Leuk dat je hier bent aangekomen en welkom op onze blog en vlog. Hier plaatsen we elke week youtube filmpjes en verhalen over onze belevenissen tijdens onze reis door Europa.
José , Boris en Rob
Wil je weten wie wij zijn kijk dan even hier. Wij zijn in augustus 2021 in onze camper gaan wonen. De bedoeling was voor één jaar, maar het bevalt ons zo goed, dat we hebben besloten om nog even door te reizen. We gaan in ieder geval tot april 2023 op pad met onze camper.
Die camper, een Adria Coral Plus 670 DL, hebben we besteld in de herfstvakantie van 2020. De camper is helaas, nu in juli 2022, nog steeds niet in beeld. We hebben in juli 2021 goede afspraken met onze dealer gemaakt en kochten een Adria Coral Plus 670 SL i.p.v. DL, inclusief de door ons gewenste aanpassingen. Een super afspraak !! Uiteindelijk ruilen we de camper weer om voor de gewenste DL. Onze dealer is van van Baaren caravans + campers.
Wekelijks houden we onze vlog en blog bij en onderstaande social media
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Twitter, Youtube en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
Dit bericht staat boven aan. Maar direct hieronder staan de meest recente boodschappen.
Van Merida rijden we naar Badajoz, hier is een camperplek dichtbij de stad, het is in Spanje toch wel vaak goed geregeld, hoor! 5 minuten lopen over een Romeinse brug en je zit in de stad, de camperplek ligt aan een park en er zijn ook nog gratis voorzieningen! Ja de plekken zijn krap en een dronken achterbuurvrouw die lalt, zingt en lawaai maakt op haar balkonnetje is ook niet alles, maar toch, een prima plek. Onder het mom, Boris moet aan drukte, verkeer en lawaai wennen wandelen we met zijn drietjes de stad in. We hebben een kortere lijn voor hem gekocht, zo hebben we hem beter onder controle en nu we weer een paar keer met hem op stap zijn geweest in dorpjes en steden gaat het al een stuk beter, doe hierbij nog een handvol snoepjes, dan zijn we al een heel eind op weg.
In eerste instantie vinden we Badajoz niet zo sfeervol, we lopen door straten waar veel winkels definitief dicht zijn en dat geeft een trieste aanblik. Iets later lopen we op een oude stadsmuur waar we prachtig zicht hebben op kerken, de stad en het achterliggende land. Op het Plaza Alta is het de eerste keer dat we er lopen nog stil en kijken we rustig om ons heen en zien hoe de horecamedewerkers de terrassen klaar zetten, als we een uur later terugkomen is het al lekker vol en bemachtigen we een tafeltje voor de lunch. Het is zaterdagmiddag en dan is het gezellig druk op de pleinen in Spanje. Bijna alle tafels zijn gereserveerd.
Heerlijk lunchen op een heel gezellig plein.
We eten een smakelijke lunch, genieten van een vrijgezellenfeestje van 2 vrouwen, waarvan we eerst denken dat het een manifestatie voor de homobeweging is. Maar als het aanstaande echtpaar naar ons toekomt omdat ze allerlei opdrachten moeten uitvoeren, doen we natuurlijk mee. Wel jammer dat ze ons om een mop vragen, want als wij ergens niet goed in zijn…….Ik vraag of ze over een minuutje terug willen komen, kan ik ff nadenken………………of gewoon ff op google kijken voor een mop. Nou daar komt ie…………..”Wat zegt een banaan tegen een aap?” De club kijkt elkaar en ons vragend aan, ze weten het niet. “Nou, de banaan zegt niets, want bananen kunnen niet praten!” De grap is voldoende voor hun opdrachtenlijstje en wij wensen ze een mooie trouwdag en een goed leven samen. Ondertussen komt er ook een groep met trommels en kledij uit de tijd van Napoleon het plein op gemarcheerd en gaan op een terras zitten om te eten.
De mannen van Napoleon.
De vrijgezellenclub heeft een paar bekende Spanjaarden ontdekt en vraagt ze om voor hun te zingen, ja hoor het bijbehorende dansje wordt ook nog gedaan. Het is de groep Las Ketchup, van de zomerhit “Aserejé” bij ons beter bekend als de ketchupsong uit 2002. Wij herkennen het omdat veel basisschoolkinderen in die tijd het liedje en bijbehorende dansje uit hun hoofd kenden, waaronder onze eigen kinderen. Daarna speelt er ook nog een man saxofoon op het plein, dat klinkt erg mooi. We genieten er enorm van, we zitten zeker een uur of 2 aan de lunch en vinden alle drukte om ons heen erg gezellig.
De volgende dag rijden we een klein uurtje verder naar Cáceres. Hier vinden we een mooie camping met eigen sanitair, wat een luxe! Met de acsikaart kost dat maar 19 euro. Een fijne plek, het zonnetje schijnt. Een paar dagen lummelen, genieten van de zon. Rob pakt de tweede dag de fiets om een rondje te toeren en even in het stadje te kijken. Ik stort me op de was en de camper. Gewoon ff allebei ons eigen ding doen, dat is af en toe gewoon nodig om even een beetje ruimte te hebben.
Helaas is het nogal vol gebouwd om ons heen, dus echt lekker wandelen met Boris kunnen we hier niet. Aangezien Rob de stad niet heel boeiend vond trekken we verder. We gaan naar een camperplaats bij een heel klein dorpje, Canaveral, we vinden hier echt een mooie camperplek, ruim opgezet met 2 zeecontainers die mooi omgebouwd zijn tot sanitair gebouw.
Overal grote pollen lavendel in bloei.
We nemen hier ook eens even de tijd om na te denken over ons laatste etappe richting huis en ook eens even hardop na te denken van wat ons thuis te wachten staat. Het voelt goed om daar toch al een beetje mee bezig te zijn, ook omdat we daar nogal verschillend mee omgaan en verschillende zaken belangrijk vinden. Door het hardop uit te spreken geeft dat ons duidelijkheid en rust. Daardoor kunnen we ons vooral concentreren op onze reis, want we zijn nog niet thuis!
Genieten van het uitzicht.
Waar we ook de tijd voor nemen is een lange wandeling door de heuvels, de lente springt overal tevoorschijn, het is prachtig mooi weer en de omgeving betoverend mooi. Boris loopt bijna de hele route los, zelfs op een stille weg, waar af en toe een auto voorbij komt kan hij los. Hij leert steeds beter dat hij dan aan de kant moet en wachten tot de auto voorbij is, best moeilijk, maar wel fijn om dit te trainen. Aan het eind van de wandeling strijken we neer in het enigste restaurant dat open is en waar we een smakelijke menu del dia eten, oftewel, de daghap.
Wandelen in de heuvels van Canaveral.
We rijden hiervandaan naar Salamanca, een studentenstad, met een mooi oud centrum. Hier gaan we ook naar camping Don Quichote, het is een wat grotere stad en dan gaan we liever naar een camping of beveiligde camperplek. De laatste dagen was het nogal warm en dan kunnen we Boris niet in de camper laten als er geen schaduw is, dat is dan ook meestal het voordeel van een echte camping, er is schaduw. Als we de camping op rijden op zoek naar een plekje, wordt er vriendelijk naar ons gezwaaid door een mevrouw. Wij kijken elkaar eens aan en hebben beide geen idee. Blijkt het een volger van onze vlogs te zijn. Dat is toch ook leuk! We maken natuurlijk even een praatje. Naast de camping ligt een parkachtig terrein waar we heerlijk met Boris kunnen lopen en Rob stapt op zijn fiets om een mediamarkt te bezoeken voor wat spulletjes.
Later fietsen we naar Salamanca en gaan deze stad bekijken, maar dat is voor volgende week.
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Twitter, Youtube en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
We trekken verder, niet eens zo heel ver, naar Antequera. Een klein gezellig stadje, waar we de eerste nacht op een camperplek dichtbij het centrum staan, met een gratis servicepunt. Wat is dat toch heerlijk dat dat op zoveel plekken goed geregeld is. De campers staan wel heel dicht op elkaar, maar wij willen toch het stadje in en morgen weer verder. We dwalen met Boris door de straatjes en genieten van een heerlijke lentedag onder de Spaanse zon. Boris vindt het wel ingewikkeld, we hebben hem echt al heel lang niet meegenomen de drukte in en we moeten er hard aan werken om hem weer een beetje op zijn gemak te krijgen. Gelukkig helpt een broekzak vol met snoepjes wel om hem redelijk te laten volgen.
Klimmen en klauteren in El Torcal.
Vanuit Antequera gaan we naar El Torcal, dit is een beschermd natuurgebied dat bestaat uit karstformaties. We hebben weer eens even niet over de dagen nagedacht en staan hier dus op zaterdag, eind van de morgen en heel Spanje lijkt hetzelfde idee te hebben. Wat zijn we toch suf, maar we leven niet zo met de dagen van de week! Goed we zijn hier nu toch en gaan maar gewoon. Boris mag gelukkig mee en een bus brengt ons naar de entree van het park. Daar is het ook best druk, maar als we eenmaal op pad zijn valt het reuze mee. Zeker op het moment dat wij de de lange route kiezen, wordt het steeds stiller om ons heen en lopen we regelmatig alleen.
Een prachtige wandeling.
We vinden het indrukwekkend mooi, staan regelmatig stil om naar al die uitgesleten rotsformaties te kijken. Soms lopen we in tunneltjes van struiken en is het donker en het pad glibberig, dan staan we opeens weer op een richel en zien een grote open vlakte omgeven door al die mooie grijze rotsformaties. Op een gegeven moment zien we zelfs een hele kudde Spaanse steenbokken, wauw! Wij zijn onder de indruk, de kudde lijkt zich er weinig van aan te trekken, die zien wel vaker mensen lijkt het. Qua kilometers is het geen lange afstand, nog geen 3 km, maar doordat er nauwelijks paden zijn en we dus klauteren en klimmen en over stenen moeten stappen is het toch een pittige wandeling. Vooral voor Rob die Boris aan de lijn heeft en Boris die veel sneller wil, het lijkt af en toe wel een berggeit. Boris mag in dit gebied helaas niet los.
Toen we bij de entree aankwamen stond er een stevige koude wind, maar tijdens het lopen is er veel beschutting van de rotsformaties en kunnen we zelfs een paar keer even ergens in het zonnetje zitten om rustig om ons heen te kijken. Een fantastische wandeling!
Straatje in het centrum van Antequera.
Onderweg naar de wandeling zagen we aan de andere kant van Antequera een camperplek die ons wel aansprak. Daar rijden we naar toe. Het idee om vandaag nog flink wat kilometers te gaan rijden hebben we laten varen. We rijden dus terug naar Antequera en vinden inderdaad een P4N plek. Geen voorzieningen maar wel een fabuleus uitzicht op het kasteel, het dorp en het gebergte in de verte. Ook de dag erna gaan we nog niet rijden, we verplaatsen wel de camper naar een plekje waardoor we nog mooier uitzicht hebben. We genieten van een zeer zomerse dag met 27 graden en nog een wandeling door het dorp en een lunch. Daarna zetten we de stoelen buiten en genieten van het zonnetje, met een boek, uitzicht en elkaar.
Boris en eieren!
Na 3 dagen Antequera gaan we verder, we rijden nog wel even terug naar het centrum om daar de loosplek te gebruiken en boodschappen te doen en dan gaan we onderweg naar Viso del Marques. Helaas heeft Boris tijdens het boodschappen doen de eierendoos te pakken gekregen en is heerlijk aan het smullen als wij terug komen. De eerste 2 heeft hij opgegeten en bij de laatste 2 betrappen we hem. Rob gaat nieuwe eieren halen en ik maak schoon. Het is flink wat kilometers rijden naar onze volgende bestemming, we rijden zelfs een stukje om. We willen nog een mooie wandeling naar een waterval en tijdens de lunch daar besluiten we dat we de route inkorten.
Wandelen naar een waterval.
Het is weer een prachtige dag en we willen niet tot 16 uur onderweg zijn. We vinden een prima camperplek in het dorp La Guardia de Jaén, een klein dorp met een prachtig uitzicht. Hier genieten we nog even van de zon en een wandeling door het dorp. Het is hier op maandagmiddag uitgestorven, geen winkeltjes of horeca open en maar een paar mensen op straat. Als ik Boris uitlaat sta ik wel oog in oog met een heel mooi eekhoorntje die amper een meter bij me vandaan naar ons zit te kijken. Als Boris hem of haar in de gaten krijgt is het beestje vertrokken. ’s avonds wil Boris nog weleens een windje laten, deze avond zitten we dus regelmatig in de verrotte eierenlucht!
Een mooi tegeltableau in La Guardia de Jaén.
Hiervandaan rijden we naar Viso del Marques, een klein dorpje met een paar duizend inwoners, maar wel een heuse camperplek. Keurig aangelegd, met een zuil waarop je je gegevens in moet voeren, dan gaat het hek open en kun je naar binnen. Voor 2,50 kun je dan ook nog een kaartje kopen voor de douche/toilet. Wil je vaker van het toilet gebruik maken dan moet je steeds een kaartje kopen. Toch handig als je zelf een toilet mee hebt! Ook voor het gebruik maken van de loosplek moet je een apart kaartje kopen. Het zou allemaal iets efficiënter kunnen, maar goed het is er wel allemaal. ’s morgens vlak voor we weggaan zijn wij alleen op de plek, dus Boris kan wel even los, hij heeft heel snel door dat er een gat in het hek zit en loopt gezellig te huppelen op het veld naast de camperplek. Hij kan daar weinig kwaad, maar toch maar even ophalen en aan de lange lijn. We rijden het dorp in want daar is een mooi paleis het paleis van de markies van Santa Cruz, een Italiaans renaissance paleis. Wat we niet wisten is dat je er niet zonder rondleiding in mag. Gelukkig is degene die ons ontvangt zo vriendelijk om met ons mee te gaan, al spreekt hij geen Engels of Duits. Hij doet echt zijn best om langzaam te praten. Hier en daar staan ook nog tekstbordjes in het Engels en zo komen we een heel eind.
Het paleis in Viso del Marques.
Al het stucwerk, wanden en plafonds, zijn beschilderd met de meest fantastische taferelen. Het is echt leuk om met hem rond te lopen. Natuurlijk geven wij bij het weggaan ook een vrijwillige bijdrage en bedanken onze gids voor zijn rondleiding. Hierna rijden we door naar Almagro. Het is niet ver en we lopen dan ook ’s middags al dit plaatsje in. Het heeft een mooi, oud plein met loges die vroeger bedoeld waren om naar festiviteiten op het plein te kijken. Hier is ook het oudste nog in gebruik zijnde theater, uit 1628, van Europa. Gewoon ook weer een leuk dorpje. Hier is geen camperplaats, alleen een camping buiten het dorp waar de reviews niet zo best over zijn. We besluiten om op een P4N plek in het dorp te gaan staan, op loopafstand van het mooie plein en dichtbij een supermarkt. Het is wel tot laat lawaaierig, maar we slapen prima.
Het plein in Almagro.
Dan volgt een lange rit, we stoppen nog even om bij een beschilderde graansilo te kijken. In deze regio hebben ze een kunsttraject gemaakt van silo’s die niet meer in gebruik zijn en deze zijn allemaal door kunstenaars en mensen met een beperking geschilderd. Als je door het landschap rijdt zie je ze al van verre staan. Erg indrukwekkend. Het wordt een lange dag, want we nemen een verkeerde afslag ( dankjewel, googlemaps) we hadden allebei bij een afslag het idee dat we linksaf moesten, maar de navigatie zei rechtsaf. Toen we ontdekten dat het niet goed zat waren we al te ver om nog terug te gaan. Suf van ons, want bij twijfel kijken we meestal wel even, nu dus niet. We vinden wel een fijn picknickplekje aan een stuwmeer, waar Boris even heerlijk in de schapenpoep gaat liggen rollebollen. Hij krijgt dus even een flinke wasbeurt, want zo kan hij de camper niet in! Het is zo wel de week van Boris, ontsnappen, eieren en schapenpoep!
Een beschilderde graansilo.
We rijden verder door het uitgestrekte landschap en verlaten de provincie Castilië-La Mancha en rijden Extremadura binnen. Beide provincies zijn dun bevolkt, hebben veel olijfbomen, steeneiken, glooiende heuvels, hier en daar een dorpje en in Extremadura zijn enorm veel fruitbomen en amandelbomen, die in bloei staan. Zo rond een uur of vier komen we aan in Mérida. Hier genieten we nog even van de zon, op weer een prima camperplek met niet werkende voorzieningen, maar die blijkbaar nog zo nieuw is dat het systeem niet werkt. Maar we staan prima en willen morgen de stad even in, dat wordt het dus niet, de automaat werkt niet, als we het telefoonnummer bellen wordt er gezegd dat alles vol is. Gisteravond liepen er camperaars rond om te checken wie er nou eigenlijk op welke plek stond. Wij waren er vanmorgen wel een beetje klaar mee en zijn vertrokken. Op naar een nieuwe plek en dat komt gelukkig altijd weer goed.
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Twitter, Youtube en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
Wat een heerlijke, rustige dagen hebben we op Finca Angela. We wandelen met Boris, ruimen de camper maar weer eens goed op, wandelen met Boris, koken wat extra porties eten voor in de vriezer, doen de was en…….wandelen met Boris. We genieten natuurlijk ook van de kookkunsten van James. We hadden deze dagen echt even nodig om de weken in Marokko te laten bezinken, na te genieten en om te schakelen naar het reizen in Spanje. Waar we ook mee bezig zijn is de route die we verder willen rijden. Willen we via de kust of het binnenland? We besluiten voor het binnenland te gaan. Er zijn nog zoveel plekken in Spanje te ontdekken. We kiezen er voor om vooral via de westkant van Spanje te gaan trekken, dicht langs de Portugese grens. Het boek met 75 camperroutes geeft daar aardig wat mooie plekken in aan en met wat leeswerk op internet hebben we globaal een route bedacht. Waarschijnlijk zullen we daar nog wel wat van af wijken, maar dat hoort erbij.
mooie avonden op de finca.
We gaan dus weer op pad, zeggen Angela en James gedag, met de belofte om nog eens terug te komen. Eerst gaan we nog naar Sevilla, we zijn wel een beetje verliefd op deze stad en nu we toch zo dichtbij zijn gaan we er nog een middag naar toe. Er is een camperplek net buiten het centrum. De plek is bij een garage waar veel auto’s in opslag staan en er kunnen campers staan. Niet heel idyllisch, maar wel veilig en functioneel. Boris kan hier in de camper blijven en wij hebben een heerlijke middag. We nemen de tijd om nog wat rond te wandelen, genieten van een lekkere lunch en brengen een bezoek aan het kasteel. Dat is enorm groot, indrukwekkend en teveel om in één keer te bezoeken. Na anderhalf uur zijn we nog niet klaar, maar er wel even klaar mee. We lopen terug naar de camper en zijn 5 uur weggeweest. Boris heeft het super goed gedaan. Hij is door het dolle heen en blij dat hij mee naar buiten mag, maar wat knap dat hij dit zo goed doet.
Genieten in Sevilla.
Dan door naar ons volgende uitstapje, de Caminito de Rey, ofwel het koningspad. Deze willen we graag lopen en we keren terug naar een fantastische P4N plek waar we al eerder geweest zijn. Hier is het net een paradijsje. We maken een lange wandeling met Boris, zetten de stoelen buiten en genieten van het uitzicht, de zon en de schaapskudde die twee keer per dag langs komt. Hier nemen we ook de tijd om te trainen met Boris, we hebben al een hele tijd niet geoefend met de bal halen en terugbrengen, en allerlei opdrachten die wij belangrijk vinden zoals blijf en volgen, daar hebben we hier lekker de ruimte voor. Was het op de camperplek in Sevilla erg lawaaierig, hier is het muisstil!
wandelen over het koningspad, Caminito del Rey.
De kaartjes voor het koningspad zijn gekocht met bijbehorende buskaartjes en dan gaan we dit pad echt lopen. We zijn wat vroeg op de parkeerplaats omdat we zeker willen dat de camper in de schaduw kan staan omdat Boris in de camper blijft. Er is een afdak waar we onder kunnen staan, maar dan wel in 3 vakken, de parkeer beheerder komt er wel wat van zeggen, maar als we hem uitleggen dat we een hond in de camper hebben en die zoveel mogelijk schaduw willen geven, vindt hij het prima. Het is ook absoluut niet druk, dus we staan niemand in de weg. Het is geen zonnige dag, maar toch wordt het snel warm in de camper en dat willen we niet als Boris achter blijft.
hoog tegen de rotswand loopt het wandelpad.
Met de bus rijden we nog een stukje bergweg op, daarna is het nog 1,5 km lopen naar het startpunt en dat is al een mooie wandeling. Bij de entree worden de Spanjaarden en de anderstaligen gescheiden en gaan wij met een Engels sprekende gids mee. Helaas zijn de ontvangers met oortjes van een niet zo beste kwaliteit en dan een gids die enorm zijn best doet in het Engels maar een zo stevig accent heeft dat ik het na een tijdje opgeef om te luisteren. Dit kost me zoveel energie dat ik daardoor amper van de wandeling geniet. Rob houdt het iets langer vol, maar is er na een tijdje ook klaar mee. We genieten verder zonder informatie over de wandeling en kunnen dan veel meer genieten van wat we zien en er is veel prachtigs te zien! Vooral het laatste stuk is adembenemend mooi, met steile wanden, een rivier diep beneden ons, gieren in de lucht , de kloof die steeds smaller wordt en als toetje een hangbrug om van de ene naar de andere rotswand te lopen. Als we er helemaal uitgelopen zijn, zien we op een afstand hoe smal de kloof is en hoe nietig de paden waar we overheen gelopen zijn. Nog een flink eind lopen en dan kunnen we weer met de bus terug naar het parkeerterrein. We hebben toch ruim 8 km gelopen, geklommen en gedaald.
Uitzicht vanuit de camper op ons mooie plekje aan het stuwmeer.
We rijden terug naar de mooie plek aan het stuwmeer, daar trakteren we Boris nog even op een flinke wandeling en dan hebben we 10 km gelopen vandaag. De benen zijn moe, maar we hebben genoten van de mooie kloof!
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Twitter, Youtube en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
Dan zijn we toch echt aan onze laatste dagen in Marokko bezig! Wat vliegt de tijd, lekker cliché, maar het is echt waar. We moeten zelfs even flink gas geven om de laatste kilometers te rijden. Vanuit Oualidia zijn we naar Casablanca gereden. We willen graag naar een moskee en dat is in Marokko niet eenvoudig. Het schijnt dat je wel op uitnodiging van een Marokkaan een moskee kunt bezoeken, maar dat je als christen niet zomaar een moskee in mag. Er is één uitzondering en dat is de El Hassan ll moskee in Casablanca. Een vrij nieuwe moskee, die de vorige koning heeft laten bouwen en in 1993 officieel is geopend. Het is een enorme moskee en kost enorm veel geld in onderhoud, vandaar dat er publiek in mag. Je kunt er alleen naar binnen met een rondleiding en dat doen wij ook. De gids spreekt goed Engels en is duidelijk trots op de moskee. Het is een indrukwekkend complex waar 25.000 mensen in kunnen en buiten op het plein kunnen nog zo’n 85.000 mensen het gebed bij wonen. Het is één en al pracht en praal en er zijn enorm veel ambachtslieden bij betrokken geweest. Mozaïek, houtsnijwerk, schilderwerk, marmeren vloeren, het is allemaal door de top van Marokkaanse ambachtsmensen gemaakt. Een indrukwekkend bezoek!
Interieur van de moskee.
Van hier uit rijden we naar camping Blue Ocean in Mohammedia. Een prima camping, met een nieuwbouwdorp en weer een prachtige kust. Het is wat minder weer, we zijn dus veel binnen, maar tussen de buien door wandelen we langs de boulevard. We gaan even zo min mogelijk het strand op, Boris heeft weer rommel gegeten en zeewater gedronken, dus zijn darmen zijn weer flink van slag. Hij heeft 24 uur geen eten gehad om zijn darmen tot rust te brengen en we hadden nog een blikje voer van een dierenarts, speciaal voor darmproblemen, dus na 24 uur steeds kleine beetjes uit het blikje gegeven. Even niet loslopen en troep kunnen vreten of zeewater drinken. Gelukkig gaat het na 2 dagen weer beter. Ik sprak een Engels vrouw met haar hond en die had een soort muilkorf om op het strand om te voorkomen dat hij zeewater dronk. Misschien een idee voor Boris?
Renault 4 rally
Na 2 nachtjes gaan we weer rijden en kiezen voor flink wat kilometers over de snelweg. Dat was een verstandige beslissing want we hebben een paar flinke buien gehad, waardoor we echt rustig moesten rijden. Dan wil je niet op een secundaire weg rijden met alle hobbels, kuilen en gaten. We hadden heel gezellige begeleiding! Er was een rally van Renault 4 auto’s en daar deden jongeren aan mee tussen de 18 en 28 jaar. We hebben er echt een paar honderd gezien. Dat maakte het wel afwisselend want ze zagen er stoer uit!
poes in Asilah
Eind van de middag komen we aan in Asilah op camping Echrigui. Het staat flink vol en dicht op elkaar, maar voor een bezoek aan de stad is het prima. Bij aankomst is het droog, dus eerst maar een wandeling met elkaar en Boris. Even uitwaaien na 4 uur autorijden. Rob heeft helaas een aanvaring met een buurman, die vind dat Boris te dicht bij zijn tentje en fiets komt. Als Rob zegt dat hij Boris weg zal halen gaat de man met zijn armen over elkaar staan wachten tot Rob dit gedaan heeft, als het niet snel genoeg gaat begint de man echt lelijk te doen, Rob negeert hem verder maar. Wel bijzonder hoor, het is een man van zeker 60 jaar, een vouwfiets met een krat, een tentje opgelapt met ductape, zou hij zo door Marokko reizen? Waarschijnlijk krijgen we daar geen antwoord op. Aan de overkant staan ook Nederlanders en die herkennen Rob. Het is een volger van onze vlog en roept dan ook naar rob “Ik ken jou!” Rob verbaast, wat volgt is een gezellig gesprek. Wat het leuke is, is dat hij van Marokkaanse afkomst is, de helft van het jaar door Marokko reist en de andere helft in Nederland verblijft. Hij geeft ons de complimenten dat we Marokko zo mooi en eerlijk in beeld brengen. Nou daar worden wij dan stiekem wel heel blij en trots van. We krijgen regelmatig complimentjes over onze vlogs en blogs, maar deze vinden we extra bijzonder!
De medina van Asilah
Asilah is een leuk stadje, zowel binnen als buiten de medina ziet het er verzorgd en al bijna Europees uit, wonderlijk is dat hoe noordelijker we komen hoe meer dat verandert. We hebben hier ook de eerste vuilniswagens zien rijden. Met Boris kunnen we hier weer heerlijk het strand op en hij kan weer even rennen en samen maken we onze laatste strandwandeling in Marokko.
Er zijn veel muurschilderingen in Asilah.
Vanaf de camping lopen we door het stadje naar de medina, het is daar stil, al zijn er ook wel wat souvenirwinkeltjes, maar we dolen ook door lege, stille straatjes. Eindelijk lukt het ook om nog wat souvenirs te kopen. Rob koopt een ketting van (zegt men) hoorn van een koe, dat vind Rob mooi om thuis aan de muur te hangen en ik koop een groot kleed. Daar kan ik thuis dan zelf kussens, tassen of andere spullen van maken. Lijkt me heerlijk om daar mee aan de gang te gaan. Op een terrasje eten en drinken we nog wat.
Veel hekken en bewaking rondom de grens.
Dan gaan we verder, we willen de dag voor de boot gaat al in Ceuta zijn, omdat we geen idee hebben hoe lang het bij de grens gaat duren. We zijn er uiteindelijk 2 uur mee bezig om de grens over te komen, er wordt flink gecontroleerd, luiken moeten open, men wil binnen kijken, al papieren 3 keer gecheckt en dan zijn we weer op Europees grondgebied. In Ceuta halen we nog een paar boodschappen en dan vinden we aan de kust op een parkeerterrein een plekje voor de nacht. In eerste instantie zijn we daar alleen en twijfelen we of we daar blijven, maar gelukkig komen er later nog een paar campers. ’s avonds is het erg onrustig, een paar jongeren komen met hun auto tussen de campers staan(terwijl er nog heeeeel veel ruimte verderop op het terrein is) en zetten hun muziek zo hard dat wij in de camper staan te schudden. Gelukkig vertrekken ze om een uur of 11 en kunnen wij gaan slapen, al slapen we toch wat onrustig. Om 8.00 uur worden we wakker, weer allerlei geluiden om de camper heen, als ik het rolgordijntje open doe zie ik zo’n 40 mensen aan het sporten! Nou ja we willen toch opstaan en dit is wel grappig om te zien. Na ontbijt en koffie vertrekken we richting de boot, Rob had ’s morgens bedacht om te informeren of we een eerdere afvaart konden regelen en dat lukt. In plaats van 15.30 vertrekken we nu om 12.30 uur en dat is prettig, we zijn toch al dichtbij de haven en dat geeft ons in Tarifa nog even de tijd voor een paar boodschappen en een wandeling over het strand en door het stadje, waar we genieten van een biertje op het terras.
Terug in Spanje!
En nu………………? Daar hebben we nauwelijks over nagedacht. We komen wel al snel tot de conclusie dat we even een paar dagen rustig aan willen doen en appen naar Finca Angela of er nog plek is, ja hoor! Wees welkom! We rijden dus weer richting Sevilla en strijken neer in La Herrradura bij Angela en James. Daar gaan we eens rustig nadenken over de laatste weken van onze reis!
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Twitter, Youtube en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
Wat vliegt de tijd in Marokko. In het begin leken het 7 lange weken. In de tweede week vonden we het best zwaar. Een prachtig land, maar ook de armoede, veel vuil op straat, beesten die hard moeten werken, maar ook al die lieve en vriendelijke mensen en de prachtige immense natuur. We hadden het best even moeilijk om dat allemaal te verwerken. Naarmate de weken verstreken kreeg dat allemaal meer een plekje in ons reisleven en nu zijn we al aan de laatste volle week bezig. Tijd, het is een raar gegeven.
camping Calme
Met kleine afstanden trekken we verder langs de kust. We vinden vlak voor Essaouira, camping Calme. Een mooie camping, wat wij leuk vinden is dat er geen vaste plekken zijn, dus ga maar staan waar het ok is. Het is hier niet druk, waardoor iedereen lekker de ruimte heeft. Het weer is tot rust gekomen, dus we hebben een paar heerlijke dagen, waarin we veel buiten zijn. Wat was er veel stof van de Saharastorm, we hebben, roze/rode/oranje regenbuien gezien! We hadden echt even geen idee hoe dat kwam, totdat we op de camping Nederlanders spraken die hier al jaren komen en ons wisten uit te leggen dat er Saharastof in de regen zit. Dat verklaarde wel de kleur! Dat heeft wel tot gevolg dat binnen overal een laagje stof op ligt en daar worden we allebei een beetje kriegel van. Er zit dus niets anders op dan te gaan schoonmaken. We nemen er 2 dagen de tijd voor en tussendoor genieten we van het zonnetje en het gezellige samenzijn met Betsy en Mario. Wat is dat toch bijzonder, mensen die je helemaal niet kent, waar je zo een klik mee hebt. Heerlijk vinden we dat!
Een bijzondere Arganboom
Als de camper schoon is en wij klaar, gaan we naar Essaouira, een vissersplaats met een grote Medina. We kunnen de camper goed kwijt en Boris heeft al even goed gerend, dus die mag in de camper blijven, wij wandelen eerst naar de haven. Ik vind het mooi om te zien, hoe Rob daar zo intens van geniet. Ik vind het ook mooi, hoor. Maar Rob is net een klein kind in een snoepwinkel. Zou dat toch komen door zijn eerste 8 levensjaren in Den Helder aan de dijk? Het is magnifiek om te zien wat hier allemaal gebeurt, alles gaat nog met de hand. En of je nou 5 vissen of een kraam vol hebt, er moet handel worden gedreven. Vrouwen die daar tussen door lopen te krijsen om maar de beste vis van de vissers te krijgen, meeuwen die hun portie proberen mee te pikken, katten bij een visfileerder die hopen op een hapje. Kortom spektakel!!
vissershaven Essaouira
Na een uur vol van indrukken van de haven lopen we de medina in, we hebben trek. Op een dakterras eten we lekker, eigenlijk te weinig voor teveel geld, maar dan moet je ook niet in een toeristische medina gaan lunchen. Het uitzicht is dan weer wel fantastisch en we genieten van het weer, het uitzicht en elkaar!
lekker lunchen
Ik heb me voorgenomen toch nog wat souvenirs te kopen, voor onszelf en voor de thuisblijvers, maar aan het eind van de medina hebben we niets gekocht. Ook hier een gevalletje, wat is iets waard en hoe is de verhouding met de levensstandaard van de Marokkaan? We willen echt wel betalen en dat we teveel betalen is ook niet erg, maar in deze medina gaat het echt nergens meer over. Wie weet kopen we elders nog wat leuke spullen. We rijden nog wat verder en vinden een mooie, vrije plek langs de kust in Zaouiet Bouzarktoune.
op deze vrije plek weer tijd voor een strandwandeling
We slapen hier prima, genieten van het uitzicht en hebben weinig last van zwerfhonden. Er zijn er 2 die af en toe een rondje lopen, maar dan weer gaan liggen voor een tukkie. Als we met Boris naar het strand gaan, lopen ze een klein stukje mee, maar na 50 meter stoppen ze, op het strand is toch niets te halen voor ze. Eind van de middag lopen er een handje vol kinderen met gehaakte mutsen, waarschijnlijk gemaakt door de vrouwen van hun familie, hopend iets te verkopen bij de campers. De volgende ochtend kopen we brood aan de overkant van de straat, ik moet er op wachten en na een minuut of 5 komt de vrouw terug met versgebakken warm brood, 2 broodjes voor 30 cent! We blijven het grootste deel van de dag hier, maar het gaat steeds harder waaien, er is storm voorspelt en we staan niet zo prettig, vol op de wind aan de kust. Morgen willen we Safi bezoeken, dus pakken we halverwege de middag in en rijden alvast naar Safi. Safi is een grote stad met petrochemische industrie en dat ruik je!! Kilometers de doordringende geur van diesel. Gelukkig voor ons en de stad staat de wind de andere kant op en valt de stank in de stad enorm mee. We hebben nog even de illusie dat we een camperplek in de stad vinden, maar als we daar naast staan, hebben we aan 2 woorden genoeg “niet doen!” Het is bij een benzinepomp, die staat aan een rotonde en rondom een drukke woonwijk. Zo avontuurlijk zijn we dan ook weer niet! We rijden naar camping Safi en vinden daar op een grasveld, dat is echt lang geleden, een prima plekje. Rob loopt een rondje om te kijken waar we de toiletcassette kunnen legen en waar het toilet is. Zijn advies bij terugkomst, niet het sanitair gebruiken. Het is zeker al een maand niet schoongemaakt en bij de douches zijn de deuren eruit gehaald, kortom we hebben het slechtste sanitair gebouw van onze reis gevonden. Wat is dat toch fijn aan de camper, we kunnen gewoon onze eigen schone spullen gebruiken!
pottenbakker in Safi
De volgende dag wandelen we naar Safi en lopen eerst door de pottenbakkersstraatjes. Er wordt nog wel wat met de hand gedaan, maar het meeste komt uit de fabriek. Dat kan ook niet anders, het zijn zulke grote hoeveelheden schalen en potten! Wel mooi om te zien en hebberig wordt ik er zeker van, maar we hebben thuis al zoveel aardewerk en in de camper is ook niet heel veel plek. We kopen 2 bekers en daar blijft het bij. Daarna zwerven we nog even door de medina, we zien een bordje met “Portugese kathedraal” en daar worden we nieuwsgierig van. We gaan de bordjes achterna en dwalen door de achteraf straatjes. Daar staat opeens een paard met een kar vol tomaten, helemaal klem in een smal straatje. Een hele groep vrouwen er om heen, op zoek naar de beste tomaten. De bordjes naar de kathedraal zien we nergens meer. Er komt wel een man op ons af en die helpt ons, we zijn de kathedraal allang voorbij gelopen. Helaas zien we alleen een steen met de naam “Portugese Kathedraal” en een grote deur die op slot is. Jammer, al was het dwalen door de achteraf straatjes ook wel weer een belevenis. We lopen nog een stuk langs de oude vestingmuur in de hoop dat we ergens op de muur kunnen lopen, maar dat gaat niet lukken. Dan maar met de taxi terug naar de camping, even lunchen en dan rijden we verder.
oesters eten achter een parasol in Oualidia
Het landschap wordt groener en groener, we zien ook steeds meer koeien, het is echt anders. Langs de kust prachtige kliffen, het heeft af en toe wel iets van Schotland. Al waren daar de wegen beter. We strijken neer in Oualidia op de camping. Daar staan we een nachtje en de volgende ochtend vertrekken we om beneden in het dorp dichtbij het strand op een camperplek te gaan staan. Hier staan we minder in de wind en de camping had ons niet veel te bieden. De camperplek is wel fijn, lekker ruim en we wandelen hier vandaan naar het strand, waar we onze ogen uitkijken. Deze plaats staat bekend om de beste oesters van Marokko en het is er dan ook bedrijvig. Al zal het er over een maand of twee wel veel drukker zijn. Zelfs nu, harde wind en niet zonnig, zitten er mensen op het strand met parasols tegen de wind, te eten. Kleine vissersbootjes liggen op het strand, mannen ruimen netten op, tussen de rotsen wordt naar oesters gezocht en er wordt gevist met stevige hengels. Hadden we vanmorgen een dipje, we lijken een beetje moe van Marokko, na deze wandeling vinden we het weer helemaal leuk. We zijn Marokko niet echt zat, maar al die indrukken, de armoede, het vuil, de zwerfdieren, het doet wel wat met ons. Hadden we Marokko willen missen? Nee echt niet!! Maar het is soms gewoon wel even genoeg en we kunnen ons er niet aan onttrekken want het is overal. De vriendelijkheid van de bevolking, de prachtige natuur en het “alles is anders”, hadden we echter niet willen missen. We hebben nog 6 dagen Marokko voor de boeg en daar gaan we nog even volop van genieten!
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Twitter, Youtube en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
We blijven 2 nachtjes op de overvolle camping Atlantica D imourane, we kunnen tussen de buien door wel strandwandelingen maken en als de storm is gaan liggen rijden we een klein stukje verder. Eerst even naar een dorpje om geld te pinnen en dan strijken we neer langs de kust op ons eerste vrije plekje van deze reis (30°32’49.6″N 9°43’05.6″W). En wat voor plek……!! Het is op een lage klif, zo’n 8 meter boven de zee en net buiten het dorp Taghazout. Hier willen we wel een paar nachtjes blijven, er is een bewaker die hier het grootste deel van de dag onder zijn afdakje zit en met iedereen een gezellig praatje maakt. Wat onze plek helemaal leuk maakt is dat Lot en Gijs met hondje Noor ook hier naar toe gekomen zijn en we dus even fijn kunnen bijkletsen, we hebben ze in Lagos voor het laatst gezien, maar wel regelmatig contact gehouden over de oversteek naar Marokko. ‘S middags lopen we met zijn viertjes en de 2 viervoeters het dorp in om even rond te kijken en wat te drinken. Dat is helaas niet zo’n succes, het aantal katten en honden op straat en met name rondom de terrassen is groot en Boris blijft blaffen en trekken. Na een minuut of 10 vertrek ik met Boris terug naar de camper, helaas. Het is nog wel een hele tour om terug te komen, want ik wordt onderweg 2 keer belaagd door een groepje honden die hun territorium bewaken (lees ingang van een eetgelegenheid) Beide keren word ik gelukkig wel geholpen door wat mannen die rondom de ingang van de beide plekken op straat staan te kletsen. De tweede keer wordt ik zelfs door een van de mannen (een grote, stevige, gespierde kerel) uit de wirwar van honden getild en die daarna de honden bij mij en Boris weg houdt. Mijn dank is groot, best wel even aangenaam om door zo’n kleerkast opgetild te worden!!, 10 minuten nadat ik vertrokken ben van het terras sta ik weer naast de camper. Ik heb mijn workout voor vandaag wel gehad. We genieten de rest van de dag van de zon en chillen buiten en genieten van het uitzicht. Het is één van de zonnigste dagen tot nu toe en zelfs zo prettig dat we ’s avonds tot 21 uur buiten kunnen zitten. Ik kook en Lot en Gijs eten mee en het lekkers dat zij meegebracht hebben smaakt prima als toetje, we hebben een heerlijke, lange, gezellige avond. De volgende dag besluiten we alle vier weer verder te trekken, er komt minder weer aan en dan is dit helaas niet de beste plek.
Oh, wat is de verleiding groot en de camper klein!
Rob en ik lopen nog even door Taghazout, zonder Boris en kopen wat lekkers, want we hebben de afgelopen periode contact gehad met Peter en Myran van Endless on Wheels en zij staan nu 15 kilometer bij ons vandaan. Dat lijkt ons wel heel gezellig, we gaan met een doos vol snoeperij gewoon even kijken, bevalt het niet, dan gaan we morgen gewoon weer verder. Camperplaats Aourir ligt, een kilometer of zes van de kust het binnenland in, alles wat we nodig hebben is er. Het leukste van alles is, dat we een prima klik met Peter en Myran hebben. Er is natuurlijk genoeg gespreksstof, reizen, vloggen, kinderen…….. Zij hebben visite van Engelse vrienden, Jane en Tim en met zijn zessen hebben we een paar prima dagen.
Wandelen en kamelen spotten.
We wandelen samen, ontmoeten een kudde kamelen en een kudde geiten, eten ’s avonds in het restaurant en maken filmmateriaal van en met elkaar en we vermaken ons prima! Het eten in het restaurant is wel een happening, het gaat toch allemaal anders dan bij ons! ‘S middags moeten we al aangeven wat we willen eten, nou dat is natuurlijk geen probleem. Als we om 18 uur met zijn zessen aankomen is er geen tafel. Er komt een grote groep eten en daar is al het meubilair voor in gebruik. We kunnen natuurlijk wel buiten eten?! Nou, nee liever niet! Het is best fris, dus willen we binnen eten. Gelukkig is er nog wel ruimte om een tafel van buiten binnen neer te zetten en als we allemaal zitten komt ook onmiddellijk ons eten. Dat was dan weer wel klaar. De Duitse eigenaresse weet het zelf ook allemaal niet zo goed meer, lijkt het wel. We hebben zelf wijn mee, dat is geen enkel probleem. Zo rond 20 uur zijn wij nog de enige gasten en worden we bijna de tent uitgeveegd, de dame wil sluiten! Het is wel bijzonder hoe het hier werkt. Wij hebben er uiteindelijk wel lol om en om 10 over 8 staan we weer buiten. Het was trouwens wel heel lekker eten!
Lekker eten met Myran en Peter, Tim en Jane.
Na een paar heerlijke warme dagen, laat de zon ons in de steek, we zitten bijna de hele dag binnen. Tussen de buien door even met Boris wandelen en hier en daar een praatje maken en dan weer snel naar binnen want de volgende bui komt er alweer aan. Dan is het tijd om weer verder te trekken. Jane en Tim gaan naar het oosten, Myran en Peter naar het zuiden en wij naar het noorden. We nemen afscheid, met de belofte om contact te houden en zo gaan we allemaal een kant op. We hebben een prachtige rit langs de kust en een stukje binnenland, we komen steeds meer campers tegen, maar ook plattelandsdorpjes waar van alles op straat gebeurt en waar we echt rustig moeten rijden, maar waar we ook genieten van alle drukte! Zo’n 20 km voor Essaouira hebben we camperplek Kaouki Beach uitgezocht, dichtbij het strand en een busje waar we mee naar de stad kunnen. Helaas blijft het weer vandaag ook onder de maat en zitten we weer veel binnen. We trekken ook de conclusie dat deze camping niet voor ons is. Een aantal gasten voeren de honden en katten die hier rondzwerven en daar wordt Boris niet blij van. Er lopen zeker 7 honden met puppies op het erf en de eigenaar baalt daar ook van. Voor ons wel reden genoeg om morgen weer door te rijden. Op zoek naar een betere plek en hopelijk iets beter weer!
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Twitter, Youtube en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
We hebben een paar fijne dagen in Taroudant op camping Du Jardin. Er wordt zelfs voor ons gekookt. Een keer in de week is er couscous dag, dat wordt door de familie bereid en bij de camper gebracht. Dat willen wij natuurlijk ook wel, helaas valt het ons erg tegen. Ik heb één keer eerder in Marokko couscous gegeten en die vond ik erg lekker, kruidig, hartig en een beetje zoet. Bij deze couscous lijkt het wel of ze de kruiden vergeten zijn en de groente is flink gaar gekookt. Helaas, we eten het allebei niet op! Tot nu toe hebben we nog niet vaak lekker gegeten, het vlees wordt naar ons idee enorm doorgebakken waardoor het taai en droog wordt, maar misschien hebben we gewoon pech. We zien overal wel enorm veel specerijen en kruiden en dat zou toch moeten helpen voor een kruidige, en smakelijke keuken. Hopelijk gaat het ons lukken om nog een paar keer lekker Marokkaans te eten!
Op zaterdag gaan we eind van de middag naar de stad, eerder lukt niet want dan is het te warm in de camper en kunnen we Boris daar niet achterlaten. We nemen een taxi en laten ons op een centraal plein in de medina af zetten. We hebben het halsbandje van Boris mee, die hebben we eerder al laten repareren, maar waar we al bang voor waren heeft Boris bevestigd. Als Boris een kat ziet moet hij erachteraan en breekt dan los uit het bandje. In de souk speuren we naar een nieuw bandje, maar hondenriemen hebben ze hier niet. We vinden wel een schoenmaker en die gaat met de hand een nieuw bandje maken van leer. Hij zegt dat hij een halfuurtje nodig heeft, dus wij lopen nog een rondje en zijn een halfuur later terug. Hij is dan net begonnen en wij gaan er maar gezellig bij zitten en zien hoe hij vaardig een nieuw halsbandje maakt voor 5 hele euro’s. Ik wil ook wel een paar Marokkaanse sloffen en die heeft hij ook. Al gaat hij, als ik iets uitgekozen heb deze halen bij de buren. Slim bedacht, deze samenwerking. Ik vind een paar dat past, vergeet af te dingen, krijg een standje van Rob, die dat natuurlijk alsnog gaat doen. Blij lopen we de souk weer door op zoek naar een eettentje. Er zijn hier een soort snackbars en we vinden er één die gegrilde kip met patat en salade verkoopt en dat smaakt prima, het is niet culinair, maar een stuk beter dan de couscous op de camping. De volgende dag lummelen we wat op de camping en gaat Rob ’s middags op de fiets nog even naar de stad. Ik blijf bij Boris en lees lekker een boek in de zon en Rob fietst een rondje door de stad, haalt wat boodschappen en vermaakt zich prima.
De schoenmaker in Taroudant, maakt een riempje voor Boris.
We vinden het tijd om weer door te reizen, we willen richting de kust, maar dat is nog wel een paar uur rijden. We hebben een camping op weg naar de kust gevonden waar we onze gasfles kunnen laten vullen, dus dat is voor vandaag ons doel. Als het er leuk is blijven we misschien wel een paar dagen, maar dat zien we wel. Eigenlijk werkt dat meestal zo bij ons, is de plek prettig, de omgeving mooi dan blijven we, maar dat bedenken we pas als we er een nacht geslapen hebben.
We komen aan op Camping Bakanou in Tifnit en hebben binnen 1 minuut een aanvaring met de eigenaar. We komen aan en stoppen zoals normaal is bij de receptie, de deur is dicht en er hangt een briefje, “wij zijn op safari, zoek maar een plekje” ik check nog even bij Rob of ik de Franse tekst goed begrepen heb, ja dat heb ik goed begrepen. We rijden de camping op en binnen no-time komt er een man op een step naast ons en die begint in het Frans tegen ons te schreeuwen. Tja en dan is Rob ook niet flauw en vraagt de man of hij ook Engels spreekt, nee dat spreekt hij niet, maar Rob moet maar Frans spreken. Een goed begin is het halve werk, zal ik maar zeggen. Uiteindelijk trekt dat natuurlijk wel weer bij en biedt de eigenaar wel zijn excuses aan, want hij was inderdaad vergeten het briefje weg te halen. Nu willen we nog gas van hem, de camping ziet er niet super uit, de stroom is zwak waardoor de relais in de camper als een malle schakelen. Rob probeert dat uit te leggen en dat we daarom wel graag gas willen. Dat is wel even een oefening in geduld, want hij heeft het druk, praatje maken met de Franse campergasten, hond wassen en Rob te woord staan die inmiddels voor de derde keer komt vragen of het gas klaar is omdat we graag willen gaan koken. Kortom, het komt niet meer helemaal goed op deze camping en de volgende dag vertrekken we dan ook weer, wel met een volle gasfles, het is in ieder geval fijn dat we nu weten dat we het met gas vol kunnen houden tot we terug zijn in Spanje.
Dorpjes zonder asfalt en regen.
We rijden naar de kust, een stukje onder Agadir vinden we camping Sidi Wassay Beach in Sidi Ouassay. De route er naar toe was in de laatste kilometers wel even spannend! Google maps stuurt ons door een dorpje, zonder asfalt, smal, krappe bochten en het regent dus de kuilen in de straten staan vol water. We moeten op een gegeven moment een bocht naar rechts nemen, maar dat is onmogelijk, we gaan maar linksaf en hopen dat we uiteindelijk uit deze wirwar van straatjes weg kunnen komen. Hier zien we wel weer hoe arm Marokko nog is. Straten zonder asfalt, bouwvallige huizen, mensen die zonder bescherming in de stromende regen met hun ezel op pad zijn. Het geeft het reizen in Marokko wel een heel dubbel gevoel. Rijd je daar als Europeaan in je grote camper en er wordt overal vriendelijk naar ons gezwaaid. Hopelijk profiteren er veel mensen van al die rondreizende westerlingen en brengt het toerisme wat inkomsten met zich mee. We proberen ook zoveel mogelijk van onze boodschappen in de kleine lokale winkeltjes te doen, hopelijk helpt dat ook een beetje.
Na het gekronkel door het dorpje komen we op de camping en vinden daar een mooi plekje. Uitzicht op zee, een prachtig strand voor de deur en binnen 5 minuten een gezellig gesprek met 2 Nederlandse mannen die allebei alleen in een camper reizen en elkaar in Spanje gevonden hebben als reismaatjes en nu samen door Marokko trekken. We hebben de laatste weken weinig Nederlanders gezien of gesproken en dan is zo’n praatje best even gezellig, we raken samen ook wel eens uitgepraat.
Terug aan de kust maken we lange strandwandelingen.
Het is wel even wennen na onze weken in het binnenland, het wordt hier duidelijk wat toeristischer, de campings groter en voller. Waar we wel volop van genieten is het strand, samen met Boris maken we hier een paar fijne, lange strandwandelingen en daar genieten we alle drie enorm van. We blijven langer dan we verwacht hadden, maar komen tot de conclusie dat hier weggaan omdat hier meer toerisme is geen zin heeft. We verwachten namelijk dat hoe verder we langs de kust omhoog trekken hoe drukker het zal worden met Europeanen.
….nog meer strand.
We gaan hier in het restaurant ook nog een hapje eten, we nemen allebei vleesspiesjes, salade en frietjes. Wat is dat toch met de Marokkaanse keuken? We hadden echt verwacht lekker te kunnen eten in dit land! Er zijn zoveel kruiden, verse groente, maar het valt ons weer niet mee. De salade is inderdaad echt lekker, maar het vlees is doorbakken, droog en taai. Misschien is dit wel om alle bacteriën goed te doden omdat het vlees niet gekoeld bewaard wordt, geen idee. Voorlopig even niet meer uit eten! Wel veel gemopper zo, maar dat is maar schijn, we vermaken ons hier uitstekend en genieten van de mooie plek en het heerlijke klimaat.
We vullen deze keer geen water op de camping. Het water is hier erg zout, dat proef je al onder de douche. Een paar kilometer vanaf de camping is een kraan en daar gaan we water vullen. (handig hoor, dit soort info vinden we op de app van park4Night) Het water loopt heel langzaam door en ondertussen komen er mensen langs voor water, er zijn 2 kranen, of om gedag te zeggen of kinderen die op een afstandje naar ons kijken. We hebben een zak met snoepjes in de voorraad en ik ben nog steeds in dubio of ik dat uit zal delen. De jongetjes op straat zijn vaak brutaal en vragen om geld, maar dat geven we niet. Later komen er 3 kleine meisjes, ik haal wat snoepjes tevoorschijn en geef ze dat. Ik heb nog nooit kinderen zo blij met een snoepje gezien, ze huppelen terug naar huis en ik zie ze rond hun moeder staan te springen. Wanneer we even later voorbij rijden staan moeder en meisjes blij naar ons te zwaaien. Vaker snoepjes uitdelen! Hiervandaan rijden we om Agadir heen, doen boodschappen bij de Carrefour en rijden verder richting het noorden op weg naar onze eerste vrije camperplek in Marokko. Tja dat was het plan. Na de lunch en het bezoek aan de supermarkt merken we dat het steeds harder gaat waaien. We hadden vanmorgen al een kleine regenbui, maar die is overgewaaid en nu stormt het. Enorme zandwolken stuiven over straat, het afval wat hier op straat ligt vliegt door de lucht, het verkeer rijdt langzamer, ons plan om op een open plek op een heuvel te gaan staan moeten we maar even vergeten. Een paar kilometer voor deze vrije plek is een camping en daar gaan we staan. Vonden we de vorige camping al redelijk groot? We komen nu terecht in de wondere wereld van het overwinteren in Marokko. De camping is stampvol, wij mogen op één van de plekken staan die eigenlijk bedoeld zijn om de was op te hangen en als doorgang van het ene straatje naar het andere. Er zijn 6 van deze plekken en die staan allemaal vol en Rob heeft zelfs gezien dat ook het sportveld bij het zwembad vol staat. We doen net of we gek zijn, we zitten de storm hier gewoon uit. We wandelen weer fijn op het strand, want dat is ook hier weer prachtig! Volgende week verder langs de kust op zoek naar het WAUW gevoel dat we ook in het binnenland hadden, maar of dat nog goed komt?
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Twitter, Youtube en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
Dan is het zover, op safari in de woestijn! We waren een beetje in twijfel of we dit wel moesten gaan doen, we zijn niet zo van de toertjes met een gids. Een alternatief is er echter niet, zelf de woestijn in trekken is niet te doen en wordt vast en zeker ook afgeraden en waar moet je dan naar toe? Niet gaan vinden we ook geen optie, we willen natuurlijk wel de woestijn in. We hebben met Said, de eigenaar van “Le petit Prince” een goede klik en we zijn blij verrast wanneer blijkt dat hij onze gids is.
Zaid, onze gids
Boris mag mee in de kofferbak en zo gaan we op pad. We gaan langs allerlei stops, eerst bij muzikanten, donkere Afrikaners die ooit met een karavaan van uit het zuiden van Afrika mee getrokken zijn naar Marokko en nu hier een aparte groep binnen de Marokkaanse bevolking zijn. Ze zijn ook allemaal veel langer en donkerder dan de gemiddelde Marokkaan en de groep waarbij wij op visite gaan maakt muziek en daar genieten we van want we vinden het allebei erg mooi! Daarna een bijzondere stop, er zijn mijnen in de woestijn waar lood en andere metalen gewonnen worden. De manier waarop dit gaat is in onze ogen erg primitief. Zeker wanneer we ook nog een man treffen die nadat de machines weg zijn nog een keer door al het gesteente heen gaat om nog wat restanten te zoeken. Het treft ons wel hoeveel armoede er op sommige plekken is. De contrasten zijn ook groot, degene die in het toerisme werken, quads verhuren of tentlodges in de woestijn bezitten lijken het best redelijk welvarend te hebben. Dan is zo’n man die het gesteente van de mijn napluist wel een groot contrast.
Mijnwerker
Onderweg stoppen we bij een helling om fossielen te zoeken. Hier kan Boris even lekker loslopen en genieten wij van de omgeving. Wat is het hier stil, we staan allebei vooral te luisteren naar niets en blijven om ons heen kijken naar het landschap. Said is ondertussen druk met het speuren naar fossielen. Hij vind er een aantal en ik vind er eentje, een hele kleine! We brengen ook een bezoek aan een nomadenkamp, volgens Said trekken de nomaden nauwelijks meer, omdat er bijna nergens meer water te vinden is, vroeger was dat vooral hun belangrijkste reden om te trekken, op zoek naar water. Nu hebben ze semi permanente tenten, zonnepaneeltjes en waterputten. Het is dus niet meer noodzakelijk om te trekken. Waar ze nu van leven is niet helemaal duidelijk, dat het deels toerisme is moet haast wel. We krijgen thee, brood met dadelsiroop en een stukje pizzabrood. Als we weer weggaan balen we, we hebben helemaal geen kleingeld , gelukkig heeft Said dat wel en geeft een fooi voor de gastvrijheid. Daarna scheuren we als een paar kwajongens met Said over zandduinen, een oude landingsbaan van de Fransen en gaan we naar het tentenkamp van Said, in de woestijn.
Tentenkamp van Zaid
Er zijn schrikbarend veel van deze tentenkampen in dit stuk woestijn. In het hoogseizoen moet het hier ongelooflijk druk zijn. Het kamp van Said is heel basic en daardoor erg leuk, vinden wij. Het zijn 4 slaaptenten voor totaal 10 mensen, het ligt in een mooie duinpan. Verder is er een toilet, een keuken en een woonkamer/restaurant en dit alles staat in een ovaal waar in het midden een grote eettafel staat. Het ziet er echt heel gezellig uit. Wij eten een heerlijke salade en gegrilde kip. We genieten ook hier weer van de stilte, Boris rent heerlijk door het kamp en is inmiddels goede maatjes met Said. De jongen van de keuken vindt Boris gelukkig ook ok en zo hebben we hier een paar heerlijke uurtjes. We moeten ons hier overgeven aan het niets, onze telefoons doen hier niets, we hebben niets mee om onszelf bezig te houden en als we klaar met het eten zijn willen we als onrustige Hollanders wel weer verder. Maar Said is spoorloos en volgens de jongen is hij even weg! Daar zitten we dan, middenin de woestijn! We gaan weer aan tafel zitten, drinken thee en ervaren dat het prima is. We weten niet hoe lang we hier nog zitten en hebben gewoon de tijd met elkaar voor een gesprek, spelen met Boris in het duin en wachten zo rustig tot Said weer op duikt. Hij was even naar zijn tuin. Ja tuin! In de buurt van zijn kamp heeft hij ook nog een tuin, met palmen, een vijg, olijf, en wat fruit en daar middenin een moestuin met worteltjes, bonen en kruiden. Hij verrast ons steeds weer, hij vertelt dat hij nauwelijks naar school geweest is, wel kan lezen, maar niet schrijven en heeft zo toch best een aardig bedrijf op poten gezet. Allemaal kleinschalig en overzichtelijk, maar alles wat zijn gasten willen kan hij regelen. Wij vinden het een prettig mens, charmant, een goed verhaal met humor en alle tijd van de wereld om ons de woestijn te laten zien. We stoppen echt regelmatig om even rond te lopen, van uitzichten te genieten, de stilte te horen. We zien ook de grootschalige kampen, waar alle tenten een eigen douche en toilet hebben en die er erg gelikt en strak uitzien. Inmiddels gaat de zon bijna onder en Zaid wil dat we de zonsondergang ook nog zien. Inmiddels is het al 6 uur geweest en zou de tour om 3 uur afgelopen zijn! We twijfelen of we dit nog wel aan kunnen nemen, maar doen het toch. We lopen een zandduin op en zijn precies op tijd om een geweldige zonsondergang te zien, ondertussen rollebollen Said en Boris door het zand en zijn wij vol verwondering over dit prachtige landschap. ’s avonds zijn we moe van alle indrukken en gaan op tijd naar bed om als roosjes te slapen.
Zonsondergang in de woestijn.
We hadden gedacht de volgende dag weer te gaan rijden, maar dat doen we niet. We zijn nog zo vol van de mooie dag in de woestijn, daar willen we nog even van nagenieten en dat doen we dan ook. Het is een mooie zonnige dag, we doen de was, genieten van het zonnetje en zijn nog vol van de woestijn. Ons volgende plan is, om wat wij de 3 kloven route noemen, te rijden. Ook hier zijn de afstanden niet groot, maar is de snelheid laag. We strijken neer in Goulmima, een dorp niet ver van de eerste kloof af, zodat we de volgende dag de tijd kunnen nemen om deze route te gaan rijden.
Een mooie rit door bergen en kloven.
En dan gaan we op pad naar de kloven, dit is een stuk waar niet veel toerisme is en we zijn benieuwd of het wel te doen is met de camper. Nou dat ben ik dan vooral. Rob ziet niet zo snel beren en spoken, ik wel. Ik heb er zelfs slecht van geslapen, afgelopen week gekeken naar het programma “de slechtste wegen” en die ging over Marokko. Nou die aflevering heb ik gedroomd met onszelf in de hoofdrol en dat liep niet goed af. De rit begon voor mij met buikpijn, terwijl Rob bijna fluitend achter het stuur zat. Gelukkig was binnen een uur mijn buikpijn weg en zaten we samen in stilte te genieten van heel veel moois. Berglandschappen, kloven, dorpjes, droge rivierbeddingen, groene akkertjes en veel mensen op straat. Schoolkinderen onderweg naar school of wachtend op de schoolbus, die rijden er veel in Marokko! Wat een geweldige dag, met fenomenale uitzichten! We zijn een paar keer gestopt om te lunchen, even met Boris te wandelen en te genieten van de stilte en het landschap.
Een berberdorp
Koud is het wel, dus de wandelingen duren niet heel lang. We stoppen ’s middags op een camperplek in Tamtetoucht bij een berbergezin op het erf, auberge Amazigh. Er kunnen 6 campers staan, maar het is nu leeg. Aan de overkant van de straat is een gelijksoortige camperplek maar daar is het leeg het seizoen moet hier nog beginnen. We zitten hier op 1900 meter hoogte en gisteren heeft het hier nog gesneeuwd, daar is nu niets meer van te zien maar koud is het wel. De eigenaar vraagt of Rob wil douchen? Echte berber douche! Voor Rob ja of nee kan zeggen is hij weg om het te regelen. Een knul klimt de berg op om de water toevoer open te zetten, de eigenaar en zijn vrouw komen met een bundel hout tevoorschijn en daar gaat de fik in en een half uur later kan Rob douchen. Lekker warm water, maar afdrogen is iets minder, want het is inmiddels weer rond het vriespunt. Ik sla even over en wacht op een redelijke douche of ga in de camper douchen! Het enige nadeel van dit gebied zijn de jongetjes op straat van een jaar of 10, 11. Gisteren en vandaag hadden we daar al last van. Bedelen om snoep, geld of wat dan ook en schelden en klieren als je daar niet op in gaat. Rob ging eind van de middag nog even met Boris lopen en ook toen weer, Boris wordt daar bang van, staart tussen de benen en de jochies maar doorgaan met schreeuwen, bal gooien en Rob napraten. Gelukkig zijn we tijdens de rit vandaag een paar keer gestopt om Boris te laten rennen, dus een korte wandeling is genoeg. Jammer, maar we doen er niets aan. Maar verder is het hier prachtig, we genieten, ook al is het maar kort van deze mooie plek. Het heeft nadelen hoor, reizen in januari in de Hoge Atlas, het is hier echt koud. Het grote voordeel is dat we één van de weinige reizigers zijn en het leven hier nu heel rustig is, in het toeristenseizoen zal dat echt anders zijn. Al verlangen we ook wel naar buiten zitten in de berbertent die hier op het terras staat.
We rijden over de hoogvlaktes van het Atlasgebergte.
We gaan weer verder door dit ruige landschap en zijn allebei stil en kijken onze ogen uit. Het heeft voor ons wel wat raakvlakken met Peru. Uitgestrekte landschappen, leeg en kaal, maar toch zo mooi. We zoeken weer een plekje om even met Boris te wandelen en hem te laten rennen. Dat lukt vandaag goed in een rivierbedding en we lopen daar heerlijk in de zon en uit de wind. Als laatste van deze route komen we bij de Togdhakloof. We zijn wel een beetje verbaasd, we hebben de afgelopen dagen meerdere kleine en grote kloven gezien en deze Togdhakloof komt in alle reisartikelen voor, maar om nou te zeggen dat deze spectaculairder is? Eigenlijk juist niet! De kloof is mooi, smal, hoog en heeft alles wat een kloof hebben moet, maar is dus ook een toeristische attractie, met verkopers, koffietentjes en voor ons gevoel opeens veel mensen. We hebben het idee dat mensen hier naar toe rijden en aan het einde van de kloof omdraaien, want de weg is opeens veel drukker, meer horeca, hotelletjes en accommodaties. Wij zijn heel blij dat we deze route zo hebben gereden, het was een tip van Zaid, onze gids in de woestijn en we zijn hem daar heel dankbaar voor. We hebben zoveel moois gezien, maar ook dorpjes waar de tijd stil lijkt te staan, zo bijzonder!!
Vanuit de kloof maken we nog een redelijk lange rit over de hoogvlaktes met besneeuwde bergtoppen rechts van ons en links de hoogvlaktes. Eind van de middag komen we in Ouarzazate, hier is een Carrefour, waar we boodschappen halen en daarna neerstrijken op de camping municipal al daar. We zijn onder de indruk en moe van de afgelopen dagen, maar vooral zielsgelukkig dat we dit hebben beleefd.
’s avonds brainstormen we over wat we nu willen. Onze verzameling vlaggetjes in google maps heeft nog best wel wat moois in het binnenland, maar stiekem verlangen we ook wel naar wat warmte. We zien ook wel in dat we nooit alles wat Marokko te bieden heeft in deze 7 weken kunnen zien en dus keuzes moeten maken. De keuze valt op Taroudant, de stad die klein Marrakesh wordt genoemd. Het is wel een flink eind rijden, niet zozeer qua kilometers, maar wel wat betreft uren. We vertrekken dus uit Ouarzazate en maken een flinke reisdag, eind van de middag komen we op de camping Le Jardin in Taroudant aan. Wel bijzonder, we rijden een flinke tijd nog door leeg en verlaten landschap, maar opeens wordt het groener, zien we Citrus plantages, rijden er meer tractoren dan ezels, we zijn in een ander stukje Marokko. Wat ook anders is? De temperatuur, het voelt warm en als we op de camping uitstappen zitten er mensen buiten, lopen wij in ons shirtje buiten en is het aangenaam lekker. De volgende dag is het hier 24 graden ! Verder is het een camping die erg Europees aan doet en we zien door de bomen rondom de camping weinig van de omgeving, dus we zouden net zo goed in Spanje kunnen zijn of eigenlijk Frankrijk. Het grootste deel van de campers hier heeft een Frans nummerbord. Helemaal een rustige dag wordt het niet, Rob heeft nog veel werk aan de vlog, we hebben altijd veel film materiaal, maar nu is het extra veel door al het moois dat we gezien hebben. Een flinke klus om daar weer een mooie vlog van te maken. Ik sop de camper en doe de was, maar ondertussen genieten we wel van de zon en morgen zijn de vlog en blog klaar en de camper schoon en gaan we Taroudant verkennen.
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Twitter, Youtube en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
We blijven nog een extra dagje op de camping in Fez, niet om nog een keer de stad in te gaan, maar om huishoudelijke activiteiten te doen, vrienden te bellen, de vlog en blog af te ronden. Kortom gewoon een lekkere tutteldag. Waarom niet nog een keer naar Fez? Eigenlijk hebben we er gewoon niet zo’n zin in en we komen ook steeds meer tot de conclusie dat wanneer je echt wat van zo’n grote stad als Fez wil zien , we er eigenlijk een paar dagen een hotel moeten nemen en veel wandelen en rond dwalen. Dat gaat met een hond en een camper wat lastiger en Fez maakte niet zoveel inruk op ons dat we er verder veel moeite voor wilden doen, dat dus. Een dagje rommelen was fijn, bed verschoond alle was weer gedaan, extra met Boris gespeeld, heerlijk. Dan is het wel tijd om weer verder te reizen.
Het wordt steeds droger.
We rijden naar Emirates Euro Camping in Azrou, dit is het begin van het Atlasgebergte. We komen vandaag al best hoog en rijden door het wintersportoord Ifrane, het lijkt wel een Zwitsers ski dorp! Dat we hoog zitten merken we ’s avonds goed, het is buiten rond het vriespunt. In de camper hebben we daar geen last van, ’s avonds de kachel en pantoffels aan. ’s Morgens bij het eerste rondje lopen met Boris schijnt er prachtig ochtendlicht op de bergen, het is stil, koud en overweldigend mooi. We verlaten deze bijna Efteling achtige camperplek voor een lange rit richting zuiden. We rijden door het Atlasgebergte, waarvan we inmiddels leren dat het uit meerdere stukken bestaat. o.a. Anti-Atlas, Hoge Atlas, Midden-Atlas. Het Atlasgebergte loopt van Oost naar West en wij rijden vandaag door dit prachtige landschap. Alle tinten bruin, grijs en oranje die je kunt bedenken trekken voorbij, geplooide bergruggen, steile wanden en daarin het berbervolk die met kuddes geiten en schapen rondtrekken. Zo nu en dan rijden we door een woestijndorp waar het een drukte van belang is en 5 minuten later rijden we weer in het grote lege landschap. We rijden voornamelijk over de N13, de doorgaande weg, die zich als een lang lint door het landschap slingert. Meestal is de weg goed, maar er zijn ook stukken erg slecht en op veel plekken wordt er hard gewerkt om de weg te vernieuwen of een hele nieuwe weg aan te leggen. Voor de lunch stoppen we op een parkeerterrein waar kruiden verkocht worden, wij kopen een zakje oregano. We wandelen met Boris op de hoogvlakte, het is er koud en we lopen zelfs even door een klein beetje sneeuw dat er ligt.
Kruiden kopen op een parkeerplek
We rijden 250 km en doen daar 5 uur over, met pauzes, dat dan wel. De nacht brengen we door op camping Chez Karla in Erfoud. Ook weer een mooie plek. Het is ruim, dat komt natuurlijk ook doordat het niet druk is en we mogen zelf een plekje uitzoeken. De eigenaar is erg vriendelijk en gemoedelijk, maar er loopt nog een man rond die voordat we goed en wel staan al begint te pushen dat we toch echt met hem een Sahara toer moeten doen. Rob wimpelt hem af en daarna nog een keer en daarna nog een keer. Dan maar boos worden en dat helpt, wel jammer. We willen echt de Sahara in, maar dan pas als we in Merzouga zijn. De volgende ochtend voor vertrek nog een gezellige ontmoeting met een Nederlands stel die met hun jeep al 6x Afrika in getrokken zijn, ik vraag of ik binnen mag kijken, want wonen in een jeep met hefdak is toch wel wat anders dan in een camper wonen. Het is dan ook heel basic en sober, maar ook wel bijzonder. Dit soort ontmoetingen is zo leuk, iedereen reist op zijn eigen manier, iedere vorm van reizen heeft voor en nadelen, maar het is allemaal bijzonder. Op de camping verkopen ze ook souvenirs en ik wil nog wel wat meenemen om thuis als herinnering neer te zetten. Rob en ik kiezen samen een paar kandelaars uit en een klein potje, dat de prijzen in Marokko gestegen zijn snappen wij ook wel. In de coronaperiode heeft het toerisme echt een flinke knauw gehad en onderweg hebben we ook iemand gesproken die een bouwbedrijf heeft en veel doet voor Marokkanen die in het buitenland wonen maar hier een familiehuis hebben, ook dat werk lag allemaal stil. Maar dat er 50 euro voor 4 kleine snuisterijen gevraagd wordt gaat ons te ver, het staat niet in verhouding tot wat andere zaken hier kosten. We laten ze dus staan en de eigenaar blijft vriendelijk en vindt het prima. Na weer de nodige kilometers, prachtige uitzichten en het genieten onderweg komen we op een leuke camping aan, waar ’s avonds ook gegeten kan worden, vanavond kiptajine. We hebben inmiddels door dat je op bijna iedere camping kunt eten, maar er is geen uitgebreid menu, gewoon eten waar de tajine mee gevuld is, dat smaakt overigens heerlijk. De camping ziet er leuk uit, Kasbah Jurassique in Achbaro.
Entree van camping Kasbah Jurassique
We blijven een dagje staan op deze camping. Genieten van de zon, wandelen met Boris en een beetje lummelen.
Vanuit de camping rijden we het dorp in om wat boodschappen te doen en we zetten de camper langs de kant van de weg neer. Binnen de kortste keren hebben we een hele club binkies om ons heen die een pen willen of een dirham maar eigenlijk gewoon nieuwsgierig en baldadig zijn. Ze zwermen om ons heen en rond de camper. Dat is vooral voor Boris vervelend want die wordt daar erg onrustig van en blijft blaffen. In een klein winkeltje haal ik het één en ander en de rest van de boodschappen halen we wel ergens anders want de mannetjes blijven een beetje klieren. In een volgende plaats zie ik een markthal en daar kunnen we aardig wat groente kopen, zodat we weer even vooruit kunnen.
Genieten van het uitzicht onderweg.
We rijden nog 50 km en zijn dan wel echt bij de Sahara, wat een landschap! Langs de kant van de weg vinden we een prima lunchplek, maar voor het eten lopen we eerst een heuveltje op om van het uitzicht te genieten en Boris even te laten rennen. Onderweg waren we al stil en onder de indruk, maar hier buiten is het pas echt genieten! Het is fris, het waait, de zon schijnt en het is adembenemend mooi. We zijn zo blij dat we Marokko nog als toetje op onze reis hebben uitgekozen. Na nog een klein stukje rijden komen we op “Le Petit Prince” in Merzouga aan. Er zijn hier meerdere campings, maar deze sprak ons het meeste aan en na even gekeken te hebben besluiten we hier te blijven. Het is een kleine camping, 10 plekken, met wat appartementen, een restaurant en een eigenaar die ook Saharatours regelt. Er zijn hier een stuk of 8 campings, wel allemaal klein hoor, rondom dit dorp en ze organiseren ook allemaal tours in de Sahara, met auto, quad, te paard of per kameel.
Uitzicht vanuit de camper.
Wij installeren ons op de camping en gaan dan thee drinken bij de eigenaar, een vriendelijke man die alle tijd heeft en van alles wil weten. Bv of we ook filmen, als Rob zegt dat we ook vlogs maken en dat de laatste ruim 4000 keer bekeken is (belachelijk zoveel!) wil hij dat wel zien. Rob laat hem op zijn telefoon de laatste vlog zien en hij neemt alle tijd om de hele vlog te bekijken en wil natuurlijk weten of we zijn camperplaats ook gaan filmen. Natuurlijk doen we dat en hij vindt dat wel mooi. Al moet het niet te druk worden, want dan heeft hij geen tijd meer om thee te drinken. Ook wij gaan een Sahara tour maken en spreken dat af voor zaterdag. Boris mag mee en dat is natuurlijk wel fijn. We onderhandelen nog even over de prijs, hij in onze vlog, wij een kleine korting! Met handjeklap wordt dit bezegeld.
Een blije Boris
Hierna gaan we met Boris door de achterpoort naar buiten en we staan meteen in de Sahara! Het duurt even voor mensen, kamelen en paarden uit het zicht zijn en Boris los mag. Hij rent als een dolle en moet hard werken om de zandheuvels op te komen, hij kan even lekker zijn energie kwijt.
We besluiten hier een paar dagen te blijven, al hopen we wel dat de Fransen die hier wat later op de middag aan kwamen niet te lang blijven. Ze stonden gelijk met ons in Fez en toen vonden we ze al behoorlijk luid en dat is helaas niet minder geworden. Wij snappen niet zo goed dat je vanuit campers naar elkaar roept. Gelukkig storen we ons bijna nooit aan anderen en is het vooral ieder zijn ding laten doen. Maar deze 4 campers zijn iets teveel voor ons. Maar goed morgen weer een dag en we zien wel wat die brengt.
Genieten van het uitzicht in de Sahara.
De volgende dag is het stil op de camperplaats, de Fransen zijn tot een uur of 6 op pad en wij blijven rondom de camper, klusjes doen en we wandelen een rondje door het dorp. We bezoeken een kleermaker. Boris heeft het laken dat om zijn slaapplek ligt nu zo vaak stuk gekauwd en ik heb het dus even zo veel keren genaaid, maar nu gaat het echt niet meer. Ik heb nog 2 reservelakens, maar die zijn te lang voor zijn slaapplek. Ik teken ze af en de kleermaker maakt ze op lengte en nu hebben we weer 2 hoezen die we kunnen gebruiken. Boris heeft een paar keer een knuffel als speelgoed gehad, maar die zijn zo snel kapot, dat doen we nu niet meer. We hebben laatst een theedoek en een handdoek gekocht. De handdoek was na 6 weken compleet weg geknabbeld. Sinds gisteren heeft hij de theedoek, benieuwd hoe lang hij daar mee doet?! Gelukkig beperkt Boris het knagen en knabbelen alleen tot zijn eigen spullen. Rob bezoekt nog een kapper en is voor een paar euro weer lekker kort.
Morgen op safari, maar dat lezen jullie volgende week!
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Twitter, Youtube en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
Na onze oversteek en eerste kilometers in Marokko, doen we het de eerste dagen rustig aan. Eerst maar een beetje wennen aan deze nieuwe cultuur en omgeving. We hebben wel allebei al snel het gevoel dat we het hier fijn gaan hebben en dat we hier aan kunnen gaan wennen. Toch is alles anders, het geld, het verkeer, boodschappen doen, het straatleven en dat is echt niet verkeerd, hoor. Het geld is makkelijk om te rekenen. Delen door 10, 50 dirham is 5 euro. Niet zo ingewikkeld dus. Het verkeer, Rob moet er aan wennen dat je op het laatste moment wordt ingehaald, als tegemoet komend verkeer al bijna bij je is. Dat betekent dus goed het achter opkomend verkeer in de gaten houden. Zebrapaden? Gewoon doorrijden, de voetganger wacht maar even! Rotondes? Recht van de sterkste! Dit alles betekent wel, goed opletten en niet te lange ritten maken, dan is het goed te doen. De meeste wegen zijn ruim genoeg en het asfalt is best redelijk in orde. We hebben nog geen grote supermarkt bezocht, we hadden genoeg voorraad mee, dus we hebben nog niet zoveel nodig en als we in de stad lopen zijn er genoeg kleine winkeltjes waar we boodschappen kunnen halen. Het straatleven? Ja wij houden er van, er gebeurt gewoon veel op straat, handeltjes, geiten, kippen, men leeft veel op straat en daar is dan ook veel te zien, ruiken, horen en beleven, heerlijk!!
Plein in Chefchaouen
Na onze eerste dagen in M’Diq zijn we naar Chefchaouen gereden, de blauwe stad. Hier is een camping waar we voor 10 euro staan, inclusief stroom. Het is heel basic, maar wij vinden het prima. Voldoende toiletten en op veel plekken koud stromend water. Er is één douche met warm water, het is dus een kunst om de sleutel te bemachtigen en een warme douche te pakken. Rob gaat deze strijd aan en heeft na een half uur met wisselend geduld de sleutel te pakken. Ik kies eieren voor mijn geld en douche in de camper. De camping ligt boven de stad en in 15 minuten lopen we er heen met prachtig uitzicht over de blauwe stad en de bergen om ons heen. Wij vinden de stad en vooral de medina prachtig. Voor een deel is het best wel toeristisch door de vele winkeltjes met snuisterijen, maar daar tussen ook het dagelijkse leven met schrijnwerkers, kleding reparateurs, schoenmakers, super kleine winkeltjes waar ze van alles verkopen, we kijken onze ogen uit. Natuurlijk wordt er geprobeerd je te lokken om te komen kijken, maar zeker niet op een vervelende manier. Er wordt ons ook regelmatig hasj aangeboden, maar ook dat is niet vervelend, zeker als we roepen dat we uit Amsterdam komen, krijgen we respect en grapjes naar ons hoofd.
We lopen veel kilometers door en rond de blauwe stad.
Voor we echt op stap gaan maken we een flinke wandeling met Boris zodat hij in de camper kan blijven en niet mee hoeft de drukte in. De tweede dag lopen we naar de Spaanse moskee, bovenop een heuvel buiten de stad, De moskee is dicht maar het uitzicht is fantastisch en we zitten daar dan ook een hele tijd op een muurtje om alle indrukken op ons in te laten werken. We blijven 3 dagen op deze camperplek, even alles laten bezinken voor we ons verder onder dompelen in Marokko.
Aan de rand van het zwembad.
Hier vandaan rijden we weer een stukje verder richting het zuiden. We gaan naar een plek via campercontact bij motel Rif. Heel bijzonder, we mogen parkeren op de tegels bij het zwembad, en uiteindelijk staan we daar met 7 campers, een heel raar gezicht, al die campers aan de rand van een zwembad. We eten ’s avonds in het restaurant, simpel maar lekker, dichtbij de houtkachel en met vriendelijke bediening. Tussen de buien door wandelen we met Boris, maar aangenaam is het niet, we hebben 2 dagen lang veel regen.
We schuiven weer een stukje op en kijken onderweg echt onze ogen uit. Dit is, denken wij, wel, echt het arme Berber gebied van Marokko. Mensen met handkarren en ezels, zelfs een ezel die voor een ploeg gespannen is, de bevolking loopt hier veel of wacht tot er een minibusje voorbij komt, schapen die op straat rondlopen met de poten aan elkaar gebonden zodat ze niet te ver weggaan. Dorpjes waar op straat van alles verkocht wordt of mensen die op een rijtje op een trap zitten te kletsen. We zeggen een paar keer per dag “We zijn echt in een andere wereld”.
Prachtig landschap
En dan het landschap, zo mooi! In dit gebied is het enorm groen, heuvels en bergen en dan weer een heel stuk vlak met akkers en olijfbomen. Langzaam zien we het ook veranderen, een bergrug met alle tinten roze en grijs die je kunt bedenken, als dan ook het zonnetje er op schijnt is het adembenemend mooi.
Het blijft wel opletten op de weg, er worden af en toe vreemde manoeuvres uitgehaald, al is het buiten de dorpen en steden heel rustig op straat. Wat misschien nog wel lastiger is zijn de grondverschuivingen onder het asfalt. Dan is er zomaar 50 meter in de lengte van de weg een flinke kreukel, waardoor de rechterkant van de camper veel lager is dan de linkerkant.
Volubilis
We stoppen bij Volubilis, een archeologische plaats uit de tijd van de Romeinen. Het is ook lunchtijd, tijdens het eten bedenken we dat we geen zin hebben om er in de regen te gaan lopen. Het regent af en toe hard, dan miezert het weer en dat met 10 graden, vinden we niet zo uitnodigend. We besluiten naar de camping in Moulay Idriss hier 10 km vandaan, te rijden en maar te zien of het de dag erna droger is. De camping ziet er gezellig uit, veel groen, bloemen, zuilen met kruiken. Het sanitair? Laten we het er op houden dat we zoveel mogelijk het sanitair van de camper gebruiken! ’s morgens komt de bakker op de camping brood verkopen en dat is natuurlijk wel echt luxe. Na de koffie doet de zon zijn best, is de lucht blauw en voelt het buiten aangenaam lekker. We gaan dus terug naar de Romeinen. Daar maken we een heerlijke wandeling en genieten van het zonnetje en de opgravingen. De bordjes zijn ook in het Frans en Engels, dus hebben we houvast aan de uitleg om te snappen wat we zien. We vermaken ons er een paar uur en rijden dan verder, we gaan naar Fez.
In Fez gaan we eerst naar de Carrefour supermarkt om vooral een aantal basis boodschappen en wat vlees te kopen. Maar helaas, we kunnen daar de camper niet kwijt, er is geen parkeerterrein. Een stuk terug is de Marjane supermarkt, een keten in handen van de koninklijke familie en daar is een flink parkeerterrein waar wij makkelijk kunnen staan. Als we het winkelcentrum in lopen ziet Rob een dameskapper! De eerste die we zien in Marokko en daar wil ik heel graag naar toe, want mijn haar moet nodig geknipt. De eigenaar, een man van rond de 40, spreekt redelijk goed Engels en hij wil mij wel knippen. Vervolgens mag één van de 4 meisjes die er rond lopen mijn haar wassen en staan 2 anderen er naast te giechelen. In het Frans proberen ze me het één en ander duidelijk te maken, als ik dan in het Engels, met mijn hoofd achterover in de wasbak, antwoord geef, hoor ik zacht gegiechel en krijgen ze de slappe lach. Ik heb er wel lol om, maar vraag we ook af wie mij straks gaat knippen!? Na een stevige hoofhuidmassage en het afdrogen van mijn haar mag ik naar een andere stoel, een ander meisje doet mij een kappersjas aan en dan gebeurt er een tijdje niets. De meisjes rommelen, giechelen en kletsen wat. Na een minuut of 5 komt de baas weer en gaat mijn haar knippen, onder het toeziend oog van de dames! Ik voel met wel een beetje opgelaten maar laat het maar gebeuren. Uiteindelijk ga ik met een kort koppie, helemaal strak geföhnd en waarschijnlijk voor veel teveel geld de zaak weer uit. Hoe een knipbeurt toch zo’n belevenis kan zijn, maar ik ben er blij mee!
Het is ook even wennen om hier in een grote supermarkt boodschappen te doen. Artikelen uit Europa zijn hier schreeuwend duur, het is dus wel even opletten. We gaan proberen zoveel mogelijk boodschappen in de kleine lokale winkeltjes te doen, ook beter voor de locals! Dan zoeken we camperplaats, “le diamant vert” op. Een plek achter op het terrein van een hotel met restaurant, bungalows, zwembad, speeltuin en nog veel meer. Een prima plek, met een matig sanitair gebouw, maar wel in de buurt van Fez en dat willen we graag.
Eén van de vele moskeeën in Fez.
Op de camping kun je via één van de bewakers een taxi regelen, maar die vinden we te duur. 5 euro pp, 500 meter verderop is de doorgaande weg, waar we een “petit Taxi” pakken voor 2,50 samen. We worden, na een rit van 20 minuten keurig bij de medina afgezet. Dat lijkt veel korter want we kijken onze ogen uit onderweg.
In de medina zijn veel winkeltjes gesloten. Deels komt dit omdat het vrijdag is, de vrije dag voor moslims, maar het is misschien ook wel omdat er weinig toeristen zijn. De winkeltjes die wel open zijn verkopen vooral toeristen rommeltjes. Sloffen, tapijten, aardewerk en allerlei andere prularia. We gaan eerst op zoek naar de leerlooierswijk, maar dat is onbegonnen werk zonder gids. We dwalen door stille straatjes maar lopen steeds klem. Er wordt ook naar ons geroepen dat de doorgangen gesloten zijn. Uiteindelijk kiezen we ervoor om naar een uitzichtpunt te gaan waar we heen gedirigeerd worden door een aantal mannen. Het uitzichtpunt is alleen bereikbaar door eerst via verschillende winkels waar allerlei leren voorwerpen verkocht worden. Het uitzicht is mooi, maar de man die ons begeleid is vreselijk opdringerig en aanwezig. Het is wel bizar om te zien hoe mannen met bundels huiden door de bassins gaan, het stinkt, is vies en ongetwijfeld vreselijk ongezond werk. Hierna gaan we op zoek naar de universiteit in de medina, maar dat wordt het zelfde verhaal, doorgangen gesloten en alleen met een gids of via een uitzichtpunt te bereiken. Eigenlijk gaat ons hele bezoek aan Fez op deze manier. Het is een stad die je waarschijnlijk het beste met een lokale gids kunt bezoeken. Op het Leidsche plein van de medina drinken we wat en lopen daarna nog naar het paleis. Wat ons verrast is dat we opeens over een markt lopen met alleen maar locals. Geen toeristische spulletjes, geen toeristen en een fijne sfeer. We hebben het daar meer naar onze zin dan in de medina. Bij het paleis bewonderen we de hoofdpoort en zoeken daarna een taxi om ons terug te brengen naar de camping.
Google vindt het best lastig in de medina
Een volle eerste week, waarin we moeten wennen aan Marokko, met zijn mooie landschappen, overwegend hele vriendelijke mensen, de bergen vuil op straat, waar veel anders is dan we gewend zijn, maar we ook tot de conclusie komen dat dit een land is waar we best aan kunnen en willen wennen!
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Twitter, Youtube en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
