In augustus 2021 zijn we met onze camper op pad gegaan, om te beginnen naar Spanje, Portugal, Griekenland en Albanië. Van daaruit terug naar Nederland, het werd hoogtijd om iedereen thuis weer even vast te houden. Na 8 weken thuis in de zomer van 2022 zijn we weer vertrokken. Door Engeland en Schotland terug naar Spanje, Portugal en zelfs 7 weken Marokko. In April 2023 kwam aan deze lange, prachtige reis een einde.
In Juli 2023 zijn we voor een trip van 3 maanden, naar de Baltische Staten gegaan. Een boeiende hoek van Europa waar we genoten van de stilte en de mooie steden.
In al die tijd dat we op reis waren, hebben we met enige regelmaat aan elkaar gevraagd, zou het niet geweldig zijn om nog langer, nog meer……………..? We nemen de beslissing om ons huis te verkopen en op 30 april 2024 dragen we de sleutels over van ons huis waar we zo lang gewoond hebben. Het wonderlijke is dat we het allebei geen moment moeilijk vinden! Het geeft zo’n gevoel van vrijheid! Wel kopen we in de buurt van Alkmaar een chalet, want we willen toch graag een plek hebben voor calamiteiten.
Een week na de sleuteloverdracht rijden we naar het noorden. Via Denemarken steken we over naar Noorwegen en we zijn totaal ondersteboven van dit geweldige land. We hebben mazzel want het is een prachtige voorjaar. Via Zweden rijden we terug naar Nederland vol met waanzinnige indrukken.
In oktober 2024 rijden we rustig via Frankrijk naar Spanje om de oversteek naar Marokko te maken. De bedoeling was om voor “Endless on Wheels” een camperreis te gaan begeleiden. Helaas worden we terug naar Nederland geroepen en wordt de reis door een ander koppel overgenomen. Wij blijven in Nederland om te zorgen en wonen een aantal maanden in ons chalet.
Begin maart 2025 kunnen we weer op reis en vertrekken via Frankrijk naar Italië, waar we oversteken naar Griekenland. De terugweg willen we via Bulgarije, Hongarije en Roemenië reizen.
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
Dit bericht staat boven aan. Maar direct hieronder staan de meest recente boodschappen.
De Elbe nodigt uit voor een ritje op de fiets, dus de fietsen en hondenkar trekken we uit de garage. Het is een mooie tocht, veel groen, akkers, koeien, schapen en we zien zelfs een vos. We stoppen onderweg nog even om Boris te laten rennen en Rob even uit te laten puffen, we hebben tegenwind en regelmatig vals plat en dan is het met de hondenkar achter de fiets best even werken als het zo warm is. Op ons verste punt steken we over met een pontje en aan de voet van slot Seublitz eten we onder een enorme kastanjeboom een heerlijke pizza en een salade. Daarna lopen we nog een rondje over het terrein van het slot. Het doet bijna Frans aan, oude verweerde schuurdeuren, overwoekerde prieeltjes. Wij vinden het vaak allemaal zo netjes in Duitsland, maar dit slot kan ons met zijn rommelige uitstraling wel bekoren. We stappen weer op de fiets en trappen weer terug naar Meissen. Van verre zien we de dom van het stadje al liggen en des te dichterbij we komen des te imposanter wordt het.
lunchen bij slot Seublitz
De volgende ochtend pakken we alles weer in en rijden met de camper richting het stadje. Net buiten het centrum parkeren we de camper en maken een wandeling door het best wel stille stadje. Via allerlei trappen komen we boven bij de imposante dom, waar we bij de muren prachtig uitzicht over het stadje en de Elbe hebben. We zien overal bordjes en aanduidingen van de porselein fabriek en dan valt bij mij pas het kwartje, daar ken ik de naam Meissen dus van!
Meissen porselein
Voor we de stad uit rijden halen we een paar broodjes en langs de Elbe vinden we een plekje om te lunchen. We rijden 100 km, zonder waarschuwingslampjes!, en gaan dan op zoek naar een slaapplek. Het is druk, veel omleidingen, het schiet allemaal niet op. De eerste camping keuren we af, het is rommelig, de camper kan er nauwelijks in. We denken dat we verderop wel iets beters kunnen vinden. De volgende camping aan een groot meer is vol! Uiteindelijk komen we terecht op een CP in Eisleben, het mag de naam eigenlijk niet hebben, ok er is stroom en we kunnen het toilet spoelen. Het helpt natuurlijk ook niet dat het behoorlijk warm blijft, dan is een plak asfalt zonder bomen niet zo comfortabel. Verder dus maar weer, nu naar een echte camping in Oberwesel. Nou dat zullen we weten! Het begint inmiddels wel hilarisch te worden, onze hand van plekjes zoeken is momenteel zwaar ongelukkig. We komen op een echte gezinscamping terecht, waar het rammetje vol is, de plekken zijn klein. We zetten de camper op zijn plek, hangen Boris zijn riem om en gaan eerst maar eens wandelen en een rondje door het dorp lopen. Op het terras van een Grieks restaurant drinken we een biertje en zitten daar wel prettig. We willen stiekem gewoon niet terug naar de camping en besluiten op het terras een hapje te eten. Griekenland is tenslotte een mijlpaal in onze reis geweest. Uiteindelijk moeten we toch terug en gaan we naast de camper nog even aan het werk. Ik ga rond half 12 naar bed, maar doordat het buiten nog flink onrustig is, blijft Rob nog een tijdje zitten. Om Half 1 loopt hij het laatste rondje met Boris. Bij 3 caravans om ons heen staan nog ruim 20 mensen aan statafels te drinken, lallen en luide gesprekken te voeren. We hebben voor 2 nachten betaald, maar vertrekken de volgende dag. We gaan naar Nederland en hebben ’s morgens voor de zekerheid een CP in Limburg gebeld of er plek is, dat is er, dus huppakee, gas er op. Oja, de camper heeft geen kuren meer! Geen waarschuwingsberichten, geen knipperende lampjes en daar waar nodig trekt hij flink door en we kunnen dus ook gewoon weer inhalen! We snappen er niks van. Natuurlijk zijn we er blij mee, maar het vertrouwen is wel een beetje gedeukt, want blijft het nu ook goed!?
een goede traditie, terug in Nederland………….broodje kroket
In Limburg staan we in Heythuysen op een prima CP. We constateren inmiddels wel dat er in Nederland veel mooie, betaalbare plekken zijn. Het is hier ruim, prima sanitair en er is ruimte om met Boris te wandelen. Na een paar hele warme dagen trekken we nog wat verder voor een paar afspraken. Het is inmiddels wel het einde van weer een prachtige reis! Wat hebben we veel gezien en gedaan. Rustig aan door het mooie Frankrijk getrokken, italië was weer wonderschoon en het bezoek aan Nelleke en Giel in Apiro was heel bijzonder. Griekenland heeft al lang een speciaal plekje in ons hart en dat is deze reis alleen maar weer bevestigd. Mede door de bezoekjes, eerst aan de ouders van onze schoonzoon op Lefkas en daarna een paar dagen opgetrokken met Myran en Peter en hun Griekse groepsreis, een feestje!
veel moois gezien, lieve mensen ontmoet en genoten in Europa
Daarna werd het echt nieuw voor ons en daardoor ook wat onwennig, maar van Bulgarije en Roemenië hebben we echt te kort gezien. We gaan dus absoluut nog een keer terug, want mooi en bijzonder was het zeker. Hongarije werd al weer wat gewoner, maar we zijn er, omdat het zo warm was, doorheen gescheurd. In Slowakije begon de pech met de camper en dat heeft het laatste deel van onze reis toch wel behoorlijk beïnvloed. De omvormer was al gesneuveld en toen de versnellingsbak ook nog problemen begon te krijgen werd het lastig om ons te richten op mooie plekjes. Natuurlijk waren die er zeker nog wel, Dresden en Meissen waren zeker de moeite waard.
gelukkig hebben we de camper rijdend naar Nederland gekregen
Nu in Nederland dus nog even rustig wat mensen bezoeken, op mooie CP’s de reis laten bezinken en dan op naar Noord Holland, waar we de kinderen weer kunnen knuffelen, familie en vrienden bezoeken en een oogje in het zeil houden bij Rob zijn moeder, zodat Rob zijn zus rustig op vakantie kan. Wij mogen een maand op een heel fijn huis passen en daarna…………………………..we zien het wel. Waarschijnlijk in het najaar nog een korte trip! Tot dan!!
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
We wisten aan het eind van de vorige vlog niet wat we wilden, doorrijden, vervangend vervoer, tja wat besluit je op zo’n moment en wat zijn de mogelijkheden? De keuze valt op doorrijden, maar dan wel over grote/snelwegen. De versnellingsbak heeft het moeilijk tussen de 50 en 80 km per uur, dus dat proberen we te vermijden. Zonder verder na te denken of echt goed te kijken kiezen we een afstand die op dat moment past en dat brengt ons naar de CP in Brno. Nou was onze stemming al niet best, maar hier worden we niet vrolijk van, wat een vreselijke CP! Het is schoon en netjes, maar daar houdt het wel mee op. Een grote grijze grindbak, echt groot, met in het midden plekken zonder elektra, langs de randen is wel elektra en gras en een jonge beukenhaag. Verder staat er een enorme witte loods, die waarschijnlijk als camper/caravanstalling wordt gebruikt. Gelukkig hadden we geen behoefte om Brno in te bezoeken, dus vertrekken we de volgende dag voor iets gezelligers. Dat vinden we op een sportveld/ camping, er is een rivier, sportvelden, barretje. Aangezien wij stroom willen kunnen we op het sportveld staan, de eigenlijke campingplekken hebben geen stroom. We wandelen met Boris even naar het dorpje voor wat boodschappen, waarna Rob zich stort op het afronden van de vlog en ik de camper schoonmaak.
toen het nog rustig was op het sportveld
Dan gebeurt er iets waar we niet op bedacht zijn, het wordt drukker en drukker en drukker………..Steeds meer jongeren komen het veld op, er is een soundcheck, dus live muziek, er worden tentjes gebouwd, de eerste bladen bier komen het veld op. Wij staan in de looproute naar het toiletgebouw en ik opper al een keer naar Rob dat ik dit toch wel heftig begin te vinden. Rob zit (met koptelefoon) echter nog helemaal in de vlog en het ontgaat hem volledig wat er om hem heen gebeurt. Ik ben het op een gegeven moment zat (niet Rob, maar wel wat er om ons heen gebeurt) en trek Rob achter zijn beeldscherm vandaan. Ik kan daar jaloers op zijn, zo gefocust dat de wereld om hem heen compleet verandert en hij niets ziet, terwijl hij buiten werkt. Ik wil hier niet blijven, Boris wordt steeds onrustiger van het geloop om de camper heen en ik voorzie dat als de nodige bladen bier over het veld gegaan zijn er vannacht meer gebeurt dan alleen wat onrust. Rob snapt dat we dit niet moeten willen, dus in razend tempo pakken we alles in en zonder te betalen rijden we weg. De eigenaar had dit wel even aan mogen kondigen!
eindelijk een rustig, fijn plekje
Een half uur later zetten we de camper neer op een keurige familiecamping, koken we de maaltijd en om half negen zitten we buiten te eten. We slapen heerlijk rustig en besluiten de hier te blijven en even pas op de plaats te maken. Zeker nadat ik ’s morgens met Boris in een greppel beland! Het barst hier van de konijntjes, heel schattig zijn ze om te zien rondhuppelen. Nou ben ik ’s morgens niet zo wakker en let dus even niet op, Boris spot een konijntje, springt over de greppel en ik………………….er achteraan, maar ik beland midden in de greppel. De schade valt mee hoor, ik ben een beetje stram en mijn broek is vies, het was gelukkig een redelijk schone, droge greppel. Ik ben blij dat ik weer op de weg stond voor iemand mij heeft gezien. Het zal er vast komisch hebben uitgezien, een grijs, boos hoofd aan de rand van de weg!
Boris en een konijntje (Boris zit uiteraard vast aan de lijn)
Dit hadden we wel even nodig, we proberen de problemen met de camper maar even te laten voor wat ze zijn, we kunnen er nu toch niets mee. Onze dealer zal contact opnemen met FIAT truckservice en hij zal ons laten weten welk plan er uit komt. We zijn nog 2 uur rijden van Dresden en daar hebben we allebei zin in. En het rijden? Tja, over de snelweg is niet leuk, maar wel het prettigst en dat gaat goed. Niet teveel in willen halen als we niet voldoende snelheid hebben, maar het gaat. Zolang het zo gaat, kunnen we zelf naar Nederland rijden en dat heeft voorlopig onze voorkeur.
de Onze Lieve Vrouwe kerk in Dresden
In Dresden staan we op een volle stadscamping, een komen en gaan van busjes, caravans, fietsers met tentjes en campers. De volgende ochtend gaan we met de bus, die stopt voor de camping, naar de stad. We zijn onder de indruk dat deze stad zo oud aan doet, terwijl de stad na het bombardement in 1945 zo goed als vernietigd was. Een deel van de historische panden is in de decennia na de tweede wereldoorlog herbouwd, behalve de Vrouwenkerk, die werd pas na de Duitse hereniging herbouwd. We lopen heel wat kilometers door deze barokke stad en genieten er allebei van. Onze hoofden zijn weer tot rust gekomen en we kunnen weer genieten! We blijven niet heel lang, want Boris is in de camper, na een snel broodje pakken we de bus weer terug. Ik ga met Boris wandelen en Rob bereidt zijn tweede uitstapje van vandaag voor. Hij gaat naar de VW autofabriek. Online heeft hij een ticket gekocht en met een groep van 20 mensen worden ze in de fabriek rondgeleid. De gids spreekt goed Engels en Rob geniet er van. Er is veel te zien en je zou veel lawaai verwachten, maar het is opvallend stil. Helaas mag er binnen niet gefilmd of gefotografeerd worden, ook wel logisch. Rob is een uurtje of 2 later weer op de camping. We eten zoals momenteel iedere dag buiten en genieten van de avond.
skyline van Meissen
Vanuit Dresden rijden we binnendoor naar Meissen, toch maar weer eens proberen hoe de camper dit doet. Deze keer geen foutmeldingen bij het starten, geen waarschuwingslampjes tijdens het rijden en de motor trekt goed op! Wij snappen er niets meer van, heeft de motor zichzelf herstelt?! Natuurlijk is het superfijn als de auto gewoon doet wat hij doen moet, maar het vertrouwen is wel een beetje weg en het maakt ons wel onzeker met wat er nu wel of niet moet gebeuren. Afwachten dus maar weer!
In Meissen vinden we een parkachtige CP achter een zwembad, een mooie stille plek, al wordt er wel met spullen heen en weer gesjouwd. We krijgen een beetje déja vu gevoel, gaat hier ook van alles gebeuren? Net als vorige week op het sportveld waar opeens een feestavond uit de lucht kwam vallen. Morgen hier een sportdag? Verder is het een heerlijke stille plek, onder de bomen en dat is fijn want het is behoorlijk warm. De volgende ochtend lopen er al vroeg mensen rondom de CP, toch sportdag? Wij draaien ons nog even om, 7 uur vinden wij echt te vroeg! Als we later buiten komen is er inderdaad een sportdag…………………..met 20 peuters en een heleboel begeleidsters, die laatsten liepen vanmorgen dus al vroeg te kletsen!
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
We verlaten Sapanta en na een paar uur rijden verlaten we ook Roemenië. Dit is een land waar we allebei nog wel eens terug willen komen. Ik ben meteen enthousiast, ik kan zo genieten van alles om me heen, de kleine dorpjes, de Roma’s die we overal tegenkomen, het oude boeren leven. De mensen zij hartelijk, vriendelijk en ook al spreken we elkaars taal niet, we worden op straat gegroet met een knik, de hand omhoog of zoals we inmiddels geleerd hebben, buna ziua of salutari! Rob heeft er aanvankelijk wat langer voor nodig, we zien geen zee en de bergpas die we zo graag wilden rijden, de Transfagarasanpas, was nog niet open. Inmiddels hebben we van verschillende mensen gehoord dat ze de pas de afgelopen dagen hebben gereden dat het nog mooier is dan ze gehoopt hadden en veel beren hebben gezien, Inmiddels wil Rob ook terug, we moeten die pas een keer rijden!
het was mooi in Roemenië
We verlaten Roemenië en rijden Hongarije binnen, na 20 km stoppen we bij camping Kerekestelep met thermaal baden, deze tip kregen we van de Oostenrijkers op de vorige camping. We hebben het bloedje warm, de thermometer tikt in de schaduw 34 graden aan. Vooral voor Boris is dit afzien. Hij beweegt nauwelijks en een rondje om zijn behoefte te doen wil die liever ook niet. Een paar keer per dag maak ik hem nat met bakjes water, dit vindt hij niet echt leuk,maar hij moet afkoelen. ’s avonds wordt het zo’n 22 graden, gelukkig koel genoeg om te slapen en met de maxxfan aan helpt dat goed. Een groot voordeel van deze camping is het zwembad met thermaal bad. Wat een genot om het zwembad voor ons zelf te hebben. De camping is zo goed als leeg, dus druk is het niet in het zwembad. We hebben gezellige Belgische buren waar we wat mee drinken en leuke gesprekken mee voeren.
Na 2 nachten houden we het voor gezien, de temperatuur gaat de komende dagen iets naar beneden om vervolgens weer flink te stijgen. Wij kiezen eieren voor ons geld en gaan rijden tot we gezondere temperaturen hebben. Helaas dient na de kapotte omvormer een nieuw probleem zich aan, een veel groter probleem. De motor geeft storing aan! De automatische versnelling van 4 naar 5 en van 5 naar 6 houdt in. Er lijkt geen vermogen te zijn en op de display is bij het starten steeds een waarschuwing te lezen. Het is dus goed opletten met optrekken en inhalen, want het kost echt meer tijd voordat de versnellingsbak doorschakelt.
wandelen langs velden vol Phacelia
Het is sowieso een bijzondere rit, we beginnen om half 10 met 32 graden en zien gaandeweg de temperatuur zakken naar, 28, 24, 20 en uiteindelijk door een regenbui is het nog maar 16 graden! We hebben zover gereden dat we Hongarije alweer uit zijn en aan de andere kant van de Donau een plekje vinden in Slowakije. Een vrije plek naast een restaurant Kopa, waar we voor een paar euro mogen staan en ze hebben een lekker biertje en als we gegeten hebben haalt Rob er zelfs een espresso. ’s Nachts zijn we er helemaal alleen, heerlijk weer even zo’n plekje. We redden het wel even zonder stroom en blijven nog een dag. De temperatuur is inmiddels gestegen naar 24 graden, dus na de lunch gaan we met zijn drietjes op pad. Boris loopt het grootste deel van de wandeling los en is het eerste half uur zo dartel als een jong veulen. Door de warmte heeft hij veel tekort beweging gehad en dat haalt hij nu in. Het is grappig om te zien wat een gekke sprongen hij maakt, een struik induikt, om vervolgens een stuk verderop weer tevoorschijn te springen, in ieder holletje zijn neus steekt en gekke bokkesprongen maakt.
sluislift bij de Donau
We lopen naar een sluizencomplex in de Donau waar we gisteren met de camper over heen gereden zijn. Ik ga daar met Boris op een bankje zitten en Rob bekijkt het sluizencomplex, helaas is het informatiecentrum gesloten op deze tweede pinksterdag. Wel gek, het is er druk met dagjesmensen, maar het infocentrum is altijd dicht op maandag, Pinksteren of niet. Terug lopen we een iets andere route, Boris inmiddels in een wat rustiger tempo en na 2 uur wandelen zijn we weer terug bij de camper.
de Donau met op de achtergrond sluizen
Rob heeft zich gestort op het motorprobleem en heeft een vermoeden wat er aan de hand is. Het lijkt ook bij FIAT een bekend probleem te zijn, maar die vinden blijkbaar een terugroepactie niet noodzakelijk. Op dinsdagochtend belt Rob eerst met onze camperdealer om in ieder geval het euvel te melden en daarna rijden we naar Bratislava, daar zit een truckservice van FIAT en onze hoop is dat ze daar iets voor ons kunnen betekenen. Ze zijn erg behulpzaam en de man aan de balie spreekt gelukkig goed Engels, vandaag is er geen technische man, maar morgen om 16 uur is er tijd om naar de motor te kijken. Dit geeft ons in ieder geval wel een beetje hoop, want dat we er zachtjes gezegd van balen, mag duidelijk zijn!
grappig zitmeubilair op de camping
2 km verderop is camping Bratislava, dus boodschappen doen en dan installeren we ons daar. Een echte stadscamping, beetje rommelig, maar wel leuk. Het lawaai van het verkeer nemen we maar op de koop toe, net als de koude douche, trouwens. We vermaken ons de rest van de dag met de was, lezen, lekker buiten eten en bedenken wat we morgen in Bratislava gaan doen.
mooie fontein bij het paleis
De camper staat goed in de schaduw, dus vertrekken wij ’s morgens op tijd zonder Boris, met de tram richting stad. We dwalen wat rond, zien mooie gebouwen, o.a. het presidentieel paleis met een parkachtige tuin, de blauwe kerk, maar we kunnen het niet zo goed vinden in deze stad. Ik koop wel eindelijk weer eens een ansichtkaart en onderzetter voor mijn verzameling. In Bulgarije en Roemenië heb ik dat niet kunnen vinden. Onder een paar machtige bomen vinden we een fijne lunchplek en gaan dan weer terug naar de camping. Boris ligt als we de deur open doen in een diepe slaap en moet zich eens goed uitrekken voor hij ons begroet.
de blauwe kerk
’s middags om 16.00 uur wordt Rob in de garage verwacht en ze bellen zelfs of hij eerder wil komen, gelukkig hadden we alles al opgeruimd, dus binnen 5 minuten rijdt Rob de camping af. Boris en ik blijven met de stoelen, water en een boek achter op de camping. Er wordt in de garage bevestigd wat Rob al had bedacht. De versnellingsbak is niet goed, ze hopen met een update van de software het probleem te verhelpen. Na ruim een uur is Rob weer terug op de camping. Er is in de garage ook aangegeven dat als dit niet afdoende is er een nieuwe versnellingsbak in moet!
camping in Bratislava
De volgende ochtend gaan we hoopvol op weg, we hebben een mooi plekje in de natuur uitgezocht, waar fietspaden zijn. We hebben weinig gefietst deze reis, dus daar hebben we wel zin in. Helaas na 23 km komt er op het dashboard alweer een melding dat de motor nagekeken moet worden en Rob gaf al aan dat het nog steeds niet goed is. We stoppen bij een benzinepomp draaien om en gaan terug naar de garage. Ze zijn super hulpvaardig en de camper mag meteen de werkplaats in, wij niet, maar dat heeft ook weinig zin, want deze mannen spreken geen Engels of Duits. Gelukkig is de baliemedewerker van gisteren er vandaag ook en die blijft in de buurt om te vertalen tussen de chef werkplaats en ons. Ze constateren dat het echt een nieuwe versnellingsbak moet worden. Op onze vraag of dat hier lukt verdwijnen ze samen om dit uit te zoeken. Ondertussen proberen wij te bedenken wat we willen, vervangend vervoer? Wachten op een nieuwe versnellingsbak? Na een minuut of 10 is het antwoord dat ze uiteraard kunnen bestellen maar dat er niet aangegeven kan worden hoe lang dit duurt. Ze geven wel aan dat we naar Nederland kunnen rijden, maar de vraag is of we dat willen? We bedanken de mannen hartelijk en stappen ietwat uit het lood geslagen in de camper.
we zijn vriendelijk geholpen bij de FIAT garage in Bratislava
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
Wat zijn we toch een bofkonten! Al zolang onderweg en al zoveel moois gezien en al zoveel mooi weer gehad. In Italië zijn we tussen de buien doorgereden, In Griekenland zijn ook de nodige buien gevallen, maar daar hebben wij weinig van gemerkt. Na bijna 3 maanden onderweg hebben we dan forse buien te pakken, waarschuwingen voor rivieren die buiten hun oevers treden, een zeiknatte camping en veel binnen zitten. Gelukkig brengen we tussen de buien door vanuit Carta, camping “de Oude Wilg” wel een bezoek aan het mooie Sibiu. Absoluut de moeite waard! We lopen van het grote plein, naar het kleine plein en het Huet plein en daar ergens tussendoor lopen we de imposante kathedraal binnen.
het grote plein van Sibiu
We lezen en lezen en leren! We weten echt weinig van de geschiedenis van Roemenië en proberen een inhaalslag te maken. Hier volgt wat info over Sibiu:
Sibiu is een stad met meerdere namen, we komen op een aantal plekken de naam Hermann Stadt tegen. De stad ligt in het zuiden van Transsylvanië, aan de voet van de Zevenburgse Alpen. De stad is gesticht in de 12e eeuw door Duitse immigranten op verzoek van de Hongaarse koning en was dus een Saksische nederzetting. De stad werd in 1920 een deel van Roemenië en vanaf dat moment nam het aantal Roemeense inwoners flink toe. Pas na de Tweede wereldoorlog nam het aantal Duitse inwoners echt flink af. Na de val van het communistische regime verdwenen de laatste van hen naar Duitsland. Informatie uit Wikipedia
Sibiu wordt ook wel de stad met de ogen genoemd, kijk maar naar het dak van het gele huis
We zien in dit gedeelte van Roemenië dan ook veel Duitse invloeden, zeker in de huizenbouw. De taal is Slavisch en we herkennen dan ook redelijk wat woorden uit het Frans. De geschiedenis van Roemenië gaat natuurlijk veel verder terug dan het fragment hierboven. Allerlei volkeren zijn hier geweest, hebben het land opgedeeld en is weer heroverd. Het duurde lang voor de Roemenen zelf aan de macht kwamen. Dit is natuurlijk maar een kleine greep uit de geschiedenis van dit mooie land.
eindelijk allebei naar de kapper geweest
Na 6 dagen met regen, van miezerbuitjes tot forse wolkbreuken en zelfs een weeralarm, breekt de lucht weer open en hebben we zon! Hoe lekker is dat? Nou heel lekker! Tijd om verder te trekken want we willen meer zien van Roemenië. We rijden naar Viscri, een plattelandsdorp met een grote weerkerk, één van de vele in Roemenië. Een weerkerk was bedoeld om dorpelingen en mensen uit de omgeving te beschermen tegen aanvallen, ze zijn dan ook altijd ommuurd. In Viscri staan we op een parkeerterrein, met nog een paar campers, bussen en veel auto’s. ’s Avonds is het bijna leeg, op een paar campers na. Dan is het tijd voor koeien en paarden om voorbij te komen, met of zonder boer.
entree van de weerkerk
Het dorp trekt toeristen, maar dat is kleinschalig en kneuterig. Het dorp heeft 2 hoofdstraten en in één ervan, is een winkeltje, kroeg en ijsboer tegelijk, er zijn een paar terrassen op binnenplaatsen. Verder bestaan deze 2 straten uit grote boerderijen, hebben ze allemaal een grote poort en voor de boerderij een grasstrook waar van alles gebeurt, maar vooral oude mensen die op een bankje zitten en genoeglijk met elkaar bekijken en waarschijnlijk bespreken wat er aan hun voorbij trekt. De boerderijen zien er heel verschillend uit, de meeste goed in de verf in alle pasteltinten die je kunt bedenken, een enkeling is uitgeschoten en dan zie je een kleur groen of blauw die bijna pijn doet aan je ogen en een enkele boerderij staat op instorten. Alleen de bewoners mogen de hoofdstraten met een auto inrijden en dat maakt het prettig om doorheen te wandelen. Behalve de weerkerk is er ook nog een klein kerkje en als we daar kijken denkt de pastoor dat Rob de cameraman is, ja hij loopt er tenslotte met een vlogcamera, het duurt even voor dat dit misverstand de wereld uit is. Er is een trouwtje en de cameramensen komen er dan ook al snel na dit misverstand aan, met aanzienlijk meer apparatuur dan Rob heeft! Dat willen wij natuurlijk niet missen, er komen steeds meer bruiloftsgasten, allemaal in het créme/wit gekleed, 2 oudere mannen hadden dit blijkbaar niet in de kast hangen en vallen wat uit de toon. Ook het bruidspaar, met sleep, boeket en alles wat er bij hoort, gaan de kerk binnen. Leuk om te zien dat dit allemaal niet zo heel veel anders dan bij ons!
binnen de omheining van de weerkerk
Als we de jonge Duitse herder die al een kwartier om Boris heen springt, speel met mij, afgeschud hebben gaan we terug naar de camper. We dubben even, want we willen natuurlijk ook naar de weerkerk, maar het is te warm om Boris in de camper te laten. De oplossing is simpel, Rob gaat eind van de middag en ik morgenochtend. Dat vinden we allebei prima, na 3 maanden reizen kunnen we wel even zonder elkaar. Het is een flink stuk omhoog lopen, want de weerkerk ligt op een strategisch punt, met meerdere uitzichtpunten, zo kon de omgeving bij dreiging goed in de gaten worden gehouden. Er is een expositie over het dagelijks leven en een exposite over het maken van de fraaie tegels die voor de kachels gemaakt werden. De mooie kleine kerk uit de 12de eeuw, maar ook de omheining, schuren en de toren zijn nog intact. We genieten er allebei van, de wandeling heen en terug door het dorp zijn zowel eind van de middag, als ’s morgens vroeg erg prettig, de dagjesmensen zijn alweer vertrokken of moeten nog komen. Ik loop na mijn wandeling vanaf de weerkerk naar de boerderij van een beroemde, heel beroemde inwoner. Koning Charles van Engeland heeft hier namelijk een boerderij! Hij schijnt hier ook regelmatig te komen en veel voor de omgeving te doen. Er is veel te zien, maar zijn eigen appartement mag je als bezoeker niet bekijken, jammer toch! Er zijn steeds verschillende exposities, één van de huidige exposities is samengesteld door verschillende kunstenaars die prachtige tekeningen van inheemse planten hebben gemaakt.
de binnenplaats van de boerderij van Charles
We staan hier op de parkeerplaats dus geen walstroom, gelukkig is er aan het begin van het dorp een koffietentje. We drinken daar in hun gezellige tuin koffie met wat lekkers en na de lunch rijden we weg naar de volgende bestemming. Het is een mooie rit, door het golvende heuvellandschap, dorpjes waar van alles op straat gebeurt, een paard en wagen die voorbij komt, groepjes mensen die onder een boom zitten te keuvelen, een vrouw die op straat haar kleed schrobt, voor we het weten is de rit van 3 kwartier voorbij en zijn we in Sighisoara. We gaan hier op camping Aquaris staan, de camping ligt tegen de rand van het centrum. Het is warm en we vinden het niet fijn om de stad al in te gaan, dus wachten we tot na het avondeten, Boris kan dan in de camper blijven met de Maxxfan aan en wij lopen het centrum in. De stad ligt tegen een heuvel geplakt, dus omhoog trappetjes op, genieten van het uitzicht en de mensen op straat. Het is kinderdag, een traditie uit het communistische tijdperk. Op deze eerste juni zijn er dus veel kinderen op straat. Ze zijn mooi aangekleed, cadeautjes en ijsjes in de hand en inmiddels ook een beetje jengelend , want de dag is vast lang en feestelijk geweest.
grappige hoekgevel
Wij komen bij de scholierentrap uit 1654, deze is volledig van hout. De trap is gemaakt zodat de scholieren altijd naar boven kunnen komen, want daar staan de scholen, ook als er een flink pak sneeuw ligt. Ik ben benieuwd wat scholieren daar zelf van vinden, ik vond het zelf nooit zo erg als ik thuis moest blijven door de weersomstandigheden. Van de oorspronkelijke 300 treden zijn er nog 175 over. Net als wij de eerste 5 treden opgelopen zijn worden we aangesproken in het Nederlands, door een Roemeense. Zij hoorde ons in het Nederlands praten en vindt het leuk dat wij in haar geboorteland op reis zijn. Zelf is zij met haar vrienden 2 weken door Roemenië aan het reizen. We staan zeker een kwartier te kletsen, maar zij moet terug naar haar vrienden en wij willen de resterende 170 treden nog op. Een flinke klim, maar boven worden we beloond met een parkje waar de scholen, een kerk en een kerkhof zijn en met een prachtig uitzicht over de stad met de ondergaande zon.
175 treden omhoog
Via een ander pad lopen we naar beneden waar het vriendengroepje nog op het terras zit, ook daar natuurlijk nog een praatje, met veel leuke tips! Wij willen verder, Boris is in de camper en het is nog steeds wel warm. Onderweg heb ik bij een restaurant gevraagd wat het beleid is ten aanzien van honden op het terras. Ze is bijna verbaasd dat ik het vraag, maar er zijn landen waar dit echt niet gewenst is. Zij geeft aan dat dat in Roemenië geen enkel probleem is, de volgende dag hebben we het getest. Dat is goed bevallen, we hebben prima gegeten, Boris onder tafel met een kluif, op een mooi pleintje.
even stoppen onderweg voor een overstekende kudde
Onze volgende stop is Sapanta, een rit van 300 km, waar we 5 uur over rijden, de stops niet mee geteld. We kunnen bijna nergens harder dan 50-60 km per uur en Rob moet geconcentreerd rijden. Er zijn nogal wat Roemenen in dikke auto’s die op plekken inhalen die wij niet zouden bedenken. In de dorpen wordt er flink hard doorgereden, ook door vrachtwagenchauffeurs. Rob laat af en toe termen horen die ik niet zo vaak uit zijn mond hoor, maar ja soms is verbaal afreageren best lekker. Het verbaasd ons eigenlijk dat we tot nu toe maar één flink ongeluk hebben gezien. Het voordeel van de camper is dat we hoog zitten en dus goed zicht hebben op de weg, ik spot regelmatig een kuil en geef dan een seintje en Rob maakt veelvuldig gebruiken van de buitenspiegels om het achterop komend verkeer in de gaten te houden. Bij een inhaalmanoeuvre moet hij regelmatig flink remmen en als hij een tegemoetkomende automobilist een seintje geeft met zijn licht omdat ze wel heel lang op onze rijbaan rijdt, krijgt Rob een middelvinger terug. Dit even in het kort over de rijstijl in Roemenië en natuurlijk zijn er ook sociale rijders, die je voor laten gaan, even hun hand opsteken en je wat ruimte geven.
ook dit is een weggebruiker tussen de vrachtwagens
Na deze lange dag komen we aan op camping Pastravul in Sapanta, waar we onmiddelijk begroet worden door een paar volgers! Wat het helemaal bijzonder maakt is dat zij Oostenrijkers zijn. ’s Avonds bij het eten in het restaurant spreken we ze nog wat uitgebreider en vertellen ze dat ze Nederlands hebben geleerd omdat zijn moeder een pension had waar veel Nederlanders kwamen. Bijzondere ontmoeting en vooral bijzonder gezellig.
het vrolijke kerkhof in Sapanta
Dan halen we voor het eerst in Roemenië (in Bulgarije ook niet gedaan) de fietsen uit de camper en gaan we naar het dorp om naar het vrolijke kerkhof te gaan. Het is een prachtig kerkhof met veel kleur, net als de kerk trouwens. We proberen met google translate het één en ander te begrijpen van de teksten. Die schijnen veel over iemands leefwijze te zeggen en dat gaat met de nodige humor. Na het kerkhof wandelen we door het dorp, kijken (nou ja ik dus) naar een paar mooi geweven vloerkleden en bezoeken nog een kerkje. Dat is nog maar 10 jaar oud, bestaat helemaal uit hout en prachtige beschilderingen aan de binnenkant. We kopen nog een brood, kijken nog een keer naar de vloerkleden en besluiten er nog een nachtje over te slapen. Op de terugweg fietsen we nog naar een oude wasplaats, waar ze op een slimme manier gebruik maken van de stroming van het riviertje.
wij zien overeenkomsten met de staafkerken in Noorwegen
De volgende ochtend stappen we weer op de fiets, nu met een klooster als bestemming. Het Peri-Sapanta klooster ligt in een bos, het terrein van het klooster is parkachtig en ongelofelijk netjes aangelegd en onderhouden. Er staan verschillende gebouwen, waaronder natuurlijk het enorme grote kloostergebouw, een mooie kerk met een kapel met een waanzinnig mooi gewelfd plafond, maar ook kassen, een waterput en overal hangen rode geraniums. Boris mag niet mee het terrein op, dus Rob en Boris blijven in het bos, waar Boris even los kan rennen. Ik bekijk de kapel, het houtsnijwerk, een eekhoorntje dat voor mijn voeten wegschiet. Behalve een paar bouwvakkers die met een fundering bezig zijn zie ik niemand. Het klooster zou gratis te bezoeken zijn, maar de deuren zitten op slot en er is niemand te zien, helaas. Ik loop nog een rondje en ga dan terug naar Rob en Boris. We fietsen naar het dorp terug, halen bij een bakkerij, we gaan gewoon onze neus achterna, een heerlijk vers brood. Bij de kraampjes rondom het vrolijke kerkhof kan ik de verleiding niet weerstaan om toch een kleed te scoren. We wachten even totdat 3 bussen met scholieren, die met toeters door het dorp lopen vertrokken zijn en dan ga ik in onderhandeling. Ik koop een mooi kleed, voor later als we weer een huis hebben.
Boris vindt het een fijn kleed
Terug op de camping bekijken we het kleed nog eens goed, Boris snuffelt er eens stevig aan en zet dan zijn tanden er in. Het lijkt er op dat het echt schapenwol is! Na de lunch pakken we weer de fiets en rijden het bos in op zoek naar een waterval. Het eerste stuk kunnen we fietsen, maar dan wordt het pad slechter en lopen we verder. Volgens de telefoon van Rob zijn we zelfs even in de Oekraïne, maar de waterval vinden we niet. Het pad houdt gewoon op. We willen ook niet al te ver afdwalen want het is erg warm, al helpt het wel dat we meeste tijd onder een dik bladerdak lopen en fietsen. Terug op de camping luieren, de hangmat van de camping testen en ’s avonds koken en eten we buiten, dat zijn de topavonden.
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
We rijden naar Koshov en vinden daar een machtig mooi plekje op een plateau met een fabuleus uitzicht op een rotswand in een kloof. Het is inmiddels weer rond de 30 graden, dus stoelen naar buiten, rondje met Boris en in de schaduw genieten van het uitzicht. We besluiten hier een paar dagen te blijven en lopen de volgende ochtend een flink stuk met Boris, met prachtige uitzichten op bloemenvelden, de kloof of zomaar weer een stuk bos. ’s middags een paar wassen draaien, de eigenaresse van de camping is wel streng en inconsequent, Boris mag niet los, maar de hond van andere kampeerders loopt wel los en probeert in mijn kuiten te gaan hangen. Als ik de was op hang doe ik dat aan het verkeerde lijntje, oeps. Dus dat mag ik over doen. Verder is ze wel heel vriendelijk, spreekt goed Engels en is supertrots, en terecht, op haar camping. De laatste avond slaat het weer om, regen, donder en bliksem, het is tijd om weer verder te gaan.
wandelen in Koshov
We rijden Bulgarije uit en Roemenië in, met een halfuurtje oponthoud, niet voor de douane, maar op de brug over de Donau wordt gewerkt. Er gaat veel vrachtverkeer overheen en er staat dus een flinke file. Kort na de grensovergang stoppen we voor de lunch en Rob gaat dan altijd eerst even met Boris lopen, even allebei de benen strekken. Rob ziet een doodlopend pad en loopt dat samen met Boris op, binnen 10 tellen heeft hij 6 honden om zich heen en als er één begint te blaffen dan doet de rest al snel mee. Blijkbaar zijn Rob en Boris niet gewenst op hun pad, dus dan de andere kant maar op. Het duurt lang voordat de laatste hond gestopt is met blaffen. We staan hier langs de weg ook niet echt lekker, er raast nogal wat vrachtverkeer voorbij. We rijden dus nog maar een stukje verder om te lunchen, ondertussen ook nog maar eens de route bekeken, voor een alternatief. Die is er helaas niet, want de weg is hier ook weer erg slecht. Toch maar doorrijden en gelukkig wordt de weg beter en maakt het allemaal minder lawaai, het is een prachtige route. Het is nu droog, zondag vroeg in de middag en veel Roemenen zitten buiten, niet in de tuin, maar ieder huis heeft buiten de schutting een bankje staan. Tussen de weg en de schuttingen ligt nog zeker 4 meter groen, dus zitten de bewoners op hun bankje het voorbijkomende verkeer te bekijken. Het ziet er gezellig uit!
parkeren in de tuin van de uitspanning
Dat waren dan ook meteen de droge uurtjes van vandaag, eind van de middag komt het weer met bakken naar beneden, ongelofelijk zoveel water. In Arges vinden we een plek bij iemand in de tuin, die naast zijn uitspanning, mooi ouderwets woord, in het gras ook campers toe laat. John wijst ons het stevigste stukje gras aan en wij gaan zo dicht mogelijk bij het pad staan. We willen het risico op vast komen te staan zo klein mogelijk houden. Wat is het jammer dat de zon niet schijnt!
Er zijn hutten om te overnachten, waterfietsen, een schommelbank, zitjes aan het water, een grote tent die dienst doet als bar, het is er allemaal, maar met deze regen is het eerder troosteloos dan genieten, ook omdat het er wat vervallen uit ziet. Geen idee of hier wel eens bezoekers komen voor een dagje aan het water, maar misschien is dat wel onze Nederlandse bril? Het is dus veel binnen blijven en dan……………………dient zich een kleine ramp aan!
Na de afwas wil ik koffie maken, want na het eten is ons dessert altijd een espresso. Stank, rookpluim, kortsluiting! Snel de kussens van de bank, klep open en inderdaad daar stijgt een rookpluim op! Best schrikken en Rob gaat meteen op onderzoek uit, wat is dit? Wat kunnen we er aan doen? Rob vermoedt dat het de omvormer is en die hebben we nodig om van 12 volt 220 volt te maken en dus o.a. de koffiemachine te kunnen gebruiken. Maar ook de laptops op te laden, de camera, stofzuiger, tandenborstel enz. Conclusie ………………..geen koffie vanavond!
’s Morgens zijn we vroeg wakker, stiekem toch bezig met de omvormer? Rob heeft gisteravond nog van alles gelezen en is bezig een plan te bedenken, want daar is mijn Rob goed in, oplossingen zoeken en uitvoeren. Zonder koffie zijn we opeens vroeg klaar en wonder o wonder zonder problemen rijden we bij John het zeer natte erf af. Onderweg gas tanken en brood kopen en met de nodige regendruppels rijden we na 30 km al een nieuwe plek op in Cuerta de Arges. Dit is een vis plek, nou hebben wij daar niets mee, maar er is plek voor campers. We mogen op het veld dat daar voor bestemd is staan waar we willen. Op het gras staan biedt mooier uitzicht, maar wij kiezen voor veilig en dat is op het grind. Er wordt flink gewerkt aan nieuwe vakantiehuizen, achter het restaurant waar wij staan, wordt geklust en is het een beetje een bouwput. Wij vinden het prima, de vriendelijke eigenaresse laat ons zien waar we (hoera) stroom en water kunnen pakken en in het restaurant mogen we naar het toilet. Nu we stroom hebben……………….eerst koffie! Zo lekker, wij zijn er dol op! Tussen de buien door met Boris naar buiten die meteen weer een paar zwerfhonden bij zich heeft, daardoor speelt en rent hij een halfuurtje en dan willen wij weer naar binnen, want het gaat weer harder regenen. Het is even trekken en duwen voor Boris de camper in is, die vindt al die regen geen punt. We douchen in de camper, Rob duikt nog eens in het luik bij de stroomvoorziening en weet inmiddels zeker, de omvormer is gesneuveld! We werken een paar uur aan vlog en blog en gaan ’s avonds eten in het visrestaurant, dat smaakt prima.
zullen we een paar zwervers meenemen?
Het is een prima plekje, maar we gaan toch rijden. De vriendelijke dame van het restaurant heeft ons verteld dat de Transfagarasan pas niet open is en dat dat ook nog wel even kan duren. We vinden een andere route, wat dus eigenlijk de doorgaande route is. Een prachtige weg door de bergen, langs oude, kleine dorpjes, fantastische vergezichten, maar wel 15 km zandpad! De snelheid ligt zo rond de 15 km, dit geeft wel de gelegenheid om ons heen te kijken, maar hebben wij nu iets gemist of is dit echt de doorgaande route? Er is wel heel veel verkeer van vrachtwagens die grond rijden en cementwagens, want er wordt een nieuwe doorgaande weg aangelegd die het hele jaar open zal zijn.
hoeveel regen komt er nog!?
De pas die wij wilden rijden is door Ceausescu aangelegd om de Russen tegen te houden. Een van de staaltjes grootheidswaanzin van deze voormalige dictator van Roemenië. De pas is er gekomen, heeft zelfs mensenlevens gekost, maar is meer dan de helft van het jaar niet bruikbaar vanwege sneeuwval.
Als wij het laatste stuk naar onze volgende bestemming rijden zien we de bergen liggen, met nog flink wat sneeuw op de toppen. Wij gaan naar camping “de oude wilg” in het dorpje Carta. De Nederlands-Roemeense eigenaren hebben hier een fantastisch mooi plekje om onze camper te stallen. Zij vertellen ons ook dat de pas de komende weken echt niet open gaat omdat er nog laat in het voorjaar sneeuw is gevallen. Wij stellen ons tevreden met de route die wij gereden hebben, het was mooi, het was prachtig! We zijn er goed doorheen gekomen en of dat nu wel of niet de juiste route was? Geen idee, maakt verder ook niet uit.
Op de camping hebben we het prima, we proberen de moed er in te houden. De omvormer blijft kapot en Rob probeert echt oplossingen te bedenken, maar het gaat waarschijnlijk niet lukken om een nieuwe te vinden. Het grootste probleem? We kunnen een aantal apparaten niet laden als we niet van 12 volt naar 220 volt kunnen schakelen. De meeste spullen hebben natuurlijk niet dagelijks stroom nodig. De elektrische tandenborstel kan wel even zonder en het is ook geen punt om met de hand tanden te poetsen. De stofzuiger kan ook wel even zonder stroom, maar als we met de vlog en blog bezig zijn moeten de laptops echt wel iedere dag een beetje power hebben, net als de camera. Voor de koffie heb ik inmiddels bedacht om eventueel een filter te kopen en ouderwets de koffie op te gieten. Dat betekent dat we minder vrij kunnen staan, een nachtje zal lukken, maar we gaan meer campings bezoeken. Het is wat het is!
camping “de oude wilg”
We blijven wat langer op deze camping dan we in eerste instantie hadden bedacht. Dat heeft een aantal redenen, de camping ligt in het dorp, dus lopend boodschappen doen, een bezoek aan de kapper, rond kuieren en kijken naar het dorpsleven in Carta. Dat ziet er echt anders uit dan wij gewend zijn, de Roma’s lopen hier nog in hun authentieke kleding, altijd veel rood, lange rokken, lange vlechten en een hoofddoekje voor de vrouwen en de mannen veel zwart en een vilten hoed. Paarden en karren komen voorbij, maar net zo goed dure auto’s en jonge kinderen met een telefoon, het is echt bijzonder om mee te maken. Naast al dit moois is het weer ook een spelbreker, inmiddels al 5 dagen op rij regen, rivieren die ook hier buiten hun oevers treden en ik krijg zelfs een weeralarm op mijn telefoon. Wij vinden en het wel even prima, de camping is zo goed als verlaten, dus kunnen we heerlijk met Boris op het veld spelen, tussen de buien door wandelen we en in de camper doen we onze klusjes. Het weer wordt beter………………………..dan gaan we weer op pad, want er is vast nog veel moois te zien in Roemenië!
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
Zoals altijd willen we niet teveel tijd spenderen aan een stad, Boris houdt niet van de stad en hem 2 dagen achter elkaar lang alleen laten in de camper willen we niet, maar Plovdiv overslaan vinden we ook geen optie. Het wordt dus 1 dagje de stad in.
houten huizen in de oude wijk van Plovdiv
Op internet zoeken we voor morgen een Free Walking Tour, maar daar kunnen we de dag van tevoren niet meer voor inschrijven. De volgende ochtend gaan we met de taxi naar de stad en vinden, na even zoeken het startpunt van de stadswandeling. We hebben geluk, we kunnen nog mee met deze sympathieke gids, een violist van het fihlarmonisch orkest van Plovdiv. Hij spreekt fantastisch Engels, maakt leuke grapjes, houdt de groep goed bezig en laat ons de verschillende wijken van de stad zien. Kortom een geslaagde wandeling!
graffiti in de wijk “the Trap”
Dit is de vierde of vijfde keer dat we meegaan met een Free Walking Tour en tot nu toe steeds een succes, het zijn altijd vrijwilligers die met passie vertellen over hun stad, superleuk. Het is gratis, maar een bijdrage is wel zo netjes en meestal dik verdiend! Wij zwerven nog even op eigen houtje door de stad, lunchen op een terras, laten een ijsje van 4 euro per bolletje aan ons voorbij gaan en pakken bij het busstation een taxi terug. Nederlanders op de camping hadden ons gewaarschuwd voor de taxichauffeurs, bij hun werd er met de meter gerommeld en na dreiging met de politie paste de chauffeur het bedrag aan. Bij ons gaat het gelukkig zonder problemen. De bus stopt ook voor de camping en dat vinden wij eigenlijk de leukste optie, maar die doet er 3 kwartier over en de taxi nog geen 15 minuten. Doordat we niet te lang weg willen blijven, is de taxi voor ons een betere optie. Plovdiv was de moeite waard, ben je in de buurt, niet overslaan!
ook nog veel verval in de Plovdiv
Van de camping in Plovdiv rijden we naar de kust, we pakken de snelweg, want ook hier zijn de binnendoor wegen niet fijn. Zelfs de snelwegen zijn erg wisselend, hele stukken perfect asfalt en dan weer stukken met gaten en hobbels. We rijden naar Nesebar aan de Zwarte Zee kust, we waren al een beetje op onze hoede door alle info die we gelezen hebben, maar het is nog veel erger. Het stuk kust dat wij zien is volgebouwd met hotels, resorts, zwemparadijzen, supermarkten en alles wat hoort bij een volgebouwde kust. Het is even zoeken naar een plek, de eerste park4night plek is op een haventerrein, geen voorzieningen, beetje puinhoop en 35 euro per nacht. We zijn moe, het is inmiddels half 6 en gaan op een plekje staan, kijken elkaar nog eens aan, pakken onze telefoons en zoeken wat anders. Binnen 2 minuten kijken we elkaar nog eens aan en vertrekken. Ook al zijn we moe, dit gaat ons echt te ver. Dat mensen aan toeristen willen verdienen snappen we helemaal, maar een plak asfalt zonder voorzieningen voor 35 euro! Niet dus!
het tweede parkeerterrein, hier overnachten we
We rijden om het oude Nesebar heen naar een ander parkeerterrein, we worden digitaal geregistreerd, maar de slagbomen staan open. We zien het wel, we vinden een mooi plekje met onze neus aan de zee, met uitzicht op Sunny Beach, bij jongeren een welbekende naam voor feestvakanties. De opvolger van Lloret de Mar en Chersonissos, we horen dan ook tot ’s avonds laat een beat over het water naar ons toekomen. We vinden het helemaal prima, verder dan dit gaan we niet. We kijken onze ogen uit, regelmatig komen er families of groepjes vrienden om foto’s van hun auto’s te nemen. Een mooie auto is hier echt een statussymbool. Iedereen heeft zijn mooiste kleren aan, de vrouwen zo bloot mogelijk, mannen in strakke overhemden of shirts, grote strik op de motorkap, dochters op de motorkap in hun feestjurkjes. Het is een happening om naar te kijken, hoe ieder stofje wordt weggepoetst, iedere pose nog 3 keer over moet en mensen stralend om hun voertuig heen lopen. Waarschijnlijk was dit 50 jaar geleden bij ons ook zo, maar moest je oppassen dat je fotorolletje niet te snel vol was! ’s Avonds nog meer vertoon met auto’s, groepjes jongeren scheuren rondjes over het asfalt, dikke rookwolken, zwarte bandensporen en flink stinken. Wij doen de ramen maar even dicht en na een uurtje zijn ze uitgeraasd (of de banden zijn op?!) en wordt het weer stil om ons heen.
Het duurt even voor ik in slaap val, ik hoor nog wat geloop om ons heen, een paar auto’s die voorbij komen. Dit zijn niet de plekken waar ik echt rustig slaap, maar Rob en Boris (al is het een bange hond, hij is wel beschermend en zal zeker blaffen als er iemand rondom de camper loopt) liggen rustig te ronken en gelukkig val ik na een uurtje ook in slaap.
straatje in Nesebar
De volgende ochtend gaan we met zijn drietjes Nesebar in, een historisch dorpje met een lange geschiedenis. We lopen een rondje maar worden er een beetje verdrietig van. Het dorp is één grote souvenirwinkel, restaurants en alles waar busladingen toeristen op af komen. We hebben het al snel gezien, gelukkig zijn we het daar snel over eens. We weten hier wel een ijsje voor een redelijke prijs te scoren en zitten voor de lunch alweer in de camper om terug het binnenland in te rijden. We hebben in Griekenland al zo veel mooie, fijne en stille kustplekjes bezocht, dat we hier gewoon geen zin in hebben.
We rijden naar Sliven, het laatste stuk toch van de snelweg af, gewoon omdat het zoveel leuker is. We komen dan ook wel echt op het platteland terecht. We zien hier veel Roma zigeuners, met paard en wagen, met hele families er op, knulletjes van een jaar of 12 die een enorme hoeveelheid jerrycans vullen met water, een jongeman die zijn wagen helemaal vol met gras heeft. In Bulgarije leeft een grote groep Roma’s, vaak in armoede omdat ze niet geaccepteerd worden. Hoeveel Roma’s er precies zijn is niet bekend omdat ze zich bij volkstellingen niet aanmelden.
Net buiten de stad is camping Oazis met allerlei activiteiten, vissen, paintball, een groot restaurant en voor ons dus een camping. We zijn hier helemaal alleen, wat een verschil met de kust! Dimitri de eigenaar wordt door het personeel opgetrommeld, hij spreekt goed Engels en is heel hartelijk. We installeren ons, eten ’s avonds een hapje in het restaurant en genieten van de mooie plek. Er is echter één dingetje……………….ze maaien (ook in Griekenland) hier niet met grasmaaiers, maar met strimmers met een benzine motor. Dat is een nogal jankend geluid, Dimitri heeft veel gras, het heeft hier vorige week flink geregend, dus je raad het al ………………… tijd om te maaien. Eind van de middag en de volgende dag dus langdurig gejank van de strimmers. Maar goed, dat is niet steeds naast onze plek, oren dicht en vooral niet naar luisteren. We blijven op de camping, werken aan vlog en blog, doen de was, spelen met Boris. Gewoon een relaxed dagje. Nog wel even een halfuurtje flinke verstoring met een loslopende hond, die venijnig naar Boris is en zich lastig laat wegsturen. Rob raakt verstrikt in de lijn van Boris, dus ontvelde enkels. Uiteindelijk weet ik Boris de camper in te krijgen met de deur dicht en vangt Rob de andere hond met een lijn en stuurt hem weg. Als ik later in het restaurant ben scharrelt de hond daar rond en stuur ik hem naar buiten want het personeelslid doet wel alsof ze hem wegstuurt maar durft dat niet goed. Later blijkt de hond van wandelaars te zijn, de hond is losgebroken uit zijn halsband en er vandoor gegaan. Wij zien hem gelukkig niet meer terug.
een mooi plekje op camping Oazis in Sliven
in de loop van de middag komen er nog 2 campers op het terrein, dus is de bezetting flink gestegen! Genietend van het zonnetje hebben we nog een heerlijke middag, morgen weer verder op pad.
We rijden niet zo heel ver, doen nog even boodschappen en verwonderen ons voor de zoveelste keer in dit land over de contrasten. Er zijn nog zoveel grauwe Oostblok flats, mensen die er arm uit zien en die je dus ook zeker niet in de moderne supermarkten ziet. Daarentegen zien we ook dure auto’s, kinderen met kostbaar speelgoed, het blijft vreemd om dit alles te begrijpen. We komen ook nauwelijks campers tegen onderweg, we zijn echt een bezienswaardigheid, als we ergens de stelpoten gebruiken gaan mensen nog net niet op straat liggen om het te bekijken en een pompbediende vraagt hoeveel kamers we wel niet hebben in de camper. We zijn echt in een andere wereld terecht gekomen waar wij verwonderd om ons heen kijken en wij verwonderd worden aangekeken.
nog veel grauwe flats
We rijden naar een stad genaamd Veliko Tarnovo, we moeten zelf regelmatig even op google maps kijken waar we zijn, want het onthouden van de plaatsnamen is nogal een dingetje. We zetten de camper onder de voet van een enorme burcht. Deze burcht was van de 12e tot de 14e eeuw de belangrijkste stad van Bulgarije er woonden maar liefst 12.000 mensen. Nu is het grotendeels een ruïne. Een toren van het kasteel en de kerk staan er nog in volle luister. Langs het wandelpad zie je nog wel de vorm van de stad. Wij lopen van de parkeerplaats helemaal naar boven naar de kerk. Gelukkig mag Boris mee want het is erg warm. We lopen zoveel mogelijk onder de bomen, strijken regelmatig neer op een bankje om te genieten van het uitzicht en voor een slok water. Boris drinkt steeds goed zijn bak leeg en gaat dan lekker liggen. Ruim 2 uur later staan we weer bij de uitgang, bezweet en voldaan, met 26 graden is het flink aanpoten. We vinden dan ook dat we een biertje op een terrasje wel verdiend hebben.
wandelen op de burcht
Dan rijden we verder naar het museumdorpje Arbanasi, geen idee wat we er van kunnen verwachten. Dat is ook één van de uitdagingen die we hebben, wat willen we bezoeken en hoe komen we aan informatie. De burcht van gisteren was her en der goed beschreven, maar dit museumdorp niet. Als we het dorp door rijden ziet het er erg mooi uit. Zoveel verzorgde huizen bij elkaar hebben we in Bulgarije nog niet gezien. We parkeren de camper en lopen met Boris een rondje door het dorp, er staan veel informatieborden maar alles in het Bulgaars. Nu helpt google translate natuurlijk wel een handje, maar om nu steeds alles te moeten vertalen werkt voor ons ook niet echt. We weten wel dat er een woonhuis bezocht kan worden en daar gaan Rob en Boris op een bankje in de tuin zitten en ik loop een rondje door Konstantsaliev huis. Ooit het huis van een rijke handelaar, het ziet er allemaal mooi verzorgd uit en ik snap wat de keuken is en waar alle gereedschappen voor dienen. Gelukkig maar, want er is verder geen enkele uitleg over het reilen zeilen van dit huis. Terug in de camper gaan we op zoek naar een nieuwe bestemming, Koshov. Daarover volgende week meer!
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
Na een dagje zijn we ook aan camping Ouzouni Beach gewend, want ook al vinden we de camping in eerste instantie erg “recht”, het is er super schoon, er is vriendelijk personeel, we kunnen heerlijk op het strand wandelen met Boris, dus niets meer te wensen. We zorgen ervoor dat de vlog en blog op tijd klaar zijn, want als op vrijdag de groep van Endless on Wheels binnenkomt worden we opgeslokt in het ritme van een groepsreis. Natuurlijk eerst even een warme begroeting met Myran en Peter, fijn om elkaar op deze plek te zien en wij de gelegenheid krijgen om te proeven van de groepsdynamiek. Met Peter en Myran zetten we nog een paar puntjes op de i, want we gaan het nog een keer proberen! Januari 2026 komt er een ingekorte reis naar Marokko, voor diegene die niet zo lang van huis willen of kunnen. Natuurlijk wel met alle hoogtepunten van dit mooie land. ’s avonds nemen we de tijd om dit tijdens een etentje te bespreken. Heb je belangstelling? Ga naar de website endlessonwheels.com voor meer informatie. Er zijn nog een paar plekken vrij.
uitzicht op Olympos vanaf de camping
Er is dus naast de gezelligheid veel te bespreken en we draaien een paar dagen met deze Griekenland groepsreis mee. We maken een toer met auto’s en een busje over Sitonia, de middelste vinger van Chalkidiki, weergaloos mooi. Prachtige baaien met witte stranden, rotspartijen, veel groen en regelmatig zicht op de berg Athos op het schiereiland Oros Athos. Op dit schiereiland wonen zo’n 1800 monniken en alleen mannen mogen hier komen. Wij bezoeken dit dus niet, maar genieten wel van het spectaculaire zicht op de berg Athos.
de berg Athos op Halkidiki
lunchen met de groep
We genieten onderweg ook nog van een heerlijke lunch, al met al een fantastische dag, met een gezellige groep mensen en mooi zonnig weer. De dag erna gaan we met de hele groep fietsen, wij bieden ons aan als hekkensluiter/bezemwagen, als we dan toch stage lopen willen we ook graag iets doen. We fietsen naar een binnenzee over zand en gravelpaden en zien daar grote groepen flamingo’s, indrukwekkend om te zien, we stoppen dan ook regelmatig om te kijken en de nodige foto’s te maken. Afgelopen nacht heeft het flink geregend en dat zullen we merken ook. De zandpaden zijn kleipaden en er is met de fietsen lastig door te komen. We keren om en gaan op weg naar de lunch. Gelukkig doen alle fietsen het nog en als we na een halfuurtje trappen bij het restaurant komen voor de lunch kunnen we er weer om lachen. We zitten dan ook op een geweldige plek, buiten aan de haven, mooi gedekte tafels en supervriendelijk personeel. Als het eten op tafel komt is het feest echt compleet. Wij hebben nog nergens zo lekker gegeten als hier. Er komt een grote hoeveelheid voorgerechtjes op tafel, gebakken feta, gevulde paprika, natuurlijk tzatziki en salade, het is een festijn van heerlijkheden. Binnen mogen we een hoofdgerecht kiezen, maar dat worden kleine porties want we zitten al behoorlijk vol.
op pad met de fietsen naar de flamingo’s
Terug op de camping is er uitleg over de rit van morgen en daarna een gezellige afsluiting met muziek. Het wordt abrupt afgebroken want de lucht wordt steeds zwarter en er klinkt gerommel in de verte. Ook wij gaan morgen weer rijden en het is wel zo prettig de spullen zo droog mogelijk op te ruimen, dat geldt ook voor de groep, dus iedereen gaat aan de slag.
De volgende ochtend is de groep van Endless on Wheels al op tijd vertrokken, zij hebben een lange reisdag. Wij doen het iets rustiger aan en tussen de buien door nemen we nog een douche, ruimen de laatste spullen op en vertrekken dan richting Bulgarije! Een nieuw land om door heen te reizen, al zijn we er 37 jaar geleden al eens geweest. Toen mochten we er alleen door heen rijden, vooral niet stoppen en veel militairen onderweg.
koeien bij de koffie
Vlak voor de grens vinden we nog een vrije plek voor de nacht, naast de Truma rivier en mooi in het groen. We horen nog wel wat geraas van de weg, maar we slapen goed. Gisteren veel regen, maar de dag van vandaag heeft een mooie blauwe lucht en als we aan de koffie zitten komen er gezellig koeien voorbij. Het zijn er zeker wel 50 en ze lopen in kleine groepjes lang de camper. Het laatste plukje koeien wordt opgedreven door een herder en zijn 3 honden, een mooi gezicht!
Opruimen en alles vast en op zijn plek, luiken dicht, lades op slot, iedere reisdag heeft zo zijn vaste routine voor we kunnen vertrekken. Het is nog maar een kwartiertje tot de grens en dan zijn we in Bulgarije, nu helemaal geen grenscontroles meer, we zijn in een nieuw land! Net als het laatste stuk Griekenland is het hier ook mooi groen, bergen om ons heen en onnoemelijk veel klaprozen. Dat begon al in het zuiden van Griekenland en zal nog wel even zo doorgaan, want in Nederland bloeien ze pas in juni. Dus misschien wel 3 maanden klaprozen! Ik vind ze zo mooi!
We gaan meteen op zoek naar een bank en een bakker. De bank vinden we snel, het is toch wel handig om Levs te hebben. Al zijn de transactie kosten wel schrikbarend hoog, op een bedrag van 250 euro betalen we 30 euroy transactiekosten! Dat moet de volgende keer anders. Brood kopen wordt lastiger, pas bij poging 3 vindt Rob een brood. Het is nog even zoeken hoe dat werkt met brood kopen in Bulgarije, maar daar gaan we vast nog wel achter komen.
entree Rila klooster
We rijden naar het Rila klooster, een highlight in Bulgarije. Het is een enorm complex, opgebouwd door de volgelingen van een fransman die zich bekeerde tot het Bulgaars orthodoxie. Deze volgelingen bouwden na zijn dood dit klooster in de 10de eeuw. Het is goed onderhouden, groot, indrukwekkend en ligt op een prachtige plek in de bergen.
doorkijkje op het binnenplein
We ervaren meteen dat men andere gewoontes heeft dan wij en dat is natuurlijk ook grappig om te ervaren. Het klooster is gratis, maar wil je naast de poort parkeren dan is het 11 euro, we mogen hier met de camper ook overnachten, 40 euro! 100 meter verderop is nog een parkeerterreintje, gratis! Tja we zijn Hollanders, he! We rijden dus 100 meter terug en parkeren daar de camper. Wel grappig dat het hulpje van de parkeerwacht Nederlands spreekt, of eigenlijk Vlaams, hij heeft in Leuven gestudeerd. Hij vertelt ons dan ook dat de parkeerplek 100 meter verderop gratis is. We lopen zeker wel anderhalf uur door het kloostercomplex waar vandaag de dag nog zo’n 60 monniken wonen.
alle decoratie is beschildering
Daarna rijden we dezelfde weg terug, naar het dorpje Stob. Rob heeft gelezen dat hier een piramide is en een mooie wandeling daar naar toe. Deze bewaren we voor morgen, de dag schiet al aardig op, Rob loopt een rondje met Boris en geniet dan van een biertje in de zon en houdt toezicht op 4 zwerfhonden en Boris. Die is dikke maatjes met één van de honden en kan zich even helemaal uitleven. Ondertussen zit ik achter de laptop, filmpjes uitzoeken en klaar zetten, foto’s bekijken en vooral naar de prullenbak verplaatsen, alleen de mooiste blijven. Als dat klaar is ga ik ook even naast Rob op het bankje zitten, genieten van het zonnetje.
avond in Stob
wandeling naar de piramide van Stob
De volgende ochtend maken we de wandeling naar de piramide van Stob. Het zijn een paar flinke erosiehellingen, die fantastisch mooi zijn uitgesleten en waarop verschillende rotsblokken liggen. Die zullen ergens in de komende eeuwen naar beneden vallen. Het is in eerste instantie een makkelijk pad, waar zo te zien ook nog wel eens een stevige auto of tractor op rijdt. Daarna wordt het pad smaller, steiler en dus regelmatig stoppen omdat het flink omhoog gaat. Dat is geen enkel probleem er staan veel bankjes en de uitzichten zijn waanzinnig mooi. Boris rent los heen en weer en als hij verder is dan wij en dat is constant, ligt hij bij een bankje of struik braaf op ons te wachten. Na een uur zijn we boven en genieten van het fenomenale uitzicht, het werk wordt beloond! Dan weer terug naar beneden, ik met mijn stokken rustig aan, Rob en Boris sneller, maar ze wachten heel lief op me. Nog even een stukje de drone in de lucht, boven ging dat niet omdat het te hard waaide.
uitzicht op de piramides (erosie)
Beneden aangekomen koop ik bij de entree nog een souvenir voor de moeder van Rob, maken we nog een praatje met de mevrouw die voor de honden en de entree zorgt. Zij spreekt goed Engels en dan is een praatje gewoon gezellig! Het is tijd om te lunchen, opruimen en dan rijden we naar onze volgende bestemming, Plovdiv. Een flinke rit, zeker omdat er aan de weg gewerkt wordt en dat kost ons een uur extra. We zijn best gaar en er is geen personeel, wel in het restaurant, maar dat lijkt een andere business. Via de telefoon lukt het Rob om toch binnen te komen, het blijft wel een dag met hindernissen. Ons internet wil niet goed, mijn telefoon heeft kuren na een update en als we gegeten hebben in het reataurant en terug zijn bij de camper staat er iemand heel boos te doen. Wij hebben plek A4 gekregen en deze man heeft A4 gereserveerd. We moeten vertrekken, nu, onmiddellijk, hij staat bijna te stampen bij Rob. Gelukkig is Rob te moe om boos te worden, wij verzetten de camper (er zijn nog zeker 30 lege plekken! maar hij moet en zal op A4!) en zijn toe aan koffie. Rob stort zich op het internet en mijn telefoon. We liggen vroeg in bed en worden ’s morgens fris en fruitig wakker en zwaaien de boze meneer uit, die weer vertrekt!
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
We hebben op Lefkas op de valreep nog een gezellige middag hebben met volgers Jan en Ada. Ja, wij werden weer herkent! Zij hebben een sup mee en Rob mag dat wel even proberen. Natuurlijk lukt dat niet in één uurtje, maar Rob geniet er wel van. Na 3 keer koppie onder vindt hij het voor nu wel genoeg.
we vertrekken van ons mooie plekje
Het wordt inmiddels tijd om weer verder te trekken. En hoe dol we ook zijn op de kust van Griekenland, het binnenland willen we zeker niet overslaan, want ook dat is wonderschoon, een stuk stiller en heeft adembenemende natuur. Op aanraden van Marijke en Peter rijden we naar de regio Tzoumerka met stadje Pramanta als bestemming, een bergachtig gebied waar het nog redelijk stil en ongerept is. Er leidt een prachtige weg naar toe, maar……………………………..die is afgesloten! We komen een heel eind hoor, maar opeens kunnen we niet verder en worden een andere kant opgestuurd. Even verderop parkeren we de camper en gaan puzzelen, wikken en wegen. Rijden we enorm om en gaan over echt smalle wegen proberen in Pramanta te komen of zoeken we in dit gebied andere mooie plekjes en maken we het onszelf niet moeilijker dan nodig is? De dag schiet ook al aardig op, dus hakken we de knoop door en laten Pramanta voor wat het is en vinden we na een klein halfuurtje en veel bochten het kleine bergdorpje Patero. Eerst maar eens de benen strekken en een rondje lopen, Boris kan los en huppelt als een blij ei met ons mee. We verbazen ons over het dorp, muurtjes van grote keien zijn pas gerestaureerd, moestuinen liggen er goed verzorgd bij, er is een byzantijns kerkje met borden met informatie, maar er is niemand! We zien één auto in redelijke staat en een paar auto’s die al een paar decennia niet meer rijden, er hangt wasgoed, maar er is niemand!
mooier wordt het niet in Patero
Na onze wandeling gaan we op een bankje in de zon zitten, genieten van de namiddag en gaan dan de camper in om te koken. Dan komen er zowaar wandelaars voorbij, een auto en nog één en nog een paar mensen. Even later komt er een mevrouw naar ons toe om te vragen of we een hond kwijt zijn, maar aan Boris zijn geblaf weet ze al dat wij hem nog hebben. Ik maak een praatje met haar en ze vertelt dat ze nu al voor de vierde keer een hond in het dorp vindt die hier waarschijnlijk door een baasje is achtergelaten. Ze heeft er een paar kunnen herplaatsen. De honden moeten hier weer weg want er is een dorpshond en die duld geen andere honden in het dorp. We maken een gezellig praatje, ze geeft me zelfs een tas met sinaasappels en citroenen en op mijn vraag of het ok is dat we hier overnachten reageert ze enthousiast, zeker! fijn dat jullie er zijn. Hartverwarmend! Ze vertelt dat ze hier is komen wonen voor de rust en de stilte en met 7 inwoners en zomers 50 zal dat wel lukken. Een lieve dame en de sfeer is ook weer zo anders dan op Lefkas!
zo uit de boomgaard
De volgende dag beginnen we met een wandeling naar de Trifki waterval, in het begin begeleid door loslopende honden en honden achter hekken. Boris is duidelijk niet gewend aan het gedrag van deze honden, ze sturen hem weg, maar Boris wil toch vooral even spelen. We laten hem los lopen want aan de lijn is dit niet te doen en hij moet wel weg kunnen lopen. Als wij maar gewoon door lopen blijft hij redelijk in de buurt. Na een minuut of 5 hebben we het kabaal van hondengeblaf achter ons gelaten. Er zitten toch wel zielige exemplaren tussen hoor, sommige aan de ketting, maar ook magere exemplaren die duidelijk het gevecht om eten niet kunnen winnen en dat is ze goed aan te zien.
ver onder ons de rivier, waar ook de waterval moet zijn
Wij lopen verder, er is langs de rand van het pad genoeg schaduw voor Boris en dat zoekt hij ook goed op. Dat doet hij ook als hij op ons wacht, altijd in de schaduw, slim hoor! We hebben ons duidelijk niet goed voor bereid. Rob heeft even snel gekeken en gezien dat het 1 kilometer is, maar dat blijkt hemelsbreed te zijn. De eigenlijke wandeling is 5 km en dat zou prima te doen zijn, maar we dalen en dalen en dalen! De omgeving is prachtig, grote rotsformaties om ons heen, vogeltjes die fluiten en prachtige vergezichten. We komen bij de eigenlijke toegang van de waterval, tot hier mag je met de auto, verder moet je lopen, wij hebben er dan al een flink eind op zitten. Na nog een paar bochten kunnen we diep beneden ons de rivier zien en de waterval is nog een kilometer verder, nog meer dalen. We besluiten dat het goed is zo. Het loopt tegen lunchtijd en met één appel op zak en een klein flesje water voor ons drieën is dat niet verstandig. Naar beneden gaat goed hoor, maar terug omhoog, zonder eten, niet te doen! Het is even slikken voor onze ego’s, maar dat moet dan maar. We genieten wel van het indrukwekkende uitzicht, geven Boris water en onszelf een klein slokje en dan terug. Het is 3 kwartier lopen met een paar gemene steile hellingen, heen leek dat best mee te vallen (haha), ondanks dat we de waterval niet gehaald hebben was het toch een fijne wandeling! We lunchen buiten op een muurtje onder een enorme plataan midden in een dorpje, waar het ook weer zo vredig stil is en mensen hun hand opsteken als ze voorbij komen.
een stop bij een oud viaduct
Na de lunch rijden we een prachtige bergpas naar beneden om een Romeinse brug te zien, de brug stelt niet veel voor, maar de weg naar beneden is waanzinnig mooi. Rob geniet van het sturen en ik van de vergezichten. Al merk ik ook dat naarmate ik ouder word, ik het af en toe ook wel spannend vindt, maar gelukkig heb ik dat er wel voor over. We besluiten om terug te rijden naar Patero om daar nog een nacht te staan. Weer komt er iemand bij de camper een praatje maken, dit keer gaat Rob naar buiten. De man heeft net zijn schoonmoeder naar huis gebracht, zij is één van de 7 bewoners van het dorp. Wij hebben het vermoeden dat hij even wil weten wat voor vlees hij in de kuip heeft en dat vinden wij alleen maar logisch. Ook hij geeft aan dat we welkom zijn!
terug naar “ons” kerkje in Patero
Het weer slaat om, regen, het wordt dus tijd om verder te trekken. We hebben wel bedacht dat we zeker nog een keer langer in deze regio willen rondtrekken, misschien met een kleinere auto? Maar dat is voor later, nu rijden we verder naar het noordoosten. We hebben eind van de week een afspraak met Myran en Peter van Endless on Wheels op Chalkidiki. Dat is nog een aardig stuk rijden, dus toch maar wat snelweg, met een overnachting in het kleine plaatsje Neraida. Een mooi plekje aan een meer, een heerlijke pizza in een mooi restaurant en een rustige nacht. Even de overweging om in de buurt brood te halen en hier weer terug te komen, maar ook hier regen en grijze luchten.
mooi uitzicht in Neraida
Prima weer voor een reisdag! Weer overwegend tolwegen, tot aan Thessaloniki. Het hondenvoer raakt op, dus een dierenwinkel bezocht Rob bezoekt nog even een Mediamarkt voor een nieuwe harde schijf en dan snel de stad weer uit. Het Griekse verkeer, vooral in grotere plaatsen en steden is chaos! Dubbel parkeren? Heel gewoon! Instappen en dus je portier open gooien? Vooral niet om je heen kijken of het kan! Met 3 auto’s op 2 rijbanen of het verdrijvingsvlak als rijstrook gebruiken? Zeker, waarom niet! Voor ons wegwezen dus, we hebben helemaal geen zin in die chaos. Het is nog helemaal niet zo laat, tijd genoeg om verder te rijden naar Halkidiki, de zon schijnt weer en wij hebben wel zin om weer naar de kust te gaan. Onderweg nog even naar een supermarkt want onze koffie raakt op en we zijn erg gehecht aan ons eigen merk. Het is af en toe echt zoeken, maar vandaag heb ik mazzel. Ze hebben de grote verpakkingen en in de aanbieding, dus ik neem de hele voorraad mee. Voor de komende weken hebben we koffie!
kilometers maken naar Halkidiki
Aangekomen op camping Ouzouni Beach in Nea Poteidaia waar we hebben afgesproken met Myran en Peter kijkt de dame bij de receptie wel even bedenkelijk. Het is redelijk vol, wij hebben er geen seconde over nagedacht dat we misschien hadden moeten reserveren! Het is een camping waar veel groepen komen, nu de NKC, maar de ACSI komt ook nog en de groep van Endless komt ook! Niet allemaal tegelijk, maar toch. Gelukkig is er voor ons ook plek, morgen nog wel even verkassen naar een andere plek, maar we kunnen hier zeker wel een aantal nachten blijven. Het is een keurige recht toe, recht aan camping. We moeten er erg aan wennen, we hebben het liever een beetje rommelig. We worden wel weer meteen herkend, haha, dat maakt natuurlijk veel goed! Waarschijnlijk wordt dit onze laatste lange stop van deze reis. Dus de fietsen er uit, kleed voor de deur, lichtjes aan de luifel en we gaan er gewoon van genieten!
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
Het praktische dwingt ons om op te vertrekken, het water raakt op, de wc cassettes zitten bijna vol, dus na 3 nachten op deze mooie plek vertrekken we weer. Het is nu tweede paasdag en de Grieken trekken er massaal op uit. Dat klinkt heftiger dan het is, maar er is aanzienlijk meer verkeer op de weg. Neem daarbij smalle doorgangen in dorpjes en dan weet je dat we een gemiddelde van 50 km per uur nauwelijks halen. Dat geeft natuurlijk wel tijd om te genieten van de vergezichten. Het eerste stuk van onze etappe rijden we naar een toeristische attractie toe, de grotten van Diros, het is hier enorm druk en wij slaan dit dus maar over. We rijden wel weer een prachtige etappe, langs de baai van Itilo. We komen begin van de middag aan in Stoupa en hopen maar dat er plek is op de camping, maar daar hadden we ons niet druk om hoeven maken, er is plek genoeg.
Stoupa vanaf een terras, waar we ’s avonds eten
Stoupa heeft camping Kalogria midden in het dorp, je loopt zo het dorpje in en langs de boulevard. Het is niet echt mooi weer, maar goed genoeg voor een wandeling en in een winkeltje koop ik een nieuwe hoed, daar zocht ik al een tijdje naar en nu vind ik iets wat ik mooi vind. Binnen 5 minuten ben ik hem al kwijt want een windvlaag rukt hem van mijn hoofd. Snel het strand op waar die tussen een paar grote kiezels klem ligt, hoed gered! Aan het eind van het dorp begint het te regenen en schuilen onder een afdak. Juist op dat moment belt onze zoon, dus nemen we de tijd om even bij te praten. Heerlijke momentjes, want al dat reizen van ons is leuk, maar het missen van vooral de kinderen, dat is soms best pittig. Terug op de camping maken we de was af, gelukkig hebben ze hier waslijnen onder een overkapping, dus eind van de middag is alles weer droog en hebben wij een fris bed. Op de camping loopt ook de oma van de familie rond, het bedrijf is al generaties lang in de familie. Oma is herstellende van een gebroken heup en wordt overdag naar de camping gebracht zodat kinderen en kleinkinderen een oogje in het zeil kunnen houden. Als ze na haar middagdutje haar huisje uitloopt struikelt ze en de zoon die toe snelt krijgt haar niet alleen omhoog, dus Rob gaat er naar toe om te helpen. Ze heeft een stuk vel los hangen en een verbandtrommel lijkt er niet te zijn. Met alleen watten en Betadine gaat dit niet goed komen. Gelukkig hebben wij wel een redelijk gevulde EHBO trommel en verbinden we haar onderbeen. De mannen zijn blij met ons en wij helpen graag. Ze gaan later toch nog maar even naar de dokter waar ze een tetanus injectie krijgt. Verder valt de schade gelukkig mee.
grappige muurschilderingen in Stoupa
Als we de volgende dag vertrekken moeten we beloven niet weer 16 jaar te wachten voor we terug komen, zo lang geleden zijn we hier ook geweest. Het is echt een leuke familiecamping, beetje rommelig,( houden wij van) en het sanitair is duidelijk aan een update toe, maar het is een fijne plek! Van Stoupa rijden we naar Kalamata om naar de markt te gaan, maar we zijn natuurlijk weer te laat vertrokken en de parkeerruimte rondom de enorme markt is afgeladen vol. Doorrijden dus maar, boodschappen doen en weer verder. We vinden een plekje in Zacharo, maar dat vind ik niks, ik weet eigenlijk zelf niet waarom, maar we rijden toch nog maar even verder. Niet zo heel veel verder zetten we de camper dicht bij de zee neer, in de schaduw van een paar bomen. Ik strijk neer op bed met een boek en Rob gaat op stap met Boris. We staan op dit parkeerterrein met zo’n 5 campers, alleen onze buurman in zijn VW Caddie is een bijzondere, hij slaapt waarschijnlijk in zijn auto en heeft om 23.30 uur zijn radio nog flink hard staan. Wanneer we vlak daarna naar bed gaan racet er een auto knetterhard heen en weer, gillende meiden op straat, als die vertrokken zijn scheurt er een motor voorbij, die 20 km verderop nog te horen is, lijkt het. Als om 6.30 onze buurman in zijn Caddie vertrekt is het al met al best een onrustig nachtje, maar dat hoort soms ook bij het vrij staan. Het is bijna altijd prima, maar nu wat minder.
mooi plekje
Voor één nachtje was dit prima, maar we rijden verder omdat we een leuk plekje weten In Arkoudi. Wij volgen een stuk van de route uit de Endless on Wheels inspiratiegids, een deel van de stops kennen we van onze eerdere vakanties in Griekenland. De stop waar we nu naar toe gaat komt ook uit deze gids en het is een fantastisch plekje. In het badplaatsje Arkoudi is een camperplek voor 4 campers, maar er kunnen er ook prima 6 staan, haha! Het is natuurlijk ook de tijd om geld te verdienen. De CP ligt aan het eind van een weg, de bewoners uit de straat gebruiken de rotonde van de uitbater om te keren. Het is echter nog zo stil in dit badplaatsje dat dat verder allemaal prima is. Er is een kleine supermarkt waar we wat boodschappen doen, een Griekse onderzetter voor onze verzameling en wierookspiralen tegen de muggen en zo nog wat spul. Verder maken we strandwandelingen waar Boris flink kan rennen. De camper staat op zo’n beetje het allermooiste plekje dat we kunnen wensen, zicht op zee. Wat zullen we dat gaan missen als we het binnenland in gaan rijden! Dat is nog niet zover, dus nog even genieten.
wat een uitzicht!
Na 2 nachtjes rijden we verder naar Olympia, daar zijn we nog nooit geweest en we komen er nu langs, dus een goede gelegenheid om hier naar toe te gaan. Olympia is een uitgestrekt opgravingsveld, op de plaats waar om de vier jaar de olympische Spelen in de klassieke oudheid werden gehouden. Het is een prachtige groene vallei waar Olympia in ligt, vol met grote bomen, bomen vol in bloesem en prachtig groen gras. Het is indrukwekkend om hier rond te lopen. Boris hebben we in de camper gelaten, hij mag het terrein niet op, maar na een kwartiertje rond rijden vonden we een prima plek onder een boom, de maxxfan aan en Boris gaat dan vast lekker een tukkie doen, hij sloopt in ieder geval niets. Wel pakt hij de gelegenheid om op bed of op mijn stoel te gaan liggen, dus daar nemen we voorzorgsmaatregelen op.
Olympia
Na Olympia rijden we de Peloponnesos af, we vinden het nog steeds een prachtig gebied en komen vast nog eens terug. We weten ook dat Griekenland nog meer te bieden heeft en gaan daar naar op zoek. Op het vasteland gaan we eerst naar Astakos, een vrije plek aan het water is ons stekkie voor de komende 2 nachten. We wandelen en lummelen en genieten van het zonnetje. Ook hier ’s avonds rondscheurende auto’s, maar dat duurt een uur en ze vallen ons niet lastig, dus nemen we het maar voor lief, want verder is het een prima plek, waar Boris zelfs los kan lopen en dat durven we niet vaak!
Boris geniet van zijn vrijheid
Na Astakos is het tijd voor Lefkas, hier willen we een dag of 5 blijven en we hebben dan ook gereserveerd! We hebben het idee dat het seizoen nu wel een beetje begint en dus kiezen we voor zekerheid. Dat was echt niet nodig geweest, maar heeft als groot voordeel dat we de mooiste plek op camping Mavra krijgen, aan het water, eerste rang!
op pad naar de vuurtoren
We huren voor deze dagen een auto, Rob gaat die zelf halen, dat is voordeliger en Rob houdt wel van een uitdaging. Want hoe kom je in Lefkada? Achterop de brommer van een camping medewerker, die zet hem af bij de bushalte. Helaas verkeerde bushalte, dus ………liften! Bij de juiste bushalte nog even wachten, koffie drinken en dan met een handgeschreven bus ticket naar Lefkada. Een paar uur later is Rob weer op de camping met auto.
We doen ’s morgens rustig aan, hebben gezellige Nederlandse buren en maken regelmatig een praatje. Natuurlijk gaan we ook op stap met ons kleine voertuig. Boris achterin, ik heb een paar extra lakens voor als we een auto huren. Daar dek ik de achterbank mee af, zodat niet alles onder de haren zit. Boris vind het wel prima, als hij maar mee mag en hij strijkt tevreden neer in de auto. We gaan naar de waterval bij Nydri, een mooie wandeling omhoog, Boris laat zijn klimkunsten zien en wij klimmen achter hem aan. Altijd indrukwekkend om een waterval te zien, na een paar minuten willen we weer terug gaan, als het achter ons klinkt “Hoi Rob!” Een collega van zeker 30 jaar geleden herkent Rob en we blijven nog wat bij de waterval hangen, zodat Rob en Mary bij kunnen kletsen. Op de gekste plekken gebeurt dit, eerder al eens in Barcelona en Vietnam en nu bij een waterval in Griekenland! We nemen ascheid en lopen naar benden waar Mary en Vincent op het terras zitten en wij nog even aanschuiven om nog verder bij te praten. Dan rijden we terug naar de camping. De dagen daarop rijden we het eiland rond, bezoeken de vuurtoren, waanzinnig uitzicht, bezoeken een klooster en kopen daar heerlijke olijven en lunchen vreselijk slecht. Tja dom, he, niet op een toeristische hotspot gaan eten. Wandelen een rondje door Lefkada, de hoofdstad van dit eiland. Er is een winkelstraat met de welbekende winkels, maar wij vermaken ons in de achteraf straatjes. Waar we huizen van uiteenlopende materiaal zien, golfplaten, hout bekleed met gaas, ijzeren platen, maar dan wel knalrood geschilderd en natuurlijk overwegend stenen huizen en heel veel potten met planten. dit geeft de straatjes wel iets heel gezelligs.
de waterval bij Nydri
We gaan ook op bezoek op Lefkas, bij de schoonouders van onze dochter die wonen en werken hier 8 maanden per jaar. Toen we ruim een jaar geleden kennis maakten hebben we afgesproken, dat als we weer in Griekenland zouden zijn we op visite zouden komen. Het zou natuurlijk veel makkelijker zijn om in Nederland bij elkaar op visite te gaan, maar dit is wel net zo bijzonder! We gaan dus bij Peter en Marijke langs en hebben daar een gezellige middag op hun heerlijke terras. De uren vliegen voorbij en als afsluiting maken we een foto om Mara en Alexander te laten zien dat dit echt gebeurt is!
op visite
Na 3 dagen over het eiland tuffen brengt Rob de auto weer naar Lefkada, ruim ik op en doe nog een paar wassen, genieten we nog even een dag op de camping, nemen een duik(je) in zee en maken ons klaar om weer verder te trekken.
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
Vanuit Leonidio rijden we weer een prachtige route, we steken het schiereiland dwars over, langs bergruggen over een weg vol haarspeldbochten en vergezichten. Onderweg stoppen we bij het klooster Elonis, het is even zoeken naar een parkeerplek want over het algemeen hebben de kloosters geen parkeerplaatsen. Dat is hier ook het geval, het is manoevreren langs de kant van de weg, maar we vinden een plekje. Rob en Boris blijven buiten het klooster, waar Rob mooie dronebeelden maakt en ik wandel alleen het klooster in. Een stille plek waar nauwelijks bezoekers zijn, ik bekijk het kerkje, geniet van de uitzichten en zit stil op een muurtje om eens goed om mij heen te kijken en te genieten van de intense stilte. Het grootste deel van het klooster is afgesloten voor bezoekers en ik vraag me ook af of er nog monniken wonen. Ze laten zich in ieder geval niet zien.
uitzicht bij de toegang van het klooster
Na een klein uurtje rijden we weer verder, nog meer mooi landschap en genieten, zo rijden we verder tot vlak voor Githion. Vlak voor Githion is een prima plek aan het strand, bij het scheepswrak wat hier al heel lang ligt weg te roesten. Een biertje op het strand, genieten van het zonnetje, Boris bij ons in de schaduw, voetjes in het zand, wie doet ons wat! Met een paar andere campers en een paar vriendelijke zwerfhonden brengen we hier de nacht door.
genieten van de zon
We gaan naar Githion, hier hopen we iets van de paasprocessies mee te maken, het is nog vroeg, dus gaat Rob eerst op zijn step boodschappen doen en kijken of er een betere plek is om de nacht door te brengen. Op dit moment staan we op een parkeerplek langs een drukke doorgaande weg en we besluiten al snel dat dit geen plek voor de nacht is. In het stadje krijgt Rob niet goed duidelijk hoe laat de processie is en dan is het de knoop maar doorhakken. Het is warm op deze parkeerplek en iets beters vinden we niet, dus laten we de paasprocessie voor wat het is en gaan we verder.
Grieks Paasbrood-Tsoureki, de drie strengen staan voor , de Vader, de Zoon en de Heilige Geest, het rood voor het bloed van Christus en het ei voor de vruchtbaarheid
We weten inmiddels dat Pasen het belangrijkste feest van het jaar is voor de Grieken, het is overal in de dorpjes en stadjes dan ook behoorlijk druk. Wij trekken ons terug van de drukte en vinden in Skoutari een machtig mooi plekje. We zijn helemaal alleen en overdag komen er wat auto’s parkeren die in de taverne aan het strand wat eten en drinken, maar als de taverne dicht gaat zijn we echt alleen. De eerste avond en nacht stormt het behoorlijk, we hebben onze poten onder de camper, maar zelfs met deze stevige poten schommelt de camper behoorlijk en duurt het even voor we in slaap vallen. De volgende nachten hebben we daar geen last meer van. Dan horen we vogeltjes kwetteren, in de verte wat honden blaffen en een enkele auto op de weg een paar honderd meter verderop en natuurlijk zoals bijna iedere nacht, het ruisen van de zee.
heel veel kleine kerkjes in Griekenland
We wandelen naar het kleine dorpje waar de hele dag de klokken beieren op Paas zaterdag. De wandeling er naar toe is maar 1,5 km, maar tjonge, jonge het is een echte kuitenbijter! De volgende dag nog maar eens omhoog, nu via een andere route, iets minder steil maar wel langer. Het is heerlijk om zo te wandelen, maar ook het moment om ons ritme aan te passen. De temperatuur is ’s middags inmiddels rond de 25 graden en Boris trekt dat niet. De volgende dag gaan we ’s morgens na ontbijt en koffie wandelen, en vinden weer een ander pad. We lopen een karrenspoor door de weilanden, waar Boris lekker los kan rennen en over het strand terug, het is nu minder warm en veel beter te doen voor Boris. ’s Middags lummelen we lekker bij de camper en Boris ligt in de koelte van een olijfboom. Het zijn heerlijke dagen hier, we eten een keer bij de taverne, snappen inmiddels beter dat we vooral niet teveel moeten bestellen want de porties zijn enorm, ook enorm lekker trouwens. Onze maaltijd bestaat vaak uit een Griekse salade, brood en tzatziki, wat frietjes en ansjovis of sardientjes, heerlijk! Op Paas zondag is de taverne dicht, dit is de dag dat de Grieken na de vastenperiode weer vlees eten op zondag en families bij elkaar komen om het Paasfeest te vieren. Het betekent dat het nu nog stiller om ons heen is!
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
Cookies hier ook al.
Ja ook hier koekjes. Je mag ze weigeren, maar dan werkt de site minder goed. We slaan geen gegevens op om je lastig te vallen met wat voor vragen dan ook.
Functioneel
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een site of over verschillende sites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
