In augustus 2021 zijn we met onze camper op pad gegaan, om te beginnen naar Spanje, Portugal, Griekenland en Albanië. Van daaruit terug naar Nederland, het werd hoogtijd om iedereen thuis weer even vast te houden. Na 8 weken thuis in de zomer van 2022 zijn we weer vertrokken. Door Engeland en Schotland terug naar Spanje, Portugal en zelfs 7 weken Marokko. In April 2023 kwam aan deze lange, prachtige reis een einde.
In Juli 2023 zijn we voor een trip van 3 maanden, naar de Baltische Staten gegaan. Een boeiende hoek van Europa waar we genoten van de stilte en de mooie steden.
In al die tijd dat we op reis waren, hebben we met enige regelmaat aan elkaar gevraagd, zou het niet geweldig zijn om nog langer, nog meer……………..? We nemen de beslissing om ons huis te verkopen en op 30 april 2024 dragen we de sleutels over van ons huis waar we zo lang gewoond hebben. Het wonderlijke is dat we het allebei geen moment moeilijk vinden! Het geeft zo’n gevoel van vrijheid! Wel kopen we in de buurt van Alkmaar een chalet, want we willen toch graag een plek hebben voor calamiteiten.
Een week na de sleuteloverdracht rijden we naar het noorden. Via Denemarken steken we over naar Noorwegen en we zijn totaal ondersteboven van dit geweldige land. We hebben mazzel want het is een prachtige voorjaar. Via Zweden rijden we terug naar Nederland vol met waanzinnige indrukken.
In oktober 2024 rijden we rustig via Frankrijk naar Spanje om de oversteek naar Marokko te maken. De bedoeling was om voor “Endless on Wheels” een camperreis te gaan begeleiden. Helaas worden we terug naar Nederland geroepen en wordt de reis door een ander koppel overgenomen. Wij blijven in Nederland om te zorgen en wonen een aantal maanden in ons chalet.
Begin maart 2025 kunnen we weer op reis en vertrekken via Frankrijk naar Italië, waar we oversteken naar Griekenland. De terugweg willen we via Bulgarije, Hongarije en Roemenië reizen.
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
Dit bericht staat boven aan. Maar direct hieronder staan de meest recente boodschappen.
We verlaten Matera om nog verder in de hak van Italië rond te trekken. Onze eerste overnachtingsplek van deze week is in Mottola, ver buiten het centrum van dit stadje is een kapelletje en een kruisen route, Chiesa di San Nicola, ook wel de sixtijnse kapel van de grotkerken genoemd. Een vredig stil plekje met olijfbomen, regelmatig stopt er een auto met bezoekers voor de kapel en het pad der kruizen. We hebben een rustige nacht en drinken ’s morgens onze koffie op het muurtje met uitzicht op de kapel, vogeltjes in de lucht en stilte.
mooi plekje in Mottola
Reizen is contrasten ondergaan en als we in Alberobello aankomen, is dit duidelijk het geval. Op een parkeerplaats/ camperplek zetten we de camper neer en binnen 5 minuten staan we in het stadje. Het plein waar we aan komen lopen is druk met groepen jongeren en we kijken wat wezenloos om ons heen. Dan doen we wat wij de beste oplossing vinden, een zijstraatje in! Binnen één minuut is het stil om ons heen, wonderlijk hoe dat meestal werkt. We dwalen heerlijk rond, genieten van uitzichten, de leuke trulli (enkelvoud: trullo), lopen bij één van de huisjes binnen en zien hoe ongelofelijk klein ze zijn, zeker als je bedenkt dat in dit huisje een gezin met 13 kinderen woonden. Dat zal net als in Matera niet heel fijn en fris zijn geweest.
wandelen in Alberobello
We gaan naar de camper om te eten en ’s avonds gaan we terug om dronebeelden te maken. Rob vind dit best spannend want ook al heeft de drone allerlei beveiligingen (zoals hoogtebeperkingen en omzeilen van obstakels) is het best lastig om in het donker de drone de lucht in te sturen. Na een paar minuten haalt Rob dan ook opgelucht adem als de drone weer veilig op de grond staat, de beelden zijn aardig goed gelukt en het is mooi om Alberobello vanuit de lucht te zien met alle lichtjes.
De volgende dag rijden we naar Ostuni, een burchtstadje. Voor we daar zijn stoppen we op p4n plek die Rob heeft gevonden, dit is een mooie lunchplek tussen de trulli. We maken een wandeling, lunchen buiten en rijden verder in het prachtige landschap van Puglia. In dit deel van Italië staan veel meer van deze huisjes. Deze trulli zijn in de 15de eeuw ontstaan, van oorsprong zijn het boerenwoningen, ze werden zonder cement gebouwd, dus verplaatsbaar, waardoor er maar weinig belasting betaalt hoefde te worden. Later zijn ze wel opgevuld met cement, gepleisterd en nog later in verval geraakt. Nu worden ze opgeknapt, uitgebouwd en sieren ze het landschap.
lunchen in een prachtig landschap
In Ostuni staan we weer op parkeerplaats/ camperplaats, hier kunnen we water pakken en water lozen. De wc legen gaat niet, maar gelukkig hebben we een extra cassette. Het dorpje valt ons een beetje tegen, weer veel groepen jongeren en lawaai. We hebben Boris mee en die kan dit eigenlijk niet aan. We vinden dat we hem toch regelmatig mee moeten nemen zodat hij er wel een beetje aan kan wennen, maar vandaag is het geen succes. We brengen Boris terug, zetten de maxxfan aan en gaan samen nog even terug. Dat lukt beter en als we wederom de achteraf straatjes pakken is het toch leuk om even rond te lopen. Op een terrasje pakken we ons laatste drankje in Italië! Het is bijna zover, de overtocht naar Griekenland!
heel veel blauwe regen, ook in Ostuni
Onze laatste overnachting in Italië is aan de kust in Torre Santa Sabina, zo’n typisch Italiaans badplaatsje waar het seizoen nog moet beginnen en wij met nog een camper dichtbij het water staan. Uitzicht op zee, zonnetje, wandelen en een beetje werken in de camper!
arrivederci Italia
We vertrekken de volgende dag eind van de middag naar de haven, zodat we onderweg nog wat boodschappen kunnen doen en een serviceplek bezoeken. In de haven waar we nog een paar uur moeten wachten, eten we in de camper, doen ons wekelijkse belletje met Rob zijn moeder, drinken koffie en kijken het journaal en dan mogen we de boot op.
bijna aan boord
We zijn één van de laatsten die aan boord rijden. De boot zit vooral vol met vrachtwagens en weinig campers, maar misschien steekt het merendeel van de camperaars wel over in Ancona of Bari. Wij hebben voor Brindisi gekozen omdat dit de kortste overtocht is en dat is voor Boris en ons het prettigst. Rob gaat naar de receptie om onze kamersleutel te halen en we krijgen een andere kamer dan in de boeking staat. De gang waar we eigenlijk onze kamer hadden zit vol met……………. jongeren en dat maakt weer een kabaal met zijn allen, logisch hoor, maar niet fijn om te slapen! Wij mogen dus naar een andere etage en dat is prettig want dat is één verdieping onder het hondendek. Nu bestaat het hondendek op dit schip uit een bordje aan een wand “dogs place” en verder niets. Maar goed, Boris heeft op dit tijdstip niet veel nodig en morgenochtend zoeken we wel een plek waar hij meer kan doen dan alleen plassen (als we van boord zijn!).
We hebben een prima hut, met een raam, douche, toilet, handdoeken en twee bedden. We gaan vrijwel meteen onder de wol en ik ben benieuwd hoe Boris zich vannacht gaat gedragen. Toen hij nog heel jong was hebben we ook een overnachting op een boot gedaan met Boris in de hut en dat was voor Boris één groot feest. De hele nacht op mijn bed springen, boven op mijn hoofd zitten en alles wat je kunt bedenken bij een jonge hond die eindelijk de kans krijgt bij je te liggen. Rob was toen uit voorzorg al in het bovenste bed gaan liggen. Nu hebben we een keurige hond, hij is wel wat onrustig omdat het schip bonkt en rolt op de golven, maar hij blijft op de grond liggen en springt niet één keer op bed. Wel ligt hij zo dicht mogelijk bij mijn bed, dus ik kan hem als hij onrustig is wel een aai geven. Brave hond, toch! ’s morgens staan we op tijd op, zodat we nog even kunnen douchen en rond 9.00 uur (Griekse tijd) rijden we de boot af. Eerst maar eens een plekje zoeken om een rondje te lopen met Boris, ontbijten en koffie en dan rijden we echt Griekenland in!
aankomst in Griekenland
Het landschap waar we doorheen rijden is prachtig, hoge bergen, veel groen en een fantastische snelweg. De snelweg is in verhouding met bv Frankrijk wel duur, maar ook echt goed. Onze eerste p4n plek is bij een koffietentje, maar helaas is alles afgesloten met grote hekken, de volgende keuren we af, dat is een groot vies parkeerterrein. Dan nog maar even door en dan vinden we een hemels mooi plekje. Aan de Ambracische golf (nog nooit van gehoord), het dorpje Menidi ligt om de hoek, uitzicht op de bergen. Er zijn her en der wat parkeerplaatsen, want in de zomer zal het hier best druk zijn, gezien het aantal terrassen aan het water. Nu is het hier nog stil en dat vinden wij helemaal prima, we blijven hier dan ook 2 nachten. Even wennen aan een nieuw land en genieten van het prachtige weer!
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
Natuurlijk vertrekken we later dan gepland bij “Vista San Vicino”, nog even douchen, opruimen een laatste kop koffie samen en dan gaan we, op naar nieuwe bestemmingen. Wel onderweg boodschappen doen, gas en diesel tanken en dan schiet de dag al aardig op. Het is lekker weer, dus maar niet teveel kilometers vandaag. We stoppen in Fermo (San Marco), nauwelijks een plaatsje, maar wel een parkeerterrein achter de kerk waar we prima staan. Eind van de middag is het er een drukte van belang, er is in de zaal naast de kerk een feestje, maar rond 20.00 uur is het weer afgelopen en is het muisstil rondom ons. Tot de volgende ochtend de kerkklokken al vroeg luiden en er wederom veel auto’s, deze keer met kerkgangers het terrein op rijden. Het is zo druk dat wij er niet meer uit kunnen. Er zit niets anders op dan de kerkdienst rustig uit te zitten, dus ontbijten we, kijken onze zondagochtend vlogs, drinken koffie en dan zijn we gelijk met de kerkgangers klaar. Ieder weer zijn ding gedaan!
uitzicht op de kerk waar de camper staat
We rijden verder zuidwaarts en waren de binnenwegen tot nu toe niet zo best, dit traject op de SS16 gaat redelijk goed. We volgen de weg langs de Adriatische kust, we zien regelmatig de zee woest op de kust bonken, rijden door badplaatsen, oude dorpjes en groene heuvels. Voor de laatste 100 km pakken we toch nog de grote weg, dit rijdt sneller, maar man, man wat zijn ook de grote wegen in Italië slecht! Er wordt ook veel aan de weg gewerkt, dat zien we al vanaf binnenkomst in Italië, regelmatig rijstroken afgesloten, de snelheid moet dan flink omlaag en als de dag er op zit zijn we allebei flink moe van de enerverende rit.
kilometers over de SS16
We gaan naar de camperplaats in Termoli, een klein plaatsje aan de kust. De camperplaats is in de haven en vandaar loop je zo de oude stad in, een imposant vestingwerk, waar je heerlijk door de straatjes kunt dwalen. We blijven hier 3 nachtjes, want we zijn moe, de zon schijnt, we hebben een mooi plekje, dus geen haast! Een goed moment om plannen voor de komende weken te maken. We boeken de tickets naar Griekenland, bedenken in grote lijnen welke route we daar willen rijden en genieten ondertussen van de zon.
hoe Italiaans wil je het hebben?
Vanuit Termoli rijden we naar een plaats waar we een paar jaar geleden ook zijn geweest. We moesten toen opschieten om de boot te halen, nu nemen we er de tijd voor, Matera! We gaan naar boerderijcamping Masseria del Pantaleone, waar mooie ruime camperplekken zijn en een toiletgebouw. Het prettigste aan deze CP is hun pendeldienst naar het centrum van Matera. In Florence zijn we een Nederlands gezin tegengekomen en als ik de receptie binnenloop zitten zij daar met het thuisfront te bellen. De wereld is klein, he! We twijfelen over het moment waarop we naar Matera gaan, wanneer is het droog genoeg? De volgende ochtend zijn we allebei vroeg wakker en de zon schijnt, dus eruit! Ontbijten, Boris uitlaten, koffie en ruim op tijd voor de pendeldienst van 9.30 uur staan we klaar. Gisteren gecheckt of Boris mee mag en ook hij mag mee naar één van de mooiste plekken van Italië. Natuurlijk zijn de grote steden, Rome, Florence, Napels en kleinere steden als Perugia, Lucca, Orvieto fantastisch, maar voor ons is Matera toch wel één van de allermooiste!
Matera is zo mooi
Gelukkig worden we niet teleurgesteld, we vinden het eigenlijk nog mooier dan de vorige keer. We nemen ook echt de tijd om rond te dwalen, genieten van de uitzichten en stoppen om de haverklap om van de schoonheid van dit stadje te genieten. We zijn vroeg en dat betekent dat het de eerste paar uur gewoon echt stil is. We snappen ook dat het hier in het hoogseizoen enorm druk moet zijn en dat lijkt ons helemaal niets. Dan komen we ook het Nederlandse gezin Noortje, Guus, Toon en Dorus tegen en nemen de tijd om een praatje te maken, de kinderen vinden het helemaal gezellig om Nederlands te praten met andere mensen. We zijn zomaar een half uur verder en nemen afscheid om verder te wandelen. De regen die voorspeld is blijft nog steeds uit, dus lunchen we op een terras met uitzicht. Dan is het tijd om op zoek te gaan naar de camper. De lucht om ons heen is donker, dus een beetje voortmaken. Een pittige wandeling, want er zitten een paar venijnige hellingen in, ondertussen begint het steeds meer om ons heen te rommelen en zijn de wolken dreigend zwart. We lopen ook nog even verkeerd omdat de toegang tot een pad geblokkeerd is en we een stuk terug moeten, de stemming daalt en de weg gaat steil omhoog! Bijna op een holletje komen we terug bij de CP waar de eerste druppels vallen. Net als we de deur van de camper achter ons dicht trekken begint het te regenen en te onweren en dat blijft de komende uren zo. Dat geeft niet, wij hebben Matera gezien en kunnen onze reis vervolgen. Volgende week………………..op naar de boot om over te steken naar Griekenland!
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
We gaan naar Florence, tussen de buien door, zijn we blij dat dat toch lukt. Er is heel veel regen gevallen en er gaat nog veel meer komen. Wij gaan met de bus de stad in, wel met 20 minuten vertraging, maar we spreken een paar Nederlanders bij de bushalte en dan vliegt de tijd voorbij. Het is in Florence enorm druk, veel bussen en in de stad lopen enorm veel jongeren, het lijkt wel schoolreisjestijd. Op internet hebben we een korte stadswandeling gevonden, die brengt ons eerst naar de overdekte markthallen, wat een kleuren, geuren en indrukken! Daar genieten we allebei enorm van, dus zwerven we daar rond en kijken naar alles wat er om ons heen gebeurt, heerlijk!
veel kleur en geur in de markthal
Vandaar uit lopen we naar de Dom en daar is het echt enorm druk. We willen toch graag even binnen kijken en gaan dus braaf in de rij staan. Gelukkig gaat dat best snel en na 20 minuten staan we binnen. Indrukwekkend groots en absoluut de moeite waard om een bezoek te brengen. Vandaar lopen we naar de rivier de Arno en kijken uit op de Ponte Vecchio. Via een andere brug lopen we naar de overkant van de Arno waar het veel stiller is, hier vinden we dan ook een restaurantje waar we een heerlijke pizza eten. Er eten alleen maar locals en de pizza is fantastisch, de espresso na het eten is subliem! Verder maar weer, over de Ponte Vecchio, terug naar het centrum. Daar dwalen we nog wat rond totdat de eerste spetters vallen en we snel op zoek gaan naar de bus. Rennend halen we de bus terug naar camping Hu en voor de grootste bui valt zijn wij weer terug op de camping. Daar spreken we nog een jong stel met 2 kleine kinderen die een half jaar op stap zijn voor de oudste naar school gaat. Leuke gesprekken hebben we soms zo maar, de vrouw van het stel had onze stickers op de camper gezien en was nieuwsgierig naar wat wij zoal doen. Even wat informatie uitwisselen en als het dan echt begint te regenen gaan we allemaal snel de campers in.
veel, heel veel scooters in Florence
Van Florence rijden we naar het meer van Trassimeno, onderweg hebben we echt slecht weer! We rijden verkeerd en komen in hele kleine dorpjes terecht en het weer is daar bar en boos, mensen staan hun huis leeg te hozen en hulpdiensten zijn straten aan het leeg pompen. Modderstromen en ellende over de straten. Wij zijn aan het eind van de dag blij dat we daar goed doorheen gekomen zijn, want het maakte wel diepe indruk op ons.
straatjes in San Feliciano
Aan het meer van Trasimeno vinden we een heerlijke camperplaats in San Feliciano met gratis voorzieningen en een kraan die water geeft en daar strijken we neer. Het voelt wel een beetje verlaten allemaal, de meeste appartementen zijn leeg, maar als we het dorpje door lopen komen we in een klein centrum terecht waar wel gewoond wordt. We hebben het zonnetje gevonden en genieten van het buiten zijn. De volgende dag bedenken een keer of 5, gaan we of gaan we niet? Het zonnetje is zo lekker dat we pas aan het eind van de middag vertrekken naar de andere kant van het meer, naar Castglione del Lago een dorp boven op een heuvel. Weer een prima vrije plek met uitzicht op het dorp op de heuvel. We blijven hier 2 nachtjes, wandelen een flink stuk langs het meer, zien de camping waar we zeker 20 jaar geleden met onze kinderen kampeerden en lopen daarna de steile heuvel op naar het centrum van Castiglione del Lago. Toen nog weinig toerisme en vooral barretjes waar de plaatselijke bevolking een koffie of borrel op het terras dronk en natuurlijk ook de ijswinkel waar de campinggasten hun ijsjes haalden. Nu is de hoofdstraat vol met trendy winkels, hippe barretjes en weinig tentjes waar je de locals vindt. Toch is het nog steeds een leuk stadje met prachtige vergezichten en in de oude burcht nog steeds een openlucht bioscoop waar Rob toen met Joep een film in het Italiaans heeft gezien, vooral leuk voor de beleving.
Castigliano del Lago heeft veel poorten
Na 2 nachtjes rijden we naar de wasserette om onze wasbare dekbedden te wassen (wat een fijne uitvinding, geen gedoe met die grote dekbedhoezen in een krappe camper!) een vriendelijke meneer helpt me op weg want ik begrijp de Italiaanse gebruiksaanwijzing niet helemaal. Vervolgens nog langs de serviceplek en dan gaan we weer verder, volgende bestemming is Citta della Pieve. Onderweg is het zo wonderschoon mooi. Cipressen, pijnbomen, boerderijen, kleine dorpjes, het is volop genieten. Behalve dan……… het wegdek! Het is af en toe bar en boos en de aangegeven snelheidslimiet halen we bij lange na niet. Echt niet overal hoor, er zijn prachtige stukken asfalt, maar dan opeens bonk boem, (horen en zien vergaat ons af en toe in de camper)en alles wat je er bij bedenken kunt als het wegdek echt slecht is.
zicht op het mooie Citta della Pieve
Citta della Pieve is weer zo’n mooi dorpje op een heuvel. De stenen die hier gebruikt zijn komen allemaal van materiaal uit de omgeving. Prachtige straatjes en steegjes en volgens de inwoners is hier het smalste straatje van Italië, 45 cm breed. Dat zoeken we natuurlijk ook op en lopen er door heen. Het steegje is ontstaan omdat de eigenaren van de panden aan weerszijde van het steegje het niet met elkaar konden vinden en dus geen gezamenlijke muur wilden. Ze maakten liever hun huizen smaller en daardoor ontstond deze smalle steeg.
Ook hier hebben we een mooie plek, het is aangelegd als camperplek, maar de voorzieningen zijn matig, al hebben we hier wel gratis stroom. Er is een kraan en de loosplek is krap om in te rijden voor onze camper. Wat dan wel weer fantastisch is, is het uitzicht op het dorp.
mooie routes onderweg
De volgende dag is weer even kilometers maken, want we gaan op bezoek! Hoe leuk is dat! Eerst even langs een tuincentrum om wat buitenplantjes te halen en nog even naar de supermarkt om de levensmiddelen aan te vullen. Het plan was om een stuk snelweg te nemen, want voor echt langere trajecten vinden wij de binnendoor wegen niet prettig. Wat is het wegdek slecht in Italië! Helaas gaat het snelwegtraject niet door, er wordt aan de weg gewerkt en er is over een grote afstand een omleiding door de kleine dorpjes van Umbrië. Dit kost erg veel tijd want het vrachtverkeer moet er ook door heen. We staan zelfs een tijdje stil omdat 2 vrachtwagens elkaar in een bocht niet kunnen passeren. Gelukkig lossen ze het samen goed op en kan iedereen weer verder. De route is prachtig en we komen steeds dichterbij de Apenijnen, er ligt nog sneeuw en zet daar een zonnetje op en je hebt een betoverend landschap.
aan het werk op “Vista san vicino”
Eindbestemming is Frontale (Apiro), net buiten dit dorp hebben Nelleke en Giel André een camping en appartementen “camping Vista San Vicino“. Nelleke was ons buurmeisje in Alkmaar en zij paste ook regelmatig op onze kinderen. Dat is dus wel al een paar jaar geleden en we hebben haar dan ook al zo’n 20 jaar niet gezien. Via haar ouders wisten we dat ze hier naar toe getrokken zijn en op 26 november 2024 waren zij in “Ik vertrek”. Regelmatig hebben we opgenoemd dat als we naar Italië zouden gaan we hier toch echt wel even op bezoek wilden gaan. Het moment is daar………………….
we vermaken ons goed bij Nelleke, Giel en de kinderen
We worden hartelijk ontvangen en mogen met de camper naast het huis staan, want op de camping wordt hard gewerkt om alles voor het seizoen klaar te maken. Het is een gezellig weerzien en er is veel bij te praten. Er is ook veel te doen en de dag erna helpen we met snoeien, tuin afval opruimen, fikkie stoken, maar lunchen ook gezellig met elkaar en dit alles met zicht op Monte San Vicino, een strak blauwe lucht en een heerlijk voorjaars zonnetje maakt dit een topdag. De dagen erna vullen zich ook op die manier, het is fantastisch weer, er is veel te doen. al klussend, pratend, etend, vullen de dagen zich en voelt het heel vertrouwd om hier op bezoek te zijn. We eten in het dorp bij Francesca, waar vooral werklui zitten en we dan ook een (h)eerlijke Italiaanse maaltijd eten.
monte San Vicino
Een prachtige stop en één waar we met veel plezier op terug kijken. Dag Nelleke, Giel, kinderen, hond Bruno (wat een gezellig speelmaatje voor Boris!) en dag camping “Vista San Vicino” wij komen zeker terug! Nu verder zuidwaarts…………..op weg naar de hak van Italië!
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
Vanuit het mooie kleine dorpje Nans-sous-sante-Anne rijden we een kleine 40 km, om op camping in Pontalier neer te strijken. Het is nog erg stil op de camping, in één hoek lijkt een gemeenschap te wonen met een paar touringbussen en oude caravans en auto’s, verder een paar passanten. Wij willen vooral even lekker douchen, water bijvullen en uiteraard wandelen. Dat lukt allemaal, een lang bospad brengt ons hoger en hoger, na een kleine 3 km draaien we om en lopen terug. Verder lopen heeft niet zoveel zin en het loopt best zwaar omdat er veel keien en rotsblokken liggen. De afdaling gaat een stuk soepeler, we hebben alle drie weer even de benen en poten gestrekt en Boris heeft weer heerlijk los gelopen.
veel tijd maken om te wandelen
De volgende dag wordt een topdag, we rijden een prachtige binnendoor route, weg nr. 9 richting Lausanne. Het is zonnig, stil op de weg, weilanden, dorpjes en de Alpen die steeds dichterbij komen met haar besneeuwde bergtoppen. Ik pak echt om de haverklap de camera om weer iets moois te filmen, hier heb ik ’s avonds een beetje spijt van, want welke stukjes film gaan de vlog halen?
rijden langs het meer van Genéve
We hebben samen een goed werkend patroon in het vloggen. Ik (José) film het meeste en bedenk wat er gefilmd moet worden, gelukkig filmt Rob ook regelmatig, maar ik bedenk meestal wel wat er gefilmd gaat worden. ’s Avonds bekijk ik alle filmpjes en gooi dan flink wat materiaal weg. Als we alles zouden bewaren wordt de vlog een paar uur lang en dan haken de meeste volgers wel af, denken wij. Rob gaat dan met het materiaal wat ik klaar gezet heb aan de gang om er een vlog van te maken. Hij vindt het ook echt leuk om daar mee te stoeien en het zo mooi mogelijk in elkaar te zetten. Eind van de week kijken we dan samen nog een keer kritisch naar de vlog, halen er nog wat foutjes uit of korten nog wat stukjes in en dan is de vlog weer klaar voor publiek! Tussendoor schrijf ik de blog, waar Rob eind van de week ook nog eens kritisch door heen gaat om vooral de foutjes er uit te halen en nog wat aan te vullen. Zo, dit was even een inkijkje in hoe wij onderweg onze gezamenlijke hobby uit voeren, één waar we samen veel plezier aan beleven!
een prima overnachtingsplek in het Aostadal, Aymavilles
Terug naar de mooie rit die we maken, vanuit Frankrijk, door Zwitserland naar Italië, prachtig. Uiteindelijk komen we uit in het Aostadal, waar we in het kleine dorpje Aymavilles / Aosta op een parkeerterrein overnachten. Later op de avond komen er nog 2 busjes naast ons staan. Allemaal niet heel bijzonder, maar wel functioneel.
We brainstormen over de komende dagen, Rob heeft een dorpje naast Genua gezien wat erg mooi lijkt en we zoeken daar dan ook een plek om te overnachten, maar kunnen het niet goed vinden. We besluiten om het over te slaan en gaan richting Lucca. Op loopafstand van het centrum vinden we camping Il Serchio met een wandelpad om de hoek waar we met Boris kunnen lopen.
op de fiets naar het centrum van Lucca
Op de fiets, samen met Boris rijden we naar het centrum van Lucca. We zijn hier jaren geleden samen met de kinderen ook een middag geweest en altijd bedacht om nog eens terug te gaan. Toen hartje zomer, nu een rustige lente dag. Er zijn veel scholieren met bussen voor een uitstapje, maar verder is het stil. We fietsen eerst over de 4 kilometer lange stadsmuur van Lucca, dit geeft een mooi beeld op de stad, het is echt wel Italië hoor!
Dan is het tijd om de fietsen te parkeren en met Boris even op de stadsmuur te wandelen en nog eens rustig om ons heen te kijken. Dan doen we wat we het allerliefste doen in een stad, dwalen door de straatjes. Alhoewel we daar toch wel heel verschillend in zijn. Rob loopt het liefst doelbewust ergens naar toe en wil weten waar hij is. Ik zwerf het liefst van straatje naar straatje mijn neus achterna. Dus af en toe toch maar even overleggen en samen weer een pad kiezen.
Na een paar uur dwalen krijgen we trek, strijken neer op een terrasje, eten een hapje en verbazen ons net als altijd over het lawaai dat de Italianen kunnen maken. Maar genieten vooral naar de pracht van de gebouwen, de mooie straatjes en de heerlijke sfeer om ons heen. We genieten weer van Italië!
San Michele in foro, met haar prachtige voorgevel van verschillende marmersoorten
We hebben een fijne camping, Il Serchio, dichtbij het centrum. Op het moment dat wij aankwamen was deze voor het eerst weer open. Met nog zo’n 6 andere campers staan we hier prima. Een fantastisch lekkere douche, een wandelplek voor Boris direct om de hoek en heel veel ruimte om ons heen. Zomers is het hier waarschijnlijk niet fijn, want de plekken zijn krap en met onze 7,5 meter kun je dan niet echt in of uit parkeren. Maar nu hebben we een hele straat voor ons alleen, prima.
Vanuit Lucca rijden we een kleine honderd kilometer naar Florence en voor het eerst hebben we regen, heel veel regen. Al hebben we al wel een paar keer ’s nachts een bui gehad, maar dit is serieus regen. We twijfelen nog even of we toch de stadsbus naar het centrum zullen pakken, maar dan moeten we tickets kopen voor musea. Heel af en toe doen we dat wel, maar het liefst zwerven we gewoon door de straatjes en wandelen we door de stad. We maken er een binnen dag van. Doen een was, middagslaapje, spelletje, werken aan vlog en blog.
Best lekker zo’n lummeldagje! Volgende week dus, Florence!
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
We zijn weer onderweg! Oh, wat hebben we hier naar uitgekeken.
De laatste weken waren druk, gezellig druk uiteraard. Hier nog even eten, daar nog even koffie, zelfs nog een zeer gezellige muzikale middag met vrienden. Vervolgens met de camper bij weer andere vrienden op het erf gezellig een avondje kaarten, de kinderen zien, nou dan vliegen de laatste weken wel aardig snel voorbij. Als we dan weer onderweg zijn denken we weleens “Wat doen we onszelf aan om nog zoveel mensen even te willen zien.” Maar dat willen we ook niet anders, het hoofd en hart zijn weer even vol met veel liefs en dat is ook fijn om mee weg te rijden.
we rijden weer!
Het is prachtig mooi weer als we aan onze nieuwe tocht beginnen, dus rustig aan! De eerste stop is in België bij de mijnen van Blegny, daar maken we dan ook meteen maar een wandeling om en over de steenkoolberg. We twijfelen even of we de mijn ook willen bezoeken, dat willen we wel maar niet nu. Het is hier ook voorjaarsvakantie en er zijn veel gezinnen met kinderen. Deze oudjes komen wel een keer terug als er geen schoolvakantie is. We kwamen voor de camperplek en die is prima.
de mijn van Blegny
De volgende dag rijden we naar Nancy, al zo vaak langs gereden, maar nooit gestopt, dat gaan we nu wel doen. Midden in de stad is een CP, aan het water en een redelijk drukke weg. Voor een nachtje vinden we dat prima, want het voordeel is dat we maar 10 minuten hoeven te lopen om in het historisch centrum te komen. Daar wandelen we dan ook met zijn drietjes naar toe. Het centrum is een grote renaissance wijk en nadat het in de jaren 80 van de vorige eeuw autovrij is gemaakt, is het nu een prachtig wandelgebied, met veel goud en versieringen, het is een lust voor het oog. Zeker met de strak blauwe lucht en het zonnetje van vandaag is het heerlijk om hier rond te wandelen en zo nu en dan op een traptrede te gaan zitten om eens goed om ons heen te kijken. We sluiten de middag af op een terrasje, de verleiding met dit mooie weer is te groot.
wandelen door Nancy
Dan rijden we verder, op zoek naar water! Dat is in deze tijd van het jaar een obstakel. Frankrijk heeft veel dorpjes met een publieke kraan en service plekken voor campers, maar………………tot eind maart allemaal afgesloten! Dit hebben we ons niet gerealiseerd toen we vertrokken en nu dreigt dat een probleem te worden. In Nancy dachten we nog dat het wel zou lukken om elders water te vinden, want op de camperplaats daar was geen aansluiting en zou je met gieters heen en weer moeten lopen, gedoe dachten we nog. Via Park4Night, een app die we veel gebruiken voor overnachtingsplekken, maar ook voor water, wasmachines enz. een waterpunt gevonden, afgesloten! Meestal staat dit er bij, maar niet altijd, helaas! Zo rijden we verder, nog een aantal spots geprobeerd, maar we geven bijna de moed op, maar dan dwars door Besançon toch een tappunt gevonden. Eerst denken we dit hartje centrum bij een speeltuin te kunnen regelen, nou ook kansloos dus! En ondertussen zit Rob stoïcijns achter het stuur, af en toe heel zachtjes vloekend, maar weet toch die bak van ons, 7,5 meter lang door nauwe straatjes te wroeten. En dan gaat het echt over smalle straatjes, blokkeert bij een stoplicht 2 banen, maar wordt er niet warm of koud van, schijnbaar!
Ok er is hier ook een camperplaats, daar dan op af. HOE DAN!! Krappe bochten, steile hellingen, hoge muren en hier en daar enkele centimeters over bij het draaien en keren, MAAR…….. er is water, HOERA!! We laten de watertank vol lopen, constateren dan Besançon een prachtige stad lijkt, wordt genoteerd in google maps en verlaten deze stad met een watertank vol, op zoek naar stilte.
En die stilte vinden we, wat heeft Frankrijk toch een prachtige plekjes. In het kleine dorpje, 125 inwoners, Nans-sous-Sainte-Anne vinden we een camperplek zoals we ze het allerliefste zien. Een kabbelend beekje voor onze neus, hoge bergwanden in de verte, weilanden op steile hellingen en diverse wandelroutes die hier starten. We staan hier alleen, pas ’s avonds laat komt er nog een busje aan en de tweede avond komen er nog 2 campers bij. ’s nachts is het hier doodstil, alleen het beekje kabbelt en ’s morgens vroeg horen we de vogels kwetteren. We maken er een heerlijke dag van, de camper soppen, Rob speelt met de drone en installeert het zonnepaneel, we drinken koffie in de zon, lezen een boek en de krant en na de lunch maken we een mooie wandeling. Boris kan los lopen, huppelt als een jonge geit van hier naar daar en wij lopen langs de rivier de Lison naar een waterval en via het piepkleine dorpje, waar iedereen elkaar vriendelijk groet, terug naar de camper.
’s avonds wordt er nog een paar uur gewerkt aan vlog en blog, bekijken we de route voor de komende dagen, maken een afspraak voor een bezoek in Italië. Verder zoeken we wederom water, want even douchen is wel fijn en we besluiten vlak voor de Zwitserse grens een camping op te zoeken. Hoe dat verder gaat? Volgende week meer!
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
Vanaf eind oktober gaat het niet goed met de moeder van Rob, binnen een paar weken valt ze een paar keer en de zorg is voor de zus van Rob te veel. We hakken met lood in onze schoenen de knoop door, we moeten naar huis! Haast is er niet, dus nemen we nog 2 dagen vrij, even in de zon op een terrasje, om te resetten en tot ons door te laten dringen dat we toch echt terug gaan. Op de camping ontmoeten we ook nog 2 deelnemers van onze Marokkoreis. Dat doet ons wel heel veel pijn, wat doen we met onze groepsreis?! We dubben erover, bekijken het van alle kanten, maar diep in ons hart weten we het al……………we moeten de reis afzeggen.
Het moment is daar en net als we Myran en Peter willen bellen, belt Myran zelf met een vraag over de groep…………………”uhh, Myran, het gaat onze groep niet zijn, we moeten naar Nederland!” Nu is Myran niet snel stil, maar het duurt even voor er een “oh, nee toch” komt.
Wij zijn lamgeslagen nu het hoge woord er uit is en we hebben het er allebei erg moeilijk mee, hier hebben we ruim een jaar naar uitgekeken. Rob meteen met veel enthousiasme, ik wat terughoudender, maar nu het binnen handbereik was, waren we er klaar voor. Nou meer dan dat, we stonden al zo’n beetje te trappelen, de groep is leuk, wij hadden zin in Marokko en zin in de ervaring om 20 mensen te laten genieten van dit mooie land……………weg, klaar, we gaan niet.
Wel eerst even 2200 km rijden, zoveel mogelijk snelweg, maar we overnachten in kleine dorpjes dichtbij de snelweg. Tussen de vrachtwagens parkeren is iets wat wij niet snel zullen doen. We hebben ook ruimte nodig om met Boris te lopen en zelf even de benen te strekken en bovenal willen we veilig slapen, hierdoor ontdekken we opnieuw mooie nieuwe plekjes die voor de reis erg prettig zijn.
Onze vervangende reisleiders zijn Margot en Ralph. We hebben ze al eerder ontmoet en gaan nu bij ze langs om de reis over te dragen. We hebben een paar prettige dagen, we kennen ze nog maar kort, maar het voelt vertrouwd en we worden vol warmte ontvangen. Er is ook veel contact met Myran en Peter, we dragen de spullen die we bij ons hebben over, nemen alles door wat er op de computer aan gegevens staan, delen informatie en nog meer informatie. Gelukkig is er ook tijd voor een borrel en gezelligheid, samen met Lenette en Ron, de eigenaren van de camperplaats en Ralph en Margot.
Na deze dagen zijn we wel gesloopt, het gaat ons niet in de koude kleren zitten om “onze groep” over te dragen en alles wat we hebben in hun handen te leggen, maar het geeft ook rust, want we hebben het volste vertrouwen in Margot en Ralph.
wonen in ons chalet
Rob is die eerste weken veel bij zijn moeder, ze heeft weinig energie, woont zo’n beetje in haar stoel en laat alles maar gebeuren. Eerste kerstdag eten we in Den Haag bij Rob zijn zus, daar geniet ze gelukkig wel van. Langzaam maar zeker krabbelt ze weer een beetje op en gaat met de opbelbus weer naar de bridge. Er volgen de nodige artsenbezoeken, waar Rob of Monique bij zijn en verder kabbelt alles in slow motion voorbij.
veel wandelen in koud Nederland
Dat we er verstandig aan hebben gedaan om terug te gaan is wel duidelijk, Er is veel hulp nodig en dat doen Rob en Monique samen. De vraag is wel, wat doen wij nu? Ons aanmelden voor vrijwilligerswerk? Rob rijd regelmatig op de opbelbus en de buurtbus, als daar iemand uitvalt neemt hij die dag over. Ik meld me bij een oud collega voor wat klusjes en doe daar een aantal weken met veel plezier wat taken met leerlingen, ik ben ook weer naar mijn buitensportclubje gegaan. Dat is allemaal fijn, zeker als we regelmatig de kinderen zien, familie en vrienden ontmoeten, maar we lopen wel een beetje met onze ziel onder de arm. Gelukkig kunnen we veel met Boris naar buiten, maar toch……..
Het niet weten hoe lang dit duurt, maakt het lastig. Het is natuurlijk wel fijn om te zien dat Tini weer opkrabbelt, alerter is en weer zin heeft om het één en ander te ondernemen, als ze dan ook weer met bridgen wint weten we dat haar koppie het weer doet. Nu dus afwachten hoe het verder verloopt.
Boris geniet van de wandelingen en het opjagen van de waterhoentjes
Begin Februari beginnen we voorzichtig plannen te maken, we gaan weer op reis! Er moet eerst nog wat aan de camper gebeuren, want de stroomvoorziening gaat niet lekker en Rob mag nog een paar keer naar de tandarts.
Inmiddels is het eind Februari, we nemen afscheid van zoveel mogelijk mensen, pakken de camper in, ruimen ons huisje op, zodat dat weer in de verhuur kan en zijn we klaar voor een nieuwe reis!.
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
Terug in Spanje ontmoeten we campervrienden met wie we een paar dagen optrekken. Zij weten een prachtige plek net buiten Elche, Explanada del Pantano de Elche, wat enorm groot is. Zelfs op deze zonnige zondag is er ruimte genoeg. Dat is heerlijk, de camperplaats waar we waren was prima, maar voor ons niet uitnodigend om te wandelen met Boris. Er zitten veel honden achter hekken en die begeleiden een wandeling met een kakofonie van geblaf.
Boris geniet van zijn vrijheid
Hier in het natuurgebied Explanada del Pantano, is ook lawaai, maar dan van het vliegveld van Alicante. Wij vinden dat beter te handelen dan tijdens het wandelen begeleid te worden door hondengeblaf. Er zijn verschillende plateaus, op het laagste staan veel auto’s en op de 2 hogere plateaus hier en daar een camper, niemand staat een ander in de weg en dat geeft een prettig gevoel van ruimte.
wandelen met Helmy en Fred
We maken met Fred en Helmy een wandeling naar de stuwdam, vooral veel klauteren en genieten van uitzichten met veel oh en ah. Het is hier echt mooi. Veel “last” van de drukte hebben we niet. Het is een groot gebied met meerdere wandelingen, dus af en toe even stoppen voor een groepje, maar naar mate we verder lopen wordt het ook stiller. Boris geniet als een dolle van de vrijheid en springt, klautert en rent om ons heen, zo’n blije hond. Op de terugweg lopen Fred en Helmy voor ons uit, ze lopen sneller, we zien elkaar straks weer bij de campers.
Een prachtig gebied
Het is een prachtige wandeling met een onprettig einde! Boris vindt vlak voordat we bij de camper zijn een “openbaar toilet”. Zo ongelofelijk vies dat mensen tussen de struiken hun ontlasting achter laten. Dat gekke beest van ons gaat er vol in liggen rollen. dat heeft hij ook wel eens met rotte vis gedaan! Nou dat is duidelijk, die komt voorlopig de camper niet in! We passeren nog een kanaaltje waar Rob Boris in wil onderdompelen, maar dat is kansloos met een hond met watervrees. We leggen Boris vast bij de camper en gaan water uit het kanaaltje halen. Ik heb in de garage babyshampoo en een washand, speciaal voor dit soort ongelukjes. Ik moet Boris echt in de houdgreep nemen om hem te kunnen wassen, na zo’n 15 minuten boenen, spoelen, wassen en nog meer boenen is de ergste viezigheid wel uit zijn vacht. Nu maar opdrogen in de zon. Boris neemt nog wel even wraak door met zijn kletsnatte vacht in het stof te gaan liggen rollen, oh wat is hij weer vies!! Ik laat hem nu maar even met rust, de zon droogt zijn vacht en dan ga ik hem borstelen om het stof uit zijn vacht te halen. Uiteindelijk hebben we weer een schone hond. Rondom de camperplaats mag hij dus niet meer los, want er zijn meer plekken die als openbaar toilet gebruikt worden, BAH!!
pepernoten mee uit Nederland, ons Sinterklaasfeestje met zijn vieren
We sluiten de dag af met een borrel, gezamenlijke maaltijd in de camper, want rond 18.00 uur begint het buiten al aardig af te koelen. Samen eten in de camper is best knus, wel allemaal rustig blijven zitten. De volgende dag nemen we afscheid van elkaar, Helmy en Fred trekken verder en wij blijven nog een dagje. We doen niet veel, ik ben nog best moe van mijn reisje naar Nederland en een beetje lummelen is prettig.
De volgende dag doen we iets heel doms, 5 km verderop ligt de plaats Elche, dat schijnt heel mooi te zijn. We rijden erheen met de camper om na een bezoek aan deze stad verder te rijden. Dom, dus!! We kunnen met geen mogelijkheid een plek voor de camper vinden. We rijden ons klem op een parkeerterrein, waar Rob met flink wat steken de camper weer bevrijd. Nog een plek zoeken en nog één, kansloos. We verlaten Elche zonder iets gezien te hebben, wel een enorme hoeveelheid palmbomen, waar deze stad om bekend staat, maar verder niets.
We rijden hiervandaan naar Murcia, een enorm contrast met onze plek in het natuurgebied. Bij een enorm groot winkelgebied is een camperplek, met voorzieningen. Dus veel asfalt, veel beton, veel winkels, veel campers, kortom een kleine cultuurschok. Maar goed, dat wisten we al uit verhalen van anderen en het enige dat we hier willen is een paar dingetjes kopen. De winkels zijn tot laat open en we gaan dan ook pas na het eten even shoppen. Overdag is het best warm en niet fijn om Boris in de camper achter te laten. ’s avonds koelt het af en kan Boris op de camper passen, terwijl wij even winkelen. Daar zijn we vlot klaar mee en dan kunnen we de volgende dag ook weer verder.
we zijn weer aan de kust!
We gaan naar de kust! We horen veel verhalen over de grote drukte daar, maar we gaan het toch proberen. Wij genieten altijd erg van het strand en de zee, dus we gaan het wel zien. 2 jaar geleden hebben we bij een strandje dichtbij Aguilas gestaan, een prachtig plekje, we zijn daar een volle week geweest en vonden dat heerlijk. Dus terug naar dat mooie plekje, tja en dat is niet altijd slim. De plek is 2x zo vol als 2 jaar geleden en er staan nu een aantal Duitse gezinnen met jonge kinderen en een roedel honden, die met zijn allen flink wat lawaai maken. Er is nauwelijks ruimte tussen de campers, het is gewoon te veel. We maken wel even een fijne wandeling met Boris en spreken met elkaar af dat we blijven staan, er een nachtje over slapen en dan morgen pas beslissen wat we gaan doen. Het gebeurt ons wel vaker dat we bij aankomst twijfelen over een plek en dan ’s morgens constateren dat het eigenlijk helemaal niet zo’n verkeerde plek is. Nu gebeurt dat echter niet, na ontbijt en koffie kijken we elkaar eens aan en vinden het allebei nog steeds niets. Iets verderop ligt een grotere vrije plek, daar zijn we gisteren naar toe gewandeld en zagen dat het daar ook erg vol was. We besluiten naar camping Bellavista, ook dichtbij Aguilas, te gaan om een paar dagen te staan en dan zien we wel weer verder. Van hier uit wandelen we naar het stadje en genieten ondertussen natuurlijk wel van het heerlijke weer, 24 graden, buiten lunchen, het kan slechter!
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
We rijden naar Albacete om op een park4night plek aan de rand van het centrum te overnachten. De 8 plekken die er zijn staan vol en daarom heen staan ook de nodige campers. We kunnen ons er tussen friemelen maar dan staan we zo dicht heel elkaar, dat willen we niet. Rob vindt al snel een ander plekje 14 km verderop, en dat is goud! Was de plek in Albacete bijna op een rotonde, hier in Chinchilla de Monte-Aragon is een heel ruim parkeerterrein, waar nauwelijks verkeer is, servicevoorzieningen en lekker veel ruimte. Superplek! Wat is dat toch fijn in Spanje, heel veel dorpjes hebben een plek voor campers met voorzieningen, gratis! Natuurlijk proberen we op die plekken ook een boodschap te doen of biertje te drinken zodat we ook iets teruggeven voor zo’n mooie plek.
boven het dorp Chinchilla de Monte-Aragon
Voor we de volgende ochtend gaan rijden maken we eerst een wandeling door het dorp. We zien boven het dorp een kasteelmuur uitsteken, die hadden we gisteren toen we aan kwamen rijden ook al gezien. Grappig hoe dat dan lonkt, toch even naar boven lopen! Wat een prachtig dorpje, op zaterdagochtend zijn er veel mensen op straat, dat maakt het gezellig. Om 11 uur lopen we langs een taverne en daar zitten mensen aan het ontbijt, broodje in de ene hand, biertje in de andere hand. Je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen!
mooie ruime camperplaats
Het is echt een leuk dorpje, nauwe straatjes, mooie kerk, in ieder geval van buiten, van binnen veel barok. Naar mate we stijgen zien we meer schoorstenen op straat, als je dan over een muurtje kijkt zie je een verdieping lager een huis. Er zijn veel huizen in de rotsen ingebouwd en die zijn ook allemaal wit geschilderd. Wij zijn nog steeds niet boven, hoger en hoger gaan we. Het dorp ligt echt op een enorme bult, want steeds als we een uitzichtplek hebben zien we ver in de diepte vlak land. Na ruim een half uur omhoog lopen staan we aan de achterkant van het kasteel van Chinchilla. We hebben Boris mee, dus gaan we niet naar binnen, maar genieten van het uitzicht op de vlaktes en het dorp beneden ons. Dan is het tijd om weer naar beneden te lopen, we hebben de lange route omhoog genomen en nemen een korter pad naar benden. Altijd een goed idee om voor we gaan rijden nog even een wandeling te maken, we hebben voor morgen een afspraak staan met vrienden, anders waren we hier nog wel even gebleven.
zomaar een leuke ontmoeting met Martin en Lida
We lunchen, Rob loopt buiten om nog even een opname voor de vlog te maken en wordt aangesproken door Martin! Wat is de wereld toch klein, hoe vaak denken we dat niet, in ieder geval is Spanje klein, haha! Martin (bijnaam lampie 2.0)en Lida zijn meegeweest met de eerste groepsreis van Endless on Wheels en zij zijn daardoor bevriend geraakt met Margot en Ralph die ook met die reis mee waren, en die inmiddels ook een groep gaan begeleiden voor Endless. Snappen jullie het nog? Gewoon een superleuke toevallige ontmoeting en al snel staan we een uur te kletsen over van alles wat een camperaar bezig houdt. We gaan elkaar vast nog weleens tegenkomen.
Wij rijden richting de kust en hebben bij camperplaats Los Buenos Vivantes gereserveerd, we komen dichterbij de kust en dat merken we goed. Veel meer verkeer, bebouwing en we weten dat het hier niet eenvoudig is om zo maar een plekje te vinden. Normaal vinden we dat prima, maar we willen nu toch wel in de buurt van onze afspraak staan. In dit gebied wonen heeeeel veel Nederlanders en Engelsen en de meeste camperplaatsen zijn dan ook van buitenlanders. Wij vinden een kleintje, die nog in opbouw is, met maar 4 plekken. Helemaal prima voor nu, we zijn op fietsafstand van onze lunchafspraak.
De volgende ochtend halen we de fietsen en fietskar tevoorschijn en rijden 6,5 km naar Hondon de los Frailes. We gaan lunchen met Fred en Helmy die we 2 jaar gelden in Spanje hebben ontmoet en afgelopen september zijn we op het verrassingsfeestje voor Fred zijn verjaardag in Duitsland geweest. Nu ontmoeten we elkaar hier weer, hoe gezellig. Ze hebben hun vrienden bij wie ze aan het klussen zijn meegenomen. het wordt een gezellige middag, voor het eerst sinds tijden volop zon, lekker eten, goed gezelschap en een drankje. Er is ook hier weer veel te bespreken, het camperleven, hoe ieder dat op zijn eigen manier invult. Wilma en Ger, die inmiddels hier een huis hebben gekocht en permanent in Spanje wonen hebben weer heel andere ervaringen en dan vliegt een middag voorbij.
Het camperleven heeft ook een keerzijde, je bent niet in de buurt van de mensen thuis. De vader van mijn jeugdvriendin is overleden en wij zijn ver weg. Gelukkig niet zo ver weg als 2 jaar geleden toen haar moeder overleed. We zaten toen ver in Marokko en naar huis gaan was toen geen optie. Nu ziten we vlakbij Allicante en ik besluit nu wel naar de uitvaart te gaan, zo fijn dat dat kan. Donderdag heen en zaterdag terug, het kan gewoon.
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
Nadat we Zaragoza achter ons hebben gelaten rijden we naar Belchite. Een pittige rit, dit komt omdat het wegdek slecht is, dus alles wat lawaai kan maken in de camper, maakt lawaai. Ik zal de spullen nog beter moeten afdekken met lapjes, keukenrol e.d. zodat het minder herrie achter ons is. We komen in grauw, mistig weer aan in Belchite, op een bijna lege camperplek, aan de rand van een nieuwbouwwijk. We vinden het er niet zo sfeervol uitzien, maar goed, we blijven toch. Rob gaat op zoek naar brood en vindt ook nog de toeristeninfo, dat is heel fijn, want we willen het oude Belchite bezoeken en dat kan alleen met een kaartje en een gids. We kunnen vanmiddag om 16 uur terecht, dus lunchen, opruimen, Boris een rondje en op zoek naar de gids. We zijn iets te vroeg maar worden welkom geheten door de plaatselijke anarchist die graag met je op de foto wil, hij heeft de nodige attributen bij zich. Je mag een helm op, een geweer vast houden en vrolijk kijken voor een kiekje. Gelukkig heeft hij een gewillig slachtoffer en kunnen wij het van een afstandje gadeslaan. Campervrienden die hier eerder waren dachten dat hij de gids was en speelden het spel mee, na betaling bleek dat hij de gids niet was en stonden ze beteuterd te kijken, haha, slimme man.
de anarchist
Stipt om 16.00 uur wordt de poort geopend door de gids. Wij zijn de enige buitenlanders, krijgen dus een audiotour, een vel papier met foto’s en nummers in onze handen en worden verder genegeerd. De gids neemt zijn groepje Spanjaarden mee en wij proberen wat afstand te houden want zijn geluidsinstallatie draagt nogal ver en wij kunnen dan slecht onze eigen audiotour volgen. Toch werkt het prima, we kunnen dit indrukwekkende verhaal in alle rust zien en horen.
de ruïnes van Belchite
Ook dit is weer een bizar verhaal, al weten wij misschien niet zoveel over de Spaanse burgeroorlog, het zien van zo’n vernietigd dorp en alle mensenlevens die dat gekost heeft is indrukwekkend. We vinden het ook interessant om op deze manier te leren over de nog jonge geschiedenis van Spanje. Met het fotoblad en de audiotour worden we wijzer en stiller.
het leven in Belchite voor de burgeroorlog
Na de tour lopen we door het nieuwe dorp dat vanaf 1939 is gebouwd door de republikeinse dwangarbeiders. Dan kijk je toch met heel andere ogen naar het dorp.
We blijven hier nog een dag en na ’s morgens rustig te hebben ontbeten, krantje lezen en opruimen gaan we na de lunch wandelen. Het is een prachtig gebied en we lopen op mooie brede paden, waar Boris los kan lopen en wij genieten van de omgeving.
wandelen buiten het dorp
Dan is het tijd om weer verder te trekken, de weg is iets beter, de inboedel staat wat beter, dus wordt het een redelijk rustige rit over iets betere straten en een mooi landschap. We strijken neer op een camperplaats in Teruel waar de voorzieningen het doen. Vanmorgen in Belchite was de afvoer voor het vuile water verstopt en uit de kraan kwam geen water. Hier in Teruel werkt het allemaal prima, dus eerst even legen en vullen. Het is in Spanje bij bijna alle dorpen en stadjes wel goed geregeld, gratis camperplekken, meestal met voorzieningen. Wil je meer, bijvoorbeeld een douche of wasmachine, dan kun je naar een betaalde camperplek of camping.
Wat hier echt top is, is een prachtig wandelgebied naast de deur, daar gaan we dan maar even gebruik van maken. Boris kan weer lekker los huppelen en springen en wij strekken de benen. Als we terug gaan heeft Boris wel even moeite om met ons mee te gaan, want het hondje dat hij tegenkomt en de andere kant op gaat met zijn baas, is veel interessanter dan wij. Rob moet hem zelfs gaan halen, gelukkig is de andere hondeneigenaar zo aardig om even te wachten tot Rob bij hem is en Boris aan de lijn mee kan nemen. Speelkwartier voorbij!!
We blijven de volgende dag ook nog en puzzelen even wat we doen, Boris mee of niet? Op de fiets of niet? Het is bewolkt weer en de camper staat onder een boom, dus wij gaan zonder Boris en met de bus naar het centrum van Teruel. De bus stopt 50 meter van de camperplaats en daar maken we graag gebruik van. Wij vinden het ook altijd leuk, mensen kijken in de bus en door wijken rijden waar je anders hoogstwaarschijnlijk niet zou komen.
de trappen naar het station
In het oude centrum gaan we eerst op zoek naar de toerist info en als we daar het één ander aan folders hebben gehaald is het tijd voor koffie. Buiten vinden wij het te koud, dus binnen in een koffietentje, een kop koffie en alle info van de VVV bestuderen. Wij zijn niet de enige die liever binnen zitten, het kost dan ook wat moeite om ons te concentreren. De horecagelegenheden doen over het algemeen weinig aan aankleding. Harde muren, harde vloeren en harde Spaanse stemmen, maar we sluiten ons er voor af en maken een plan voor de komende uren. We gaan eerst naar een antiek watersysteem, dat hier onder de stad loopt en daar kunnen we ook nog even van een filmpje over dit stadje kijken.
in de toren van Salvador
Weer buiten lopen we een aantal plekken af die op de plattegrond staan. We komen bij prachtige trappen, smalle straatjes, hier en daar een huis in jugendstil. Toch vooral veel Mudejarstijl, een mengeling van Arabische en Christelijke bouwstijlen. In Teruel hebben ooit 4 grote torens in deze mudejarstijl gestaan, er zijn er nu nog 3 en één daarvan, de Salvadortoren is open om te beklimmen en dat gaan we dan ook doen. Het is hier hartstikke stil en we zijn dan ook helemaal alleen in dit prachtige bouwwerk. Boven genieten we van het uitzicht over de stad. Na de lunch gaan we met de bus terug naar de camperplaats, waar we hartelijk worden begroet door Boris. die wordt natuurlijk getrakteerd op wat lekkers en een wandeling!
de roze stad Albarracin
We verlaten Teruel en rijden naar Albarracin, eerst over een uitgestrekte hoogvlakte en dan door een kloof. Weer een prachtige rit. We hebben bedacht om naar de camping in Albarracin te gaan. Het is tijd voor de was, weer even lekker een echte douche en hopelijk ook een beetje in de zon zitten. We zijn allebei een beetje verkouden en niet helemaal fit, dus is dit even helemaal prima. Onze wensen komen bijna uit, de douche is meer dan goed, de wasmachine doet zijn werk en we kunnen zelfs eventjes in de zon zitten. Al slaat het weer wel om en besluiten we de volgende dag weer verder te trekken. ’s morgens bedenken we ons, we hadden toch afgesproken om niet te haasten? Als we nu gaan willen we eerst naar het dorpje Albarracin en dan verder rijden, dus niet. We ontbijten en gaan dan met zijn drieën lopend, nog geen kilometer, het dorp in. We nemen rustig de tijd om van dit mooi gelegen, zwaar ommuurde dorpje te genieten. Dat betekent klimmen en dalen door smalle straatjes, waar zich af en toe toch een auto door heen perst en na iedere bocht is het weer mooi.
veel moois in Albarracin
Ik maak ’s middags een grote pan goulash en we nemen de tijd om de vlog en blog af te maken. Morgen rijden we weer verder, hopelijk vinden we de komende dagen een beetje meer zon!
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
Cookies hier ook al.
Ja ook hier koekjes. Je mag ze weigeren, maar dan werkt de site minder goed. We slaan geen gegevens op om je lastig te vallen met wat voor vragen dan ook.
Functioneel
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een site of over verschillende sites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
