mei 2025 – We zijn op pad

31 mei 202530 mei 2025

van Bulgarije naar Roemenië

24 t/m 31 mei

We rijden naar Koshov en vinden daar een machtig mooi plekje op een plateau met een fabuleus uitzicht op een rotswand in een kloof. Het is inmiddels weer rond de 30 graden, dus stoelen naar buiten, rondje met Boris en in de schaduw genieten van het uitzicht. We besluiten hier een paar dagen te blijven en lopen de volgende ochtend een flink stuk met Boris, met prachtige uitzichten op bloemenvelden, de kloof of zomaar weer een stuk bos. ’s middags een paar wassen draaien, de eigenaresse van de camping is wel streng en inconsequent, Boris mag niet los, maar de hond van andere kampeerders loopt wel los en probeert in mijn kuiten te gaan hangen. Als ik de was op hang doe ik dat aan het verkeerde lijntje, oeps. Dus dat mag ik over doen. Verder is ze wel heel vriendelijk, spreekt goed Engels en is supertrots, en terecht, op haar camping. De laatste avond slaat het weer om, regen, donder en bliksem, het is tijd om weer verder te gaan.

We rijden Bulgarije uit en Roemenië in, met een halfuurtje oponthoud, niet voor de douane, maar op de brug over de Donau wordt gewerkt. Er gaat veel vrachtverkeer overheen en er staat dus een flinke file. Kort na de grensovergang stoppen we voor de lunch en Rob gaat dan altijd eerst even met Boris lopen, even allebei de benen strekken. Rob ziet een doodlopend pad en loopt dat samen met Boris op, binnen 10 tellen heeft hij 6 honden om zich heen en als er één begint te blaffen dan doet de rest al snel mee. Blijkbaar zijn Rob en Boris niet gewenst op hun pad, dus dan de andere kant maar op. Het duurt lang voordat de laatste hond gestopt is met blaffen. We staan hier langs de weg ook niet echt lekker, er raast nogal wat vrachtverkeer voorbij. We rijden dus nog maar een stukje verder om te lunchen, ondertussen ook nog maar eens de route bekeken, voor een alternatief. Die is er helaas niet, want de weg is hier ook weer erg slecht. Toch maar doorrijden en gelukkig wordt de weg beter en maakt het allemaal minder lawaai, het is een prachtige route. Het is nu droog, zondag vroeg in de middag en veel Roemenen zitten buiten, niet in de tuin, maar ieder huis heeft buiten de schutting een bankje staan. Tussen de weg en de schuttingen ligt nog zeker 4 meter groen, dus zitten de bewoners op hun bankje het voorbijkomende verkeer te bekijken. Het ziet er gezellig uit!

Dat waren dan ook meteen de droge uurtjes van vandaag, eind van de middag komt het weer met bakken naar beneden, ongelofelijk zoveel water. In Arges vinden we een plek bij iemand in de tuin, die naast zijn uitspanning, mooi ouderwets woord, in het gras ook campers toe laat. John wijst ons het stevigste stukje gras aan en wij gaan zo dicht mogelijk bij het pad staan. We willen het risico op vast komen te staan zo klein mogelijk houden. Wat is het jammer dat de zon niet schijnt!

Er zijn hutten om te overnachten, waterfietsen, een schommelbank, zitjes aan het water, een grote tent die dienst doet als bar, het is er allemaal, maar met deze regen is het eerder troosteloos dan genieten, ook omdat het er wat vervallen uit ziet. Geen idee of hier wel eens bezoekers komen voor een dagje aan het water, maar misschien is dat wel onze Nederlandse bril? Het is dus veel binnen blijven en dan……………………dient zich een kleine ramp aan!

Na de afwas wil ik koffie maken, want na het eten is ons dessert altijd een espresso. Stank, rookpluim, kortsluiting! Snel de kussens van de bank, klep open en inderdaad daar stijgt een rookpluim op! Best schrikken en Rob gaat meteen op onderzoek uit, wat is dit? Wat kunnen we er aan doen? Rob vermoedt dat het de omvormer is en die hebben we nodig om van 12 volt 220 volt te maken en dus o.a. de koffiemachine te kunnen gebruiken. Maar ook de laptops op te laden, de camera, stofzuiger, tandenborstel enz. Conclusie ………………..geen koffie vanavond!

’s Morgens zijn we vroeg wakker, stiekem toch bezig met de omvormer? Rob heeft gisteravond nog van alles gelezen en is bezig een plan te bedenken, want daar is mijn Rob goed in, oplossingen zoeken en uitvoeren. Zonder koffie zijn we opeens vroeg klaar en wonder o wonder zonder problemen rijden we bij John het zeer natte erf af. Onderweg gas tanken en brood kopen en met de nodige regendruppels rijden we na 30 km al een nieuwe plek op in Cuerta de Arges. Dit is een vis plek, nou hebben wij daar niets mee, maar er is plek voor campers. We mogen op het veld dat daar voor bestemd is staan waar we willen. Op het gras staan biedt mooier uitzicht, maar wij kiezen voor veilig en dat is op het grind. Er wordt flink gewerkt aan nieuwe vakantiehuizen, achter het restaurant waar wij staan, wordt geklust en is het een beetje een bouwput. Wij vinden het prima, de vriendelijke eigenaresse laat ons zien waar we (hoera) stroom en water kunnen pakken en in het restaurant mogen we naar het toilet. Nu we stroom hebben……………….eerst koffie! Zo lekker, wij zijn er dol op! Tussen de buien door met Boris naar buiten die meteen weer een paar zwerfhonden bij zich heeft, daardoor speelt en rent hij een halfuurtje en dan willen wij weer naar binnen, want het gaat weer harder regenen. Het is even trekken en duwen voor Boris de camper in is, die vindt al die regen geen punt. We douchen in de camper, Rob duikt nog eens in het luik bij de stroomvoorziening en weet inmiddels zeker, de omvormer is gesneuveld! We werken een paar uur aan vlog en blog en gaan ’s avonds eten in het visrestaurant, dat smaakt prima.

Het is een prima plekje, maar we gaan toch rijden. De vriendelijke dame van het restaurant heeft ons verteld dat de Transfagarasan pas niet open is en dat dat ook nog wel even kan duren. We vinden een andere route, wat dus eigenlijk de doorgaande route is. Een prachtige weg door de bergen, langs oude, kleine dorpjes, fantastische vergezichten, maar wel 15 km zandpad! De snelheid ligt zo rond de 15 km, dit geeft wel de gelegenheid om ons heen te kijken, maar hebben wij nu iets gemist of is dit echt de doorgaande route? Er is wel heel veel verkeer van vrachtwagens die grond rijden en cementwagens, want er wordt een nieuwe doorgaande weg aangelegd die het hele jaar open zal zijn.

De pas die wij wilden rijden is door Ceausescu aangelegd om de Russen tegen te houden. Een van de staaltjes grootheidswaanzin van deze voormalige dictator van Roemenië. De pas is er gekomen, heeft zelfs mensenlevens gekost, maar is meer dan de helft van het jaar niet bruikbaar vanwege sneeuwval.

Als wij het laatste stuk naar onze volgende bestemming rijden zien we de bergen liggen, met nog flink wat sneeuw op de toppen. Wij gaan naar camping “de oude wilg” in het dorpje Carta. De Nederlands-Roemeense eigenaren hebben hier een fantastisch mooi plekje om onze camper te stallen. Zij vertellen ons ook dat de pas de komende weken echt niet open gaat omdat er nog laat in het voorjaar sneeuw is gevallen. Wij stellen ons tevreden met de route die wij gereden hebben, het was mooi, het was prachtig! We zijn er goed doorheen gekomen en of dat nu wel of niet de juiste route was? Geen idee, maakt verder ook niet uit.

Op de camping hebben we het prima, we proberen de moed er in te houden. De omvormer blijft kapot en Rob probeert echt oplossingen te bedenken, maar het gaat waarschijnlijk niet lukken om een nieuwe te vinden. Het grootste probleem? We kunnen een aantal apparaten niet laden als we niet van 12 volt naar 220 volt kunnen schakelen. De meeste spullen hebben natuurlijk niet dagelijks stroom nodig. De elektrische tandenborstel kan wel even zonder en het is ook geen punt om met de hand tanden te poetsen. De stofzuiger kan ook wel even zonder stroom, maar als we met de vlog en blog bezig zijn moeten de laptops echt wel iedere dag een beetje power hebben, net als de camera. Voor de koffie heb ik inmiddels bedacht om eventueel een filter te kopen en ouderwets de koffie op te gieten. Dat betekent dat we minder vrij kunnen staan, een nachtje zal lukken, maar we gaan meer campings bezoeken. Het is wat het is!

We blijven wat langer op deze camping dan we in eerste instantie hadden bedacht. Dat heeft een aantal redenen, de camping ligt in het dorp, dus lopend boodschappen doen, een bezoek aan de kapper, rond kuieren en kijken naar het dorpsleven in Carta. Dat ziet er echt anders uit dan wij gewend zijn, de Roma’s lopen hier nog in hun authentieke kleding, altijd veel rood, lange rokken, lange vlechten en een hoofddoekje voor de vrouwen en de mannen veel zwart en een vilten hoed. Paarden en karren komen voorbij, maar net zo goed dure auto’s en jonge kinderen met een telefoon, het is echt bijzonder om mee te maken. Naast al dit moois is het weer ook een spelbreker, inmiddels al 5 dagen op rij regen, rivieren die ook hier buiten hun oevers treden en ik krijg zelfs een weeralarm op mijn telefoon. Wij vinden en het wel even prima, de camping is zo goed als verlaten, dus kunnen we heerlijk met Boris op het veld spelen, tussen de buien door wandelen we en in de camper doen we onze klusjes. Het weer wordt beter………………………..dan gaan we weer op pad, want er is vast nog veel moois te zien in Roemenië!

de video bij dit verhaal staat hier

de laatste video staat hier

Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.

24 mei 202523 mei 2025

Plovdiv en verder Bulgarije in

17 t/m 24 mei

Zoals altijd willen we niet teveel tijd spenderen aan een stad, Boris houdt niet van de stad en hem 2 dagen achter elkaar lang alleen laten in de camper willen we niet, maar Plovdiv overslaan vinden we ook geen optie. Het wordt dus 1 dagje de stad in.

houten huizen in de oude wijk van Plovdiv

Op internet zoeken we voor morgen een Free Walking Tour, maar daar kunnen we de dag van tevoren niet meer voor inschrijven. De volgende ochtend gaan we met de taxi naar de stad en vinden, na even zoeken het startpunt van de stadswandeling. We hebben geluk, we kunnen nog mee met deze sympathieke gids, een violist van het fihlarmonisch orkest van Plovdiv. Hij spreekt fantastisch Engels, maakt leuke grapjes, houdt de groep goed bezig en laat ons de verschillende wijken van de stad zien. Kortom een geslaagde wandeling!

Dit is de vierde of vijfde keer dat we meegaan met een Free Walking Tour en tot nu toe steeds een succes, het zijn altijd vrijwilligers die met passie vertellen over hun stad, superleuk. Het is gratis, maar een bijdrage is wel zo netjes en meestal dik verdiend! Wij zwerven nog even op eigen houtje door de stad, lunchen op een terras, laten een ijsje van 4 euro per bolletje aan ons voorbij gaan en pakken bij het busstation een taxi terug. Nederlanders op de camping hadden ons gewaarschuwd voor de taxichauffeurs, bij hun werd er met de meter gerommeld en na dreiging met de politie paste de chauffeur het bedrag aan. Bij ons gaat het gelukkig zonder problemen. De bus stopt ook voor de camping en dat vinden wij eigenlijk de leukste optie, maar die doet er 3 kwartier over en de taxi nog geen 15 minuten. Doordat we niet te lang weg willen blijven, is de taxi voor ons een betere optie. Plovdiv was de moeite waard, ben je in de buurt, niet overslaan!

Van de camping in Plovdiv rijden we naar de kust, we pakken de snelweg, want ook hier zijn de binnendoor wegen niet fijn. Zelfs de snelwegen zijn erg wisselend, hele stukken perfect asfalt en dan weer stukken met gaten en hobbels. We rijden naar Nesebar aan de Zwarte Zee kust, we waren al een beetje op onze hoede door alle info die we gelezen hebben, maar het is nog veel erger. Het stuk kust dat wij zien is volgebouwd met hotels, resorts, zwemparadijzen, supermarkten en alles wat hoort bij een volgebouwde kust. Het is even zoeken naar een plek, de eerste park4night plek is op een haventerrein, geen voorzieningen, beetje puinhoop en 35 euro per nacht. We zijn moe, het is inmiddels half 6 en gaan op een plekje staan, kijken elkaar nog eens aan, pakken onze telefoons en zoeken wat anders. Binnen 2 minuten kijken we elkaar nog eens aan en vertrekken. Ook al zijn we moe, dit gaat ons echt te ver. Dat mensen aan toeristen willen verdienen snappen we helemaal, maar een plak asfalt zonder voorzieningen voor 35 euro! Niet dus!

het tweede parkeerterrein, hier overnachten we

We rijden om het oude Nesebar heen naar een ander parkeerterrein, we worden digitaal geregistreerd, maar de slagbomen staan open. We zien het wel, we vinden een mooi plekje met onze neus aan de zee, met uitzicht op Sunny Beach, bij jongeren een welbekende naam voor feestvakanties. De opvolger van Lloret de Mar en Chersonissos, we horen dan ook tot ’s avonds laat een beat over het water naar ons toekomen. We vinden het helemaal prima, verder dan dit gaan we niet. We kijken onze ogen uit, regelmatig komen er families of groepjes vrienden om foto’s van hun auto’s te nemen. Een mooie auto is hier echt een statussymbool. Iedereen heeft zijn mooiste kleren aan, de vrouwen zo bloot mogelijk, mannen in strakke overhemden of shirts, grote strik op de motorkap, dochters op de motorkap in hun feestjurkjes. Het is een happening om naar te kijken, hoe ieder stofje wordt weggepoetst, iedere pose nog 3 keer over moet en mensen stralend om hun voertuig heen lopen. Waarschijnlijk was dit 50 jaar geleden bij ons ook zo, maar moest je oppassen dat je fotorolletje niet te snel vol was! ’s Avonds nog meer vertoon met auto’s, groepjes jongeren scheuren rondjes over het asfalt, dikke rookwolken, zwarte bandensporen en flink stinken. Wij doen de ramen maar even dicht en na een uurtje zijn ze uitgeraasd (of de banden zijn op?!) en wordt het weer stil om ons heen.

Het duurt even voor ik in slaap val, ik hoor nog wat geloop om ons heen, een paar auto’s die voorbij komen. Dit zijn niet de plekken waar ik echt rustig slaap, maar Rob en Boris (al is het een bange hond, hij is wel beschermend en zal zeker blaffen als er iemand rondom de camper loopt) liggen rustig te ronken en gelukkig val ik na een uurtje ook in slaap.

De volgende ochtend gaan we met zijn drietjes Nesebar in, een historisch dorpje met een lange geschiedenis. We lopen een rondje maar worden er een beetje verdrietig van. Het dorp is één grote souvenirwinkel, restaurants en alles waar busladingen toeristen op af komen. We hebben het al snel gezien, gelukkig zijn we het daar snel over eens. We weten hier wel een ijsje voor een redelijke prijs te scoren en zitten voor de lunch alweer in de camper om terug het binnenland in te rijden. We hebben in Griekenland al zo veel mooie, fijne en stille kustplekjes bezocht, dat we hier gewoon geen zin in hebben.

We rijden naar Sliven, het laatste stuk toch van de snelweg af, gewoon omdat het zoveel leuker is. We komen dan ook wel echt op het platteland terecht. We zien hier veel Roma zigeuners, met paard en wagen, met hele families er op, knulletjes van een jaar of 12 die een enorme hoeveelheid jerrycans vullen met water, een jongeman die zijn wagen helemaal vol met gras heeft. In Bulgarije leeft een grote groep Roma’s, vaak in armoede omdat ze niet geaccepteerd worden. Hoeveel Roma’s er precies zijn is niet bekend omdat ze zich bij volkstellingen niet aanmelden.

Net buiten de stad is camping Oazis met allerlei activiteiten, vissen, paintball, een groot restaurant en voor ons dus een camping. We zijn hier helemaal alleen, wat een verschil met de kust! Dimitri de eigenaar wordt door het personeel opgetrommeld, hij spreekt goed Engels en is heel hartelijk. We installeren ons, eten ’s avonds een hapje in het restaurant en genieten van de mooie plek. Er is echter één dingetje……………….ze maaien (ook in Griekenland) hier niet met grasmaaiers, maar met strimmers met een benzine motor. Dat is een nogal jankend geluid, Dimitri heeft veel gras, het heeft hier vorige week flink geregend, dus je raad het al ………………… tijd om te maaien. Eind van de middag en de volgende dag dus langdurig gejank van de strimmers. Maar goed, dat is niet steeds naast onze plek, oren dicht en vooral niet naar luisteren. We blijven op de camping, werken aan vlog en blog, doen de was, spelen met Boris. Gewoon een relaxed dagje. Nog wel even een halfuurtje flinke verstoring met een loslopende hond, die venijnig naar Boris is en zich lastig laat wegsturen. Rob raakt verstrikt in de lijn van Boris, dus ontvelde enkels. Uiteindelijk weet ik Boris de camper in te krijgen met de deur dicht en vangt Rob de andere hond met een lijn en stuurt hem weg. Als ik later in het restaurant ben scharrelt de hond daar rond en stuur ik hem naar buiten want het personeelslid doet wel alsof ze hem wegstuurt maar durft dat niet goed. Later blijkt de hond van wandelaars te zijn, de hond is losgebroken uit zijn halsband en er vandoor gegaan. Wij zien hem gelukkig niet meer terug.

een mooi plekje op camping Oazis in Sliven

in de loop van de middag komen er nog 2 campers op het terrein, dus is de bezetting flink gestegen! Genietend van het zonnetje hebben we nog een heerlijke middag, morgen weer verder op pad.

We rijden niet zo heel ver, doen nog even boodschappen en verwonderen ons voor de zoveelste keer in dit land over de contrasten. Er zijn nog zoveel grauwe Oostblok flats, mensen die er arm uit zien en die je dus ook zeker niet in de moderne supermarkten ziet. Daarentegen zien we ook dure auto’s, kinderen met kostbaar speelgoed, het blijft vreemd om dit alles te begrijpen. We komen ook nauwelijks campers tegen onderweg, we zijn echt een bezienswaardigheid, als we ergens de stelpoten gebruiken gaan mensen nog net niet op straat liggen om het te bekijken en een pompbediende vraagt hoeveel kamers we wel niet hebben in de camper. We zijn echt in een andere wereld terecht gekomen waar wij verwonderd om ons heen kijken en wij verwonderd worden aangekeken.

We rijden naar een stad genaamd Veliko Tarnovo, we moeten zelf regelmatig even op google maps kijken waar we zijn, want het onthouden van de plaatsnamen is nogal een dingetje. We zetten de camper onder de voet van een enorme burcht. Deze burcht was van de 12e tot de 14e eeuw de belangrijkste stad van Bulgarije er woonden maar liefst 12.000 mensen. Nu is het grotendeels een ruïne. Een toren van het kasteel en de kerk staan er nog in volle luister. Langs het wandelpad zie je nog wel de vorm van de stad. Wij lopen van de parkeerplaats helemaal naar boven naar de kerk. Gelukkig mag Boris mee want het is erg warm. We lopen zoveel mogelijk onder de bomen, strijken regelmatig neer op een bankje om te genieten van het uitzicht en voor een slok water. Boris drinkt steeds goed zijn bak leeg en gaat dan lekker liggen. Ruim 2 uur later staan we weer bij de uitgang, bezweet en voldaan, met 26 graden is het flink aanpoten. We vinden dan ook dat we een biertje op een terrasje wel verdiend hebben.

Dan rijden we verder naar het museumdorpje Arbanasi, geen idee wat we er van kunnen verwachten. Dat is ook één van de uitdagingen die we hebben, wat willen we bezoeken en hoe komen we aan informatie. De burcht van gisteren was her en der goed beschreven, maar dit museumdorp niet. Als we het dorp door rijden ziet het er erg mooi uit. Zoveel verzorgde huizen bij elkaar hebben we in Bulgarije nog niet gezien. We parkeren de camper en lopen met Boris een rondje door het dorp, er staan veel informatieborden maar alles in het Bulgaars. Nu helpt google translate natuurlijk wel een handje, maar om nu steeds alles te moeten vertalen werkt voor ons ook niet echt. We weten wel dat er een woonhuis bezocht kan worden en daar gaan Rob en Boris op een bankje in de tuin zitten en ik loop een rondje door Konstantsaliev huis. Ooit het huis van een rijke handelaar, het ziet er allemaal mooi verzorgd uit en ik snap wat de keuken is en waar alle gereedschappen voor dienen. Gelukkig maar, want er is verder geen enkele uitleg over het reilen zeilen van dit huis. Terug in de camper gaan we op zoek naar een nieuwe bestemming, Koshov. Daarover volgende week meer!

het vlog bij dit verhaal staat hier

de laatste video staat hier

17 mei 202519 mei 2025

Stage lopen en naar een nieuw land, Bulgarije!

12 t/m 19 mei

Na een dagje zijn we ook aan camping Ouzouni Beach gewend, want ook al vinden we de camping in eerste instantie erg “recht”, het is er super schoon, er is vriendelijk personeel, we kunnen heerlijk op het strand wandelen met Boris, dus niets meer te wensen. We zorgen ervoor dat de vlog en blog op tijd klaar zijn, want als op vrijdag de groep van Endless on Wheels binnenkomt worden we opgeslokt in het ritme van een groepsreis. Natuurlijk eerst even een warme begroeting met Myran en Peter, fijn om elkaar op deze plek te zien en wij de gelegenheid krijgen om te proeven van de groepsdynamiek. Met Peter en Myran zetten we nog een paar puntjes op de i, want we gaan het nog een keer proberen! Januari 2026 komt er een ingekorte reis naar Marokko, voor diegene die niet zo lang van huis willen of kunnen. Natuurlijk wel met alle hoogtepunten van dit mooie land. ’s avonds nemen we de tijd om dit tijdens een etentje te bespreken. Heb je belangstelling? Ga naar de website endlessonwheels.com voor meer informatie. Er zijn nog een paar plekken vrij.

Er is dus naast de gezelligheid veel te bespreken en we draaien een paar dagen met deze Griekenland groepsreis mee. We maken een toer met auto’s en een busje over Sitonia, de middelste vinger van Chalkidiki, weergaloos mooi. Prachtige baaien met witte stranden, rotspartijen, veel groen en regelmatig zicht op de berg Athos op het schiereiland Oros Athos. Op dit schiereiland wonen zo’n 1800 monniken en alleen mannen mogen hier komen. Wij bezoeken dit dus niet, maar genieten wel van het spectaculaire zicht op de berg Athos.

We genieten onderweg ook nog van een heerlijke lunch, al met al een fantastische dag, met een gezellige groep mensen en mooi zonnig weer. De dag erna gaan we met de hele groep fietsen, wij bieden ons aan als hekkensluiter/bezemwagen, als we dan toch stage lopen willen we ook graag iets doen. We fietsen naar een binnenzee over zand en gravelpaden en zien daar grote groepen flamingo’s, indrukwekkend om te zien, we stoppen dan ook regelmatig om te kijken en de nodige foto’s te maken. Afgelopen nacht heeft het flink geregend en dat zullen we merken ook. De zandpaden zijn kleipaden en er is met de fietsen lastig door te komen. We keren om en gaan op weg naar de lunch. Gelukkig doen alle fietsen het nog en als we na een halfuurtje trappen bij het restaurant komen voor de lunch kunnen we er weer om lachen. We zitten dan ook op een geweldige plek, buiten aan de haven, mooi gedekte tafels en supervriendelijk personeel. Als het eten op tafel komt is het feest echt compleet. Wij hebben nog nergens zo lekker gegeten als hier. Er komt een grote hoeveelheid voorgerechtjes op tafel, gebakken feta, gevulde paprika, natuurlijk tzatziki en salade, het is een festijn van heerlijkheden. Binnen mogen we een hoofdgerecht kiezen, maar dat worden kleine porties want we zitten al behoorlijk vol.

op pad met de fietsen naar de flamingo’s

Terug op de camping is er uitleg over de rit van morgen en daarna een gezellige afsluiting met muziek. Het wordt abrupt afgebroken want de lucht wordt steeds zwarter en er klinkt gerommel in de verte. Ook wij gaan morgen weer rijden en het is wel zo prettig de spullen zo droog mogelijk op te ruimen, dat geldt ook voor de groep, dus iedereen gaat aan de slag.

De volgende ochtend is de groep van Endless on Wheels al op tijd vertrokken, zij hebben een lange reisdag. Wij doen het iets rustiger aan en tussen de buien door nemen we nog een douche, ruimen de laatste spullen op en vertrekken dan richting Bulgarije! Een nieuw land om door heen te reizen, al zijn we er 37 jaar geleden al eens geweest. Toen mochten we er alleen door heen rijden, vooral niet stoppen en veel militairen onderweg.

Vlak voor de grens vinden we nog een vrije plek voor de nacht, naast de Truma rivier en mooi in het groen. We horen nog wel wat geraas van de weg, maar we slapen goed. Gisteren veel regen, maar de dag van vandaag heeft een mooie blauwe lucht en als we aan de koffie zitten komen er gezellig koeien voorbij. Het zijn er zeker wel 50 en ze lopen in kleine groepjes lang de camper. Het laatste plukje koeien wordt opgedreven door een herder en zijn 3 honden, een mooi gezicht!

Opruimen en alles vast en op zijn plek, luiken dicht, lades op slot, iedere reisdag heeft zo zijn vaste routine voor we kunnen vertrekken. Het is nog maar een kwartiertje tot de grens en dan zijn we in Bulgarije, nu helemaal geen grenscontroles meer, we zijn in een nieuw land! Net als het laatste stuk Griekenland is het hier ook mooi groen, bergen om ons heen en onnoemelijk veel klaprozen. Dat begon al in het zuiden van Griekenland en zal nog wel even zo doorgaan, want in Nederland bloeien ze pas in juni. Dus misschien wel 3 maanden klaprozen! Ik vind ze zo mooi!

We gaan meteen op zoek naar een bank en een bakker. De bank vinden we snel, het is toch wel handig om Levs te hebben. Al zijn de transactie kosten wel schrikbarend hoog, op een bedrag van 250 euro betalen we 30 euroy transactiekosten! Dat moet de volgende keer anders. Brood kopen wordt lastiger, pas bij poging 3 vindt Rob een brood. Het is nog even zoeken hoe dat werkt met brood kopen in Bulgarije, maar daar gaan we vast nog wel achter komen.

We rijden naar het Rila klooster, een highlight in Bulgarije. Het is een enorm complex, opgebouwd door de volgelingen van een fransman die zich bekeerde tot het Bulgaars orthodoxie. Deze volgelingen bouwden na zijn dood dit klooster in de 10de eeuw. Het is goed onderhouden, groot, indrukwekkend en ligt op een prachtige plek in de bergen.

We ervaren meteen dat men andere gewoontes heeft dan wij en dat is natuurlijk ook grappig om te ervaren. Het klooster is gratis, maar wil je naast de poort parkeren dan is het 11 euro, we mogen hier met de camper ook overnachten, 40 euro! 100 meter verderop is nog een parkeerterreintje, gratis! Tja we zijn Hollanders, he! We rijden dus 100 meter terug en parkeren daar de camper. Wel grappig dat het hulpje van de parkeerwacht Nederlands spreekt, of eigenlijk Vlaams, hij heeft in Leuven gestudeerd. Hij vertelt ons dan ook dat de parkeerplek 100 meter verderop gratis is. We lopen zeker wel anderhalf uur door het kloostercomplex waar vandaag de dag nog zo’n 60 monniken wonen.

Daarna rijden we dezelfde weg terug, naar het dorpje Stob. Rob heeft gelezen dat hier een piramide is en een mooie wandeling daar naar toe. Deze bewaren we voor morgen, de dag schiet al aardig op, Rob loopt een rondje met Boris en geniet dan van een biertje in de zon en houdt toezicht op 4 zwerfhonden en Boris. Die is dikke maatjes met één van de honden en kan zich even helemaal uitleven. Ondertussen zit ik achter de laptop, filmpjes uitzoeken en klaar zetten, foto’s bekijken en vooral naar de prullenbak verplaatsen, alleen de mooiste blijven. Als dat klaar is ga ik ook even naast Rob op het bankje zitten, genieten van het zonnetje.

De volgende ochtend maken we de wandeling naar de piramide van Stob. Het zijn een paar flinke erosiehellingen, die fantastisch mooi zijn uitgesleten en waarop verschillende rotsblokken liggen. Die zullen ergens in de komende eeuwen naar beneden vallen. Het is in eerste instantie een makkelijk pad, waar zo te zien ook nog wel eens een stevige auto of tractor op rijdt. Daarna wordt het pad smaller, steiler en dus regelmatig stoppen omdat het flink omhoog gaat. Dat is geen enkel probleem er staan veel bankjes en de uitzichten zijn waanzinnig mooi. Boris rent los heen en weer en als hij verder is dan wij en dat is constant, ligt hij bij een bankje of struik braaf op ons te wachten. Na een uur zijn we boven en genieten van het fenomenale uitzicht, het werk wordt beloond! Dan weer terug naar beneden, ik met mijn stokken rustig aan, Rob en Boris sneller, maar ze wachten heel lief op me. Nog even een stukje de drone in de lucht, boven ging dat niet omdat het te hard waaide.

Beneden aangekomen koop ik bij de entree nog een souvenir voor de moeder van Rob, maken we nog een praatje met de mevrouw die voor de honden en de entree zorgt. Zij spreekt goed Engels en dan is een praatje gewoon gezellig! Het is tijd om te lunchen, opruimen en dan rijden we naar onze volgende bestemming, Plovdiv. Een flinke rit, zeker omdat er aan de weg gewerkt wordt en dat kost ons een uur extra. We zijn best gaar en er is geen personeel, wel in het restaurant, maar dat lijkt een andere business. Via de telefoon lukt het Rob om toch binnen te komen, het blijft wel een dag met hindernissen. Ons internet wil niet goed, mijn telefoon heeft kuren na een update en als we gegeten hebben in het reataurant en terug zijn bij de camper staat er iemand heel boos te doen. Wij hebben plek A4 gekregen en deze man heeft A4 gereserveerd. We moeten vertrekken, nu, onmiddellijk, hij staat bijna te stampen bij Rob. Gelukkig is Rob te moe om boos te worden, wij verzetten de camper (er zijn nog zeker 30 lege plekken! maar hij moet en zal op A4!) en zijn toe aan koffie. Rob stort zich op het internet en mijn telefoon. We liggen vroeg in bed en worden ’s morgens fris en fruitig wakker en zwaaien de boze meneer uit, die weer vertrekt!

De video bij dit verhaal staat hier

de laatste video staat hier

10 mei 202510 mei 2025

Van Lefkas naar het binnenland

4 t/m 11 mei

We hebben op Lefkas op de valreep nog een gezellige middag hebben met volgers Jan en Ada. Ja, wij werden weer herkent! Zij hebben een sup mee en Rob mag dat wel even proberen. Natuurlijk lukt dat niet in één uurtje, maar Rob geniet er wel van. Na 3 keer koppie onder vindt hij het voor nu wel genoeg.

Het wordt inmiddels tijd om weer verder te trekken. En hoe dol we ook zijn op de kust van Griekenland, het binnenland willen we zeker niet overslaan, want ook dat is wonderschoon, een stuk stiller en heeft adembenemende natuur. Op aanraden van Marijke en Peter rijden we naar de regio Tzoumerka met stadje Pramanta als bestemming, een bergachtig gebied waar het nog redelijk stil en ongerept is. Er leidt een prachtige weg naar toe, maar……………………………..die is afgesloten! We komen een heel eind hoor, maar opeens kunnen we niet verder en worden een andere kant opgestuurd. Even verderop parkeren we de camper en gaan puzzelen, wikken en wegen. Rijden we enorm om en gaan over echt smalle wegen proberen in Pramanta te komen of zoeken we in dit gebied andere mooie plekjes en maken we het onszelf niet moeilijker dan nodig is? De dag schiet ook al aardig op, dus hakken we de knoop door en laten Pramanta voor wat het is en vinden we na een klein halfuurtje en veel bochten het kleine bergdorpje Patero. Eerst maar eens de benen strekken en een rondje lopen, Boris kan los en huppelt als een blij ei met ons mee. We verbazen ons over het dorp, muurtjes van grote keien zijn pas gerestaureerd, moestuinen liggen er goed verzorgd bij, er is een byzantijns kerkje met borden met informatie, maar er is niemand! We zien één auto in redelijke staat en een paar auto’s die al een paar decennia niet meer rijden, er hangt wasgoed, maar er is niemand!

Na onze wandeling gaan we op een bankje in de zon zitten, genieten van de namiddag en gaan dan de camper in om te koken. Dan komen er zowaar wandelaars voorbij, een auto en nog één en nog een paar mensen. Even later komt er een mevrouw naar ons toe om te vragen of we een hond kwijt zijn, maar aan Boris zijn geblaf weet ze al dat wij hem nog hebben. Ik maak een praatje met haar en ze vertelt dat ze nu al voor de vierde keer een hond in het dorp vindt die hier waarschijnlijk door een baasje is achtergelaten. Ze heeft er een paar kunnen herplaatsen. De honden moeten hier weer weg want er is een dorpshond en die duld geen andere honden in het dorp. We maken een gezellig praatje, ze geeft me zelfs een tas met sinaasappels en citroenen en op mijn vraag of het ok is dat we hier overnachten reageert ze enthousiast, zeker! fijn dat jullie er zijn. Hartverwarmend! Ze vertelt dat ze hier is komen wonen voor de rust en de stilte en met 7 inwoners en zomers 50 zal dat wel lukken. Een lieve dame en de sfeer is ook weer zo anders dan op Lefkas!

De volgende dag beginnen we met een wandeling naar de Trifki waterval, in het begin begeleid door loslopende honden en honden achter hekken. Boris is duidelijk niet gewend aan het gedrag van deze honden, ze sturen hem weg, maar Boris wil toch vooral even spelen. We laten hem los lopen want aan de lijn is dit niet te doen en hij moet wel weg kunnen lopen. Als wij maar gewoon door lopen blijft hij redelijk in de buurt. Na een minuut of 5 hebben we het kabaal van hondengeblaf achter ons gelaten. Er zitten toch wel zielige exemplaren tussen hoor, sommige aan de ketting, maar ook magere exemplaren die duidelijk het gevecht om eten niet kunnen winnen en dat is ze goed aan te zien.

ver onder ons de rivier, waar ook de waterval moet zijn

Wij lopen verder, er is langs de rand van het pad genoeg schaduw voor Boris en dat zoekt hij ook goed op. Dat doet hij ook als hij op ons wacht, altijd in de schaduw, slim hoor! We hebben ons duidelijk niet goed voor bereid. Rob heeft even snel gekeken en gezien dat het 1 kilometer is, maar dat blijkt hemelsbreed te zijn. De eigenlijke wandeling is 5 km en dat zou prima te doen zijn, maar we dalen en dalen en dalen! De omgeving is prachtig, grote rotsformaties om ons heen, vogeltjes die fluiten en prachtige vergezichten. We komen bij de eigenlijke toegang van de waterval, tot hier mag je met de auto, verder moet je lopen, wij hebben er dan al een flink eind op zitten. Na nog een paar bochten kunnen we diep beneden ons de rivier zien en de waterval is nog een kilometer verder, nog meer dalen. We besluiten dat het goed is zo. Het loopt tegen lunchtijd en met één appel op zak en een klein flesje water voor ons drieën is dat niet verstandig. Naar beneden gaat goed hoor, maar terug omhoog, zonder eten, niet te doen! Het is even slikken voor onze ego’s, maar dat moet dan maar. We genieten wel van het indrukwekkende uitzicht, geven Boris water en onszelf een klein slokje en dan terug. Het is 3 kwartier lopen met een paar gemene steile hellingen, heen leek dat best mee te vallen (haha), ondanks dat we de waterval niet gehaald hebben was het toch een fijne wandeling! We lunchen buiten op een muurtje onder een enorme plataan midden in een dorpje, waar het ook weer zo vredig stil is en mensen hun hand opsteken als ze voorbij komen.

Na de lunch rijden we een prachtige bergpas naar beneden om een Romeinse brug te zien, de brug stelt niet veel voor, maar de weg naar beneden is waanzinnig mooi. Rob geniet van het sturen en ik van de vergezichten. Al merk ik ook dat naarmate ik ouder word, ik het af en toe ook wel spannend vindt, maar gelukkig heb ik dat er wel voor over. We besluiten om terug te rijden naar Patero om daar nog een nacht te staan. Weer komt er iemand bij de camper een praatje maken, dit keer gaat Rob naar buiten. De man heeft net zijn schoonmoeder naar huis gebracht, zij is één van de 7 bewoners van het dorp. Wij hebben het vermoeden dat hij even wil weten wat voor vlees hij in de kuip heeft en dat vinden wij alleen maar logisch. Ook hij geeft aan dat we welkom zijn!

Het weer slaat om, regen, het wordt dus tijd om verder te trekken. We hebben wel bedacht dat we zeker nog een keer langer in deze regio willen rondtrekken, misschien met een kleinere auto? Maar dat is voor later, nu rijden we verder naar het noordoosten. We hebben eind van de week een afspraak met Myran en Peter van Endless on Wheels op Chalkidiki. Dat is nog een aardig stuk rijden, dus toch maar wat snelweg, met een overnachting in het kleine plaatsje Neraida. Een mooi plekje aan een meer, een heerlijke pizza in een mooi restaurant en een rustige nacht. Even de overweging om in de buurt brood te halen en hier weer terug te komen, maar ook hier regen en grijze luchten.

Prima weer voor een reisdag! Weer overwegend tolwegen, tot aan Thessaloniki. Het hondenvoer raakt op, dus een dierenwinkel bezocht Rob bezoekt nog even een Mediamarkt voor een nieuwe harde schijf en dan snel de stad weer uit. Het Griekse verkeer, vooral in grotere plaatsen en steden is chaos! Dubbel parkeren? Heel gewoon! Instappen en dus je portier open gooien? Vooral niet om je heen kijken of het kan! Met 3 auto’s op 2 rijbanen of het verdrijvingsvlak als rijstrook gebruiken? Zeker, waarom niet! Voor ons wegwezen dus, we hebben helemaal geen zin in die chaos. Het is nog helemaal niet zo laat, tijd genoeg om verder te rijden naar Halkidiki, de zon schijnt weer en wij hebben wel zin om weer naar de kust te gaan. Onderweg nog even naar een supermarkt want onze koffie raakt op en we zijn erg gehecht aan ons eigen merk. Het is af en toe echt zoeken, maar vandaag heb ik mazzel. Ze hebben de grote verpakkingen en in de aanbieding, dus ik neem de hele voorraad mee. Voor de komende weken hebben we koffie!

Aangekomen op camping Ouzouni Beach in Nea Poteidaia waar we hebben afgesproken met Myran en Peter kijkt de dame bij de receptie wel even bedenkelijk. Het is redelijk vol, wij hebben er geen seconde over nagedacht dat we misschien hadden moeten reserveren! Het is een camping waar veel groepen komen, nu de NKC, maar de ACSI komt ook nog en de groep van Endless komt ook! Niet allemaal tegelijk, maar toch. Gelukkig is er voor ons ook plek, morgen nog wel even verkassen naar een andere plek, maar we kunnen hier zeker wel een aantal nachten blijven. Het is een keurige recht toe, recht aan camping. We moeten er erg aan wennen, we hebben het liever een beetje rommelig. We worden wel weer meteen herkend, haha, dat maakt natuurlijk veel goed! Waarschijnlijk wordt dit onze laatste lange stop van deze reis. Dus de fietsen er uit, kleed voor de deur, lichtjes aan de luifel en we gaan er gewoon van genieten!

De video bij dit verhaal staat hier

de laatste video staat hier

3 mei 2025

Onze laatste kilometers op de Peloponnesos

26 april t/m 3 mei

Het praktische dwingt ons om op te vertrekken, het water raakt op, de wc cassettes zitten bijna vol, dus na 3 nachten op deze mooie plek vertrekken we weer. Het is nu tweede paasdag en de Grieken trekken er massaal op uit. Dat klinkt heftiger dan het is, maar er is aanzienlijk meer verkeer op de weg. Neem daarbij smalle doorgangen in dorpjes en dan weet je dat we een gemiddelde van 50 km per uur nauwelijks halen. Dat geeft natuurlijk wel tijd om te genieten van de vergezichten. Het eerste stuk van onze etappe rijden we naar een toeristische attractie toe, de grotten van Diros, het is hier enorm druk en wij slaan dit dus maar over. We rijden wel weer een prachtige etappe, langs de baai van Itilo. We komen begin van de middag aan in Stoupa en hopen maar dat er plek is op de camping, maar daar hadden we ons niet druk om hoeven maken, er is plek genoeg.

Stoupa vanaf een terras, waar we ’s avonds eten

Stoupa heeft camping Kalogria midden in het dorp, je loopt zo het dorpje in en langs de boulevard. Het is niet echt mooi weer, maar goed genoeg voor een wandeling en in een winkeltje koop ik een nieuwe hoed, daar zocht ik al een tijdje naar en nu vind ik iets wat ik mooi vind. Binnen 5 minuten ben ik hem al kwijt want een windvlaag rukt hem van mijn hoofd. Snel het strand op waar die tussen een paar grote kiezels klem ligt, hoed gered! Aan het eind van het dorp begint het te regenen en schuilen onder een afdak. Juist op dat moment belt onze zoon, dus nemen we de tijd om even bij te praten. Heerlijke momentjes, want al dat reizen van ons is leuk, maar het missen van vooral de kinderen, dat is soms best pittig. Terug op de camping maken we de was af, gelukkig hebben ze hier waslijnen onder een overkapping, dus eind van de middag is alles weer droog en hebben wij een fris bed. Op de camping loopt ook de oma van de familie rond, het bedrijf is al generaties lang in de familie. Oma is herstellende van een gebroken heup en wordt overdag naar de camping gebracht zodat kinderen en kleinkinderen een oogje in het zeil kunnen houden. Als ze na haar middagdutje haar huisje uitloopt struikelt ze en de zoon die toe snelt krijgt haar niet alleen omhoog, dus Rob gaat er naar toe om te helpen. Ze heeft een stuk vel los hangen en een verbandtrommel lijkt er niet te zijn. Met alleen watten en Betadine gaat dit niet goed komen. Gelukkig hebben wij wel een redelijk gevulde EHBO trommel en verbinden we haar onderbeen. De mannen zijn blij met ons en wij helpen graag. Ze gaan later toch nog maar even naar de dokter waar ze een tetanus injectie krijgt. Verder valt de schade gelukkig mee.

Als we de volgende dag vertrekken moeten we beloven niet weer 16 jaar te wachten voor we terug komen, zo lang geleden zijn we hier ook geweest. Het is echt een leuke familiecamping, beetje rommelig,( houden wij van) en het sanitair is duidelijk aan een update toe, maar het is een fijne plek! Van Stoupa rijden we naar Kalamata om naar de markt te gaan, maar we zijn natuurlijk weer te laat vertrokken en de parkeerruimte rondom de enorme markt is afgeladen vol. Doorrijden dus maar, boodschappen doen en weer verder. We vinden een plekje in Zacharo, maar dat vind ik niks, ik weet eigenlijk zelf niet waarom, maar we rijden toch nog maar even verder. Niet zo heel veel verder zetten we de camper dicht bij de zee neer, in de schaduw van een paar bomen. Ik strijk neer op bed met een boek en Rob gaat op stap met Boris. We staan op dit parkeerterrein met zo’n 5 campers, alleen onze buurman in zijn VW Caddie is een bijzondere, hij slaapt waarschijnlijk in zijn auto en heeft om 23.30 uur zijn radio nog flink hard staan. Wanneer we vlak daarna naar bed gaan racet er een auto knetterhard heen en weer, gillende meiden op straat, als die vertrokken zijn scheurt er een motor voorbij, die 20 km verderop nog te horen is, lijkt het. Als om 6.30 onze buurman in zijn Caddie vertrekt is het al met al best een onrustig nachtje, maar dat hoort soms ook bij het vrij staan. Het is bijna altijd prima, maar nu wat minder.

Voor één nachtje was dit prima, maar we rijden verder omdat we een leuk plekje weten In Arkoudi. Wij volgen een stuk van de route uit de Endless on Wheels inspiratiegids, een deel van de stops kennen we van onze eerdere vakanties in Griekenland. De stop waar we nu naar toe gaat komt ook uit deze gids en het is een fantastisch plekje. In het badplaatsje Arkoudi is een camperplek voor 4 campers, maar er kunnen er ook prima 6 staan, haha! Het is natuurlijk ook de tijd om geld te verdienen. De CP ligt aan het eind van een weg, de bewoners uit de straat gebruiken de rotonde van de uitbater om te keren. Het is echter nog zo stil in dit badplaatsje dat dat verder allemaal prima is. Er is een kleine supermarkt waar we wat boodschappen doen, een Griekse onderzetter voor onze verzameling en wierookspiralen tegen de muggen en zo nog wat spul. Verder maken we strandwandelingen waar Boris flink kan rennen. De camper staat op zo’n beetje het allermooiste plekje dat we kunnen wensen, zicht op zee. Wat zullen we dat gaan missen als we het binnenland in gaan rijden! Dat is nog niet zover, dus nog even genieten.

Na 2 nachtjes rijden we verder naar Olympia, daar zijn we nog nooit geweest en we komen er nu langs, dus een goede gelegenheid om hier naar toe te gaan. Olympia is een uitgestrekt opgravingsveld, op de plaats waar om de vier jaar de olympische Spelen in de klassieke oudheid werden gehouden. Het is een prachtige groene vallei waar Olympia in ligt, vol met grote bomen, bomen vol in bloesem en prachtig groen gras. Het is indrukwekkend om hier rond te lopen. Boris hebben we in de camper gelaten, hij mag het terrein niet op, maar na een kwartiertje rond rijden vonden we een prima plek onder een boom, de maxxfan aan en Boris gaat dan vast lekker een tukkie doen, hij sloopt in ieder geval niets. Wel pakt hij de gelegenheid om op bed of op mijn stoel te gaan liggen, dus daar nemen we voorzorgsmaatregelen op.

Na Olympia rijden we de Peloponnesos af, we vinden het nog steeds een prachtig gebied en komen vast nog eens terug. We weten ook dat Griekenland nog meer te bieden heeft en gaan daar naar op zoek. Op het vasteland gaan we eerst naar Astakos, een vrije plek aan het water is ons stekkie voor de komende 2 nachten. We wandelen en lummelen en genieten van het zonnetje. Ook hier ’s avonds rondscheurende auto’s, maar dat duurt een uur en ze vallen ons niet lastig, dus nemen we het maar voor lief, want verder is het een prima plek, waar Boris zelfs los kan lopen en dat durven we niet vaak!

Na Astakos is het tijd voor Lefkas, hier willen we een dag of 5 blijven en we hebben dan ook gereserveerd! We hebben het idee dat het seizoen nu wel een beetje begint en dus kiezen we voor zekerheid. Dat was echt niet nodig geweest, maar heeft als groot voordeel dat we de mooiste plek op camping Mavra krijgen, aan het water, eerste rang!

We huren voor deze dagen een auto, Rob gaat die zelf halen, dat is voordeliger en Rob houdt wel van een uitdaging. Want hoe kom je in Lefkada? Achterop de brommer van een camping medewerker, die zet hem af bij de bushalte. Helaas verkeerde bushalte, dus ………liften! Bij de juiste bushalte nog even wachten, koffie drinken en dan met een handgeschreven bus ticket naar Lefkada. Een paar uur later is Rob weer op de camping met auto.

We doen ’s morgens rustig aan, hebben gezellige Nederlandse buren en maken regelmatig een praatje. Natuurlijk gaan we ook op stap met ons kleine voertuig. Boris achterin, ik heb een paar extra lakens voor als we een auto huren. Daar dek ik de achterbank mee af, zodat niet alles onder de haren zit. Boris vind het wel prima, als hij maar mee mag en hij strijkt tevreden neer in de auto. We gaan naar de waterval bij Nydri, een mooie wandeling omhoog, Boris laat zijn klimkunsten zien en wij klimmen achter hem aan. Altijd indrukwekkend om een waterval te zien, na een paar minuten willen we weer terug gaan, als het achter ons klinkt “Hoi Rob!” Een collega van zeker 30 jaar geleden herkent Rob en we blijven nog wat bij de waterval hangen, zodat Rob en Mary bij kunnen kletsen. Op de gekste plekken gebeurt dit, eerder al eens in Barcelona en Vietnam en nu bij een waterval in Griekenland! We nemen ascheid en lopen naar benden waar Mary en Vincent op het terras zitten en wij nog even aanschuiven om nog verder bij te praten. Dan rijden we terug naar de camping. De dagen daarop rijden we het eiland rond, bezoeken de vuurtoren, waanzinnig uitzicht, bezoeken een klooster en kopen daar heerlijke olijven en lunchen vreselijk slecht. Tja dom, he, niet op een toeristische hotspot gaan eten. Wandelen een rondje door Lefkada, de hoofdstad van dit eiland. Er is een winkelstraat met de welbekende winkels, maar wij vermaken ons in de achteraf straatjes. Waar we huizen van uiteenlopende materiaal zien, golfplaten, hout bekleed met gaas, ijzeren platen, maar dan wel knalrood geschilderd en natuurlijk overwegend stenen huizen en heel veel potten met planten. dit geeft de straatjes wel iets heel gezelligs.

We gaan ook op bezoek op Lefkas, bij de schoonouders van onze dochter die wonen en werken hier 8 maanden per jaar. Toen we ruim een jaar geleden kennis maakten hebben we afgesproken, dat als we weer in Griekenland zouden zijn we op visite zouden komen. Het zou natuurlijk veel makkelijker zijn om in Nederland bij elkaar op visite te gaan, maar dit is wel net zo bijzonder! We gaan dus bij Peter en Marijke langs en hebben daar een gezellige middag op hun heerlijke terras. De uren vliegen voorbij en als afsluiting maken we een foto om Mara en Alexander te laten zien dat dit echt gebeurt is!

Na 3 dagen over het eiland tuffen brengt Rob de auto weer naar Lefkada, ruim ik op en doe nog een paar wassen, genieten we nog even een dag op de camping, nemen een duik(je) in zee en maken ons klaar om weer verder te trekken.

Het vlog bij dit blog staat hier

de laatste video staat hier