammer, al was het dwalen door de achteraf straatjes ook wel weer een belevenis. We lopen nog een stuk langs de oude vestingmuur in de hoop dat we ergens op de muur kunnen lopen, maar dat gaat niet lukken. Dan maar met de taxi terug naar de camping, even lunchen en dan rijden we verder.

oesters eten achter een parasol in Oualidia

Het landschap wordt groener en groener, we zien ook steeds meer koeien, het is echt anders. Langs de kust prachtige kliffen, het heeft af en toe wel iets van Schotland. Al waren daar de wegen beter. We strijken neer in Oualidia op de camping. Daar staan we een nachtje en de volgende ochtend vertrekken we om beneden in het dorp dichtbij het strand op een camperplek te gaan staan. Hier staan we minder in de wind en de camping had ons niet veel te bieden. De camperplek is wel fijn, lekker ruim en we wandelen hier vandaan naar het strand, waar we onze ogen uitkijken. Deze plaats staat bekend om de beste oesters van Marokko en het is er dan ook bedrijvig. Al zal het er over een maand of twee wel veel drukker zijn. Zelfs nu, harde wind en niet zonnig, zitten er mensen op het strand met parasols tegen de wind, te eten. Kleine vissersbootjes liggen op het strand, mannen ruimen netten op, tussen de rotsen wordt naar oesters gezocht en er wordt gevist met stevige hengels. Hadden we vanmorgen een dipje, we lijken een beetje moe van Marokko, na deze wandeling vinden we het weer helemaal leuk. We zijn Marokko niet echt zat, maar al die indrukken, de armoede, het vuil, de zwerfdieren, het doet wel wat met ons. Hadden we Marokko willen missen? Nee echt niet!! Maar het is soms gewoon wel even genoeg en we kunnen ons er niet aan onttrekken want het is overal. De vriendelijkheid van de bevolking, de prachtige natuur en het “alles is anders”, hadden we echter niet willen missen. We hebben nog 6 dagen Marokko voor de boeg en daar gaan we nog even volop van genieten!

de laatste video staat hier

Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Twitter, Youtube en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.

18 februari 202317 februari 2023

Verder langs de prachtige kust van Marokko en genieten van goed gezelschap

12 t/m 19 febr.

We blijven 2 nachtjes op de overvolle camping Atlantica D imourane, we kunnen tussen de buien door wel strandwandelingen maken en als de storm is gaan liggen rijden we een klein stukje verder. Eerst even naar een dorpje om geld te pinnen en dan strijken we neer langs de kust op ons eerste vrije plekje van deze reis (30°32’49.6″N 9°43’05.6″W). En wat voor plek……!! Het is op een lage klif, zo’n 8 meter boven de zee en net buiten het dorp Taghazout. Hier willen we wel een paar nachtjes blijven, er is een bewaker die hier het grootste deel van de dag onder zijn afdakje zit en met iedereen een gezellig praatje maakt. Wat onze plek helemaal leuk maakt is dat Lot en Gijs met hondje Noor ook hier naar toe gekomen zijn en we dus even fijn kunnen bijkletsen, we hebben ze in Lagos voor het laatst gezien, maar wel regelmatig contact gehouden over de oversteek naar Marokko. ‘S middags lopen we met zijn viertjes en de 2 viervoeters het dorp in om even rond te kijken en wat te drinken. Dat is helaas niet zo’n succes, het aantal katten en honden op straat en met name rondom de terrassen is groot en Boris blijft blaffen en trekken. Na een minuut of 10 vertrek ik met Boris terug naar de camper, helaas. Het is nog wel een hele tour om terug te komen, want ik wordt onderweg 2 keer belaagd door een groepje honden die hun territorium bewaken (lees ingang van een eetgelegenheid) Beide keren word ik gelukkig wel geholpen door wat mannen die rondom de ingang van de beide plekken op straat staan te kletsen. De tweede keer wordt ik zelfs door een van de mannen (een grote, stevige, gespierde kerel) uit de wirwar van honden getild en die daarna de honden bij mij en Boris weg houdt. Mijn dank is groot, best wel even aangenaam om door zo’n kleerkast opgetild te worden!!, 10 minuten nadat ik vertrokken ben van het terras sta ik weer naast de camper. Ik heb mijn workout voor vandaag wel gehad. We genieten de rest van de dag van de zon en chillen buiten en genieten van het uitzicht. Het is één van de zonnigste dagen tot nu toe en zelfs zo prettig dat we ’s avonds tot 21 uur buiten kunnen zitten. Ik kook en Lot en Gijs eten mee en het lekkers dat zij meegebracht hebben smaakt prima als toetje, we hebben een heerlijke, lange, gezellige avond. De volgende dag besluiten we alle vier weer verder te trekken, er komt minder weer aan en dan is dit helaas niet de beste plek.

Oh, wat is de verleiding groot en de camper klein!

Rob en ik lopen nog even door Taghazout, zonder Boris en kopen wat lekkers, want we hebben de afgelopen periode contact gehad met Peter en Myran van Endless on Wheels en zij staan nu 15 kilometer bij ons vandaan. Dat lijkt ons wel heel gezellig, we gaan met een doos vol snoeperij gewoon even kijken, bevalt het niet, dan gaan we morgen gewoon weer verder. Camperplaats Aourir ligt, een kilometer of zes van de kust het binnenland in, alles wat we nodig hebben is er. Het leukste van alles is, dat we een prima klik met Peter en Myran hebben. Er is natuurlijk genoeg gespreksstof, reizen, vloggen, kinderen…….. Zij hebben visite van Engelse vrienden, Jane en Tim en met zijn zessen hebben we een paar prima dagen.

We wandelen samen, ontmoeten een kudde kamelen en een kudde geiten, eten ’s avonds in het restaurant en maken filmmateriaal van en met elkaar en we vermaken ons prima! Het eten in het restaurant is wel een happening, het gaat toch allemaal anders dan bij ons! ‘S middags moeten we al aangeven wat we willen eten, nou dat is natuurlijk geen probleem. Als we om 18 uur met zijn zessen aankomen is er geen tafel. Er komt een grote groep eten en daar is al het meubilair voor in gebruik. We kunnen natuurlijk wel buiten eten?! Nou, nee liever niet! Het is best fris, dus willen we binnen eten. Gelukkig is er nog wel ruimte om een tafel van buiten binnen neer te zetten en als we allemaal zitten komt ook onmiddellijk ons eten. Dat was dan weer wel klaar. De Duitse eigenaresse weet het zelf ook allemaal niet zo goed meer, lijkt het wel. We hebben zelf wijn mee, dat is geen enkel probleem. Zo rond 20 uur zijn wij nog de enige gasten en worden we bijna de tent uitgeveegd, de dame wil sluiten! Het is wel bijzonder hoe het hier werkt. Wij hebben er uiteindelijk wel lol om en om 10 over 8 staan we weer buiten. Het was trouwens wel heel lekker eten!

Lekker eten met Myran en Peter, Tim en Jane.

Na een paar heerlijke warme dagen, laat de zon ons in de steek, we zitten bijna de hele dag binnen. Tussen de buien door even met Boris wandelen en hier en daar een praatje maken en dan weer snel naar binnen want de volgende bui komt er alweer aan. Dan is het tijd om weer verder te trekken. Jane en Tim gaan naar het oosten, Myran en Peter naar het zuiden en wij naar het noorden. We nemen afscheid, met de belofte om contact te houden en zo gaan we allemaal een kant op. We hebben een prachtige rit langs de kust en een stukje binnenland, we komen steeds meer campers tegen, maar ook plattelandsdorpjes waar van alles op straat gebeurt en waar we echt rustig moeten rijden, maar waar we ook genieten van alle drukte! Zo’n 20 km voor Essaouira hebben we camperplek Kaouki Beach uitgezocht, dichtbij het strand en een busje waar we mee naar de stad kunnen. Helaas blijft het weer vandaag ook onder de maat en zitten we weer veel binnen. We trekken ook de conclusie dat deze camping niet voor ons is. Een aantal gasten voeren de honden en katten die hier rondzwerven en daar wordt Boris niet blij van. Er lopen zeker 7 honden met puppies op het erf en de eigenaar baalt daar ook van. Voor ons wel reden genoeg om morgen weer door te rijden. Op zoek naar een betere plek en hopelijk iets beter weer!

de laatste video staat hier

12 februari 202311 februari 2023

Van het ruige binnenland naar de mooie kust

4 t/m 11 februari

We hebben een paar fijne dagen in Taroudant op camping Du Jardin. Er wordt zelfs voor ons gekookt. Een keer in de week is er couscous dag, dat wordt door de familie bereid en bij de camper gebracht. Dat willen wij natuurlijk ook wel, helaas valt het ons erg tegen. Ik heb één keer eerder in Marokko couscous gegeten en die vond ik erg lekker, kruidig, hartig en een beetje zoet. Bij deze couscous lijkt het wel of ze de kruiden vergeten zijn en de groente is flink gaar gekookt. Helaas, we eten het allebei niet op! Tot nu toe hebben we nog niet vaak lekker gegeten, het vlees wordt naar ons idee enorm doorgebakken waardoor het taai en droog wordt, maar misschien hebben we gewoon pech. We zien overal wel enorm veel specerijen en kruiden en dat zou toch moeten helpen voor een kruidige, en smakelijke keuken. Hopelijk gaat het ons lukken om nog een paar keer lekker Marokkaans te eten!

Op zaterdag gaan we eind van de middag naar de stad, eerder lukt niet want dan is het te warm in de camper en kunnen we Boris daar niet achterlaten. We nemen een taxi en laten ons op een centraal plein in de medina af zetten. We hebben het halsbandje van Boris mee, die hebben we eerder al laten repareren, maar waar we al bang voor waren heeft Boris bevestigd. Als Boris een kat ziet moet hij erachteraan en breekt dan los uit het bandje. In de souk speuren we naar een nieuw bandje, maar hondenriemen hebben ze hier niet. We vinden wel een schoenmaker en die gaat met de hand een nieuw bandje maken van leer. Hij zegt dat hij een halfuurtje nodig heeft, dus wij lopen nog een rondje en zijn een halfuur later terug. Hij is dan net begonnen en wij gaan er maar gezellig bij zitten en zien hoe hij vaardig een nieuw halsbandje maakt voor 5 hele euro’s. Ik wil ook wel een paar Marokkaanse sloffen en die heeft hij ook. Al gaat hij, als ik iets uitgekozen heb deze halen bij de buren. Slim bedacht, deze samenwerking. Ik vind een paar dat past, vergeet af te dingen, krijg een standje van Rob, die dat natuurlijk alsnog gaat doen. Blij lopen we de souk weer door op zoek naar een eettentje. Er zijn hier een soort snackbars en we vinden er één die gegrilde kip met patat en salade verkoopt en dat smaakt prima, het is niet culinair, maar een stuk beter dan de couscous op de camping. De volgende dag lummelen we wat op de camping en gaat Rob ’s middags op de fiets nog even naar de stad. Ik blijf bij Boris en lees lekker een boek in de zon en Rob fietst een rondje door de stad, haalt wat boodschappen en vermaakt zich prima.

De schoenmaker in Taroudant, maakt een riempje voor Boris.

We vinden het tijd om weer door te reizen, we willen richting de kust, maar dat is nog wel een paar uur rijden. We hebben een camping op weg naar de kust gevonden waar we onze gasfles kunnen laten vullen, dus dat is voor vandaag ons doel. Als het er leuk is blijven we misschien wel een paar dagen, maar dat zien we wel. Eigenlijk werkt dat meestal zo bij ons, is de plek prettig, de omgeving mooi dan blijven we, maar dat bedenken we pas als we er een nacht geslapen hebben.

We komen aan op Camping Bakanou in Tifnit en hebben binnen 1 minuut een aanvaring met de eigenaar. We komen aan en stoppen zoals normaal is bij de receptie, de deur is dicht en er hangt een briefje, “wij zijn op safari, zoek maar een plekje” ik check nog even bij Rob of ik de Franse tekst goed begrepen heb, ja dat heb ik goed begrepen. We rijden de camping op en binnen no-time komt er een man op een step naast ons en die begint in het Frans tegen ons te schreeuwen. Tja en dan is Rob ook niet flauw en vraagt de man of hij ook Engels spreekt, nee dat spreekt hij niet, maar Rob moet maar Frans spreken. Een goed begin is het halve werk, zal ik maar zeggen. Uiteindelijk trekt dat natuurlijk wel weer bij en biedt de eigenaar wel zijn excuses aan, want hij was inderdaad vergeten het briefje weg te halen. Nu willen we nog gas van hem, de camping ziet er niet super uit, de stroom is zwak waardoor de relais in de camper als een malle schakelen. Rob probeert dat uit te leggen en dat we daarom wel graag gas willen. Dat is wel even een oefening in geduld, want hij heeft het druk, praatje maken met de Franse campergasten, hond wassen en Rob te woord staan die inmiddels voor de derde keer komt vragen of het gas klaar is omdat we graag willen gaan koken. Kortom, het komt niet meer helemaal goed op deze camping en de volgende dag vertrekken we dan ook weer, wel met een volle gasfles, het is in ieder geval fijn dat we nu weten dat we het met gas vol kunnen houden tot we terug zijn in Spanje.

We rijden naar de kust, een stukje onder Agadir vinden we camping Sidi Wassay Beach in Sidi Ouassay. De route er naar toe was in de laatste kilometers wel even spannend! Google maps stuurt ons door een dorpje, zonder asfalt, smal, krappe bochten en het regent dus de kuilen in de straten staan vol water. We moeten op een gegeven moment een bocht naar rechts nemen, maar dat is onmogelijk, we gaan maar linksaf en hopen dat we uiteindelijk uit deze wirwar van straatjes weg kunnen komen. Hier zien we wel weer hoe arm Marokko nog is. Straten zonder asfalt, bouwvallige huizen, mensen die zonder bescherming in de stromende regen met hun ezel op pad zijn. Het geeft het reizen in Marokko wel een heel dubbel gevoel. Rijd je daar als Europeaan in je grote camper en er wordt overal vriendelijk naar ons gezwaaid. Hopelijk profiteren er veel mensen van al die rondreizende westerlingen en brengt het toerisme wat inkomsten met zich mee. We proberen ook zoveel mogelijk van onze boodschappen in de kleine lokale winkeltjes te doen, hopelijk helpt dat ook een beetje.

Na het gekronkel door het dorpje komen we op de camping en vinden daar een mooi plekje. Uitzicht op zee, een prachtig strand voor de deur en binnen 5 minuten een gezellig gesprek met 2 Nederlandse mannen die allebei alleen in een camper reizen en elkaar in Spanje gevonden hebben als reismaatjes en nu samen door Marokko trekken. We hebben de laatste weken weinig Nederlanders gezien of gesproken en dan is zo’n praatje best even gezellig, we raken samen ook wel eens uitgepraat.

Terug aan de kust maken we lange strandwandelingen.

Het is wel even wennen na onze weken in het binnenland, het wordt hier duidelijk wat toeristischer, de campings groter en voller. Waar we wel volop van genieten is het strand, samen met Boris maken we hier een paar fijne, lange strandwandelingen en daar genieten we alle drie enorm van. We blijven langer dan we verwacht hadden, maar komen tot de conclusie dat hier weggaan omdat hier meer toerisme is geen zin heeft. We verwachten namelijk dat hoe verder we langs de kust omhoog trekken hoe drukker het zal worden met Europeanen.

We gaan hier in het restaurant ook nog een hapje eten, we nemen allebei vleesspiesjes, salade en frietjes. Wat is dat toch met de Marokkaanse keuken? We hadden echt verwacht lekker te kunnen eten in dit land! Er zijn zoveel kruiden, verse groente, maar het valt ons weer niet mee. De salade is inderdaad echt lekker, maar het vlees is doorbakken, droog en taai. Misschien is dit wel om alle bacteriën goed te doden omdat het vlees niet gekoeld bewaard wordt, geen idee. Voorlopig even niet meer uit eten! Wel veel gemopper zo, maar dat is maar schijn, we vermaken ons hier uitstekend en genieten van de mooie plek en het heerlijke klimaat.

We vullen deze keer geen water op de camping. Het water is hier erg zout, dat proef je al onder de douche. Een paar kilometer vanaf de camping is een kraan en daar gaan we water vullen. (handig hoor, dit soort info vinden we op de app van park4Night) Het water loopt heel langzaam door en ondertussen komen er mensen langs voor water, er zijn 2 kranen, of om gedag te zeggen of kinderen die op een afstandje naar ons kijken. We hebben een zak met snoepjes in de voorraad en ik ben nog steeds in dubio of ik dat uit zal delen. De jongetjes op straat zijn vaak brutaal en vragen om geld, maar dat geven we niet. Later komen er 3 kleine meisjes, ik haal wat snoepjes tevoorschijn en geef ze dat. Ik heb nog nooit kinderen zo blij met een snoepje gezien, ze huppelen terug naar huis en ik zie ze rond hun moeder staan te springen. Wanneer we even later voorbij rijden staan moeder en meisjes blij naar ons te zwaaien. Vaker snoepjes uitdelen! Hiervandaan rijden we om Agadir heen, doen boodschappen bij de Carrefour en rijden verder richting het noorden op weg naar onze eerste vrije camperplek in Marokko. Tja dat was het plan. Na de lunch en het bezoek aan de supermarkt merken we dat het steeds harder gaat waaien. We hadden vanmorgen al een kleine regenbui, maar die is overgewaaid en nu stormt het. Enorme zandwolken stuiven over straat, het afval wat hier op straat ligt vliegt door de lucht, het verkeer rijdt langzamer, ons plan om op een open plek op een heuvel te gaan staan moeten we maar even vergeten. Een paar kilometer voor deze vrije plek is een camping en daar gaan we staan. Vonden we de vorige camping al redelijk groot? We komen nu terecht in de wondere wereld van het overwinteren in Marokko. De camping is stampvol, wij mogen op één van de plekken staan die eigenlijk bedoeld zijn om de was op te hangen en als doorgang van het ene straatje naar het andere. Er zijn 6 van deze plekken en die staan allemaal vol en Rob heeft zelfs gezien dat ook het sportveld bij het zwembad vol staat. We doen net of we gek zijn, we zitten de storm hier gewoon uit. We wandelen weer fijn op het strand, want dat is ook hier weer prachtig! Volgende week verder langs de kust op zoek naar het WAUW gevoel dat we ook in het binnenland hadden, maar of dat nog goed komt?

de laatste video staat hier

5 februari 20234 februari 2023

De indrukwekkende Sahara en een prachtige tocht naar de Todghakloof

28 januari t/m 3 februari

Genieten van de vergezichten in de Sahara

Dan is het zover, op safari in de woestijn! We waren een beetje in twijfel of we dit wel moesten gaan doen, we zijn niet zo van de toertjes met een gids. Een alternatief is er echter niet, zelf de woestijn in trekken is niet te doen en wordt vast en zeker ook afgeraden en waar moet je dan naar toe? Niet gaan vinden we ook geen optie, we willen natuurlijk wel de woestijn in. We hebben met Said, de eigenaar van “Le petit Prince” een goede klik en we zijn blij verrast wanneer blijkt dat hij onze gids is.

Boris mag mee in de kofferbak en zo gaan we op pad. We gaan langs allerlei stops, eerst bij muzikanten, donkere Afrikaners die ooit met een karavaan van uit het zuiden van Afrika mee getrokken zijn naar Marokko en nu hier een aparte groep binnen de Marokkaanse bevolking zijn. Ze zijn ook allemaal veel langer en donkerder dan de gemiddelde Marokkaan en de groep waarbij wij op visite gaan maakt muziek en daar genieten we van want we vinden het allebei erg mooi! Daarna een bijzondere stop, er zijn mijnen in de woestijn waar lood en andere metalen gewonnen worden. De manier waarop dit gaat is in onze ogen erg primitief. Zeker wanneer we ook nog een man treffen die nadat de machines weg zijn nog een keer door al het gesteente heen gaat om nog wat restanten te zoeken. Het treft ons wel hoeveel armoede er op sommige plekken is. De contrasten zijn ook groot, degene die in het toerisme werken, quads verhuren of tentlodges in de woestijn bezitten lijken het best redelijk welvarend te hebben. Dan is zo’n man die het gesteente van de mijn napluist wel een groot contrast.

Onderweg stoppen we bij een helling om fossielen te zoeken. Hier kan Boris even lekker loslopen en genieten wij van de omgeving. Wat is het hier stil, we staan allebei vooral te luisteren naar niets en blijven om ons heen kijken naar het landschap. Said is ondertussen druk met het speuren naar fossielen. Hij vind er een aantal en ik vind er eentje, een hele kleine! We brengen ook een bezoek aan een nomadenkamp, volgens Said trekken de nomaden nauwelijks meer, omdat er bijna nergens meer water te vinden is, vroeger was dat vooral hun belangrijkste reden om te trekken, op zoek naar water. Nu hebben ze semi permanente tenten, zonnepaneeltjes en waterputten. Het is dus niet meer noodzakelijk om te trekken. Waar ze nu van leven is niet helemaal duidelijk, dat het deels toerisme is moet haast wel. We krijgen thee, brood met dadelsiroop en een stukje pizzabrood. Als we weer weggaan balen we, we hebben helemaal geen kleingeld , gelukkig heeft Said dat wel en geeft een fooi voor de gastvrijheid. Daarna scheuren we als een paar kwajongens met Said over zandduinen, een oude landingsbaan van de Fransen en gaan we naar het tentenkamp van Said, in de woestijn.

Er zijn schrikbarend veel van deze tentenkampen in dit stuk woestijn. In het hoogseizoen moet het hier ongelooflijk druk zijn. Het kamp van Said is heel basic en daardoor erg leuk, vinden wij. Het zijn 4 slaaptenten voor totaal 10 mensen, het ligt in een mooie duinpan. Verder is er een toilet, een keuken en een woonkamer/restaurant en dit alles staat in een ovaal waar in het midden een grote eettafel staat. Het ziet er echt heel gezellig uit. Wij eten een heerlijke salade en gegrilde kip. We genieten ook hier weer van de stilte, Boris rent heerlijk door het kamp en is inmiddels goede maatjes met Said. De jongen van de keuken vindt Boris gelukkig ook ok en zo hebben we hier een paar heerlijke uurtjes. We moeten ons hier overgeven aan het niets, onze telefoons doen hier niets, we hebben niets mee om onszelf bezig te houden en als we klaar met het eten zijn willen we als onrustige Hollanders wel weer verder. Maar Said is spoorloos en volgens de jongen is hij even weg! Daar zitten we dan, middenin de woestijn! We gaan weer aan tafel zitten, drinken thee en ervaren dat het prima is. We weten niet hoe lang we hier nog zitten en hebben gewoon de tijd met elkaar voor een gesprek, spelen met Boris in het duin en wachten zo rustig tot Said weer op duikt. Hij was even naar zijn tuin. Ja tuin! In de buurt van zijn kamp heeft hij ook nog een tuin, met palmen, een vijg, olijf, en wat fruit en daar middenin een moestuin met worteltjes, bonen en kruiden. Hij verrast ons steeds weer, hij vertelt dat hij nauwelijks naar school geweest is, wel kan lezen, maar niet schrijven en heeft zo toch best een aardig bedrijf op poten gezet. Allemaal kleinschalig en overzichtelijk, maar alles wat zijn gasten willen kan hij regelen. Wij vinden het een prettig mens, charmant, een goed verhaal met humor en alle tijd van de wereld om ons de woestijn te laten zien. We stoppen echt regelmatig om even rond te lopen, van uitzichten te genieten, de stilte te horen. We zien ook de grootschalige kampen, waar alle tenten een eigen douche en toilet hebben en die er erg gelikt en strak uitzien. Inmiddels gaat de zon bijna onder en Zaid wil dat we de zonsondergang ook nog zien. Inmiddels is het al 6 uur geweest en zou de tour om 3 uur afgelopen zijn! We twijfelen of we dit nog wel aan kunnen nemen, maar doen het toch. We lopen een zandduin op en zijn precies op tijd om een geweldige zonsondergang te zien, ondertussen rollebollen Said en Boris door het zand en zijn wij vol verwondering over dit prachtige landschap. ’s avonds zijn we moe van alle indrukken en gaan op tijd naar bed om als roosjes te slapen.

We hadden gedacht de volgende dag weer te gaan rijden, maar dat doen we niet. We zijn nog zo vol van de mooie dag in de woestijn, daar willen we nog even van nagenieten en dat doen we dan ook. Het is een mooie zonnige dag, we doen de was, genieten van het zonnetje en zijn nog vol van de woestijn. Ons volgende plan is, om wat wij de 3 kloven route noemen, te rijden. Ook hier zijn de afstanden niet groot, maar is de snelheid laag. We strijken neer in Goulmima, een dorp niet ver van de eerste kloof af, zodat we de volgende dag de tijd kunnen nemen om deze route te gaan rijden.

En dan gaan we op pad naar de kloven, dit is een stuk waar niet veel toerisme is en we zijn benieuwd of het wel te doen is met de camper. Nou dat ben ik dan vooral. Rob ziet niet zo snel beren en spoken, ik wel. Ik heb er zelfs slecht van geslapen, afgelopen week gekeken naar het programma “de slechtste wegen” en die ging over Marokko. Nou die aflevering heb ik gedroomd met onszelf in de hoofdrol en dat liep niet goed af. De rit begon voor mij met buikpijn, terwijl Rob bijna fluitend achter het stuur zat. Gelukkig was binnen een uur mijn buikpijn weg en zaten we samen in stilte te genieten van heel veel moois. Berglandschappen, kloven, dorpjes, droge rivierbeddingen, groene akkertjes en veel mensen op straat. Schoolkinderen onderweg naar school of wachtend op de schoolbus, die rijden er veel in Marokko! Wat een geweldige dag, met fenomenale uitzichten! We zijn een paar keer gestopt om te lunchen, even met Boris te wandelen en te genieten van de stilte en het landschap.

Koud is het wel, dus de wandelingen duren niet heel lang. We stoppen ’s middags op een camperplek in Tamtetoucht bij een berbergezin op het erf, auberge Amazigh. Er kunnen 6 campers staan, maar het is nu leeg. Aan de overkant van de straat is een gelijksoortige camperplek maar daar is het leeg het seizoen moet hier nog beginnen. We zitten hier op 1900 meter hoogte en gisteren heeft het hier nog gesneeuwd, daar is nu niets meer van te zien maar koud is het wel. De eigenaar vraagt of Rob wil douchen? Echte berber douche! Voor Rob ja of nee kan zeggen is hij weg om het te regelen. Een knul klimt de berg op om de water toevoer open te zetten, de eigenaar en zijn vrouw komen met een bundel hout tevoorschijn en daar gaat de fik in en een half uur later kan Rob douchen. Lekker warm water, maar afdrogen is iets minder, want het is inmiddels weer rond het vriespunt. Ik sla even over en wacht op een redelijke douche of ga in de camper douchen! Het enige nadeel van dit gebied zijn de jongetjes op straat van een jaar of 10, 11. Gisteren en vandaag hadden we daar al last van. Bedelen om snoep, geld of wat dan ook en schelden en klieren als je daar niet op in gaat. Rob ging eind van de middag nog even met Boris lopen en ook toen weer, Boris wordt daar bang van, staart tussen de benen en de jochies maar doorgaan met schreeuwen, bal gooien en Rob napraten. Gelukkig zijn we tijdens de rit vandaag een paar keer gestopt om Boris te laten rennen, dus een korte wandeling is genoeg. Jammer, maar we doen er niets aan. Maar verder is het hier prachtig, we genieten, ook al is het maar kort van deze mooie plek. Het heeft nadelen hoor, reizen in januari in de Hoge Atlas, het is hier echt koud. Het grote voordeel is dat we één van de weinige reizigers zijn en het leven hier nu heel rustig is, in het toeristenseizoen zal dat echt anders zijn. Al verlangen we ook wel naar buiten zitten in de berbertent die hier op het terras staat.

We rijden over de hoogvlaktes van het Atlasgebergte.

We gaan weer verder door dit ruige landschap en zijn allebei stil en kijken onze ogen uit. Het heeft voor ons wel wat raakvlakken met Peru. Uitgestrekte landschappen, leeg en kaal, maar toch zo mooi. We zoeken weer een plekje om even met Boris te wandelen en hem te laten rennen. Dat lukt vandaag goed in een rivierbedding en we lopen daar heerlijk in de zon en uit de wind. Als laatste van deze route komen we bij de Togdhakloof. We zijn wel een beetje verbaasd, we hebben de afgelopen dagen meerdere kleine en grote kloven gezien en deze Togdhakloof komt in alle reisartikelen voor, maar om nou te zeggen dat deze spectaculairder is? Eigenlijk juist niet! De kloof is mooi, smal, hoog en heeft alles wat een kloof hebben moet, maar is dus ook een toeristische attractie, met verkopers, koffietentjes en voor ons gevoel opeens veel mensen. We hebben het idee dat mensen hier naar toe rijden en aan het einde van de kloof omdraaien, want de weg is opeens veel drukker, meer horeca, hotelletjes en accommodaties. Wij zijn heel blij dat we deze route zo hebben gereden, het was een tip van Zaid, onze gids in de woestijn en we zijn hem daar heel dankbaar voor. We hebben zoveel moois gezien, maar ook dorpjes waar de tijd stil lijkt te staan, zo bijzonder!!

Vanuit de kloof maken we nog een redelijk lange rit over de hoogvlaktes met besneeuwde bergtoppen rechts van ons en links de hoogvlaktes. Eind van de middag komen we in Ouarzazate, hier is een Carrefour, waar we boodschappen halen en daarna neerstrijken op de camping municipal al daar. We zijn onder de indruk en moe van de afgelopen dagen, maar vooral zielsgelukkig dat we dit hebben beleefd.

’s avonds brainstormen we over wat we nu willen. Onze verzameling vlaggetjes in google maps heeft nog best wel wat moois in het binnenland, maar stiekem verlangen we ook wel naar wat warmte. We zien ook wel in dat we nooit alles wat Marokko te bieden heeft in deze 7 weken kunnen zien en dus keuzes moeten maken. De keuze valt op Taroudant, de stad die klein Marrakesh wordt genoemd. Het is wel een flink eind rijden, niet zozeer qua kilometers, maar wel wat betreft uren. We vertrekken dus uit Ouarzazate en maken een flinke reisdag, eind van de middag komen we op de camping Le Jardin in Taroudant aan. Wel bijzonder, we rijden een flinke tijd nog door leeg en verlaten landschap, maar opeens wordt het groener, zien we Citrus plantages, rijden er meer tractoren dan ezels, we zijn in een ander stukje Marokko. Wat ook anders is? De temperatuur, het voelt warm en als we op de camping uitstappen zitten er mensen buiten, lopen wij in ons shirtje buiten en is het aangenaam lekker. De volgende dag is het hier 24 graden ! Verder is het een camping die erg Europees aan doet en we zien door de bomen rondom de camping weinig van de omgeving, dus we zouden net zo goed in Spanje kunnen zijn of eigenlijk Frankrijk. Het grootste deel van de campers hier heeft een Frans nummerbord. Helemaal een rustige dag wordt het niet, Rob heeft nog veel werk aan de vlog, we hebben altijd veel film materiaal, maar nu is het extra veel door al het moois dat we gezien hebben. Een flinke klus om daar weer een mooie vlog van te maken. Ik sop de camper en doe de was, maar ondertussen genieten we wel van de zon en morgen zijn de vlog en blog klaar en de camper schoon en gaan we Taroudant verkennen.

de laatste video staat hier