4 t/m 11 februari
We hebben een paar fijne dagen in Taroudant op camping Du Jardin. Er wordt zelfs voor ons gekookt. Een keer in de week is er couscous dag, dat wordt door de familie bereid en bij de camper gebracht. Dat willen wij natuurlijk ook wel, helaas valt het ons erg tegen. Ik heb één keer eerder in Marokko couscous gegeten en die vond ik erg lekker, kruidig, hartig en een beetje zoet. Bij deze couscous lijkt het wel of ze de kruiden vergeten zijn en de groente is flink gaar gekookt. Helaas, we eten het allebei niet op! Tot nu toe hebben we nog niet vaak lekker gegeten, het vlees wordt naar ons idee enorm doorgebakken waardoor het taai en droog wordt, maar misschien hebben we gewoon pech. We zien overal wel enorm veel specerijen en kruiden en dat zou toch moeten helpen voor een kruidige, en smakelijke keuken. Hopelijk gaat het ons lukken om nog een paar keer lekker Marokkaans te eten!
Op zaterdag gaan we eind van de middag naar de stad, eerder lukt niet want dan is het te warm in de camper en kunnen we Boris daar niet achterlaten. We nemen een taxi en laten ons op een centraal plein in de medina af zetten. We hebben het halsbandje van Boris mee, die hebben we eerder al laten repareren, maar waar we al bang voor waren heeft Boris bevestigd. Als Boris een kat ziet moet hij erachteraan en breekt dan los uit het bandje. In de souk speuren we naar een nieuw bandje, maar hondenriemen hebben ze hier niet. We vinden wel een schoenmaker en die gaat met de hand een nieuw bandje maken van leer. Hij zegt dat hij een halfuurtje nodig heeft, dus wij lopen nog een rondje en zijn een halfuur later terug. Hij is dan net begonnen en wij gaan er maar gezellig bij zitten en zien hoe hij vaardig een nieuw halsbandje maakt voor 5 hele euro’s. Ik wil ook wel een paar Marokkaanse sloffen en die heeft hij ook. Al gaat hij, als ik iets uitgekozen heb deze halen bij de buren. Slim bedacht, deze samenwerking. Ik vind een paar dat past, vergeet af te dingen, krijg een standje van Rob, die dat natuurlijk alsnog gaat doen. Blij lopen we de souk weer door op zoek naar een eettentje. Er zijn hier een soort snackbars en we vinden er één die gegrilde kip met patat en salade verkoopt en dat smaakt prima, het is niet culinair, maar een stuk beter dan de couscous op de camping. De volgende dag lummelen we wat op de camping en gaat Rob ’s middags op de fiets nog even naar de stad. Ik blijf bij Boris en lees lekker een boek in de zon en Rob fietst een rondje door de stad, haalt wat boodschappen en vermaakt zich prima.
We vinden het tijd om weer door te reizen, we willen richting de kust, maar dat is nog wel een paar uur rijden. We hebben een camping op weg naar de kust gevonden waar we onze gasfles kunnen laten vullen, dus dat is voor vandaag ons doel. Als het er leuk is blijven we misschien wel een paar dagen, maar dat zien we wel. Eigenlijk werkt dat meestal zo bij ons, is de plek prettig, de omgeving mooi dan blijven we, maar dat bedenken we pas als we er een nacht geslapen hebben.
We komen aan op Camping Bakanou in Tifnit en hebben binnen 1 minuut een aanvaring met de eigenaar. We komen aan en stoppen zoals normaal is bij de receptie, de deur is dicht en er hangt een briefje, “wij zijn op safari, zoek maar een plekje” ik check nog even bij Rob of ik de Franse tekst goed begrepen heb, ja dat heb ik goed begrepen. We rijden de camping op en binnen no-time komt er een man op een step naast ons en die begint in het Frans tegen ons te schreeuwen. Tja en dan is Rob ook niet flauw en vraagt de man of hij ook Engels spreekt, nee dat spreekt hij niet, maar Rob moet maar Frans spreken. Een goed begin is het halve werk, zal ik maar zeggen. Uiteindelijk trekt dat natuurlijk wel weer bij en biedt de eigenaar wel zijn excuses aan, want hij was inderdaad vergeten het briefje weg te halen. Nu willen we nog gas van hem, de camping ziet er niet super uit, de stroom is zwak waardoor de relais in de camper als een malle schakelen. Rob probeert dat uit te leggen en dat we daarom wel graag gas willen. Dat is wel even een oefening in geduld, want hij heeft het druk, praatje maken met de Franse campergasten, hond wassen en Rob te woord staan die inmiddels voor de derde keer komt vragen of het gas klaar is omdat we graag willen gaan koken. Kortom, het komt niet meer helemaal goed op deze camping en de volgende dag vertrekken we dan ook weer, wel met een volle gasfles, het is in ieder geval fijn dat we nu weten dat we het met gas vol kunnen houden tot we terug zijn in Spanje.
We rijden naar de kust, een stukje onder Agadir vinden we camping Sidi Wassay Beach in Sidi Ouassay. De route er naar toe was in de laatste kilometers wel even spannend! Google maps stuurt ons door een dorpje, zonder asfalt, smal, krappe bochten en het regent dus de kuilen in de straten staan vol water. We moeten op een gegeven moment een bocht naar rechts nemen, maar dat is onmogelijk, we gaan maar linksaf en hopen dat we uiteindelijk uit deze wirwar van straatjes weg kunnen komen. Hier zien we wel weer hoe arm Marokko nog is. Straten zonder asfalt, bouwvallige huizen, mensen die zonder bescherming in de stromende regen met hun ezel op pad zijn. Het geeft het reizen in Marokko wel een heel dubbel gevoel. Rijd je daar als Europeaan in je grote camper en er wordt overal vriendelijk naar ons gezwaaid. Hopelijk profiteren er veel mensen van al die rondreizende westerlingen en brengt het toerisme wat inkomsten met zich mee. We proberen ook zoveel mogelijk van onze boodschappen in de kleine lokale winkeltjes te doen, hopelijk helpt dat ook een beetje.
Na het gekronkel door het dorpje komen we op de camping en vinden daar een mooi plekje. Uitzicht op zee, een prachtig strand voor de deur en binnen 5 minuten een gezellig gesprek met 2 Nederlandse mannen die allebei alleen in een camper reizen en elkaar in Spanje gevonden hebben als reismaatjes en nu samen door Marokko trekken. We hebben de laatste weken weinig Nederlanders gezien of gesproken en dan is zo’n praatje best even gezellig, we raken samen ook wel eens uitgepraat.
Het is wel even wennen na onze weken in het binnenland, het wordt hier duidelijk wat toeristischer, de campings groter en voller. Waar we wel volop van genieten is het strand, samen met Boris maken we hier een paar fijne, lange strandwandelingen en daar genieten we alle drie enorm van. We blijven langer dan we verwacht hadden, maar komen tot de conclusie dat hier weggaan omdat hier meer toerisme is geen zin heeft. We verwachten namelijk dat hoe verder we langs de kust omhoog trekken hoe drukker het zal worden met Europeanen.
We gaan hier in het restaurant ook nog een hapje eten, we nemen allebei vleesspiesjes, salade en frietjes. Wat is dat toch met de Marokkaanse keuken? We hadden echt verwacht lekker te kunnen eten in dit land! Er zijn zoveel kruiden, verse groente, maar het valt ons weer niet mee. De salade is inderdaad echt lekker, maar het vlees is doorbakken, droog en taai. Misschien is dit wel om alle bacteriën goed te doden omdat het vlees niet gekoeld bewaard wordt, geen idee. Voorlopig even niet meer uit eten! Wel veel gemopper zo, maar dat is maar schijn, we vermaken ons hier uitstekend en genieten van de mooie plek en het heerlijke klimaat.
We vullen deze keer geen water op de camping. Het water is hier erg zout, dat proef je al onder de douche. Een paar kilometer vanaf de camping is een kraan en daar gaan we water vullen. (handig hoor, dit soort info vinden we op de app van park4Night) Het water loopt heel langzaam door en ondertussen komen er mensen langs voor water, er zijn 2 kranen, of om gedag te zeggen of kinderen die op een afstandje naar ons kijken. We hebben een zak met snoepjes in de voorraad en ik ben nog steeds in dubio of ik dat uit zal delen. De jongetjes op straat zijn vaak brutaal en vragen om geld, maar dat geven we niet. Later komen er 3 kleine meisjes, ik haal wat snoepjes tevoorschijn en geef ze dat. Ik heb nog nooit kinderen zo blij met een snoepje gezien, ze huppelen terug naar huis en ik zie ze rond hun moeder staan te springen. Wanneer we even later voorbij rijden staan moeder en meisjes blij naar ons te zwaaien. Vaker snoepjes uitdelen! Hiervandaan rijden we om Agadir heen, doen boodschappen bij de Carrefour en rijden verder richting het noorden op weg naar onze eerste vrije camperplek in Marokko. Tja dat was het plan. Na de lunch en het bezoek aan de supermarkt merken we dat het steeds harder gaat waaien. We hadden vanmorgen al een kleine regenbui, maar die is overgewaaid en nu stormt het. Enorme zandwolken stuiven over straat, het afval wat hier op straat ligt vliegt door de lucht, het verkeer rijdt langzamer, ons plan om op een open plek op een heuvel te gaan staan moeten we maar even vergeten. Een paar kilometer voor deze vrije plek is een camping en daar gaan we staan. Vonden we de vorige camping al redelijk groot? We komen nu terecht in de wondere wereld van het overwinteren in Marokko. De camping is stampvol, wij mogen op één van de plekken staan die eigenlijk bedoeld zijn om de was op te hangen en als doorgang van het ene straatje naar het andere. Er zijn 6 van deze plekken en die staan allemaal vol en Rob heeft zelfs gezien dat ook het sportveld bij het zwembad vol staat. We doen net of we gek zijn, we zitten de storm hier gewoon uit. We wandelen weer fijn op het strand, want dat is ook hier weer prachtig! Volgende week verder langs de kust op zoek naar het WAUW gevoel dat we ook in het binnenland hadden, maar of dat nog goed komt?
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Twitter, Youtube en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.