april 2022 – We zijn op pad

24 april 202210 januari 2023

de Vikoskloof en Albanië

17 t/m 23 april

We blijven 2 nachten in Ioannina, uiteindelijk staan we best wel goed op een parkeerterrein en we lopen zo de stad in. Het oude deel van Ioannina is mooi. Daar zijn geen toeristische winkeltjes, het is een woonwijk met een moskee, die gerestaureerd wordt en dienst doet als gemeentelijk museum. Op de binnenplaats kun je vrij rondlopen en dat is erg mooi. Er is ook nog een museum met vooral zilver smeedwerk, maar die slaan we over. Aan het eind van de middag nog even geld halen en een terrasje. De volgende dag lopen we door de stad zelf, misschien omdat het zondag is en er veel dicht is, maar we vinden het troosteloos. Veel dichtgetimmerd, vervallen en op sommige plekken onaangenaam. Soms ook weer even hele mooie plekjes. We maken wel een flinke wandeling en zijn net voor een bui weer terug in de camper. We hebben ook wel een beetje pech met deze stad. De stad is op de oude wijk na niet heel mooi, maar het uitzicht is fantastisch, want het ligt aan een groot meer met uitzicht op besneeuwde bergtoppen, en aan het water zijn veel bankjes waar je heerlijk zou kunnen zitten. Dan is de stad best een stop waard. We vinden Ioannina uiteindelijk vooral een mooie stad vanwege de ligging, aan het meer van Ioannina of het Pamvotismeer.

Vanuit Ioannina rijden we naar Vikos, bij de gelijknamige kloof. We zijn al een aantal keren in Griekenland geweest maar nooit in dit deel en de Vikoskloof moet de moeite waard zijn en we willen hier graag een paar dagen doorbrengen en dat gaat nu lukken. In Vikos staan we naast de kerk, kerkhof en kroeg. Een klein dorpje met nog een paar hoogbejaarde inwoners, 3 restaurants en in de zomer waarschijnlijk veel wandelaars. Nu staan er af en toe een paar auto’s en is het er verder stil. We slapen hier heerlijk en na het ontbijt dalen we af, de kloof in, voor mijn knie is dit te zwaar, dus ik keer halverwege om. Rob en Boris lopen tot beneden aan toe. Het is prachtig en heel stil. Wat een uitzichten, af een toe een roofvogel in de lucht, vogeltjes die kwetteren en beneden de rivier die stroomt. De weinige wandelaars zijn stil en genieten net als wij van al dit moois.

Ik ga dus terug naar de camper alvast een beetje opruimen en als Rob en Boris terug zijn lunchen we en rijden daarna richting Papigko. Het is nog wel even hard werken om door het plaatsje Aristi te manoeuvreren. Het stoplicht daar werkt maar voor een deel van het dorp en net daarbuiten rijden wij, 2 auto’s en een touringcar elkaar volledig klem. Gelukkig lukt het met millimeter werk om elkaar te passeren. De rit naar Papigko is zo mooi!! Een enorme partij haarspeldbochten, maar de moeite waard.

We maken in Papigko een wandeling naar de Rock pools, waar het gewoon druk is, en genieten van de prachtige vergezichten op de “towers van Astraka” zoals de rotsformaties genoemd worden.

We sluiten de dag af met een hapje eten buiten de deur. We komen terecht in een klein restaurantje, met 5 tafels. Wel leuk, er zijn een paar super mooie restaurants in het dorp en dit is kaal, de open haard brand maar het is heel sfeervol. Ik heb nog geen moussaka gegeten, maar hier hebben ze dat en het ruikt en smaakt heerlijk. Rob krijgt helaas weer een stukje vlees dat te gaar en licht verkoold is. We hebben een gezellig gesprek met een Nederlandse jongen die aan het hiken is door de bergen. Hij wilde in de bergen slapen, maar verse berenpoten weerhielden hem er van en dus heeft hij een kamer hier in het dorp. Het is een gezellige avond.

We gaan weer verder, naar onze laatste bestemming bij de Vikoskloof. We rijden eerst aan de verkeerde kant van de rivier, waardoor we in een stuk bos terechtkomen. Voor het eerst voelen we ons daar allebei niet prettig bij. Het is er donker, je ziet niet wat er om je heen gebeurt en het pad zit vol met kuilen en modderstromen. Het is nog steeds regenachtig en we willen ook niet vast komen te zitten. We lunchen er wel en gaan dan aan de andere kant van de rivier kijken. Daar is een goede P4N SC 288012 plek, bij een informatiecentrum op een open gebied. Er staan wat huizen, een verlaten hotel, rafterverhuur en wat vee. Prima voor vannacht. Het weer blijft een beetje rommelen, maar als het halverwege de middag droog is en opklaart lopen we nog een stuk langs de rivier. Een prachtig pad, Boris kan los, speelt bij het water en rent als een dolle heen en weer.

We gaan de grens met Albanië over! We hebben de afgelopen dagen een reisplan gemaakt, dat is het voordeel van veel regen, we hadden daar alle tijd voor. Rob heeft de groene kaart nog even digitaal tevoorschijn gehaald, verder hebben we alles uit de kluis gehaald , paspoorten, papieren van Boris, rijbewijs. Er staan 8 auto’s voor ons en de grensposten liggen 200 mrt bij elkaar vandaan. Paspoort inkijken en “go” is beide keren de opdracht. Niks allerlei documenten laten zien. Dan zijn we in Albanië, een nieuw land voor ons. We strijken eerst op een camping neer, na 6 nachten min of meer vrij staan hebben we behoefte aan een wasmachine, douche en een beetje lummelen. Rob is best moe van het intensieve rijden en we moeten een paar dingen regelen. Eind van de dag even wat drinken met een jong Nederlands stel op het terras. Het is een fijne camping, goede douche, wasmachine en een fantastisch uitzicht.

Ik doe het huishouden, 5 trommels wasgoed, en sop de camper van binnen. Veel binnen zijn en slecht weer maken er een zooi van. Het weer is hier heerlijk, de zon schijnt, we zijn veel buiten en dan kun je goed “huishouden”. Rob stapt op zijn fiets, voor vooronderzoek in Gjirokaster, simkaart scoren en Lek halen, Albanees geld. Met euro’s betalen kan ook, maar dan ben je duurder uit. Even allebei iets anders doen is fijn en dan heb je elkaar ook weer eens wat te vertellen!

De laatste dag in Gjirokaster zijn we ’s morgens op de camping, maar na de lunch gaan we op stap. We laten Boris in de camper en stappen op de fiets. We willen naar het aquaduct boven in het Gjirokaster. We fietsen tot het te steil wordt, dat had Rob gisteren al ontdekt. Vandaar lopen we het oude centrum in. Eerst langs de bazaar en dan omhoog. Het is behoorlijk steil, dus regelmatig even pauze. Dat is helemaal niet erg, want het uitzicht is fabelachtig mooi. We klimmen en klimmen. Volgens google zijn we er steeds bijna, maar dan komt er toch nog iets bij. We staan op een goed moment uit te puffen en te overwegen wat we zullen doen. Een Albanees gezin is in de tuin aan het werk en ik bewonder hun blauwe regen. We raken in gesprek en vragen hoever het aquaduct nog is, ze geven aan dat het nog wel een kwartier lopen is. We weten het niet zo goed, wat zullen we doen. Het is nu al vreselijk steil, veel los grind, we zien het niet zo zitten. De 13-jarige dochter vraagt ons namens haar ouders binnen, dat doen we natuurlijk! Wat een gastvrijheid, koffie, vijgen, limonade en raki worden ons aangereikt. De vader spreekt goed Duits, dus raken we gezellig in gesprek. Over hoe vriendelijk iedereen is, hoe goed de jeugd Engels leert speken en de man geeft ook aan dat alle religies hier goed samen gaan. Hij is christen en zijn vrouw moslima en dat er veel (religieus) gemengde huwelijken zijn. Het is een gezellig uurtje en we zijn steeds meer verrast door dit land en zijn bevolking. Met een tak van de blauwe regen als gift lopen we toch maar terug naar de fietsen. We hebben een prachtige wandeling gehad, gezellige mensen ontmoet en van de uitzichten genoten. Laat het aquaduct maar zitten.

Op de camping hebben we afgesproken met een Nederlands stel, Ad en Corien. Zij hebben al door Albanië gereisd en gaan naar Griekenland, een goede gelegenheid om informatie uit te wisellen! Het is zo gezellig, dat we gezamenlijk eten op de camping en een leuke avond hebben. De eigenaren van de camping runnen ook het restaurant, supervriendelijke mensen en een volwassen dochter die goed Engels spreekt en van alles over haar leven als student in Tirana vertelt.

We zijn nog maar 3 dagen in Albanië en nu al verkocht aan dit land.

de laatste video staat hier

Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.

17 april 202210 januari 2023

Pilion en Kalampaka, zo moooooi

10 t/m 16 april

We hebben een auto gehuurd! Daarmee rijden we, na ontbijt en koffie, naar Mount Pilion. Het is een enorme bochtige weg en zo nu en dan enorm slecht wegdek, maar het is fantastisch mooi. We doen over een afstand van 60 km bijna 3 uur. Eerst rijden we naar de oostkust van het eiland naar een baaitje. Er staat een kleine kapel, er is een (gesloten) restaurant en een paar toeristen. Boris kan even los rennen , totdat we weer een zwerfhond tegenkomen. Het is moeilijk om Boris dan nog te laten luisteren. Hij wil alleen maar spelen. Dus toch maar weer aan de lijn. We rijden weer verder en dan ondervinden we het nadeel van zo vroeg in het jaar rond rijden. We zien een eettentje, maar denken, we pakken de volgende wel. Ja jammer dan, dat duurt nog anderhalf uur. Het gebied is dun bevolkt en er is gewoon niet veel. Ja, prachtige natuur, sneeuwhopen waar we langs rijden, uitzichten op de kust en blauw water zover we kunnen kijken. Wanneer we aan komen in Portaria, is het al half 3 en gaan we dus eerst lunchen. Daarna maken we een wandeling langs een beek, het “centauren pad”. Het is veel klimmen en klauteren, vooral als je de bewegwijzering niet volgt. Maar ongelooflijk mooi. Ook hier Boris weer even los. We maken de 3 km niet vol, maar genieten er enorm van.

Dan rijden we nog verder naar Makrinitsa, een paar kilometer verderop. Dit wordt het balkon van Volos genoemd en het is een balkon met een prachtig uitzicht. We blijven hier niet lang want we willen ook nog wat boodschappen doen en de dag schiet al aardig op.

Was gisteren het noorden van Pilion aan de beurt vandaag rijden we naar de zuidpunt van Pilion. De andere kant op dus. Minder hoog, waardoor het sneller rijdt. We rijden bijna steeds langs de kust, af en toe er een stukje vanaf, maar dan is er opeens weer een bocht en een fenomenaal uitzicht. Ook hier is het stil. We genieten enorm van de rit. Onderweg nog een oponthoud, een herder met een flinke kudde prachtige geiten, lopen op de weg. Dus stilstaan en wachten tot ze voorbij zijn.

schoonmaken van de inktvis tijdens de lunch in Agia Kyriaki

Rond lunchtijd, vandaag gaat het wel goed, komen we aan in een klein havenplaatsje, Agia Kyriaki, daar wandelen we rond en gaan dan uitgebreid lunchen. Naast het terras staat een man enorme hoeveelheden inktvis schoon te maken, een vissersbootjes legt vlak voor onze neus aan, poezen proberen wat van de inktvis te stelen, de zon schijnt en het eten smaakt goed. Wat een rijkdom.

Er is maar één route, dus dezelfde weg terug, onderweg nog wat loslopende schapen en geiten, bootjes op het water, af en toe een auto en weer die mooie kustlijn. Na een uurtje nog even door een dorpje en op een terras een espresso en dan terug naar de camping.

De laatste dag op camping Sikia brengen we door met opruimen, schoonmaken en genieten van zon en uitzicht. Morgen gaan we verder. We zouden hier 2 nachten blijven, dat werden er 6. Ik was toch zieker dan ik wilde en heb even mijn rust genomen. Dat was hier een hele fijne plek voor. Nu weer energie en zin, dus tijd om verder te gaan. We worden uitgezwaaid door een stuk of 4 dolfijnen voor de kust van de camping.

Op weg naar de Meteora kloosters, het is ook nu weer een prachtige rit. Er is zoveel moois onderweg, we rijden weg van de kust het binnenland in. Het is de tijd van koolzaad op het veld, dus enorme gele vlakken in het groen. Er komt steeds meer in bloei, in de dorpjes bloeit de blauwe regen en in het wild zien we seringenstruiken bloeien.

We rijden naar parking Arsenis waar we op de parkeerplaats mogen staan, wel komen eten in het restaurant, dat is de deal. Eerst genieten we buiten in het zonnetje van de omgeving en maken een wandeling met Boris. Hier zijn geen zwerfhonden en geen huizen, dus ook geen woeste erfhonden. Wel heeft Boris een ontmoeting met een schildpad. Boris staat er bij en kijkt er naar, wat dat nou toch is?

We vermaken ons wel bij Kostas in het restaurant, al is dat meer omdat we met een Israëlisch stel aan de praat raken en de man blijkt pas nog in onze woonplaats geweest te zijn. Hoe klein is de wereld!? Kostas roept na het eten iedereen in een kring om hem heen. Negeren kan niet, hij blijft volhouden totdat iedereen om hem heen zit. Dan vertelt hij de geschiedeins van het guesthouse en een heel verhaal over de kloosters. Iedereen vermaakt zich goed met zijn verhaal.

Als we willen afrekenen gaat dat met de grootste moeite, Kostas wil dat iedereen blijft en als je weg wil raakt hij bijna geïrriteerd. Het is een bijzondere man, maar voor een avond is het best een komische act. We slapen heerlijk want het is muisstil buiten.

We worden rustig wakker, ontbijt koffie, rondje met Boris en opruimen. Dan rijden we naar Agio Stefano, het klooster dat wij gaan bezoeken. Onderweg een paar keer stoppen en langzaam rijden. De kloosters zijn natuurlijk bijzonder, maar het landschap wint. Het doet mij aan Cappadocië in Turkije denken en die vergelijking maakte Kostas gisteren ook. Dit feeërieke landschap is 60.000 jaar geleden ontstaan.

We hebben mazzel wanneer we een goed plekje vinden om de camper neer te zetten, er zijn geen echte parkeerplaatsen bij de kloosters. Wat dat betreft moedigen ze het toerisme niet aan. Het is zaterdag en daardoor wel wat drukker, er staan zomaar 5 touringcars langs de kant van de weg. Gelukkig vertrekken die net als wij het klooster binnen gaan, waardoor het daar vrij rustig is. Het is mooi, maar ontzettend netjes, alsof zelfs de buitenmuren net gepoetst zijn. Wel bijzonder, de kerk hangt vol met fresco’s, muurschildering gouden decoraties en houtsnijwerk. Mijn ogen en hersenen kunnen dit allemaal niet tegelijk opslaan, zoveel!

Ook hier weer prachtige uitzichten, wat moeten die monniken een bijzonder leven hebben gehad. In het begin van het ontstaan van de kloosters konden ze alleen klimmend of met takels met manden er aan in of uit het klooster!

We rijden verder naar Ioanina, dom op zaterdag een stad in te willen! Rob manoeuvreert de camper er door heen. De P4N plek staat vol met auto’s en bussen, dus we gaan toch maar naar de betaalde parkeerplek, waar we voor 10 euro de nacht mogen staan. Dat doen we, want we willen hier wel even rondkijken. Eerst maar weer eens geld halen, thuis doen we dat bijna nooit meer, maar hier hebben we toch wel regelmatig cashgeld nodig. Daarna een biertje op het terras en de avond brengen we werkend aan vlog en blog door in de camper. We hebben weer genoten van deze reisdagen, het is zo fijn om af te wisselen. Een paar dagen een camping geeft meteen een vakantie gevoel, goed sanitair is dan een cadeautje, maar als we weer onderweg zijn en ’s morgens niet weten waar we ’s avonds zijn is nog steeds, na 8 maanden, een heerlijk gevoel.

de laatste video staat hier

11 april 202210 januari 2023

Delphi, Pilion en zwerfhonden

3 t/m 8 april

Het is zondag en we verlaten Nefpaktos. Ik voel me niet lekker en we besluiten daarom een camping op te zoeken. Ik ben verkouden aan het worden en dat duurt meestal wel een paar dagen. We rijden weer een prachtige route en komen uit in Delphi. Laten we nou de camping hebben uitgezocht die we 15 jaar geleden met onze kinderen ook hebben bezocht. Het was er toen fijn en nu weer. Prachtig uitzicht, goed sanitair, ook hier stil en de horeca van de camping is nog dicht. Bij aankomst wel een lief presentje in de vorm van allerlei olijvenproducten, heerlijk. Ik had nog niet zoveel gegeten vandaag, dus het smaakt goed.

Rob bekommert zich om Boris en samen maken ze fijne wandelingen in de buurt. Niet teveel zwerfhonden en een veilige plek waar hij los kan. Ik doe niet veel, behalve voor het eten zorgen, maar dat is vooral een simpel dingetje maken. Rob vermaakt zich ook goed in zijn eentje. Haalt zijn fiets tevoorschijn en trapt naar Delphi om eens rond te kijken. De dag erna naar het dorp onder de camping. Op de terugweg nog wel een tandje bijzetten, het gaat flink omhoog en er is een hond die zijn kuiten wel aantrekkelijk vind. Gelukkig wint Rob. Zo gaan de dagen hier voorbij. Ik slaap veel en lummel in de zon, het weer is heerlijk en het uitzicht blijft fascinerend.

Het is na een paar dagen tijd om verder te gaan, al ben ik nog steeds niet fit, het kriebelt toch om meer te zien. We willen graag rustig langs de kust trekken en de koelkast is echt leeg. Hier in de buurt is niet veel te krijgen binnen fietsafstand. We slaan flink in, want er lag bijna niets meer in de koelkast. Vandaar rijden we naar Achillio en vinden daar een P4N. Een klein vissersplaatsje, waar we dichtbij een eettentje de camper neerzetten.

Geweldig, we staan midden in het dorp, vlakbij een taveerne. Rob gaat even vragen of we hier mogen staan en of we ’s avonds kunnen eten. (Tip van andere camperaars, als je ergens eet, mag je ook altijd wel op het parkeerterrein staan) Een prima deal. Menukaart is er niet, sardientjes, salade en friet, dat is wat de pot schaft. Met een drankje erbij zijn we 18 hele euro’s kwijt en het smaakte prima. Het enige nadeel is, is dat ze op een soort petroleum stoken, er staat naast het toilet een manshoge ketel, die een nogal penetrante geur afgeeft. We verlaten dus wel allebei met hoofdpijn de taveerne. De volgende ochtend nemen we de tijd om nog even een stukje te wandelen en bij de vissersbootjes te kijken. Op een bankje in de haven drinken we koffie.

Zwerfhonden

Er werd ons gevraagd of we last hebben van de zwerfhonden met Boris, nou na een week begint het te wennen, maar het is echt een stukje ingewikkelder dan in Spanje. Er lopen roedels zwerfhonden in de dorpen en die zien Boris duidelijk als indringer. Ze komen uit hun schuilplaats en volgen op afstand met geblaf. Boris wil spelen dus laat zich niet zomaar meenemen. Vaak blijft 1 van ons een beetje achter om ze met geroep weg te sturen. Dit lukt altijd. Het grote nadeel is dat we Boris bijna nergens los kunnen laten lopen. De zwervers zijn zeker niet agressief, maar ze zijn echt overal, vaak in groepen van 5 tot 8 honden. Op sommige plekken zie je dat de lokale bevolking wel voor ze zorgt. Bij het strandje voor we Pilion opreden kwamen er verschillende mensen met eten naar de honden toe. De meeste zien er dan ook goed doorvoed uit. De honden die echt vervelend zijn, zijn de loslopende honden die bij een erf horen. Die gaan verschrikkelijk te keer en komen ook echt wel achter je aan. Gelukkig gebeurt dat niet zoveel. De meeste erfhonden zitten achter een hek of liggen aan de ketting, die gaan enorm te keer. Eigenlijk zijn die nog triester dan de zwervers, daar wordt nog met een beetje aandacht voor gezorgd. Het betekent wel dat we op een andere manier met Boris wandelen, veel meer aan de riem en steeds alert op zwerfhonden. Dat is wel jammer, maar we wennen er ook wel weer aan.

Boris is een bofferd, altijd eten en aandacht

We rijden verder richting Pilion, maar maken eerst een stop bij een P4N #68953 aan de kust. Het is hier uitgestorven . Af en toe komt er een auto, om naar de zee te kijken en de zwerfhonden te voeren. Boris kan hier zowaar af en toe even los en blijft ook nog netjes in de buurt van de camper. We durven hem nog niet zo veel los te laten omdat hij overal achteraan gaat. Hier lukt dat even, totdat er een stel uit Volos hier komt spelen met hun hond en vliegt Boris er naar toe. Rob er achteraan en uiteindelijk spelen ze even heerlijk met elkaar, de zwerfhonden bekijken het op afstand, maar komen niet dichterbij. Die hebben geleerd om op afstand van mensen te blijven.

Het is een mooie plek om te overnachten. Voor het eerst echt warm, dus stoelen buiten, boek en krant erbij en genieten van de zee en de stilte.

Ik ben nog steeds niet helemaal fit, het blijft een beetje sluimeren, vooral hoofdpijn, kortademig , balen want ik wil wandelen en erop uit. Rob fluit me terug. Het gaat nog niet. We besluiten daarom maar een camping op te zoeken, het wordt camping Sikia net voorbij Volos. Hier zijn we ook al eerder geweest, met onze kinderen. Er is nog niet veel open en dit is een fijne camping, dus waarom niet?! We krijgen een prachtige plek met uitzicht op kustplaatsjes, links en rechts van ons en de zee voor ons. Het is nog steeds heerlijk weer. We wandelen naar het dorpje, drinken wat op een terras en genieten de rest van de dag van het mooie weer.

de laatste video staat hier

3 april 202210 januari 2023

Hernieuwde kennismaking met Griekenland

Dit wordt onze vierde trip door Griekenland, de eerste keer was in 1989, later zijn we er in 2007 en 2008 met onze kinderen geweest en omdat we toch wel een beetje verliefd op dit land zijn en er nog lang niet uitgekeken zijn, gaan we nu een maand lang opnieuw trekken door dit mooie land.

28 maart t/m 2 april

We vertrekken rustig aan naar Brindisi, we weten nu al (SMS’je) dat de boot een uur vertraging heeft. Leve de tegenwoordige tijd, dit soort meldingen is toch wel fijn. We drinken dus rustig koffie en gaan dan op weg naar de haven. Op de vorige boot waren nog best wel wat toeristen, nu niet meer dan een handjevol. Vooral vrachtwagens en Bulgaren met van alles aan huisraad, kapotte auto’s en scooters op trailers. Je kunt je bijna niet voorstellen dat het de moeite waard is om die spullen op te halen. Een bootticket is toch echt niet goedkoop (wij betalen 276,- euro inclusief hut, hond en diner). De overtocht verloopt rustig, we vonden wel dat het een klein schip was, maar hij vaart rustiger dan de boot van Barcelona naar Rome.

Het is wel nachtwerk voor we eindelijk van de boot (Florence) af zijn en op zoek kunnen naar een slaapplaats. Het afrijden van de boot was helaas niet zonder gevolgen. We moesten op het autodek staan, steil omhoog de boot op. Het was niet mogelijk om met onze 7,50 meter vooruit de boot te verlaten. Kortom achteruit insteken, steil omlaag, met aan weerszijde hooguit 10 cm. Dat ging dus niet goed! #*?#@!%$#!! Dikke schraap langs de onderkant van de camper. Klacht ingediend bij Grimaldi. We zijn benieuwd of Grimaldi-lines deze schade vergoed !!! We hadden nl nooit die kant op gestuurd mogen worden !!!

We vinden een park4night #103118 plek een halfuurtje rijden van de haven. We zijn daar alleen en dat vind ik nog steeds wel lastig, maar gelukkig val ik uiteindelijk ook in slaap. ’s morgens is de eerste Griek die we zien een monnik die bij een kapelletje de tuin verzorgd. We genieten met koffie van het uitzicht en gaan dan op zoek naar een park4night plek hier niet al te ver vandaan. Na een uur rijden hebben we een mooi strandje, met nog 2 andere campers, helemaal prima. Dachten we! Als we 5 minuten met Boris buiten lopen hangt er al een hond in zijn vacht, Rob weet het beest weg te jagen, wij snel terug. Komt het mormel toch weer achter ons aan. Dan doe ik iets wat ik nooit van mezelf verwacht had, ik gooi een steen naar het beest. (Nou sta ik (José) er om bekend dat ik beroerd gooi, maar het helpt) terug in de camper besluiten we hier niet te blijven. Boris kan het nooit winnen van dat soort honden, dus rijden we een stukje terug en vinden een heerlijke camping Nissos (P4N #251098) . Officieel zijn ze nog gesloten, maar we kunnen er wel terecht. Er staat een Zwitsers stel en een Nederlands gezin met 3 kinderen en verder niets. Dat vinden wij helemaal niet erg. We staan 3 stappen van het strand, er zijn wel zwerfhonden in de buurt, maar die komen niet dichtbij. De hond die Boris aanviel was waarschijnlijk geen zwerfhond, maar hoorde bij de taverne en Boris kwam te dicht in zijn territorium. Op P4N werd ook al aangegeven dat dit aan de orde was.

Boris graaft kuilen en wij gooien ze dicht.

De camping is prima, we doen de was, 6 trommels! Spelen op het strand met Boris, maken een praatje met het Nederlandse gezin en genieten vooral van de mooie zee. Rob poetst de schade aan de camper zoveel mogelijk weg, het lijkt soms erger dan het is, maar balen blijft het. Er gaat dan natuurlijk ook nog wel een mail naar Grimaldi Lines, de veerdienst, ze hadden ons nooit het autodek op moeten sturen.

We rijden naar Nafpaktos (P4N #303531) , eerst even boodschappen doen en onderweg bij een pomp maar weer eens een wasbeurt. Ongelooflijk hoe vies de camper kan worden. Halverwege de middag komen we in het stadje aan. Het kost wat moeite, want de navigatie doet soms gekke dingen. Gelukkig is Rob er erg bedreven in om al een beeld van een plek en rijrichting in zijn hoofd te hebben, anders hadden we nog veel langer rondgedwaald.

Net buiten het centrum is een grote plak asfalt en daar staan we dan. Ik heb het er even moeilijk mee, we staan weer alleen, er zijn nauwelijks andere reizigers en het steeds onderweg zijn van de laatste weken breekt me op. Ach, we hebben waarschijnlijk allemaal wel eens van die dagen, of je nou onderweg of thuis bent, dat je denkt waar ben ik mee bezig? Gelukkig helpt een flinke huilbui bij mij altijd erg goed. Ik weet ook dat ik dit avontuur niet wil missen en er toch voor wil gaan. (Ik heb ook niet zoveel keus, op het vliegtuig stappen zou toch ook gek zijn!) We gaan dus maar even op stap en eten heerlijk bij een klein tentje, waarvan de eigenaren goed Engels en een beetje Nederlands spreken. Ze hebben een paar jaar in het oosten van Nederland gewoond!

Na mijn dipje van gisteren, ik heb gelukkig prima geslapen, hebben we wel de conclusie getrokken dat we het vanaf nu weer rustig aan gaan doen. Eén van de dingen die we te weinig gedaan hebben de afgelopen weken, is wandelen. Dat gaan we vandaag dus doen. Het weer is dreigend, maar we gaan. Broodjes, thee, water en goede zin mee. Er is boven in het dorp een ruïne van een Venetiaans kasteel. Een mooie wandeling met prachtige vergezichten over de baai, kleine straatjes met honden en katten, dus veel geblaas en geblaf. We hebben af en toe een paar druppels regen, maar we komen boven en genieten volop van al het moois. We hadden al bedacht dat Boris niet mee naar binnen mocht en dat klopt. We gaan om de beurt en de ander blijft bij Boris en luncht, zittend op een bankje binnen de kasteelpoort, uit de wind is dat geen straf.

Daarna wandelen we naar het haventje dat ooit ook onderdeel van het kasteel is geweest en genieten daar van een kleine lunch. De serveerster is een jong meisje en die vindt ons kleine cameraatje wel erg interessant, als we uitleggen dat we die gebruiken voor onze vlog wil ze onze vlognaam, dat dat in het Nederlands is vind ze niet erg. Ze doet heel erg haar best om zo goed mogelijk Engels met ons te spreken en we hebben zo een heel gezellige lunch. Helaas komt de voorspelling voor regen uit. Tussen de buien door lopen we in flink tempo terug naar de camper. De rest van de middag en avond regent en onweert het stevig, dus besteden we de tijd aan vlog en blog.

de laatste video staat hier