Portugal – We zijn op pad

25 december 202210 januari 2023

Het laatste stukje Algarve, onderweg naar Spanje

Van 17 t/m 23 dec

We hebben een paar heerlijke dagen gehad in Olhao, maar we gaan weer verder. Ik schreef in de vorige blog dat het kurkmuseum hier 500 meter vandaan was, nou dat klopt dus niet. Soms lezen we zoveel artikelen dat we zaken door elkaar halen! Het is zo’n 20 km verderop en het is geen museum, maar een fabriek. We hebben ons van tevoren op hun website aangemeld en hebben een afspraak voor een rondleiding. Hier in de regio is ook een kurkmuseum, maar wij hebben gekozen voor de fabriek, dat leek ons interessanter. Angela, de gids, spreekt goed Engels en neemt ons mee door het hele proces van de kurkwinning. Wij vinden het absoluut de moeite waard, na al die kurkeiken onderweg, de vele souvenirs in de winkels en al die kurken op de wijnflessen vonden wij dit een mooie manier om te zien wat er met al dat kurk gebeurt. Het is een intensief arbeidsproces en de gids geeft ook aan dat het steeds moeilijker wordt om mensen te vinden die dit ambacht nog beheersen. Vooral het moment waarop de kurkeik geschild kan worden is een kwestie van voelen en horen, is de kurk voldoende rijp is om gepeld te worden? Gebeurt dat niet zorgvuldig dan wordt de eik beschadigd en is de kurk van slechte kwaliteit. Het zijn een paar leerzame uren! We kopen aan het eind van de rondleiding een schaal van kurk, onze eerste grote souvenir. We hebben ons al die maanden ingehouden om iets te kopen. Grote spullen kunnen we niet kwijt in de camper en kleine frummeltjes hebben we thuis al genoeg. Wel kopen we regelmatig ansichtkaarten en dan het liefst een beetje bijzondere, gekke of lelijke, als het maar geen standaard ansichtkaart is en we hebben een paar sleutelhangers gekocht maar dat is het dan ook wel. Met deze fruitschaal zijn we dan ook allebei erg blij.

Na het bezoek aan de kurkfabriek rijden we naar Tavira. We kijken nog wel even op de website of de camperplaats plek heeft, want wat we helemaal niet verwacht hadden is dat deze grote camperplek van ruim 100 plaatsen steeds vol is. Op de website staat aangegeven dat er vandaag nog 3 plekken beschikbaar zijn. We stellen de lunch dus nog even uit en rijden eerst naar Tavira en kunnen inderdaad nog op de camperplek terecht. Rob heeft inmiddels wel hoofdpijn want we lunchen veel te laat. ’s middags wandelen we nog even naar het centrum, maar Rob blijft zich niet fit voelen, dus wordt het een kort bezoekje. Rob doet een middagtukje en ik werk alvast aan de nieuwe vlog en maak eten, dan is deze dag ook weer voorbij.

De volgende dag kunnen we op een iets betere plek staan, de camperplek is direct aan een spoorlijn en een aantal plekken staan nauwelijks 3 meter van de rails af. Daar hebben wij de eerste nacht ook gestaan en we voelen de camper zachtjes schudden als de trein voorbij komt. Gelukkig is het geen enorm lawaai, maar als we een plekje iets verder van de rails af kunnen krijgen gaan we dat doen. Verder is het een mooie camperplaats, met een goede douche, heerlijk!! We blijven hier een paar dagen staan, fietsen naar het strand en naar het centrum. Tavira is een leuk stadje, het oude centrum is deels autovrij met leuke pleintjes en volgens de artikelen over deze plaats zijn er 38 kerken! We zijn ze maar niet gaan tellen.

Het is heerlijk weer en dat is een goede gelegenheid om het elektrische kookplaatje dat we vorige week gekocht hebben, buiten uit te proberen. In de camper hebben we 3 gaspitten, maar die zijn alle drie te groot om een stoofschotel te laten sudderen, zelfs met een vlamverdeler lukt dat niet echt. Buiten koken is sowieso prettig, lekker de ruimte op de grote tafel om alles neer te zetten en het kookplaatje werkt prima. Eens in de zoveel tijd maak ik een grote pan met bolognesesaus, smoorvlees of soep en vries dat dan in. Altijd fijn om wat extra’s te hebben en dit zijn gerechten die ik toch niet in kleine porties kan maken. We gaan nog wel even op zoek naar een grotere pan en vinden die bij een Chinese winkel (een soort Action). Zo groot als deze winkel is hebben we ze echt nog niet gezien. Een enorme hal met van alles en nog wat, de gemiddelde action past er zeker 5x in!

Zo wordt het 23 december en na 64 dagen in Portugal rond gezworven te hebben gaan we de grens met Spanje over. Wat hebben we hier een prachtige tijd gehad. Boven in de Dourovallei met de kleine dorpjes waar nauwelijks toeristen komen, de overweldigende landschappen langs de Dourorivier. Later de heerlijke dagen met Mara, onze dochter en de uitstapjes samen met haar rondom Lissabon. Weer terug het binnenland in naar de graanschuur van Portugal, de streek Alentejo. Geen bergen meer, maar veel dorpjes met kastelen en een glooiend landschap met vee, olijfbomen, kurkeiken en ook hier enorm vriendelijke mensen. Daarna het laatste stuk, de Algarve waar we in steeds drukker gebied komen, opeens overal campers om ons heen en drukke dorpen en stadjes. Toch ook wel gezellig en het valt ons mee hoeveel gedoogplekken er in de winter zijn. In Portugal zijn de regels rondom gedoogplekken en wildkamperen vorig jaar behoorlijk aangescherpt en inmiddels zijn er ook bekeuringen gegeven aan wildkampeerders. De verhalen over wildkamperen en boetes klonken daardoor nogal dreigend. Toch hebben we op veel plekken vrij kunnen staan en wel een aantal keren politie rond zien rijden, maar we zijn nooit gesommeerd om te vertrekken. We hebben genoten van Portugal en verwachten en hopen allebei dat we hier nog wel eens terugkomen.

Voor dit moment gaan we Spanje in. We hebben een camperplek net onder Sevilla geboekt voor 14 dagen! Misschien wel erg lang, maar het lijkt ons fijn om daar de feestdagen door te brengen. De eigenaar kookt voor zijn gasten, dus eerste kerstdag en oudejaarsavond eten we in ieder geval met een hele groep. Misschien dat we ook nog wel een auto gaan huren en een dagje naar Sevilla gaan, de tijd zal het leren.

de laatste video staat hier

Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.

18 december 202210 januari 2023

Verder langs de mooie kust van de Algarve

10 t/m 16 dec

We nemen afscheid van Lot, Gijs, hond Noortje, Bram, Nienke en kleine Benjamin. We hebben het gezellig met elkaar gehad en het voelt heel vertrouwd met elkaar. We vinden dit best bijzonder, want ze zijn net zo oud als onze kinderen, maar er is een klik en dat is gewoon fijn. Het wordt ook tijd om verder te gaan. We rijden naar Alvor. Daar staan we op een, naar ons idee, een beetje troosteloos parkeerterrein, maar wel met een prachtig strand. Bijna alleen op het strand maken we een heerlijke wandeling met forse tegenwind en een heel blije hond, die alle ruimte heeft om flink te rennen. Op de pier die ons eindpunt is genieten we allebei van het mooie uitzicht en een windje op onze huid. Via een wandelpad lopen we terug naar de camper en bij een strandpaviljoen doen we nog een drankje. We slapen hier prima, bij aankomst was het hier nog druk met auto’s, dat klopt ook wel, want we staan naast een voetvalveld. Als de laatste wedstrijd gespeeld is, wordt het snel stil om ons heen en staan we met een stuk of 6 campers op het parkeerterrein. We hadden bedacht om de fietsen maar weer eens te pakken en naar Portimão te fietsen. Het weer is echter spelbreker, al hebben we geen klagen hoor! We zijn nog steeds veel buiten, maar er valt af en toe een flinke regenbui en daar zijn we op de fiets niet echt dol op. Aangezien we de camperplek toch niet echt fijn vinden, besluiten we met de camper naar Portimão te gaan in de hoop daar een goede camperplek te vinden. Eerst even boodschappen doen en dan vinden we toch weer een prachtig plekje!

Vlak aan het strand, op een klif, net aan de rand van Portimão. Er staat nog één andere camper en we twijfelen nog even of deze plek ok is, maar eerst weer een strandwandeling en dan zien we wel wat we doen, de kustlijn met zijn rotsen en kliffen is weer adembenemend mooi! Als we terugkomen hebben we achterburen, het zijn Nienke en Bram! De anderen komen er ook nog aan en ’s avonds staan er zo maar weer 10 campers, waarvan zeker de helft Nederlanders. Het voelt prima om hier de nacht door te brengen en het is gezellig met deze bekenden om ons heen. De volgende dag gaan we een flinke wandeling maken, eerst over het strand, Praia dos Tres Castelos, met prachtige zuilen van zandsteen. Doet ons wel een beetje denken aan het strand van de kathedralen in noord Spanje. Daarna via Praia da Rocha, een prachtig strand met een houten wandelpromenade, langs een heleboel strandpaviljoens. Enkelen zijn er nog open, maar het meeste is gesloten tot het seizoen in het voorjaar weer begint.

We lopen door tot de jachthaven en dan langs de Arade rivier het land in. We zijn op zoek naar het oude centrum van Portimão, maar dat is er gewoon niet meer. Er zijn een paar gebouwen mooi gerestaureerd, zoals het museum en 2 kerken bij het plein van de Republiek en de straatjes er om heen zijn wel oud, maar ook zwaar verwaarloosd. Verder heeft Portimão veel hoogbouw, vanaf de jaren 60 tot nu. Voor een strandvakantie is het vast een heerlijke plek, maar wij vinden het nogal zielloos. Neemt niet weg dat wij het hier fantastisch vinden! Waarom? We staan 10 meter van het strand, op een parkeerterrein waar we mogen staan en ook nog gezellige mensen om ons heen! Lot en Gijs helpen ons om wegwijs te worden in het regelen van de juiste papieren om Boris Marokko in te krijgen. Ja, inderdaad, we willen nog naar Marokko! Zij zijn er al even mee bezig en het wordt tijd dat we dit ook gaan regelen. Er moet een bloedtest gedaan worden om vast te stellen of de rabiës vaccinatie wel voldoende werkt. Bij hun hondje is dat niet het geval en dat kost tijd om het geregeld te krijgen. We gaan op de dag dat we verder rijden eerst naar de dierenarts, waar zij ook geweest zijn. Het bloedprikken is zo gedaan, we horen Boris wel even piepen, wij mogen niet mee de behandelruimte in, maar hij komt kwispelend weer tevoorschijn. Dan duurt het nog een uur voor alle papieren en instructies voor ons geregeld zijn. Ze zijn super behulpzaam en leggen ons goed uit welke stappen er nog genomen moeten worden, maar het begin is er. Het bloed wordt nu opgestuurd naar een laboratorium, over een week of 3 is de uitslag bekend, dan moet het papierwerk verder geregeld worden bij een andere dierenarts omdat we niet op één plek blijven, we gaan het zien. Nu rijden we verder naar Silves, dat lijkt een leuk plaatsje te zijn en er is een camperplek en we hebben dringend behoefte aan water en stroom. De zonnepanelen kunnen op dit moment niet voldoende stroom leveren omdat de zon niet genoeg schijnt.

Bij aankomst eerst maar eens een rondje Silves. Het ziet er aardig uit, maar lijkt niet heel bijzonder, wel pakken we een terrasje, fijn in de zon, met een drankje. Als er wolken voor de zon schuiven lopen we terug naar de camper. De volgende ochtend is het tijd om te soppen. De camper is gewoon vies van binnen! Een ochtendje huishouden, zoveel mogelijk apparaten aan de stroom en ook onszelf even een flinke douchebeurt gunnen en dan kunnen we er weer even tegen. Halverwege de middag is het na een paar flinke buien strak blauw en gaan we nog een keer naar de stad. We gaan het kasteel bezoeken en laten Boris in de camper. We wandelen door het centrum, wandelen over de kerstmarkt en door een paar leuke kleine straatjes. In één van die straatjes ontdekken we een pedicure en omdat ik een klein voetprobleempje heb maak ik daar een afspraak voor later op de middag. Daarna lopen we naar het kasteel en wandelen over de muren. Van het kasteel is niets overgebleven, behalve een paar funderingen en het waterreservoir. Het is toch de moeite waard, de uitzichten zijn geweldig en we genieten van de wandeling over de kasteelmuren in het zonnetje. Even snel naar de camper, Boris halen, naar de pedicure en Rob en Boris doen nog een rondje kerstmarkt en centrum. Al met al is Silves toch best een leuk plaatsje!

Silves is een stadje waar veel ooievaars nestelen

Na 2 nachtjes is het toch tijd om de camperplek te verlaten en op pad te gaan naar de volgende plek. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Als Rob water vult schiet het vulstuk de watertoevoer van de camper in, in een lange slang die goed verborgen is en uitkomt in de watertank van de camper. Dat wordt dus iets later vertrekken, Rob bedenkt een aantal opties en uiteindelijk door de tank te vullen komen de losse onderdelen tot vlak bij de tank. Door de waterslang los te koppelen kan hij het er met een haaknaald uit pulken. Anderhalf uur later dan de bedoeling was gaan we dan toch vertrekken. We rijden naar de Seven Hanging Valley’s. Daar zijn we in maart ook geweest toen we bezoek uit Nederland hadden. We zijn er nu weer dicht in de buurt, dus maken we een stop om nog eens van dit prachtige kliffen landschap te genieten. Inmiddels is het er behoorlijk veranderd, het zanderige terrein is een keurig parkeerterrein geworden. Er zijn veel meer trappen op de kliffen waardoor het lopen makkelijker is en……………er mogen geen campers meer in de straat waar het parkeerterrein is. Dat zien we veel, straten waar geen campers meer in mogen. Er is het laatste jaar behoorlijk wat aanscherping geweest van plekken waar campers niet meer zijn toegestaan. We gaan er toch stiekem in en zien nog een paar campers op het parkeerterrein. Wat niet verandert is?

Een stukje van de Seven Hanging Valley’s.

De prachtige kliffen en de bulderende zee en de zon die schittert over het water. We maken een korte wandeling en vertrekken dan weer met de camper van deze mooie plek. We komen vast nog eens terug. Nog een uurtje rijden, voorbij Faro en dan zijn we in Alhoa. Een groot parkeerterrein vol met campers. Dit is een gedoogplek, voor zolang er niet gebouwd wordt. Een parkeerterrein iets verderop was ook een gedoogplek, maar daar wordt nu gebouwd. De ligging van de plek is super. Stadje en haven allebei op loop afstand.

de laatste video staat hier

11 december 202210 januari 2023

van Alentejo naar de Algarve

3 t/m 10 december

Van ons mooie plekje aan de oceaan bij Vila Nova de Milfontes rijden we een klein stukje het binnenland in, we staan uiteindelijk maar 1,5 km hemelsbreed van de kust. We gaan naar een camperplaats, onze huishoudaccu is aardig leeg en met dit grijze weer kunnen we niet genoeg bij laden. We komen terecht op een heel eenvoudige camperplek, met 2 wc’s en een douche, maar wel een fijne plek met een heel aardige eigenaar. We denken 1 nachtje te blijven, maar het worden er 3. We wandelen het dorpje in op zoek naar wat terrasjes, maar vinden een dorp vol Aziatische arbeidsmigranten. Veel jongemannen die op deze zondag samen naar de Intermarché wandelen om water te halen en met elkaar wat gezelligheid zoeken. Het geeft een vreemde aanblik, al die jongemannen, hier en daar een gezin en nauwelijks Portugezen. Dit is een gebied waar veel kassen en tuinbouw zijn en waar deze mannen werken. Het geeft ons wel weer iets om over na te denken en al stralen ze geen troosteloosheid uit. Het moet toch afschuwelijk zijn om zo te werken en te leven, ver van alles wat je lief is. Net als bij ons in Nederland veel gebeurt met louche contracten, dan zijn deze mannen voorlopig niet vrij om te gaan waar ze willen.

Ondertussen wandelen wij in een prachtig gebied met enorm veel woeste erfhonden, die bijna door het gaas of schutting komen als wij met Boris voorbij komen. Aan de rand van al dit heftigs ligt camperplaats Aguas Vivas als een oase van rust en gezelligheid. We spreken er verschillende Nederlandse stellen en hebben hier een paar fijne dagen. Dan is het tijd om verder te rijden, het plan is Sagres. We hebben een route uitgestippeld, via supermarkt, dorpje Odeceixe, strand voor een wandeling en lunch en dan door naar Sagres. Het gaat allemaal zoals we bedacht hebben, tot aan het strand. Er is een groot parkeerterrein met veel campers en veel busjes met surfers, de zon schijnt, dus waarom verder rijden? Dat doen we dan ook niet. We spreken 2 Nederlandse stellen waarvan we er één al op Instagram volgen en zij ons en hebben daar gezellig contact mee. Boris kan zelfs even los spelen met Noortje hun hond en nog een aantal honden die daar rond rennen. Na de lunch trekken we de korte broek aan! en wandelen over het strand op zoek naar een plekje in de zon om te genieten van het strand. Dit zijn toch echt geluksmomentjes en we leren steeds beter die te pakken! Hoezo we zouden naar Sagres? Hier is het goed, dus rijden we niet verder!

De volgende dag komt het water met bakken uit de lucht. ’s morgens Boris uit laten, ik kom drijfnat terug. We besluiten naar het dichtstbijzijnde dorp te rijden. Daar is een Lidl, camperplek en wasserette op een afstand van 200 meter van elkaar. Bij de wasserette is het een drukte van belang, maar Rob nestelt zich er tussen en weet twee wassen te draaien, terwijl ik binnen op ruim en de schone was weer wegwerk. Rob heeft nog wel een sprintje moeten trekken om een paar vrouwen te ontlopen die met elkaar slaags raakten om de droger die Rob leeg haalde te gaan gebruiken. Arme Rob! Op de camperplaats alles gedaan wat gedaan moest worden en dan zijn we klaar. Wat nu? Alsnog naar Sagres rijden? Het regent nog steeds! We gaan terug naar het strand en wachten daar het slechte weer wel af, het is een prima plek voor nog een nachtje en dan zien we morgen wel verder.

Kaap San Vincente, het meest westelijke puntje van Europa

De volgende dag is het ’s morgens van alles wat, als ik Boris uitlaat is het heerlijk zacht, een half uur later komt het weer met bakken naar beneden. Volgens de voorspellingen moet het toch een redelijk droge dag worden met een zonnetje en af en toe een bui. We wagen het er op en rijden naar Sagres. We verwachten er niet zoveel van, maar het meest westelijke puntje van Europa willen we toch wel echt zien. Als we er aan komen schijnt het zonnetje, er waait een zacht windje en de temperatuur is aangenaam. Het allerbelangrijkste is echter dat het behoorlijk helder is en dat maakt dat we ver over de kliffen kunnen kijken en kunnen genieten van de prachtige vergezichten, het is fijn om daar een stukje te wandelen. Vandaar rijden we naar het fort bij Sagres, eerste even lunchen en dan een wandeling over het terrein van het fort. We laten Boris in de camper omdat we vermoeden dat hij niet mee naar binnen mag. Als we daar zijn komen we tot de conclusie dat hij wel mee had gemogen. Maar goed, hij moet ook af en toe alleen in de camper kunnen zijn en de camper staat op een goede plek, dus voor dit moment is het prima dat hij niet mee is. We maken een heerlijke wandeling over het terrein van het fort, genieten van de uitzichten, zien weer een paar bufones, bezoeken het museum van het fort (erg mooi!) snuffelen nog even in de souvenirshop en lopen in gestrekte draf terug naar de camper. Want er komt een bui aan. We hebben tussen de buien door een heerlijke zonnige dag gehad en blijven op het parkeerterrein voor het fort staan. ’s avonds staan er wel zo’n 40 campers en busjes.

In de camper rustig koken, een vriend bellen die morgen jarig is en dus even lekker bijpraten. We wandelen de volgende dag ook even naar de haven van Sagres, weer heerlijk in het zonnetje. De weersvoorspellingen komen gelukkig ook weleens niet uit. Er zouden een paar erg slechte dagen aan komen, maar we hebben alleen af en toe een bui. Als het droog is, is het gewoon heerlijk weer. Verder dus naar de haven, Het is een mooie grote natuurlijke baai met vissers en toeristenboten. In het seizoen kun je hier boeken voor een tochtje dolfijnen spotten. Nu is het er stil en verlaten. Na een klein rondje lopen strijken we neer op een terras voor een espresso en wandelen terug naar de camper. We hebben in ieder geval lekker gewandeld. Vlakbij de haven hebben we de Nederlanders weer gesproken die we op het strandje ook al gezien hebben en ook zij gaan naar Lagos. We spreken op hetzelfde parkeerterrein af en gaan ’s avonds met een hele club voetbal kijken. Supergezellig, wel jammer dat WE verliezen. We staan echt op een superplek, echt aan de rand van de oude stad, we blijven hier een dagje. Er zijn veel leuke eettentjes, dus we gaan lekker lunchen. We gaan ook even apart op stap voor een paar kleine kerstcadeautjes voor elkaar. We hebben onszelf al een groot cadeau gegeven, we gaan iets heel gezelligs met kerst en de jaarwisseling doen!

de laatste video staat hier

4 december 202210 januari 2023

Alentejo, van het glooiende binnenland naar de ruige kust

26 november t/m 3 december

Gisteravond op straat naar een muziekgroep geluisterd, dat was een voorproefje voor de zondagavond. In het theater treden zanggroepen op die traditionele liederen zingen, we zijn wel nieuwsgierig en gaan een kijkje nemen. De zaal zit goed vol, wel voor bijna de helft met de koren in traditionele kleding. Na wat praatjes van de organisatie, we verstaan er echt niets van, ja een paar woorden: Obrigado, theatre, etnografica nou en zo nog een paar, maar daar hield het wel mee op! We hebben een klein uurtje gekeken en vonden het echt wel leuk. De optredens van de mannenkoren vonden we mooier dan die van de vrouwen. Er was weinig instrumentale begeleiding bij en de vrouwenstemmen waren naar onze smaak te schel. We kunnen niet tot het eind blijven want we hebben nog een belangrijk telefoongesprek, dus gaan we op tijd terug. Leuk was het wel om in een zaal vol Portugezen naar zo’n optreden te kijken en luisteren.

We hebben een paar heerlijke dagen op de camping in Serpa, mede doordat het zonnetje lekker schijnt en we veel buiten zijn. Dat fijne buiten zijn is alleen als overdag de zon schijnt. ’s morgens is het nog erg fris en als eind van de middag de zon ondergaat is het meteen koud. We hebben zelfs de kachel al een paar keer aan gehad.

Voor we in Serpa aankwamen hebben we een steentje tegen de voorruit gehad. Het is minuscuul klein, maar het risico lopen dat het verder scheurt en we een nieuw raam nodig hebben willen we niet nemen. Op maandagochtend dus maar eens gaan bellen en het is via Aveco snel geregeld. We kunnen ’s middags al bij een bedrijf in Beja terecht. Dat ligt ook nog op onze route, dus dat gaat voorspoedig. Het duurt ’s middags wel wat langer voor het ook echt gerepareerd kan worden, want we staan ruim een uur voor de deur van het bedrijf te wachten en na verschillende telefoontjes blijkt het bedrijf verhuisd te zijn, 500 meter verderop in een andere straat! Daar aangekomen gaat er meteen iemand aan de slag en een uur later kunnen we weer vertrekken. Wat fijn dat dit zo snel geregeld is! We hebben niet het idee dat we in Beja verder iets willen zien, dus rijden we verder naar Castro Verde. Op een immens parkeerterrein staan nog 2 campers, de ene dichtbij de weg, de andere helemaal aan de andere kant. Na wat wikken en wegen gaan wij ook zover mogelijk bij de weg vandaan staan. Er rijdt best veel verkeer over de keienstraat en dat maakt veel lawaai. De volgende ochtend maken we een wandeling door dit slaperige plattelandsdorpje. We bezoeken, met Boris, het olielampjesmuseum. De dame bij de entree ziet ons twijfelen, want we staan even te bedenken of ik alleen naar binnen zal gaan of dat we later samen terug komen zonder Boris. Ze haalt ons alle drie naar binnen, Boris mag gewoon mee! Waarschijnlijk is dit het enigste museum ter wereld waar dit mag, superlief. Het is maar een klein museum, maar wel erg leuk. Het laat een grote variëteit aan olielampjes zien. Het zijn allemaal kleine lampjes, ze passen makkelijk in je handpalm, maar de variatie in afbeeldingen is enorm. Na een klein halfuurtje staan we weer buiten, na wel een donatie gedaan te hebben, want het museum was gratis. We hebben in de camper maar 1 koffie gehad en strijken nu op een terras in het zonnetje neer voor een espresso en wat lekkers. Na de lunch gaat Rob in zijn eentje winkelen, ja kerst komt er aan! En ga ik uitgebreid in de keuken een Italiaanse stoofschotel maken. Ik wordt er steeds handiger in om in zo’n kleine ruimte te koken. Vooral alles eerst snijden en klaar zetten, helpt daar wel bij. ’s avonds ons wekelijkse whatsapp gesprek met de moeder van Rob, even bijkletsen, meedenken met probleempjes en de vlog en blog bespreken.

Op woensdag vinden we het tijd om weer verder te gaan, maar eerst de camper wassen en boodschappen doen. We rijden langs dorpjes, smalle wegen en weilanden richting de kust. Het binnenland is echt mooi! We zien weer heel wat ooievaars, koeien, schapen en een enkele roofvogel. Als we bij Vila Nova de Milfontes aankomen op de p4n plek die we hebben uitgezocht zijn we er allebei niet zo blij mee. Maar eerst even een wandeling over de kliffen om uit te waaien en Boris te laten rennen. Terug bij de camper vinden we de plek nog steeds niks. Het is een nieuwbouwwijkje met vooral vakantiewoningen, grotendeels verlaten en dat heeft iets naargeestigs. Tijdens het wandelen hebben we campers op een andere plek zien staan en daar rijden we naar toe, het is even speuren want het is een wirwar van doodlopende straatjes, maar we vinden het. Wat een gave plek! (Praia do Farol) verboden voor caravans en campers, maar op dit soort plekken wordt in deze tijd van het jaar niet streng gehandhaafd en we besluiten te blijven, uiteindelijk staan we er met nog 2 campers. We hebben een magnifiek uitzicht op de oceaan en het dorp. Morgen schijnt het weer mooi weer te worden, dat belooft een strandwandeling. We denken iedere ochtend, vandaag rijden we verder, maar na de koffie is de temperatuur heerlijk, het zonnetje schijnt, we zouden wel gek zijn om weer verder te gaan! Dus doen we dat niet en zo blijven we uiteindelijk 3 nachten staan op deze fantastische plek.

We maken strandwandelingen en een praatje op het strand. Ik neem zelfs weer eens de tijd om te sporten, dat schiet er zo vaak bij in en vanaf dat ik corona heb gehad, niets meer aan gedaan. Nu ben ik weer begonnen, een halfuur sporten naast de camper, trots en een fijn gevoel! De laatste dag is het zo lekker warm, we trekken zelfs de korte broeken aan en lunchen naast de camper, later als de wind opsteekt zoeken we met onze stoeltjes beschutting bij de kliffen op het strand waar Boris heen en weer rent op jacht naar strandvliegen. Het is ook een ideale plek om weer een training te doen met “volgen” en “blijven”. Iedere dag gaan en komen er campers, behalve de laatste avond. Dan staan we alleen, het is vrijdagavond en er staan wat auto’s met jongeren en muziek, maar dat houdt rond 22.00 uur op. Heel laat in de avond komt er nog een camper bij.

de laatste video staat hier

20 november 202210 januari 2023

Visite in Setúbal

13 t/m 19 november

Dit is echt een andere week in ons camperleven. We gaan met onze dochter in een appartement in Setúbal!! Ongelofelijk zin in natuurlijk, want als iets het camperleven moeilijk maakt is het, het missen van iedereen die ons lief is. Het bezoek van onze dochter Mara is dan ook iets waar we allebei echt naar uitgekeken hebben.

“Wonen” in een appartement, even wennen, maar best fijn.

We hebben een appartement in het mooie centrum van Setúbal, met kleine straatjes vol winkeltjes en een plein met terrasjes, een supermarkt en markthal op loop afstand. Zondag rijden wij met de camper naar het centrum en lopen een paar keer heen en weer om alles uit de camper naar het appartement te brengen, Jeetje wat haal je dan veel uit de camper!! Na de laatste spullen neem ik Boris mee en Rob rijdt terug naar de camping, EcoParque do Outo, CC sc# 52413, hier hebben we al een paar dagen gestaan en we hebben het vertrouwen dat de camper hier goed staat en er redelijk toezicht is. Het personeel van de camping is heel hulpvaardig en vriendelijk. Dat blijkt wel als Rob de camper heeft weggebracht en hij op de bus staat te wachten…………………….die om een onduidelijke reden niet komt. Een van de vrouwen van de camping rijdt met haar auto langs de bushalte en vraagt of Rob mee wil rijden, want de bus gaat niet komen. Ze spreekt geen Engels, maar met handen en voeten komen ze er samen wel uit en Rob wordt in het centrum van Setúbal afgezet. Lief toch!

Inmiddels heb ik het huisje ingericht, lopen we een rondje in de stad, gaan met zijn tweetjes eten, want Mara heeft vertraging en komt uiteindelijk pas rond 23.30 uur aan. We zijn dolgelukkig dat ze er eindelijk is, maar na een glaasje water rolt Mara haar bed in. Eerst maar eens slapen en dan morgen maar echt de tijd voor elkaar nemen om bij te praten.

De dagen erna gaan we op stap naar Sintra, Nazaré, maken we tochtjes door de omgeving en gaan we een paar keer heerlijk uit eten, drinken tussen de buien door wat op een terrasje, maar genieten vooral van het gezelschap van onze dochter en is het bijpraten, kletsen, genieten, spelletje doen en wat vliegen die dagen dan snel voorbij!

Deze week kent weinig reisbewegingen, daarom houd ik het verslag kort, het was echt even een familieweekje en daar valt verder niet zoveel over te vertellen. Wat misschien nog wel de moeite waard is om te schrijven, hoe het was om zo in een huisje te verblijven. Daar hebben we gemengde gevoelens over. De plek van het appartement was echt fantastisch. Alles dichtbij de hand, de huurauto konden we op 5 minuten lopen gratis parkeren en verder was alles heel dichtbij. Setúbal werd al omgetoverd in kerstsfeer, dat maakte het extra sfeervol. Helaas viel het appartement tegen, ook al was het echt mooi en gezellig ingericht. Het appartement had maar één raam en die zat in de woonkamer. De slaapkamers, douches en toilet hadden geen ramen, daarbij was er een flinke putlucht. Jammer dus, de huisbaas wilde of kon niet zoveel met onze klachten. Dus hebben we het uiteindelijk maar zo gelaten. Kortom, Setúbal was echt een leuke plek, maar het appartement zouden wij echt niemand aanbevelen.

Nu ik dit schrijf is Mara weer vertrokken, moeilijk hoor! Met name ik ben dan wel echt even van slag en ben de dag erna nog wat huilerig, ook al mist Rob haar ook natuurlijk! We nemen dan ook nog even een dagje rust op de camping, maken de vlog en blog af, wassen het beddengoed en maken een reisplan voor de komende weken.

de laatste video staat hier

13 november 202210 januari 2023

De oceaan tussen Porto en Lissabon

5 t/m 12 november

We rijden naar Coimbra, dit is een stad waar we in het voorjaar al een tip voor kregen. We waren toen in Albanië bij een warmwaterbron. Daar spraken we al poedelend in het water een Oostenrijker en die vertelde dat hij Coimbra één van de mooiere plekken in Portugal vond! Die tip, zoals veel meer tips, hebben we in onze vlaggetjesparade gezet. In Google maps kun je plaatsen, of interessante plekken markeren met een vlaggetje en er iets bij schrijven. Wij vinden dat een fijn systeem om plaatsen te registreren. Ook al komen we er nu niet aan toe of is de tip in een heel ander land, het staat genoteerd. Dat werkt bij ons beter dan lijstjes op papier of aantekeningen op de laptop bij houden. Zo komen we dus in Coimbra, Camping Parque Municipal de Campismo, CC sc# 10003 terecht en het is absoluut de moeite waard. Vanaf de camping fietsen we 6 km naar het centrum, Boris weer mee in de fietskar en met het zonnetje boven ons hebben we een heerlijke middag. In de drukke winkelstraat waar we lopen is Boris schrikkerig en wil hij niet erg. Er zijn veel straatmuzikanten en daar is hij niet blij mee, vooral de Fadomuziek is niet aan onze hond besteedt! Op een plein iets verderop wordt het gelukkig beter, hier staan 2 poppenspelers, geweldig, hoe die hun poppen allerlei muziek laten spelen en zingen. We kunnen daar op een afstandje rustig naar kijken en dan komt Boris weer tot rust. Genietend op de rand van de fontein, in de zon, kijken we mensen en genieten van de mooie gebouwen om ons heen. Hierna begint het serieuze werk. De stad staat vol met diverse faculteiten van de universiteit, de één nog mooier dan het ander. De universiteit zelf ligt hoog boven de stad, al zwervend door straatjes en over pleinen klimmen we steeds hoger en komen na een half uur bij hoofdplein van de universiteit. Een prachtig complex waar ze aan een laatste stuk renovatie bezig zijn. Natuurlijk ook een geweldig uitzicht over de stad. Langzaam kuieren we ook weer naar beneden en net voor de zon echt weg is drinken we nog een biertje op een terras. Wat een heerlijke middag.

We zijn het er snel over eens, we hebben voorlopig even genoeg steden gezien, we willen naar de kust! Onze eerste stop is Nazaré. Daar is het enorm druk op zondagmiddag en november is de maand van de hoge golven hier in Nazaré, dat trekt surfers en publiek. In november worden hier de hoogste golven ter wereld gemeten en het is dan ook spectaculair om te zien. In eerste instantie vind ik de drukte verschrikkelijk, zoveel mensen als hier op af komen. Even later heb ik met Boris een mooi plekje op een rots terwijl Rob wat heen en weer slentert. Zo zittend op een rots is het enorm genieten. De surfers worden door de jetski’s achter de golven gebracht en dan is het wachten om de goede golf te pakken. Als het een surfer lukt, dat is echt maar een enkeling, dan wordt er luid geapplaudisseerd. De surfer zal het niet horen, maar het publiek leeft echt mee!

We hadden gehoopt hier in Nazaré een camperplek te vinden maar dat gaat hem niet worden, we rijden nog 15 km verder en vinden dan toch weer een fantastische plek aan het strand! Wauw! We hebben vaker mooie of leuke plekken en zo af en toe een juweeltje en dit is er één van, parking Praia do Salgodo. Ondanks de licht hysterische Duitse buurvrouw, die we ook in Spanje al op een camperplek hebben gezien, blijkbaar heeft ze nu haar vriendinnen van die plek ook hier weer ontmoet. We zullen het er maar op houden dat ze het erg gezellig met elkaar hebben. Het is een klein dorpje waar nu niemand lijkt te zijn, een parkeerterrein met een restaurant en een openbaar toilet, alles gesloten. Maar vanuit de camper doen we 2 stappen en staan op een prachtig strand waar de golven flink hoog zijn en we uitkijken op de rotsen van Nazaré. Hier worden we blij van. Na het ontbijt buiten op een bankje koffie, Boris rent als een dolle over het strand en wij zijn gewoon heel tevreden.

Hier vandaan trekken we verder langs de kust, naar Peniche, ook daar kliffen, enorme golven en een wandeling over de kliffen is prachtig. Er ligt één rots wat verder in zee, waar de golven omheen beuken. Er zijn bruggetjes om over spleten te kunnen lopen. We doen dit een klein stukje, maar ik vind het wel erg smal en de golven beuken omhoog tot vlak voor onze voeten waardoor de ondergrond glad is. Het is mij te dol, ik ga terug en Rob gaat solidair ook mee.

Hier vandaan gaan we op zoek naar een slaapplek, en vinden in een dorp met veel hoogbouw een prima camperplek. Niks moois aan, maar prima slapen en een serviceplek, Area Consolacao .

Het wordt nu echt tijd om richting Setúbal te rijden om een appartement te gaan regelen voor als Mara komt. Met heel veel regen en hier en daar erg slechte wegen komen we eind van de middag op een camping in de buurt van Setúbal aan.

Een prima camping, EcoParque do Outo, CC sc# 52413, we blijven hier in ieder geval één nachtje. De volgende dag gaan we met de camper naar een paar adresjes voor een appartement. De eerste ligt in een leuke buurt, doodlopend straatje, maar er zijn een paar huizen in redelijke staat en de rest is bouwval. Er wordt in de buurt wel veel opgeknapt en waarschijnlijk is het over een paar jaar erg mooi. Het tweede appartement ligt in zo’n zelfde soort straatje maar dan elders in de stad. De huizen zien er hier goed onderhouden uit, pleinen, terrasjes, winkels en de overdekte markthal op loopafstand, we zijn wel een beetje verkocht. Er is niemand aanwezig, maar we hebben wel een telefoonnummer, de eigenaar is helaas niet in de buurt om ons binnen te laten kijken, maar we spreken af dat we ’s avonds nog even contact hebben. We rijden voor de vorm nog even naar de andere 2 locaties die we gevonden hadden, maar al zien ze er keurig uit, ze liggen erg ver uit het centrum. Na wat heen en weer bellen en mailen hebben we het geregeld. Heerlijk! We gaan samen met onze dochter een paar dagen in een huis!

We hebben een leuke camperplek voor de komende dagen gevonden, maar als we die invoeren in de navigatie dan blijkt die een uur rijden hiervandaan, dat vinden we te gek. We zoeken nog even in de omgeving, maar kunnen het niet vinden. We besluiten terug te gaan naar camping EcoParque do Outo. Het is een prima plek, er is brood te krijgen, een terrasje naast de camping. Verder is er niet veel. Wandelen en fietsen kan hier niet want er loopt een drukke weg langs de camping. We vinden het voor nu wel even goed zo. Wat we ons niet altijd realiseren is hoe vermoeiend reizen is. Steeds opnieuw een plek zoeken, de omgeving leren kennen, het verveelt ons geen moment. Tot we allebei denken, “Goh, wat zijn we moe!” Dan wordt het hoog tijd om op de rem te gaan staan, te lummelen, krantje lezen, haken, praatje met de buren, buiten spelen of wat dan ook en dat doen we hier dan ook. Het is inmiddels aangenaam weer, de zon schijnt en daar genieten we volop van.

3 heerlijke zonnige dagen op de camping.

Op de laatste ochtend van deze blogweek hebben we nog een erg leuke date. We zijn gevraagd voor een interview in het blad “Vanlife” van en door reizigers over het leven in een camper of busje. Inmiddels hebben we zoveel ervaring dat we wel een verhaal hebben, denken wij. Dit interview gaat vooral over het financiële deel van onze trip. Het is een gezellig gesprek met Stephanie van “camperbenn”, zelf dus ook reiziger. Best spannend, maar vooral heel erg leuk. Het blad verschijnt in Februari, (3x per jaar).

de laatste video staat hier

6 november 202210 januari 2023

De Dourovallei en Porto

30 oktober t/m 4 november

En of we een wijnproeverij hebben gehad! Zeker, wat een belevenis al stelde de proeverij zelf niet zoveel voor. We mochten aangeven wat we wilden proeven en daar kregen we meteen een halfvol glas van! We hadden voor een rood en een rosé gekozen en die vonden we allebei erg lekker. Het ging dus niet zoals wij een proeverij kennen. Nu doen ze dat op dit landgoed (maar waarschijnlijk ook bij een heleboel anderen) op een hele andere manier. De meeste proeverijen zijn van tevoren geboekt. Er komt een chauffeur /gids met een busje met 8 bezoekers. Die krijgen een lunch of diner en daarbij worden verschillende wijnen gedronken. Wij hadden niets geboekt en vonden dit prima zo. Na het proeven nam José Emanuel ons mee door zijn bedrijf. Een prachtige oude wijnboerderij met veel authentieke elementen. Hij sprak goed Engels en kon ons veel vertellen over het proces. Aangezien wij geen wijnkenners zijn en dus geen inhoudelijke vragen hadden over de druiven, het proces enz. genoten wij vooral van alle mooie oude ruimtes, de omgeving en zijn boerderij waar hij ons mee naar toe nam. We keken onze ogen uit, we mochten in de boerderij, uit 1896, overal naar binnen. De woonkamer, vol met snuisterijen en door de terrasdeuren de tuin in met een fabuleus uitzicht over het wijndomein. Daarna over de gang, waar het uniform van zijn opa in een vitrinekast stond. Die was marineman geweest rond de eerste wereldoorlog en het uniform stond als pronkstuk in de gang. Door naar de bibliotheek, boekenkasten vol met vooral navigatieboeken voor de zeevaart. We bleven vooral heel stil staan, want bij iedere stap gingen alle kasten een beetje heen en weer. Midden in de bibliotheek een tafel vol foto’s van alle familieleden. Daarna door naar de kapel! Ieder landgoed schijnt een kapel te hebben, maar dat de kapel aan het huis vast zit is bijzonder, het is een grote kapel met ruimte voor zeker wel 20 mensen. Daarna naar een logeerkamer waar zijn vrouw de muren vol heeft gehangen met katholieke hebbedingetjes, zoals rozenkransen en wijwaterbakjes. José vertelde dat ze vooral in de woonkamer en keuken wonen want het huis heeft alleen een paar open haarden. De ramen zijn van enkel glas en zitten met stopverf in de sponningen en de buitendeur……………….aan weerszijde zeker 5 cm weggerot, je hand kan er zo door naar buiten.

Maar mooi allemaal, we keken onze ogen uit. Daarna nog even bij zijn auto’s gekeken, 2 antieke wagens, daaromheen de wijnvoorraad in dozen en de tafel met etiketteermachine en de machine om de flessen af te dichten. Wij hebben zo onze bedenkingen of het hele proces wel hier plaats vind. Ze verschepen ook naar Brazilië en China en om dan alle flessen stuk voor stuk van een etiket te voorzien? Iets verderop staat een grote moderne schuur, wij denken dat daar meer gebeurt. Het maakt voor ons niet uit, we hebben een paar heerlijke uren met José Emanuel gehad, genoten van zijn charme, zijn mooie verhalen en een inkijkje in hun leven. Een fantastische middag!

Op veel plekken komen we graffiti tegen.

We rijden weer een prachtige route, wat wel op valt is dat nu we dichter bij Porto komen het verkeer steeds drukker wordt. Er rijden veel busjes rond die langs de wijnhuizen en de mooie plekjes rijden. Iedere kilometer is er wel een uitzichtpunt, met grote oversteekplaatsen. Nu op zondag is het redelijk druk, maar wat zal het hier zomers dan zijn? Waarschijnlijk file rijden! We noemen dat ook best wel op, wat een mazzel dat we in deze tijd van het jaar hier kunnen reizen, ondanks dat we niet het allermooiste weer hebben, maken de stilte en rust wel heel veel goed. We rijden naar Vila Real, waar we door het stadje wandelen, wij zijn niet zo onder de indruk. Zeker, er staan wat mooie huizen, prachtige kerkjes, maar volgens verschillende sites zou dit echt een hele mooie plaats moeten zijn, wij zien het niet. We rijden verder naar Lamego, de stad met de trappen die leiden naar de kerk Nossa Senhora dos Remédios. ’s avonds lopen we er even naar toe, dat is echt maar 100 meter van de camperplek P4N #327373 en bewonderen de verlichte kerk die hoog boven ons uit toornt. De volgende ochtend gaan we het proberen………………..het beklimmen van 686 traptreden. Als je beneden staat lijkt het een stevige klim, het valt uiteindelijk best mee. Er zijn onderweg plateaus met een tuin, azulejos (siertegels) een kapel en natuurlijk genieten van het mooie uitzicht. Dat betekent dat we het rustig aan doen. We halen het en ik ben daar dubbel blij om, het is de eerste flinke inspanning nadat ik corona heb gehad en dit voelt wel echt als bijna beter zijn! We hebben nog net de tijd om de mooie barokke kerk te bezoeken en dan, de 686 treden ook weer naar beneden, nou ik kan je vertellen, dat ging een stuk sneller.

Na de lunch rijden we verder naar Porto. Waar we op een camping 6 km buiten Porto gaan staan. Parque Orbitur Canidelo CC sc #26935. Op 1 november gaan wij met het openbaar vervoer naar de stad en we vinden het druk onderweg, zoveel mensen op straat! Rob zoekt eens even op zijn telefoon of we soms een feestdag gemist hebben?! Ja inderdaad, het is Allerheiligen vandaag! Een belangrijke katholieke feestdag, waarop alle belangrijke heiligen worden herdacht en geëerd. Het is op de 4 kerkhoven waar we langs komen, enorm druk. Mensen met schoonmaakspullen, stoelen, bloemen er wordt van alles meegenomen. De graven worden gepoetst en er worden verse bloemen neergezet. Veel winkels zijn dicht, behalve de bloemisten, daar is het behoorlijk druk. Het geeft wel veel gezelligheid, ook in de stad. Veel mensen hebben een vrije dag en gaan er op uit. Het is ook nog een stralende, zonnige dag, dus de terrassen zitten vol! Wij slenteren heerlijk door de stad, kijken naar veel moois, al heeft Porto ook veel vervallen en armoedige huizen. We bewonderen het prachtige stationsgebouw met de grote tegeltableaus die de geschiedenis van de stad vertellen. Lunchen heerlijk buiten op een terras en gaan met de funiculaire weer omhoog naar de brug die ons de stad weer uit brengt. Terug met de bus, dat is hier wel een avontuur. Niet omdat het moeilijk is om de haltes te vinden en de tijdstippen waarop ze rijden, maar wel de staat van de bussen. Op de heenweg was het vooral trillen en lawaai als de bus stilstond en dat doen bussen vaak! Op de terugweg konden de achterdeuren niet goed dicht en maakten daardoor een enorme herrie, zeker daar waar de straat bedekt was met klinkers. Door de opening kwam ook nog de nodige dieselwalm naar binnen. We waren kortom erg blij toen we uitstapten en de frisse zeewind weer konden opsnuiven.

We blijven een extra dagje, ik om weer een beetje bij te komen van 2 inspannende dagen, maar wat ben ik blij dat dat allemaal weer gaat. Rob pakt ’s middags de fiets en rijdt via een prachtig fietspad naar Porto. We soppen de camper, doen een was, maken een heerlijke wandeling met Boris langs het strand. Het is niet zo warm en zonnig als gisteren, maar wel fijn om buiten te rommelen en te lunchen naast de camper.

Hiervandaan rijden we weer het binnenland in. Ons Douro avontuur zit er op en wat was dat een prachtige route. We hebben enorm genoten van de tocht langs deze rivier, bergen, dorpjes, magnifieke vergezichten, de beginnende herfstkleuren, roofvogels en hele vriendelijke mensen onderweg. Nu dus tijd voor een volgend stukje Portugal. Echt een route of plan hebben we niet. We willen over een week in de buurt van Lissabon zijn, want onze dochter komt daar een paar dagen bij ons, daar hebben we ongelofelijk zin in. Het is leuk hoor al dat reizen, maar even je kind vasthouden is toch wel iets dat we missen! Maar goed dat hoort bij de keuzes die we gemaakt hebben.

Fietsen langs oude stationnetjes in Viseu.

We rijden vanuit Porto weer een stukje het binnenland in, naar Viseu. Daar gaan we op een parkeerterrein, tevens camperplek P4N #18275 staan en vlak achter de camperplek ligt een fietsroute langs een oude spoorbaan. Het wordt ook wel weer eens tijd om de fietsen te pakken. Na het ontbijt de fietsen en fietsenkar klaar gemaakt en het fietspad op. Wat een geweldig fietsroute, we zijn binnen 10 minuten uit de buitenwijken en rijden langs dorpjes, bossen, bruggen en tunnels. We zien af en toe een wandelaar of fietser, maar verder is het rustig om ons heen. Boris is het fietsen een beetje ontwend en staat in de fietskar met de staart tussen zijn benen. We maken de route dan ook niet te lang en steeds als we even stoppen krijgt hij wat lekkers. Volgens de routebeschrijving zou er bij de oude stationnetjes horecagelegenheid zijn. Van de 5 die wij zien zijn er 3 zwaar in verval, 1 is er opgeknapt maar gesloten en 1 is er open! Nou dat is genoeg voor ons. Onze eigen broodjes blijven in de fietstas en we nestelen ons lekker in het zonnetje, een broodje en wat drinken, heerlijk! Uiteindelijk fietsen we 25 km, niet super veel, maar wel een heel fijn tochtje. Rob loopt ’s middags nog even de stad in, ik ga het eten klaar maken en maak een plan voor de komende dagen.

de laatste video staat hier

30 oktober 202210 januari 2023

Noord Portugal, de Douro vallei

22 t/m 28 okt

Onze trip in Portugal is begonnen! Daar hebben ook echt naar uitgekeken. We starten in Chaves, net over de grens. Een leuk klein plaatsje, met een prima camperplek, Guest House Chaves CC sc #49303, al is de eigenaresse wat overijverig en wil ze heel graag een praatje maken. Dat laatste is wel lastig want ze spreekt Portugees en een beetje frans. Tja, daar kom ik niet zover mee. Rob zijn Frans is iets beter, gelukkig. Iedere keer als we naar buiten gaan, komt ze als een duveltje uit een doosje tevoorschijn en loopt dan mee om het afval weg te brengen of om te vragen wat we van het boek vinden dat we mochten lenen. Wel een erg leuk boek trouwens. Gemaakt door een Nederlandse die hier in coronatijd rond heeft gezworven en een boek heeft geschreven over route nr. 2 die hier in Chaves begint en eindigt in Faro.

In Portugal wordt koffie gedronken met iets lekkers erbij.

Wat onze eigen route betreft, daar hebben we een extra brainstorm sessie aan gewijd. Het plan was om uit een boek dat we zelf mee hebben een stuk route te volgen, via Porto naar de Douro vallei. Ook een erg fijn boek, Rob kreeg het als afscheidscadeautje, toen hij met pensioen ging, van Kennisnet. Meestal zijn we niet zo van de boeken, we zoeken het meeste op op internet, maar dit is een boek met 75 campertrips door Europa en goed bruikbaar! We pakken het regelmatig om een stukje van een route te rijden of plaatsjes te bezoeken die we in dit boek gevonden hebben. Het weer gooit roet in eten. We hebben niet veel tijd nodig om een ander plan te bedenken, we gaan naar het zuidoosten, daar is het redelijk goed weer, we zijn dan aan de andere kant van de Douro vallei, als het weer opklaart kunnen we daar toch nog naar toe en misschien ook nog wel naar Porto. Maar dat is voor later zorg.

Eerst gaan we naar Bragança, CC sc # 5362. Een leuk klein dorp binnen een vestingmuur, binnen de muur leuke oude straatjes en doorkijkjes. We wandelen over de stadsmuur en hebben aan 2 kanten mooi uitzicht. Al is dat niet helemaal waar, buiten de stadsmuur zien we een rioolzuiveringsinstallatie en een nieuwbouwwijk, maar ook mooie groene hellingen. Binnen de stadsmuur ziet alles er gewoon mooi uit, we kunnen in tuintjes kijken, zien mensen door de straatjes slenteren en horen een hoop kabaal van stratenmakers, die rondom de kerk het straatwerk vernieuwen. De horeca is voor een deel gesloten en waar het wel open is mag Boris niet naar binnen, helaas. Dan maar bij de camper op een muurtje een drankje, tot het daar te fris voor wordt en we ons weer terugtrekken in de camper. Wat een geweldige camperplek is dit, gratis voorzieningen, containers voor het afval en mooie verharde plekken. Op naar het volgende dorp, Miranda do Douro CC sc #10861. Ddit is een plaats waar in de verschillende informatiebronnen hoog over wordt opgegeven. Wij kijken elkaar aan en vinden het helemaal niet zo bijzonder. Ja, het is ook een oud stadje met een paar leuke straatjes en mooie kerken, maar ook veel lelijke nieuwbouw en erg veel verkeer. Als het een wedstrijd was, zou Bragança winnen, terwijl daarover nauwelijks iets te vinden is. Maar goed smaken verschillen en ook hier staan we weer op een mooi plekje, geen officiële camperplek, maar omdat we buiten het seizoen reizen kunnen we wel op deze parkeerplaats staan en 3 parkeervakken in beslag nemen, er zijn nog 2 campers die dat doen en we slapen heerlijk. Hier vandaan rijden we de Spaanse grens weer over omdat dat de prettigste route is naar ons volgende plekje. We kunnen dan misschien nog even in Spanje tanken, helaas komen we geen pompstation tegen. Via een kruip door sluip door route komen we terug in Portugal en rijden we van hoog uit de bergen naar de Douro rivier. Boven in het dorp, waar we willen overnachten, is een officiële camperplek, maar we gaan het eerst bij de rivier proberen en daar vinden we een prachtige plek!

Freixo de Espada a Cinta P4N #42646, ’s zomers is dit een recreatiegebied, met een zwembad in de rivier, een parkje met barbecue plekken en een rondvaartboot. Nu is er bijna niemand, een paar mannen die aan het overdekte zwembad werken ( ja, er staat ook nog een groot overdekt zwembad), een paar mensen die in het parkje het groen onderhouden, we horen wat snoeigeluiden uit een boomgaard en ’s avonds wordt het pas echt stil. Het enige dat we horen zijn grote vissen die in het water plonsen. Ik ben niet zo van de verlaten plekken en slaap dan ook wat minder goed, maar het is het hier wel waard. ’s morgens is het heerlijk buiten en we nemen dan ook uitgebreid de tijd voor koffie, douchen, nou ja de gebruikelijke gedoetjes voor we verder gaan.

Vanaf hier begint onze route door de Douro vallei en wat een goede keus is dat! Zo ongelooflijk mooi!! We rijden door de bergen, komen nauwelijks auto’s tegen en zo af en toe passeren we een dorpje, waar het de vraag is of wij de bezienswaardigheid zijn of de mensen in het dorpje. Door dat het zo stil is op de weg kunnen we ons eigen tempo rijden en als er iemand achterop komt zoekt Rob een plekje om de auto te laten passeren, zodat wij in ons eigen, rustige tempo verder kunnen. We parkeren de camper in het dorp Piconte, want hier schijnt een uitzichtpunt te zijn. We lopen de laatste kilometer naar het uitzichtpunt en genieten van de diepte onder ons, de roofvogels die door de lucht zweven en ook hier de ademloze stilte. Wat zijn we toch een mazzelaars, dat we dit kunnen doen. Het is niet altijd mooi weer, maar daar zitten we inmiddels niet meer mee. De rust en verlatenheid maken een heleboel goed!! In de zomer is het hier vast veel drukker!! Bij een winkeltje in lokale producten koop ik amandelen en een sleutelhanger. Toeristen zullen hier toch echt wel zijn, anders kan zo’n winkeltje toch ook niet bestaan. De sleutelhanger is een nieuw verzamelobject, daar ben ik in Griekenland mee begonnen, in ieder land wil ik een sleutelhanger kopen, hier heb ik een Gaita gekocht, dit is een Portugese doedelzak.

Het is een prachtig, stil oud dorpje en we maken een wandeling voor we verder gaan naar onze volgende bestemming. Het wordt bijna saai, maar ook deze rit is weer fabelachtig mooi. Weinig verkeer, af en toe een dorpje en geweldige vergezichten, wij houden ervan!!

In dit dorpje, Freixo de Numao P4N #6546, is wel weer een bijzondere camperplek. Naast een vergaan handbalveld, is op het parkeerterrein een camperplek gemaakt, volgens de info de eerste officiële camperplek van het Iberisch schiereiland. Het sanitair gebouw van het handbalveld is nu voor de camperaars en de eigenaar verkoopt hier zijn port, olijfolie en honing. De port smaakt prima en de olie zal ook best goed zijn, maar voor dat wij 5 liter olijfolie op hebben……………die laten we dus maar staan. Maar met een waterfels van 1,5 liter, gevuld met port, zijn wij heel tevreden. Een wandeling door het dorp kan natuurlijk ook niet ontbreken en we genieten daar ook echt van. Mijn gezondheid gaat iedere dag vooruit en de wandelingen worden steeds langer en het tempo gaat iedere dag een beetje omhoog, daar worden we alle drie blij van!

Van deze portproeverij gaan we nu naar een echte Quinta, een Portugees wijnhuis. We blijven nog steeds in de buurt van de Douro, al zien we die niet vaak, wat we wel steeds meer zien zijn druivenranken en olijfbomen. De hellingen staan er hier vol mee. Nu de herfst begonnen is kleuren de bladeren mooi in rode en gele tinten. Het wijnhuis staat op een helling waarvandaan we mooi zicht hebben op de omgeving en het dorp, Tabuaco, Quinta do Monte Travesso, P4N # 26290. Hopelijk morgen een wijnproeverij!

de laatste video staat hier

20 maart 202210 januari 2023

Onderweg naar nieuwe landen

14 t/m 20 maart

We rijden Portugal uit over de brug terug Spanje in. We weten het, we zijn veel te kort in Portugal geweest! We hebben ook besloten dat we zeker nog een keer in Portugal terug komen, dan nemen we daar echt meer tijd voor. Aan het begin van de reis hadden we al de wens om naar Griekenland te gaan en dat gaan we nu ook echt doen. Het kijken naar andere vloggers is nog steeds leerzaam en daar zagen we dus dat een hond mee kan op de boot. Dat was voor ons bepalend om toch te gaan. Het scheelt heel veel rijdagen en veel brandstof , ook niet onbelangrijk momenteel. Met de boot is veel voordeliger, rustiger en kost minder tijd.

Voor nu rijden we naar Carmona, een dorpje ten noordoosten van Sevilla. Het stond al op ons lijstje en nu komen we er langs. We maken niet veel lijstjes en aan een bucketlist doen we niet, maar soms lezen we iets wat ons aanspreekt en dat schrijven we dan op. Dus nu Carmona en wat een fantastisch stadje! Aan de rand van de stad is een campercontact plek en binnen een minuut staan we binnen de stadspoort. We maken er een lange wandeling en zijn bijna helemaal alleen. Het is er echt heel mooi, wel koud en we hebben behoorlijk last van het Sahara zand dat momenteel over Spanje trekt.

We slapen daar, ik een beetje onrustig, het waait en we staan alleen. Ik moet daar echt nog aan wennen. Met meerdere campers om me heen slaap ik gewoon beter. Terwijl ik hier niet het gevoel heb van onveiligheid heb, maar wel lichter slaap.

We rijden weg van Carmona, na het ontbijt en een klein rondje met Boris. Het is buiten nog steeds niet prettig, dus nog een rondje Carmona zit er niet in. We rijden naar Valdepenas. In de regen en stofwolken. Een prima camperplek, zo mogen er meer zijn! Een groot, verzorgd parkeerterrein waar wel 45 campers kunnen staan. Parking valdepenas, sitecode 72975. Vlakke plekken, water, grijs water lozen, toilet schoonmaken. En een stille rustige nacht.

Van Valdepenaz rijden we naar Saler en twijfelen een beetje of we naar de camping gaan waar we in december ook waren. Uiteindelijk besluiten we toch bij het strand op een vrije plek te gaan staan. Dicht bij het strand maar wel beschut achter een duintje. Het stormt flink en als we bij de zee kijken gaat die behoorlijk te keer. We staan met 6 campers op dit parkeerterrein en dat voelt veilig genoeg om de nacht te blijven. Het spookt ’s nacht behoorlijk, storm en regen. ’s morgens nog even een stukje over het strand. Hoera!! Boris is vandaag 1 jaar geworden. Een extra flinke kluif waar hij erg blij van wordt. Dan op zoek naar een wasstraat want de camper is zo vies. Gelukkig is het Sahara zand een beetje neergedaald. We wassen het ergste stof en vuil er af, hopelijk vinden we later nog ergens een wasstraat waar we ook het dak kunnen doen.

de lucht kleurt oranje van het Saharazand

Doordat we steeds slecht weer hebben rijden we verder. Ergens een paar dagen blijven heeft niet zo veel zin, het regent veel en hard.

We rijden naar Peniscola, hier zijn we begin december ook geweest. Niet zo bijzonder dat we er graag weer heen willen, maar het grote voordeel is wel dat er een fijne camping is met goed sanitair en behoorlijke afvoer van regenwater. Dat lijkt niet belangrijk, maar lang niet alle campings in Spanje hebben dat en met het regenwater dat naar benden komt is het wel fijn als er goede afwatering is.

Dinsdagavond 22 maart gaat de boot naar Rome. We besluiten tot dinsdag hier op camping Eden in Peniscola te blijven. Vandaag komt de regen met bakken naar beneden. Tussen de buien door Boris uit laten, we werken aan vlog en blog, e-reader weer goed vullen met fijne boeken en de camper aan de binnenkant soppen. Het Sahara zand is ook binnen op allerlei plekken gekropen, dus een sopje kan geen kwaad.

de laatste video staat hier

16 maart 202210 januari 2023

Rondje Portugal met bezoek

En nu, aan het eind van onze eerste week terug in de camper zijn we Spanje uitgereden en staan we in Monte Gordo in Portugal. We blijven hier 2 nachtjes op een park4night plek. Dichtbij het strand en het dorp. Boris kan weer lekker op het strand hollen en wij lekker wandelen.

Vandaar rijden we naar Benagil waar we mijn zusjes met partners ontmoeten op de camping. Ze gaan een week met ons mee rijden en van tevoren is er een route gemaakt. We beginnen dus in Benagil. We hebben elkaar natuurlijk pas nog gezien in Nederland, wel gek om elkaar zo snel weer te zien, maar dat hadden we natuurlijk niet kunnen voorzien. We eten de eerste avond bij de camper, Rob en ik hebben sateetjes, brood en salade gemaakt. Wel ff ingewikkeld om in zo’n kleine keuken voor zoveel mensen te koken maar het lukt.

De volgende dag gaan we een wandeling maken bij de “Seven hanging valley’s”. Prachtig over de kliffen met uitzichten op de bulderende oceaan. De wandeling is prachtig! Het is geen lange wandeling, maar de uitzichten op de kliffen zijn steeds zo mooi en imposant dat we over een paar kilometer best lang doen. als we onderweg ook nog een terrasje tegenkomen duurt de wandeling nog langer. Maar daar is het vakantie voor en uiteindelijk één van de weinige mooie dagen van deze week. We trakteren ons ’s avonds op een restaurant en eten heerlijk.

Via Monchique rijden we naar Sines. Monchique is een klein bergdorpje, met prachtige vergezichten, wandelen we door kleine straatjes omhoog naar een klooster. Het klooster is een bouwval, in Nederland waren er al lang grote hekken omheen gezet! Er lijkt er een man te wonen die ons naar binnen laat gaan en we kijken onze ogen uit in dat wat ooit een klooster was. We zien nog wel een paar hele mooie oude tegeltjes, grote cameliabomen en een flinke hoeveelheid kippen en hanen.

Van daar uit rijden we naar Sines en wandelen een rondje. Sines is vast ooit een mooi plaatsje aan de haven geweest. Nu is er niet veel van over. Er staat nog wel de ommuring van een kasteel en een enorm beeld van Vasco da Gama, maar het dorpje is een beetje triest. Veel leegstand, verval en graffiti. We genieten wel van de uitzichten op de oceaan.

We overnachten in Evora, hier blijven we 2 nachten. Helaas zit het weer niet helemaal mee, we hebben niet veel zon, waardoor het aan het eind van de dag al snel koud wordt. Evora is een mooie stad, met veel winkeltjes en leuke eettentjes, kleine straatjes en mooie pleinen. ’s middags lunchen we daar ’s avonds eten we een boterham in de camper.

Na 2 nachten Evora rijden we via het National park van Guadiana naar Alcoutim. Helaas wordt het weer steeds minder en komt er van de wandeling in het NP Guadiana niet veel terecht. Wel is de rit er naar toe weer prachtig, wat is er toch veel moois te zien onderweg. Alcoutim is een leuk plaatsje aan de grensrivier met Spanje. De camperplek is niet veel, gelukkig is er nog één in het dorp dus daar rijden we heen en die ziet er vriendelijker en verzorgder uit. Helaas zijn de voorzieningen, douche, wc, stroom en water niet in gebruik. Het is allemaal nieuw, maar niet in gebruik. In de reviews van campercontact lezen we dat dit al lang zo is. Zonde hoor!

De volgende dag, voor het gevoel dat we weer even in Spanje zijn, met het pontje over de grensrivier en een rondje wandelen in Sanlucar de Guadiana het Spaanse dorp. Rob was ’s morgens al helemaal in de war. De kerkklok sloeg toch echt 9 x, terwijl de telefoon 8 uur aangaf. Verwarrend, maar het was de kerkklok aan de Spaanse kant die goed te horen was. Met een uur tijdsverschil raak je dan ook wel in de war.

Onze gasten moeten nog even wennen aan de vrije camperplekken, wij vinden het er prima en willen wel een paar nachten blijven. De anderen gaan de volgende dag liever door naar een camping. We vertrekken dus weer met elkaar en maken het rondje Algarve af en gaan naar de camping in Monte Gordo.

De Portugezen lijken niet zoveel met het kamperen te hebben, is ons idee tot nu toe. We zijn nu op een paar campings geweest en het is vooral oud en slecht onderhouden. Wel is het overal goed schoon . Maar soms is het ook gewoon tijd om een sanitair gebouw te vernieuwen en daar doen ze blijkbaar niet aan. We blijven hier 2 nachtjes. Een strandwandeling, winkeltjes kijken, nog eens lekker uit eten, de dagen vliegen voorbij. Dan is het 15 maart geworden en gaat de visite terug naar Faro. Vandaag leveren ze de campers in en overnachten ze in een hotel in Faro. Morgenochtend vliegen ze terug naar Nederland. het was heerlijk om ze op visite te hebben, we vonden het fijn om ze een kijkje in ons camperleven te geven! Voor wij vertrekken van de camping komen we vast te zitten in het zand. Een uurtje geduld dan zijn we bevrijd en kunnen op pad.

Nu weer verder met ons eigen plan!

de laatste video staat hier

——————–