We zijn op pad – Pagina 2 – Een reis door Europa

15 januari 202329 januari 2023

We steken over naar Marokko!

8 t/m 14 januari

Deze week staat echt in het teken van de oversteek naar Marokko. Na een paar fijne dagen in het mooie Carmona rijden we naar de kust, naar de stad Tarifa. We staan daar op een camperplek dichtbij het strand en de stad. De camperplek zelf stelt niet zo veel voor maar voor een paar dagen is het prima. We maken in ieder geval een paar heerlijke strandwandelingen, zwerven door de oude straatjes van het centrum en genieten van dit leuke stadje. Ondertussen speurt Rob het internet af om goed in beeld te krijgen wat we nog moeten doen om over te varen. Uiteindelijk blijkt dit niet zo ingewikkeld te zijn, het lastige is dat wanneer je internet afstruint je regelmatig tegengestelde berichten tegenkomt. We vinden na wat speurwerk toch dat wat we nodig hebben.

Onverwacht worden we ook met een bezoekje vereerd van mede camperaars die ons volgen op de verschillende socials en wij hen. Best gezellig om Theo en Judith van “Thoffer met de camper” live te ontmoeten. Helaas is het geen lang bezoek want wij staan op het punt om met Boris naar de dierenarts te gaan en dat moet echt even gebeuren. Bij de dierenarts vind een gezondheid check plaats, al mag dat de naam niet hebben, 127 euro voor de check van zijn chip en invullen van heel veel papieren. Het document dat we al hebben om aan te tonen dat hij voldoende rabiës antistoffen in zijn bloed heeft wordt in zijn paspoort verwerkt. Vervolgens krijgen we documenten en een code waarmee we naar de PIF moeten. Dit is een onderdeel van de douane dat gevestigd is op het haven terrein, als we daar het juiste document gekregen hebben, hebben we alles gedaan om Boris mee heen en terug te nemen. Het bloedonderzoek heeft 140 euro gekost, best prijzig dus om je hond mee te nemen naar Marokko!

Naast al het papierwerk voor Boris hebben we zelf ook nog tickets nodig. We doen dit meestal online, maar nu wandelen we langs een paar ticketkantoren en dat loont de moeite. We betalen bijna de helft van wat de kaartjes op internet kosten. Volgens de dame waar we ze kopen komt dit omdat er zoveel tickets over zijn en ze hebben liever mensen aan boord tegen een lagere prijs, dan geen passagiers, want er zijn meerdere maatschappijen op deze route, dus iedere klant is er één. Een rondje Tarifa langs de kantoortjes is dus de moeite waard! Voor 215 euro hebben we 2 retourtjes, met camper, 2 personen en een hele dure hond (267 euro).

We besluiten na het bezoek aan de dierenarts meteen door te rijden naar het haventerrein en daar de PIF te bezoeken. Daar rijden we ons op het haventerrein helemaal klem tussen de vrachtwagens. Het is een wirwar van rijstroken die elkaar kruisen en we kunnen niet meer voor of achteruit. Gelukkig is er een Marokkaanse vrachtwagenchauffeur die Nederlands spreekt, want zijn broer woont in Alkmaar! Best bijzonder dat hij dan ook Nederlands spreekt, maar hoe dat zit wordt ons niet helemaal duidelijk. Wel superlief dat hij ons helpt. Hij zorgt dat een aantal chauffeurs hun wagen opschuiven, waardoor wij er net tussendoor kunnen om in de juiste rijstrook te komen. Er is een Nederlands stel gelijk met ons in de haven en die kunnen net als wij maar moeilijk het juiste kantoor vinden. Maar hun boot gaat al over een kwartier! Ze besluiten de gok te nemen en toch maar zonder de laatste papieren aan boord te gaan. Wij gaan door met zoeken naar het juiste kantoor, maar dat blijkt tot 17 uur gesloten. We zoeken een stukje verderop een parkeerplek waar we met Boris kunnen lopen en rond 17 uur gaan we het nogmaals proberen. We weten nu de weg en kunnen een stukje afsnijden op het haventerrein waardoor we niet vast komen te zitten tussen de vrachtwagens. Zijn we er eindelijk is het het verkeerde kantoor! Het wordt inmiddels bijna komisch. Maar dan toch, bij het volgende kantoor, papieren inleveren, halfuurtje wachten en warempel we hebben de juiste documenten om Boris in en uit te voeren, HOERA!! Blij dat het ons gelukt is. Nu nog een plekje voor de nacht en die vinden we een 12 kilometer verderop. In een dorpje dat helemaal ingebouwd is in het haventerrein, er is een strandje en omringd door hijskranen en grote containerschepen hebben we een rustige nacht. Er staan meer campers en in één ervan is een klein hondje waar Boris ’s morgens nog even heerlijk mee rond rent en samen genieten ze op het strand.

Nog wat boodschappen en dan naar de haven waar we veel te vroeg aan komen. Bij onze vorige overtochten moest je er 2 uur van te voren zijn, nu zijn we er anderhalf uur van te voren, maar een halfuur was ook goed geweest. Het is echt heel rustig aan boord van de catamaran, er is enorm veel zitruimte aan boord en er is nog geen 1% bezet. In een uur varen we over en ik zie zelfs een dolfijn, helaas blijft het bij deze ene, maar toch bijzonder. We varen naar Ceuta, een Spaanse enclave in Marokko. Als we van boord rijden duurt het nog 15 minuten voor we echt bij de grens zijn. We hadden rekening gehouden met een uur oponthoud, maar het wordt iets langer. Controle na controle en beambten die elkaar dan weer controleren en zo rijden we langs 5 loketten waar dat allemaal plaats vind. Als we er bijna door zijn moeten we naar de kant en willen ze ook binnen kijken. We moeten wel Boris er uit halen, want honden vinden ze maar niks. Alle kastjes open, de koelkast, hebben we wapens mee? Drones? Alcohol? De luiken van de garage moeten ook open en ook daar wordt van alles bekeken, wel allemaal op een hele vriendelijke manier, met de nodige grapjes, dat wel! Na een kleine 2 uur zijn we door de douane heen en rijden we Marokko in!! Binnen een paar seconden zijn we in een heel andere wereld! Er is markt op straat met bergen groente of simpel een paar schoenen op een kleedje. We stoppen bij de markt om een simkaart te kopen bij iemand die dit op straat verkoopt. Ook hier onmiddellijk een man er bij die goed Nederlands spreekt en vraagt of we hulp nodig hebben, hij heeft in Rotterdam gewerkt, zo hulpvaardig. Rob koopt een simkaart voor een euro, die waarschijnlijk niet gaat doen wat wij willen, maar Rob kon het niet over zijn hart verkrijgen om deze niet te kopen.

De dag schiet al aardig op en we willen niet in het donker op de camperplek aan komen, dus eerst de slaapplek opgezocht. Een camperplek in M’Diq bij een hotel, met nog een Nederlands busje en verder niemand. Rob gaat ’s avonds even in de bar proberen of hij de simkaart aan de praat kan krijgen. Daar wordt hij geholpen door een man aan de bar en zo is de eerste simkaart toch geactiveerd. De mensen zijn hier echt super hulpvaardig en vriendelijk.

De volgende dag twijfelen we even wat we nu willen, maar Rob is nog niet tevreden over het internet, we rijden terug naar M’ Diq en zijn daar een groot deel van de dag bezig het verder te regelen. Ondertussen ook met Boris naar het strand, boodschappen doen op straat, lunchen met heerlijke couscous en winkeltjes afstruinen voor het internet.

De dag is al aardig gevorderd en we besluiten dan ook terug te gaan naar de camperplek waar we vannacht ook gestaan hebben. We genieten daar nog even een paar uur van het zonnetje, ik kook buiten een grote pan Italiaanse saus voor in de vriezer. Morgen wel beter opletten in de schemering want er zijn veel steekmuggen!

Het voelde best spannend om naar Marokko te gaan en hier verder rond te gaan zwerven, maar na een dag voelt het al prima. Het doet ons sterk denken aan onze reizen van 35 jaar geleden naar Turkije. Daar hebben we toen prachtige reizen gemaakt en we hebben sterk het idee dat dat hier ook gaat lukken!

de laatste video staat hier

Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Twitter, Youtube en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.

8 januari 202310 januari 2023

Sevilla en het Driekoningenfeest

1 t/m 7 januari 2023

Het nieuwe jaar is begonnen, een onbeschreven blad ligt voor ons.

Wat het ons brengen zal, dat weet gelukkig niemand. Wel hopen wij dat er weer wat rust in de wereld zal komen, wij voelen ons zo ontzettend rijk met wat we aan het doen zijn, maar we sluiten zeker onze ogen niet voor wat er in de wereld gebeurt. Daarom onze wens: Rust en vrede in de wereld!

Wij gaan voorlopig nog even verder met ons mooie avontuur, maar eerst nog een aantal heerlijke dagen op Finca Angela. Het hoogtepunt van deze week is ons bezoek aan Sevilla. Op de Finca is niet veel te gek, Angela brengt en haalt ons van de trein en er is oppas voor Boris, Pecca de dalmatiër van de Finca en Boris zijn inmiddels goede matties en vermaken zich deze dag prima samen. Wij vermaken ons ook, het gaat super makkelijk om met de trein in Sevilla te komen. We reizen samen met Helmy en Fred die ook op de camperplaats staan en met wie we het goed kunnen vinden. In Sevilla gaan zij op zoek naar hun hotel en wij wandelen richting centrum, genieten onderweg van Plaza de España en de flamencodanseres die daar danst. Daarna zoeken we de plek op waar ’s middags de fietstocht zal starten, als we die gevonden hebben gaan we lunchen en dwalen nog wat door het centrum. Zo ’s morgens is het nog behoorlijk fris, maar rond een uur of 1 is het lekker en als om half 2 de fietstour begint is het aangenaam fietsweer. Fred en Helmy en een Vlaams gezin, gaan ook mee en zo fietsen we braaf achter Mara, de gids, aan door de stad. Deze Nederlandse woont al een aantal jaren in Sevilla en weet veel te vertellen over de geschiedenis van de stad. Sevilla is een “platte” uitgestrekte stad, ideaal voor een fietstour.

We komen langs Plaza de España, de oude sigarenfabriek die nu een universiteit herbergt, de wijk Triana waar van oorsprong de stierenvechters en de flamencodansers woonden, het kasteel, de kathedraal en dat alles over prima fietspaden. Al houden die soms wel opeens op, maar dan gaan we gewoon verder over de stoep. We genieten er enorm van mede door het gezellig groepje. Onderweg hoort er ook nog een drankje bij en dan is om 16.00 uur de tocht voorbij. Het was echt fijn om op deze manier een eerste indruk van Sevilla te krijgen. Samen met Fred en Helmy wandelen we nog ruim een kilometer door gezellige smalle straatjes naar Metropol Parasol. Een enorm houten bouwwerk, 150 meter lang, 70 meter breed en 27 meter hoog. Imposant en mooi! Na nog een biertje op een terras gaan wij weer een andere kant op en dwalen verder door de kleine straatjes. We vinden een fotozaak waar we een stick kopen voor onze vlogcamera, zodat we de camera nog beter kunnen gebruiken. Op een terrasje eten we nog wat tapas en gaan dan richting de trein. Angela haalt ons weer keurig op en Boris is reuzeblij dat we er weer zijn. De uitslover heeft zich de hele dag keurig gedragen. Nu wij er zijn begint hij opeens stoer te doen tegen Pecca, blaffen, grommen en zogenaamd happen. Als de baas er is durf ik best wel stoer te doen. Of zoiets!

We hebben genoten van Sevilla, een stad die ons enorm aanspreekt. De highlights hebben we nu gezien, we komen zeker nog een keer terug om de stad beter te leren kennen!

De volgende dag is het tijd om eens flink op te ruimen, schoon te maken en ons klaar te maken voor het vertrek, want na 2 heerlijke weken op deze Finca is het tijd om verder te gaan. Gelukkig eten we ’s avonds nog een keer bij James, die op verzoek een heerlijke rijsttafel heeft bereid.

Dan is het 5 januari, de laatste spullen opruimen en schoonmaken, na een paar knuffels en beloftes dat we elkaar zeker nog een keer gaan zien, verlaten we Finca Angela.

Het is best gek om na 2 weken weer op pad te gaan, maar binnen een uur is het weer vertrouwd en zijn we benieuwd wat de dag ons brengen zal. We beginnen met de gewone dingen zoals boodschappen doen. Daarna naar een wasstraat, want er is er één in het stadje met een plateau, waardoor je hoog naast de camper kan staan en het dak een poetsbeurt kunt geven. Dat kon geen kwaad, zo werken de zonnepanelen ook weer beter.

Daarna rijden we naar Carmona, een prachtig plaatsje. Hier waren we afgelopen maart ook, maar toen was er een flinke Sahara storm. Het was buiten onaangenaam en het zicht was slecht. We hebben een uurtje in het stadje rondgelopen, maar de bevolking bleef binnen en dat was ook het verstandigste, buiten was het benauwd door al het stof. Nu hebben we een strak blauwe hemel en eind van de middag is er ook nog de driekoningenoptocht! Dat is een combinatie van Sinterklaas, de kinderen krijgen cadeautjes, carnaval, allerlei praalwagens in een optocht met muziek en Sint Maarten want er wordt veel snoep uitgedeeld. Het is leuk om naar te kijken en onze nieuwe stick voor de vlogcamera bewijst hier al meteen goede diensten. We kunnen de camera hoog boven de toeschouwers uitsteken, waardoor we mooie beelden van de praalwagens filmen. Het hele dorp is op de been en iedereen geniet uitbundig van al het moois. Er wordt vanaf de praalwagens snoep, ballen, speelgoed het publiek ingegooid en de grootste kerels doen hun best om iets te vangen. Het wordt daarna wel onmiddellijk met de kinderen gedeeld! Mooi om zo mee te kijken en te genieten van het Driekoningenfeest, het is voor de Spanjaarden echt één van de hoogtepunten van het jaar.

We besluiten de dag daarna op deze Park4night plek te blijven. Het is goed weer, de zon doet zijn best en we hebben gezellige Nederlandse buren. We hebben nog wat werk aan de vlog en blog, zo vliegt de dag voorbij. De omgeving is hier prachtig, dus morgen maar eens een lange wandeling maken.

de laatste video staat hier

1 januari 202310 januari 2023

feestdagen in Andalusië

23 t/m 31 december

Op 23 december hebben we na 64 dagen Portugal verlaten. Hoe enorm we van Portugal hebben genoten heb ik in de vorige blog al geschreven en nu zijn we op pad naar de volgende episode. We gaan allereerst de feestdagen doorbrengen op finca Angela en zoals zo vaak bij ons het geval is, moeten we even wennen. Zeker omdat we hier wat langere tijd willen blijven zijn we ook wel een beetje kritisch. Dat duurt echter niet lang, meestal niet trouwens. Het is een eenvoudige camperplaats, met beperkt sanitair, maar omdat het wat voller is met campers dan normaal, mogen we ook in de appartementen, die leeg zijn, het sanitair gebruiken en dan valt ook dat reuze mee. Het is een gezellige plek, Angela en James de Nederlandse eigenaren, doen daar ook erg hun best voor. Niets is te gek en op alle fronten denken ze mee om het je zoveel mogelijk naar het zin te maken en dat straalt een fijne ongedwongenheid uit. De camperaars onder elkaar zijn ook erg prettig. Het zijn allemaal Nederlanders die een trekkend bestaan leiden met hun camper, sommigen voor een half jaar, anderen nog weer langer. Wel allemaal met ongeveer dezelfde manier van rondtrekken en dat geeft genoeg stof om over te praten en ervaringen met elkaar te delen.

Als het dan eerste kerstdag wordt en we allemaal feestelijk gekleed bij James en Angela in de eetzaal aanschuiven voor een 9 gangendiner is het een heerlijke, gezellige, lange avond met veel camper en reisverhalen, maar ook over thuis en wat je daar achterlaat is een onderwerp. Want zo met kerst een fijne avond hebben is leuk, maar thuis wordt wel degelijk gemist! De volgende avond eten we weer bij de finca, iets minder uitgebreid, maar weer reuze lekker. Na deze feestdagen is het tijd om eens flink te bewegen en actie te ondernemen. We worden nog steeds een beetje te laat wakker, door het uur tijdsverschil, maar de avonden met eten en drank helpen daar natuurlijk ook niet bij. Voor we echt in de benen zijn, schiet de ochtend al aardig op. Na de koffie is het dan ook de hoogste tijd om met Boris een wandeling te maken, daarna een halfuurtje sporten en na de lunch op de fiets naar het dorp Utrera voor wat boodschappen.

Ondertussen zijn we ook al aan het nadenken over de plannen om naar Marokko te gaan. We weten nog niet of het bloedonderzoek van Boris ok is, maar toch nemen we de tijd om artikelen te lezen en luisteren we op de finca naar verhalen van een stel dat al 2 keer naar Marokko is geweest en die ons van de nodige tips voorzien. Zo zijn we onze vlaggetjesparade (in google maps plaatsen markeren waar we misschien naar toe willen) al voor Marokko aan het uitbreiden.

Dan krijgen we ook nog sneller dan de gebruikelijke 3 weken de uitslag van het bloedonderzoek, we hadden verwacht dat het door alle feestdagen wel langer zou duren, maar dat valt dus reuze mee! De uitslag is ook nog goed, er is voldoende van de rabiës vaccinatie in zijn bloed terug te vinden. Dat was stap 1! Verder moeten we een paar dagen voor we vertrekken nog een gezondheidsverklaring bij een dierenarts regelen. Voor nu is dit goed nieuws, we gaan verder met de voorbereidingen, wordt vervolgd!

De dagen op de finca vliegen voorbij en we hadden nog het plan om tussen kerst en de jaarwisseling naar Sevilla te gaan. Dat is vanaf de finca goed te doen, oppas voor Boris was geregeld, maar Boris gooit roet in het eten. Hij heeft waarschijnlijk iets verkeerds gegeten en is ziek. Hij eet en drinkt niet en ligt steeds suffer op zijn plekje in de camper. Na anderhalve dag besluiten we om een dierenarts op te zoeken. Angela en James zijn zo lief om de afspraak van hun hond af te staan aan Boris en ze brengen ons er ook nog naar toe. De dierenarts spreekt goed Engels en waar het moeilijk wordt helpt Angela met vertalen. De arts vindt niets verontrustends, Gelukkig! Boris krijgt een injectie tegen de misselijkheid, een paar zakjes probiotica en voer dat helpt om darmproblemen tot rust te brengen. Opgelucht en blij met alle hulp gaan we terug. De injectie heeft Boris meteen al goed gedaan, hij loopt weer (nou meer sjokken) en het voer vindt hij best lekker. De volgende dag ook nog maar even rustig aan, maar hij knapt gelukkig wel goed op. Hij wil zelfs weer met Pecca, de dalmatiër van de finca spelen. Sevilla laten we maar even gaan tot na de jaarwisseling, eerst moet Boris weer helemaal opknappen.

Dan zijn we al bij de laatste dag van het jaar, we gaan met alle gasten oud en nieuw vieren. Er staan oliebollen en champagne op het menu, maar ook een diner. Dat wordt nieuwjaarsdag wandelen en sporten! Voor nu, wensen we iedereen een fijne jaarwisseling en een goed en gezond 2023!!

de laatste video staat hier

25 december 202210 januari 2023

Het laatste stukje Algarve, onderweg naar Spanje

Van 17 t/m 23 dec

We hebben een paar heerlijke dagen gehad in Olhao, maar we gaan weer verder. Ik schreef in de vorige blog dat het kurkmuseum hier 500 meter vandaan was, nou dat klopt dus niet. Soms lezen we zoveel artikelen dat we zaken door elkaar halen! Het is zo’n 20 km verderop en het is geen museum, maar een fabriek. We hebben ons van tevoren op hun website aangemeld en hebben een afspraak voor een rondleiding. Hier in de regio is ook een kurkmuseum, maar wij hebben gekozen voor de fabriek, dat leek ons interessanter. Angela, de gids, spreekt goed Engels en neemt ons mee door het hele proces van de kurkwinning. Wij vinden het absoluut de moeite waard, na al die kurkeiken onderweg, de vele souvenirs in de winkels en al die kurken op de wijnflessen vonden wij dit een mooie manier om te zien wat er met al dat kurk gebeurt. Het is een intensief arbeidsproces en de gids geeft ook aan dat het steeds moeilijker wordt om mensen te vinden die dit ambacht nog beheersen. Vooral het moment waarop de kurkeik geschild kan worden is een kwestie van voelen en horen, is de kurk voldoende rijp is om gepeld te worden? Gebeurt dat niet zorgvuldig dan wordt de eik beschadigd en is de kurk van slechte kwaliteit. Het zijn een paar leerzame uren! We kopen aan het eind van de rondleiding een schaal van kurk, onze eerste grote souvenir. We hebben ons al die maanden ingehouden om iets te kopen. Grote spullen kunnen we niet kwijt in de camper en kleine frummeltjes hebben we thuis al genoeg. Wel kopen we regelmatig ansichtkaarten en dan het liefst een beetje bijzondere, gekke of lelijke, als het maar geen standaard ansichtkaart is en we hebben een paar sleutelhangers gekocht maar dat is het dan ook wel. Met deze fruitschaal zijn we dan ook allebei erg blij.

Na het bezoek aan de kurkfabriek rijden we naar Tavira. We kijken nog wel even op de website of de camperplaats plek heeft, want wat we helemaal niet verwacht hadden is dat deze grote camperplek van ruim 100 plaatsen steeds vol is. Op de website staat aangegeven dat er vandaag nog 3 plekken beschikbaar zijn. We stellen de lunch dus nog even uit en rijden eerst naar Tavira en kunnen inderdaad nog op de camperplek terecht. Rob heeft inmiddels wel hoofdpijn want we lunchen veel te laat. ’s middags wandelen we nog even naar het centrum, maar Rob blijft zich niet fit voelen, dus wordt het een kort bezoekje. Rob doet een middagtukje en ik werk alvast aan de nieuwe vlog en maak eten, dan is deze dag ook weer voorbij.

De volgende dag kunnen we op een iets betere plek staan, de camperplek is direct aan een spoorlijn en een aantal plekken staan nauwelijks 3 meter van de rails af. Daar hebben wij de eerste nacht ook gestaan en we voelen de camper zachtjes schudden als de trein voorbij komt. Gelukkig is het geen enorm lawaai, maar als we een plekje iets verder van de rails af kunnen krijgen gaan we dat doen. Verder is het een mooie camperplaats, met een goede douche, heerlijk!! We blijven hier een paar dagen staan, fietsen naar het strand en naar het centrum. Tavira is een leuk stadje, het oude centrum is deels autovrij met leuke pleintjes en volgens de artikelen over deze plaats zijn er 38 kerken! We zijn ze maar niet gaan tellen.

Het is heerlijk weer en dat is een goede gelegenheid om het elektrische kookplaatje dat we vorige week gekocht hebben, buiten uit te proberen. In de camper hebben we 3 gaspitten, maar die zijn alle drie te groot om een stoofschotel te laten sudderen, zelfs met een vlamverdeler lukt dat niet echt. Buiten koken is sowieso prettig, lekker de ruimte op de grote tafel om alles neer te zetten en het kookplaatje werkt prima. Eens in de zoveel tijd maak ik een grote pan met bolognesesaus, smoorvlees of soep en vries dat dan in. Altijd fijn om wat extra’s te hebben en dit zijn gerechten die ik toch niet in kleine porties kan maken. We gaan nog wel even op zoek naar een grotere pan en vinden die bij een Chinese winkel (een soort Action). Zo groot als deze winkel is hebben we ze echt nog niet gezien. Een enorme hal met van alles en nog wat, de gemiddelde action past er zeker 5x in!

Zo wordt het 23 december en na 64 dagen in Portugal rond gezworven te hebben gaan we de grens met Spanje over. Wat hebben we hier een prachtige tijd gehad. Boven in de Dourovallei met de kleine dorpjes waar nauwelijks toeristen komen, de overweldigende landschappen langs de Dourorivier. Later de heerlijke dagen met Mara, onze dochter en de uitstapjes samen met haar rondom Lissabon. Weer terug het binnenland in naar de graanschuur van Portugal, de streek Alentejo. Geen bergen meer, maar veel dorpjes met kastelen en een glooiend landschap met vee, olijfbomen, kurkeiken en ook hier enorm vriendelijke mensen. Daarna het laatste stuk, de Algarve waar we in steeds drukker gebied komen, opeens overal campers om ons heen en drukke dorpen en stadjes. Toch ook wel gezellig en het valt ons mee hoeveel gedoogplekken er in de winter zijn. In Portugal zijn de regels rondom gedoogplekken en wildkamperen vorig jaar behoorlijk aangescherpt en inmiddels zijn er ook bekeuringen gegeven aan wildkampeerders. De verhalen over wildkamperen en boetes klonken daardoor nogal dreigend. Toch hebben we op veel plekken vrij kunnen staan en wel een aantal keren politie rond zien rijden, maar we zijn nooit gesommeerd om te vertrekken. We hebben genoten van Portugal en verwachten en hopen allebei dat we hier nog wel eens terugkomen.

Voor dit moment gaan we Spanje in. We hebben een camperplek net onder Sevilla geboekt voor 14 dagen! Misschien wel erg lang, maar het lijkt ons fijn om daar de feestdagen door te brengen. De eigenaar kookt voor zijn gasten, dus eerste kerstdag en oudejaarsavond eten we in ieder geval met een hele groep. Misschien dat we ook nog wel een auto gaan huren en een dagje naar Sevilla gaan, de tijd zal het leren.

de laatste video staat hier

18 december 202210 januari 2023

Verder langs de mooie kust van de Algarve

10 t/m 16 dec

We nemen afscheid van Lot, Gijs, hond Noortje, Bram, Nienke en kleine Benjamin. We hebben het gezellig met elkaar gehad en het voelt heel vertrouwd met elkaar. We vinden dit best bijzonder, want ze zijn net zo oud als onze kinderen, maar er is een klik en dat is gewoon fijn. Het wordt ook tijd om verder te gaan. We rijden naar Alvor. Daar staan we op een, naar ons idee, een beetje troosteloos parkeerterrein, maar wel met een prachtig strand. Bijna alleen op het strand maken we een heerlijke wandeling met forse tegenwind en een heel blije hond, die alle ruimte heeft om flink te rennen. Op de pier die ons eindpunt is genieten we allebei van het mooie uitzicht en een windje op onze huid. Via een wandelpad lopen we terug naar de camper en bij een strandpaviljoen doen we nog een drankje. We slapen hier prima, bij aankomst was het hier nog druk met auto’s, dat klopt ook wel, want we staan naast een voetvalveld. Als de laatste wedstrijd gespeeld is, wordt het snel stil om ons heen en staan we met een stuk of 6 campers op het parkeerterrein. We hadden bedacht om de fietsen maar weer eens te pakken en naar Portimão te fietsen. Het weer is echter spelbreker, al hebben we geen klagen hoor! We zijn nog steeds veel buiten, maar er valt af en toe een flinke regenbui en daar zijn we op de fiets niet echt dol op. Aangezien we de camperplek toch niet echt fijn vinden, besluiten we met de camper naar Portimão te gaan in de hoop daar een goede camperplek te vinden. Eerst even boodschappen doen en dan vinden we toch weer een prachtig plekje!

Vlak aan het strand, op een klif, net aan de rand van Portimão. Er staat nog één andere camper en we twijfelen nog even of deze plek ok is, maar eerst weer een strandwandeling en dan zien we wel wat we doen, de kustlijn met zijn rotsen en kliffen is weer adembenemend mooi! Als we terugkomen hebben we achterburen, het zijn Nienke en Bram! De anderen komen er ook nog aan en ’s avonds staan er zo maar weer 10 campers, waarvan zeker de helft Nederlanders. Het voelt prima om hier de nacht door te brengen en het is gezellig met deze bekenden om ons heen. De volgende dag gaan we een flinke wandeling maken, eerst over het strand, Praia dos Tres Castelos, met prachtige zuilen van zandsteen. Doet ons wel een beetje denken aan het strand van de kathedralen in noord Spanje. Daarna via Praia da Rocha, een prachtig strand met een houten wandelpromenade, langs een heleboel strandpaviljoens. Enkelen zijn er nog open, maar het meeste is gesloten tot het seizoen in het voorjaar weer begint.

We lopen door tot de jachthaven en dan langs de Arade rivier het land in. We zijn op zoek naar het oude centrum van Portimão, maar dat is er gewoon niet meer. Er zijn een paar gebouwen mooi gerestaureerd, zoals het museum en 2 kerken bij het plein van de Republiek en de straatjes er om heen zijn wel oud, maar ook zwaar verwaarloosd. Verder heeft Portimão veel hoogbouw, vanaf de jaren 60 tot nu. Voor een strandvakantie is het vast een heerlijke plek, maar wij vinden het nogal zielloos. Neemt niet weg dat wij het hier fantastisch vinden! Waarom? We staan 10 meter van het strand, op een parkeerterrein waar we mogen staan en ook nog gezellige mensen om ons heen! Lot en Gijs helpen ons om wegwijs te worden in het regelen van de juiste papieren om Boris Marokko in te krijgen. Ja, inderdaad, we willen nog naar Marokko! Zij zijn er al even mee bezig en het wordt tijd dat we dit ook gaan regelen. Er moet een bloedtest gedaan worden om vast te stellen of de rabiës vaccinatie wel voldoende werkt. Bij hun hondje is dat niet het geval en dat kost tijd om het geregeld te krijgen. We gaan op de dag dat we verder rijden eerst naar de dierenarts, waar zij ook geweest zijn. Het bloedprikken is zo gedaan, we horen Boris wel even piepen, wij mogen niet mee de behandelruimte in, maar hij komt kwispelend weer tevoorschijn. Dan duurt het nog een uur voor alle papieren en instructies voor ons geregeld zijn. Ze zijn super behulpzaam en leggen ons goed uit welke stappen er nog genomen moeten worden, maar het begin is er. Het bloed wordt nu opgestuurd naar een laboratorium, over een week of 3 is de uitslag bekend, dan moet het papierwerk verder geregeld worden bij een andere dierenarts omdat we niet op één plek blijven, we gaan het zien. Nu rijden we verder naar Silves, dat lijkt een leuk plaatsje te zijn en er is een camperplek en we hebben dringend behoefte aan water en stroom. De zonnepanelen kunnen op dit moment niet voldoende stroom leveren omdat de zon niet genoeg schijnt.

Bij aankomst eerst maar eens een rondje Silves. Het ziet er aardig uit, maar lijkt niet heel bijzonder, wel pakken we een terrasje, fijn in de zon, met een drankje. Als er wolken voor de zon schuiven lopen we terug naar de camper. De volgende ochtend is het tijd om te soppen. De camper is gewoon vies van binnen! Een ochtendje huishouden, zoveel mogelijk apparaten aan de stroom en ook onszelf even een flinke douchebeurt gunnen en dan kunnen we er weer even tegen. Halverwege de middag is het na een paar flinke buien strak blauw en gaan we nog een keer naar de stad. We gaan het kasteel bezoeken en laten Boris in de camper. We wandelen door het centrum, wandelen over de kerstmarkt en door een paar leuke kleine straatjes. In één van die straatjes ontdekken we een pedicure en omdat ik een klein voetprobleempje heb maak ik daar een afspraak voor later op de middag. Daarna lopen we naar het kasteel en wandelen over de muren. Van het kasteel is niets overgebleven, behalve een paar funderingen en het waterreservoir. Het is toch de moeite waard, de uitzichten zijn geweldig en we genieten van de wandeling over de kasteelmuren in het zonnetje. Even snel naar de camper, Boris halen, naar de pedicure en Rob en Boris doen nog een rondje kerstmarkt en centrum. Al met al is Silves toch best een leuk plaatsje!

Silves is een stadje waar veel ooievaars nestelen

Na 2 nachtjes is het toch tijd om de camperplek te verlaten en op pad te gaan naar de volgende plek. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Als Rob water vult schiet het vulstuk de watertoevoer van de camper in, in een lange slang die goed verborgen is en uitkomt in de watertank van de camper. Dat wordt dus iets later vertrekken, Rob bedenkt een aantal opties en uiteindelijk door de tank te vullen komen de losse onderdelen tot vlak bij de tank. Door de waterslang los te koppelen kan hij het er met een haaknaald uit pulken. Anderhalf uur later dan de bedoeling was gaan we dan toch vertrekken. We rijden naar de Seven Hanging Valley’s. Daar zijn we in maart ook geweest toen we bezoek uit Nederland hadden. We zijn er nu weer dicht in de buurt, dus maken we een stop om nog eens van dit prachtige kliffen landschap te genieten. Inmiddels is het er behoorlijk veranderd, het zanderige terrein is een keurig parkeerterrein geworden. Er zijn veel meer trappen op de kliffen waardoor het lopen makkelijker is en……………er mogen geen campers meer in de straat waar het parkeerterrein is. Dat zien we veel, straten waar geen campers meer in mogen. Er is het laatste jaar behoorlijk wat aanscherping geweest van plekken waar campers niet meer zijn toegestaan. We gaan er toch stiekem in en zien nog een paar campers op het parkeerterrein. Wat niet verandert is?

Een stukje van de Seven Hanging Valley’s.

De prachtige kliffen en de bulderende zee en de zon die schittert over het water. We maken een korte wandeling en vertrekken dan weer met de camper van deze mooie plek. We komen vast nog eens terug. Nog een uurtje rijden, voorbij Faro en dan zijn we in Alhoa. Een groot parkeerterrein vol met campers. Dit is een gedoogplek, voor zolang er niet gebouwd wordt. Een parkeerterrein iets verderop was ook een gedoogplek, maar daar wordt nu gebouwd. De ligging van de plek is super. Stadje en haven allebei op loop afstand.

de laatste video staat hier

11 december 202210 januari 2023

van Alentejo naar de Algarve

3 t/m 10 december

Van ons mooie plekje aan de oceaan bij Vila Nova de Milfontes rijden we een klein stukje het binnenland in, we staan uiteindelijk maar 1,5 km hemelsbreed van de kust. We gaan naar een camperplaats, onze huishoudaccu is aardig leeg en met dit grijze weer kunnen we niet genoeg bij laden. We komen terecht op een heel eenvoudige camperplek, met 2 wc’s en een douche, maar wel een fijne plek met een heel aardige eigenaar. We denken 1 nachtje te blijven, maar het worden er 3. We wandelen het dorpje in op zoek naar wat terrasjes, maar vinden een dorp vol Aziatische arbeidsmigranten. Veel jongemannen die op deze zondag samen naar de Intermarché wandelen om water te halen en met elkaar wat gezelligheid zoeken. Het geeft een vreemde aanblik, al die jongemannen, hier en daar een gezin en nauwelijks Portugezen. Dit is een gebied waar veel kassen en tuinbouw zijn en waar deze mannen werken. Het geeft ons wel weer iets om over na te denken en al stralen ze geen troosteloosheid uit. Het moet toch afschuwelijk zijn om zo te werken en te leven, ver van alles wat je lief is. Net als bij ons in Nederland veel gebeurt met louche contracten, dan zijn deze mannen voorlopig niet vrij om te gaan waar ze willen.

Ondertussen wandelen wij in een prachtig gebied met enorm veel woeste erfhonden, die bijna door het gaas of schutting komen als wij met Boris voorbij komen. Aan de rand van al dit heftigs ligt camperplaats Aguas Vivas als een oase van rust en gezelligheid. We spreken er verschillende Nederlandse stellen en hebben hier een paar fijne dagen. Dan is het tijd om verder te rijden, het plan is Sagres. We hebben een route uitgestippeld, via supermarkt, dorpje Odeceixe, strand voor een wandeling en lunch en dan door naar Sagres. Het gaat allemaal zoals we bedacht hebben, tot aan het strand. Er is een groot parkeerterrein met veel campers en veel busjes met surfers, de zon schijnt, dus waarom verder rijden? Dat doen we dan ook niet. We spreken 2 Nederlandse stellen waarvan we er één al op Instagram volgen en zij ons en hebben daar gezellig contact mee. Boris kan zelfs even los spelen met Noortje hun hond en nog een aantal honden die daar rond rennen. Na de lunch trekken we de korte broek aan! en wandelen over het strand op zoek naar een plekje in de zon om te genieten van het strand. Dit zijn toch echt geluksmomentjes en we leren steeds beter die te pakken! Hoezo we zouden naar Sagres? Hier is het goed, dus rijden we niet verder!

De volgende dag komt het water met bakken uit de lucht. ’s morgens Boris uit laten, ik kom drijfnat terug. We besluiten naar het dichtstbijzijnde dorp te rijden. Daar is een Lidl, camperplek en wasserette op een afstand van 200 meter van elkaar. Bij de wasserette is het een drukte van belang, maar Rob nestelt zich er tussen en weet twee wassen te draaien, terwijl ik binnen op ruim en de schone was weer wegwerk. Rob heeft nog wel een sprintje moeten trekken om een paar vrouwen te ontlopen die met elkaar slaags raakten om de droger die Rob leeg haalde te gaan gebruiken. Arme Rob! Op de camperplaats alles gedaan wat gedaan moest worden en dan zijn we klaar. Wat nu? Alsnog naar Sagres rijden? Het regent nog steeds! We gaan terug naar het strand en wachten daar het slechte weer wel af, het is een prima plek voor nog een nachtje en dan zien we morgen wel verder.

Kaap San Vincente, het meest westelijke puntje van Europa

De volgende dag is het ’s morgens van alles wat, als ik Boris uitlaat is het heerlijk zacht, een half uur later komt het weer met bakken naar beneden. Volgens de voorspellingen moet het toch een redelijk droge dag worden met een zonnetje en af en toe een bui. We wagen het er op en rijden naar Sagres. We verwachten er niet zoveel van, maar het meest westelijke puntje van Europa willen we toch wel echt zien. Als we er aan komen schijnt het zonnetje, er waait een zacht windje en de temperatuur is aangenaam. Het allerbelangrijkste is echter dat het behoorlijk helder is en dat maakt dat we ver over de kliffen kunnen kijken en kunnen genieten van de prachtige vergezichten, het is fijn om daar een stukje te wandelen. Vandaar rijden we naar het fort bij Sagres, eerste even lunchen en dan een wandeling over het terrein van het fort. We laten Boris in de camper omdat we vermoeden dat hij niet mee naar binnen mag. Als we daar zijn komen we tot de conclusie dat hij wel mee had gemogen. Maar goed, hij moet ook af en toe alleen in de camper kunnen zijn en de camper staat op een goede plek, dus voor dit moment is het prima dat hij niet mee is. We maken een heerlijke wandeling over het terrein van het fort, genieten van de uitzichten, zien weer een paar bufones, bezoeken het museum van het fort (erg mooi!) snuffelen nog even in de souvenirshop en lopen in gestrekte draf terug naar de camper. Want er komt een bui aan. We hebben tussen de buien door een heerlijke zonnige dag gehad en blijven op het parkeerterrein voor het fort staan. ’s avonds staan er wel zo’n 40 campers en busjes.

In de camper rustig koken, een vriend bellen die morgen jarig is en dus even lekker bijpraten. We wandelen de volgende dag ook even naar de haven van Sagres, weer heerlijk in het zonnetje. De weersvoorspellingen komen gelukkig ook weleens niet uit. Er zouden een paar erg slechte dagen aan komen, maar we hebben alleen af en toe een bui. Als het droog is, is het gewoon heerlijk weer. Verder dus naar de haven, Het is een mooie grote natuurlijke baai met vissers en toeristenboten. In het seizoen kun je hier boeken voor een tochtje dolfijnen spotten. Nu is het er stil en verlaten. Na een klein rondje lopen strijken we neer op een terras voor een espresso en wandelen terug naar de camper. We hebben in ieder geval lekker gewandeld. Vlakbij de haven hebben we de Nederlanders weer gesproken die we op het strandje ook al gezien hebben en ook zij gaan naar Lagos. We spreken op hetzelfde parkeerterrein af en gaan ’s avonds met een hele club voetbal kijken. Supergezellig, wel jammer dat WE verliezen. We staan echt op een superplek, echt aan de rand van de oude stad, we blijven hier een dagje. Er zijn veel leuke eettentjes, dus we gaan lekker lunchen. We gaan ook even apart op stap voor een paar kleine kerstcadeautjes voor elkaar. We hebben onszelf al een groot cadeau gegeven, we gaan iets heel gezelligs met kerst en de jaarwisseling doen!

de laatste video staat hier

4 december 202210 januari 2023

Alentejo, van het glooiende binnenland naar de ruige kust

26 november t/m 3 december

Gisteravond op straat naar een muziekgroep geluisterd, dat was een voorproefje voor de zondagavond. In het theater treden zanggroepen op die traditionele liederen zingen, we zijn wel nieuwsgierig en gaan een kijkje nemen. De zaal zit goed vol, wel voor bijna de helft met de koren in traditionele kleding. Na wat praatjes van de organisatie, we verstaan er echt niets van, ja een paar woorden: Obrigado, theatre, etnografica nou en zo nog een paar, maar daar hield het wel mee op! We hebben een klein uurtje gekeken en vonden het echt wel leuk. De optredens van de mannenkoren vonden we mooier dan die van de vrouwen. Er was weinig instrumentale begeleiding bij en de vrouwenstemmen waren naar onze smaak te schel. We kunnen niet tot het eind blijven want we hebben nog een belangrijk telefoongesprek, dus gaan we op tijd terug. Leuk was het wel om in een zaal vol Portugezen naar zo’n optreden te kijken en luisteren.

We hebben een paar heerlijke dagen op de camping in Serpa, mede doordat het zonnetje lekker schijnt en we veel buiten zijn. Dat fijne buiten zijn is alleen als overdag de zon schijnt. ’s morgens is het nog erg fris en als eind van de middag de zon ondergaat is het meteen koud. We hebben zelfs de kachel al een paar keer aan gehad.

Voor we in Serpa aankwamen hebben we een steentje tegen de voorruit gehad. Het is minuscuul klein, maar het risico lopen dat het verder scheurt en we een nieuw raam nodig hebben willen we niet nemen. Op maandagochtend dus maar eens gaan bellen en het is via Aveco snel geregeld. We kunnen ’s middags al bij een bedrijf in Beja terecht. Dat ligt ook nog op onze route, dus dat gaat voorspoedig. Het duurt ’s middags wel wat langer voor het ook echt gerepareerd kan worden, want we staan ruim een uur voor de deur van het bedrijf te wachten en na verschillende telefoontjes blijkt het bedrijf verhuisd te zijn, 500 meter verderop in een andere straat! Daar aangekomen gaat er meteen iemand aan de slag en een uur later kunnen we weer vertrekken. Wat fijn dat dit zo snel geregeld is! We hebben niet het idee dat we in Beja verder iets willen zien, dus rijden we verder naar Castro Verde. Op een immens parkeerterrein staan nog 2 campers, de ene dichtbij de weg, de andere helemaal aan de andere kant. Na wat wikken en wegen gaan wij ook zover mogelijk bij de weg vandaan staan. Er rijdt best veel verkeer over de keienstraat en dat maakt veel lawaai. De volgende ochtend maken we een wandeling door dit slaperige plattelandsdorpje. We bezoeken, met Boris, het olielampjesmuseum. De dame bij de entree ziet ons twijfelen, want we staan even te bedenken of ik alleen naar binnen zal gaan of dat we later samen terug komen zonder Boris. Ze haalt ons alle drie naar binnen, Boris mag gewoon mee! Waarschijnlijk is dit het enigste museum ter wereld waar dit mag, superlief. Het is maar een klein museum, maar wel erg leuk. Het laat een grote variëteit aan olielampjes zien. Het zijn allemaal kleine lampjes, ze passen makkelijk in je handpalm, maar de variatie in afbeeldingen is enorm. Na een klein halfuurtje staan we weer buiten, na wel een donatie gedaan te hebben, want het museum was gratis. We hebben in de camper maar 1 koffie gehad en strijken nu op een terras in het zonnetje neer voor een espresso en wat lekkers. Na de lunch gaat Rob in zijn eentje winkelen, ja kerst komt er aan! En ga ik uitgebreid in de keuken een Italiaanse stoofschotel maken. Ik wordt er steeds handiger in om in zo’n kleine ruimte te koken. Vooral alles eerst snijden en klaar zetten, helpt daar wel bij. ’s avonds ons wekelijkse whatsapp gesprek met de moeder van Rob, even bijkletsen, meedenken met probleempjes en de vlog en blog bespreken.

Op woensdag vinden we het tijd om weer verder te gaan, maar eerst de camper wassen en boodschappen doen. We rijden langs dorpjes, smalle wegen en weilanden richting de kust. Het binnenland is echt mooi! We zien weer heel wat ooievaars, koeien, schapen en een enkele roofvogel. Als we bij Vila Nova de Milfontes aankomen op de p4n plek die we hebben uitgezocht zijn we er allebei niet zo blij mee. Maar eerst even een wandeling over de kliffen om uit te waaien en Boris te laten rennen. Terug bij de camper vinden we de plek nog steeds niks. Het is een nieuwbouwwijkje met vooral vakantiewoningen, grotendeels verlaten en dat heeft iets naargeestigs. Tijdens het wandelen hebben we campers op een andere plek zien staan en daar rijden we naar toe, het is even speuren want het is een wirwar van doodlopende straatjes, maar we vinden het. Wat een gave plek! (Praia do Farol) verboden voor caravans en campers, maar op dit soort plekken wordt in deze tijd van het jaar niet streng gehandhaafd en we besluiten te blijven, uiteindelijk staan we er met nog 2 campers. We hebben een magnifiek uitzicht op de oceaan en het dorp. Morgen schijnt het weer mooi weer te worden, dat belooft een strandwandeling. We denken iedere ochtend, vandaag rijden we verder, maar na de koffie is de temperatuur heerlijk, het zonnetje schijnt, we zouden wel gek zijn om weer verder te gaan! Dus doen we dat niet en zo blijven we uiteindelijk 3 nachten staan op deze fantastische plek.

We maken strandwandelingen en een praatje op het strand. Ik neem zelfs weer eens de tijd om te sporten, dat schiet er zo vaak bij in en vanaf dat ik corona heb gehad, niets meer aan gedaan. Nu ben ik weer begonnen, een halfuur sporten naast de camper, trots en een fijn gevoel! De laatste dag is het zo lekker warm, we trekken zelfs de korte broeken aan en lunchen naast de camper, later als de wind opsteekt zoeken we met onze stoeltjes beschutting bij de kliffen op het strand waar Boris heen en weer rent op jacht naar strandvliegen. Het is ook een ideale plek om weer een training te doen met “volgen” en “blijven”. Iedere dag gaan en komen er campers, behalve de laatste avond. Dan staan we alleen, het is vrijdagavond en er staan wat auto’s met jongeren en muziek, maar dat houdt rond 22.00 uur op. Heel laat in de avond komt er nog een camper bij.

de laatste video staat hier

27 november 202210 januari 2023

Alentejo, het mooie binnenland van Portugal

20 t/m 26 november

Na anderhalve week gaan we weer echt op pad, we laten Setúbal en de fijne dagen met onze dochter achter ons. We zijn even aan het puzzelen geweest wat we willen, de zon op zoeken en dus richting de Algarve of nemen we het regenachtige, ietwat frisse weer, voor lief en trekken we nog een keer het binnenland in? Dat laatste wordt het! We vinden het reizen door het binnenland van Portugal zo fijn dat we het mindere weer voor lief nemen. Binnen een paar uur op deze eerste reisdag kijken we elkaar wel een paar keer aan, het regent, niet normaal zoveel! Hebben we hier nu echt goed aan gedaan? We rijden als eerste stop naar Evora, hier waren we in maart ook al en we lopen dan ook alleen de stad in om wat te drinken en rijden de volgende ochtend weer verder. Nog een klein uurtje rijden en we kunnen Spanje zien liggen. Een mooie parkeerplaats aan de voet van het burchtdorp Monsaraz en het is droog! We gaan meteen maar naar buiten en maken een flinke klim omhoog om door dit prachtige dorp te lopen. Het is er erg stil, wat de schoonheid van het vestingstadje goed tot zijn recht laat komen, we slenteren door de straatjes en genieten van de prachtige foto’s die overal hangen. Het zijn zwart/wit foto’s die zeker 60 jaar geleden in het dorp zijn genomen. Heel eenvoudig, maar juist daardoor erg mooi. Er zijn een paar winkeltjes voor toeristen, wel met erg mooie spullen en wat horeca, ook die zien eruit of ze nog uit de tijd van de zwart/wit foto’s zijn. Zomers zullen er wel meer gelegenheden open zijn en zijn er ook vast meer terrasjes. Het dorp heeft een paar flinke parkeerterreinen die er op wijzen dat het hier heel vol kan zijn.

De volgende ochtend ga ik hier nog even tevergeefs op zoek naar brood en heb ik bij terugkomst een gezellig gesprek op het parkeerterrein met een Nederlands stel in een Portugese camper, ze zijn net naar Portugal verhuisd en nog volop bezig met hun huis en emigratie. We kletsen zo een half uur vol! Na ontbijt en koffie gaan we er op uit voor een wandeling, wat is het hier prachtig! We lopen bijna alleen maar op karrensporen, rotspaden en af en toe een stukje over de weg. Dat is niet erg, er rijdt hier zo weinig verkeer. Waar we ook lopen, we zien bijna steeds het kasteel van het vestingstadje en dat is prachtig om vanuit zoveel verschillende hoeken te zien. We komen ook nog bij een menhir, die hier is neergezet omdat de oorspronkelijke plek onder water is gezet voor het stuwmeer. Via een dorpje, waar we tevergeefs, de bakker zoeken klimmen we via een behoorlijk steil pad omhoog naar de camper. Het was geen lange wandeling, maar wel met behoorlijke pittige afdalingen en klimmetjes, heerlijk.

Een wandeling waarbij we Monsaraz steeds in de verte zien.

Aangezien we toch wel graag wat brood willen hebben rijden we ’s middags 15 km verder, naar Mourao. Ook weer een stadje met een kasteel en als we langs de slotgracht lopen kunnen we Monsaraz en zijn kasteel in de verte zien liggen. In eerste instantie zijn we niet heel enthousiast over de camperplek, maar er is wel een dorpje met winkels en dus brood. Het is ook al laat in de middag, dus we blijven. Het gebeurt niet vaak, maar we staan helemaal alleen. Als we een beetje gewend zijn vinden we het eigenlijk een prachtige plek. We staan voor de ingang van het kasteel en het dorp ligt aan onze voeten en dan hebben we ook nog een prachtig uitzicht over de omgeving. De volgende ochtend maken we een wandeling door het leuke dorpje, het grote verschil met Monsaraz is dat hier ook zomers nauwelijks toeristen komen, het is gewoon een Portugees plattelandsdorpje en dat vinden wij eigenlijk ook wel weer heel erg leuk. De straten, huizen en bewoners zijn wat minder gestyled, om het zo maar eens te zeggen.

’s middags maken we weer een wandeling, nu naar het stuwmeer en over de landerijen, langs het vee en weer terug naar het kasteel. We zijn net op tijd binnen, want we liepen al in een miezerbui, maar terug in de camper, begint het echt te regenen. We besluiten om hier nog een nachtje te blijven en eind van de middag komt er nog een camper, we staan dus niet meer alleen. Onderweg vinden we nog een plek om te lozen en water te vullen. Wat ons bijna nooit, gewoon echt nooit gebeurt, is dat we daar ruzie krijgen! Een stel is daar bezig om water te vullen met 5 literflessen. De kranen hebben geen schroefdraad voor een koppelstuk, dus doen zij het met flessen. Maar ze hebben zoveel grote flessen dat ze allebei de kranen in gebruik hebben. Rob wil één van de kranen gebruiken, maar dat vindt onze collegacamperaar niet goed. Ik zie Rob bijna nooit boos, maar dit vindt hij zo stupide dat hij bijna ontploft. Er zijn 2 serviceplekken, dus voor iedere plek 1 kraan, logisch toch. We laten het er maar bij, spoelen de toiletcassette, lozen het vuile water en vinden vast elders wel schoon water.

Het volgende plaatsje, Moura, is ook maar een halfuurtje rijden. We hebben gezien dat we daar bij de Intermarche kunnen wassen en dat er een P4N plek is. Maar die keuren we af, er is niet echt ruimte en we vinden het geen fijne plek, in het centrum is ook nog een P4N plek, maar ook die vinden we niet goed. Dat betekent dus doorrijden. Gelukkig bij de Intermarche wel schoon water kunnen vullen.

We laten Moura dus achter ons en kijken welke plaats we nog meer aan willen doen. Onze vlaggetjesparade (zo noemen we al onze vlaggetjes in google maps, waar we plaatsen markeren met een vlaggetje en een korte omschrijving) geeft aan dat dat Serpa is. Daar gaan we naar toe. Aan de rand van het stadje, met weer een kasteel, ligt een camping. Dat is toch ideaal, een camping en 5 stappen buiten de camping zijn we in het dorp. Na aankomst eerst maar eens een rondje wandelen. Er is een mooi historisch centrum, het is allemaal niet groot, maar wel sfeervol. Morgen maar eens kijken of we naar het kasteel wandelen of in de omgeving een wandeling gaan maken. Boris is dan vast weer uitgerust. Hij heeft de afgelopen 2 dagen veel los gelopen en dan maakt hij veel meters. Vandaag heeft hij dan ook bijna de hele dag en avond liggen slapen.

Waarom er hier zoveel kastelen zijn? We zitten dicht bij de Spaanse grens en de familie Bragança liet hier eeuwen geleden kastelen bouwen om de grens te bewaken. De kastelen stonden zo dicht bij elkaar zodat ze met vuren signalen en waarschuwingen konden afgeven en zo de grens konden bewaken. Een groot del van deze kastelen is nog steeds in het bezit van deze familie. Nu ik dit weet, zie ik die naam ook overal terug. Een bakker, een straat en een stad in het noorden van Portugal. Bragança is een belangrijke familie.

de laatste video staat hier

20 november 202210 januari 2023

Visite in Setúbal

13 t/m 19 november

Dit is echt een andere week in ons camperleven. We gaan met onze dochter in een appartement in Setúbal!! Ongelofelijk zin in natuurlijk, want als iets het camperleven moeilijk maakt is het, het missen van iedereen die ons lief is. Het bezoek van onze dochter Mara is dan ook iets waar we allebei echt naar uitgekeken hebben.

“Wonen” in een appartement, even wennen, maar best fijn.

We hebben een appartement in het mooie centrum van Setúbal, met kleine straatjes vol winkeltjes en een plein met terrasjes, een supermarkt en markthal op loop afstand. Zondag rijden wij met de camper naar het centrum en lopen een paar keer heen en weer om alles uit de camper naar het appartement te brengen, Jeetje wat haal je dan veel uit de camper!! Na de laatste spullen neem ik Boris mee en Rob rijdt terug naar de camping, EcoParque do Outo, CC sc# 52413, hier hebben we al een paar dagen gestaan en we hebben het vertrouwen dat de camper hier goed staat en er redelijk toezicht is. Het personeel van de camping is heel hulpvaardig en vriendelijk. Dat blijkt wel als Rob de camper heeft weggebracht en hij op de bus staat te wachten…………………….die om een onduidelijke reden niet komt. Een van de vrouwen van de camping rijdt met haar auto langs de bushalte en vraagt of Rob mee wil rijden, want de bus gaat niet komen. Ze spreekt geen Engels, maar met handen en voeten komen ze er samen wel uit en Rob wordt in het centrum van Setúbal afgezet. Lief toch!

Inmiddels heb ik het huisje ingericht, lopen we een rondje in de stad, gaan met zijn tweetjes eten, want Mara heeft vertraging en komt uiteindelijk pas rond 23.30 uur aan. We zijn dolgelukkig dat ze er eindelijk is, maar na een glaasje water rolt Mara haar bed in. Eerst maar eens slapen en dan morgen maar echt de tijd voor elkaar nemen om bij te praten.

De dagen erna gaan we op stap naar Sintra, Nazaré, maken we tochtjes door de omgeving en gaan we een paar keer heerlijk uit eten, drinken tussen de buien door wat op een terrasje, maar genieten vooral van het gezelschap van onze dochter en is het bijpraten, kletsen, genieten, spelletje doen en wat vliegen die dagen dan snel voorbij!

Deze week kent weinig reisbewegingen, daarom houd ik het verslag kort, het was echt even een familieweekje en daar valt verder niet zoveel over te vertellen. Wat misschien nog wel de moeite waard is om te schrijven, hoe het was om zo in een huisje te verblijven. Daar hebben we gemengde gevoelens over. De plek van het appartement was echt fantastisch. Alles dichtbij de hand, de huurauto konden we op 5 minuten lopen gratis parkeren en verder was alles heel dichtbij. Setúbal werd al omgetoverd in kerstsfeer, dat maakte het extra sfeervol. Helaas viel het appartement tegen, ook al was het echt mooi en gezellig ingericht. Het appartement had maar één raam en die zat in de woonkamer. De slaapkamers, douches en toilet hadden geen ramen, daarbij was er een flinke putlucht. Jammer dus, de huisbaas wilde of kon niet zoveel met onze klachten. Dus hebben we het uiteindelijk maar zo gelaten. Kortom, Setúbal was echt een leuke plek, maar het appartement zouden wij echt niemand aanbevelen.

Nu ik dit schrijf is Mara weer vertrokken, moeilijk hoor! Met name ik ben dan wel echt even van slag en ben de dag erna nog wat huilerig, ook al mist Rob haar ook natuurlijk! We nemen dan ook nog even een dagje rust op de camping, maken de vlog en blog af, wassen het beddengoed en maken een reisplan voor de komende weken.

de laatste video staat hier

13 november 202210 januari 2023

De oceaan tussen Porto en Lissabon

5 t/m 12 november

We rijden naar Coimbra, dit is een stad waar we in het voorjaar al een tip voor kregen. We waren toen in Albanië bij een warmwaterbron. Daar spraken we al poedelend in het water een Oostenrijker en die vertelde dat hij Coimbra één van de mooiere plekken in Portugal vond! Die tip, zoals veel meer tips, hebben we in onze vlaggetjesparade gezet. In Google maps kun je plaatsen, of interessante plekken markeren met een vlaggetje en er iets bij schrijven. Wij vinden dat een fijn systeem om plaatsen te registreren. Ook al komen we er nu niet aan toe of is de tip in een heel ander land, het staat genoteerd. Dat werkt bij ons beter dan lijstjes op papier of aantekeningen op de laptop bij houden. Zo komen we dus in Coimbra, Camping Parque Municipal de Campismo, CC sc# 10003 terecht en het is absoluut de moeite waard. Vanaf de camping fietsen we 6 km naar het centrum, Boris weer mee in de fietskar en met het zonnetje boven ons hebben we een heerlijke middag. In de drukke winkelstraat waar we lopen is Boris schrikkerig en wil hij niet erg. Er zijn veel straatmuzikanten en daar is hij niet blij mee, vooral de Fadomuziek is niet aan onze hond besteedt! Op een plein iets verderop wordt het gelukkig beter, hier staan 2 poppenspelers, geweldig, hoe die hun poppen allerlei muziek laten spelen en zingen. We kunnen daar op een afstandje rustig naar kijken en dan komt Boris weer tot rust. Genietend op de rand van de fontein, in de zon, kijken we mensen en genieten van de mooie gebouwen om ons heen. Hierna begint het serieuze werk. De stad staat vol met diverse faculteiten van de universiteit, de één nog mooier dan het ander. De universiteit zelf ligt hoog boven de stad, al zwervend door straatjes en over pleinen klimmen we steeds hoger en komen na een half uur bij hoofdplein van de universiteit. Een prachtig complex waar ze aan een laatste stuk renovatie bezig zijn. Natuurlijk ook een geweldig uitzicht over de stad. Langzaam kuieren we ook weer naar beneden en net voor de zon echt weg is drinken we nog een biertje op een terras. Wat een heerlijke middag.

We zijn het er snel over eens, we hebben voorlopig even genoeg steden gezien, we willen naar de kust! Onze eerste stop is Nazaré. Daar is het enorm druk op zondagmiddag en november is de maand van de hoge golven hier in Nazaré, dat trekt surfers en publiek. In november worden hier de hoogste golven ter wereld gemeten en het is dan ook spectaculair om te zien. In eerste instantie vind ik de drukte verschrikkelijk, zoveel mensen als hier op af komen. Even later heb ik met Boris een mooi plekje op een rots terwijl Rob wat heen en weer slentert. Zo zittend op een rots is het enorm genieten. De surfers worden door de jetski’s achter de golven gebracht en dan is het wachten om de goede golf te pakken. Als het een surfer lukt, dat is echt maar een enkeling, dan wordt er luid geapplaudisseerd. De surfer zal het niet horen, maar het publiek leeft echt mee!

We hadden gehoopt hier in Nazaré een camperplek te vinden maar dat gaat hem niet worden, we rijden nog 15 km verder en vinden dan toch weer een fantastische plek aan het strand! Wauw! We hebben vaker mooie of leuke plekken en zo af en toe een juweeltje en dit is er één van, parking Praia do Salgodo. Ondanks de licht hysterische Duitse buurvrouw, die we ook in Spanje al op een camperplek hebben gezien, blijkbaar heeft ze nu haar vriendinnen van die plek ook hier weer ontmoet. We zullen het er maar op houden dat ze het erg gezellig met elkaar hebben. Het is een klein dorpje waar nu niemand lijkt te zijn, een parkeerterrein met een restaurant en een openbaar toilet, alles gesloten. Maar vanuit de camper doen we 2 stappen en staan op een prachtig strand waar de golven flink hoog zijn en we uitkijken op de rotsen van Nazaré. Hier worden we blij van. Na het ontbijt buiten op een bankje koffie, Boris rent als een dolle over het strand en wij zijn gewoon heel tevreden.

Hier vandaan trekken we verder langs de kust, naar Peniche, ook daar kliffen, enorme golven en een wandeling over de kliffen is prachtig. Er ligt één rots wat verder in zee, waar de golven omheen beuken. Er zijn bruggetjes om over spleten te kunnen lopen. We doen dit een klein stukje, maar ik vind het wel erg smal en de golven beuken omhoog tot vlak voor onze voeten waardoor de ondergrond glad is. Het is mij te dol, ik ga terug en Rob gaat solidair ook mee.

Hier vandaan gaan we op zoek naar een slaapplek, en vinden in een dorp met veel hoogbouw een prima camperplek. Niks moois aan, maar prima slapen en een serviceplek, Area Consolacao .

Het wordt nu echt tijd om richting Setúbal te rijden om een appartement te gaan regelen voor als Mara komt. Met heel veel regen en hier en daar erg slechte wegen komen we eind van de middag op een camping in de buurt van Setúbal aan.

Een prima camping, EcoParque do Outo, CC sc# 52413, we blijven hier in ieder geval één nachtje. De volgende dag gaan we met de camper naar een paar adresjes voor een appartement. De eerste ligt in een leuke buurt, doodlopend straatje, maar er zijn een paar huizen in redelijke staat en de rest is bouwval. Er wordt in de buurt wel veel opgeknapt en waarschijnlijk is het over een paar jaar erg mooi. Het tweede appartement ligt in zo’n zelfde soort straatje maar dan elders in de stad. De huizen zien er hier goed onderhouden uit, pleinen, terrasjes, winkels en de overdekte markthal op loopafstand, we zijn wel een beetje verkocht. Er is niemand aanwezig, maar we hebben wel een telefoonnummer, de eigenaar is helaas niet in de buurt om ons binnen te laten kijken, maar we spreken af dat we ’s avonds nog even contact hebben. We rijden voor de vorm nog even naar de andere 2 locaties die we gevonden hadden, maar al zien ze er keurig uit, ze liggen erg ver uit het centrum. Na wat heen en weer bellen en mailen hebben we het geregeld. Heerlijk! We gaan samen met onze dochter een paar dagen in een huis!

We hebben een leuke camperplek voor de komende dagen gevonden, maar als we die invoeren in de navigatie dan blijkt die een uur rijden hiervandaan, dat vinden we te gek. We zoeken nog even in de omgeving, maar kunnen het niet vinden. We besluiten terug te gaan naar camping EcoParque do Outo. Het is een prima plek, er is brood te krijgen, een terrasje naast de camping. Verder is er niet veel. Wandelen en fietsen kan hier niet want er loopt een drukke weg langs de camping. We vinden het voor nu wel even goed zo. Wat we ons niet altijd realiseren is hoe vermoeiend reizen is. Steeds opnieuw een plek zoeken, de omgeving leren kennen, het verveelt ons geen moment. Tot we allebei denken, “Goh, wat zijn we moe!” Dan wordt het hoog tijd om op de rem te gaan staan, te lummelen, krantje lezen, haken, praatje met de buren, buiten spelen of wat dan ook en dat doen we hier dan ook. Het is inmiddels aangenaam weer, de zon schijnt en daar genieten we volop van.

3 heerlijke zonnige dagen op de camping.

Op de laatste ochtend van deze blogweek hebben we nog een erg leuke date. We zijn gevraagd voor een interview in het blad “Vanlife” van en door reizigers over het leven in een camper of busje. Inmiddels hebben we zoveel ervaring dat we wel een verhaal hebben, denken wij. Dit interview gaat vooral over het financiële deel van onze trip. Het is een gezellig gesprek met Stephanie van “camperbenn”, zelf dus ook reiziger. Best spannend, maar vooral heel erg leuk. Het blad verschijnt in Februari, (3x per jaar).

de laatste video staat hier