4 t/m 11 mei
We hebben op Lefkas op de valreep nog een gezellige middag hebben met volgers Jan en Ada. Ja, wij werden weer herkent! Zij hebben een sup mee en Rob mag dat wel even proberen. Natuurlijk lukt dat niet in één uurtje, maar Rob geniet er wel van. Na 3 keer koppie onder vindt hij het voor nu wel genoeg.
Het wordt inmiddels tijd om weer verder te trekken. En hoe dol we ook zijn op de kust van Griekenland, het binnenland willen we zeker niet overslaan, want ook dat is wonderschoon, een stuk stiller en heeft adembenemende natuur. Op aanraden van Marijke en Peter rijden we naar de regio Tzoumerka met stadje Pramanta als bestemming, een bergachtig gebied waar het nog redelijk stil en ongerept is. Er leidt een prachtige weg naar toe, maar……………………………..die is afgesloten! We komen een heel eind hoor, maar opeens kunnen we niet verder en worden een andere kant opgestuurd. Even verderop parkeren we de camper en gaan puzzelen, wikken en wegen. Rijden we enorm om en gaan over echt smalle wegen proberen in Pramanta te komen of zoeken we in dit gebied andere mooie plekjes en maken we het onszelf niet moeilijker dan nodig is? De dag schiet ook al aardig op, dus hakken we de knoop door en laten Pramanta voor wat het is en vinden we na een klein halfuurtje en veel bochten het kleine bergdorpje Patero. Eerst maar eens de benen strekken en een rondje lopen, Boris kan los en huppelt als een blij ei met ons mee. We verbazen ons over het dorp, muurtjes van grote keien zijn pas gerestaureerd, moestuinen liggen er goed verzorgd bij, er is een byzantijns kerkje met borden met informatie, maar er is niemand! We zien één auto in redelijke staat en een paar auto’s die al een paar decennia niet meer rijden, er hangt wasgoed, maar er is niemand!
Na onze wandeling gaan we op een bankje in de zon zitten, genieten van de namiddag en gaan dan de camper in om te koken. Dan komen er zowaar wandelaars voorbij, een auto en nog één en nog een paar mensen. Even later komt er een mevrouw naar ons toe om te vragen of we een hond kwijt zijn, maar aan Boris zijn geblaf weet ze al dat wij hem nog hebben. Ik maak een praatje met haar en ze vertelt dat ze nu al voor de vierde keer een hond in het dorp vindt die hier waarschijnlijk door een baasje is achtergelaten. Ze heeft er een paar kunnen herplaatsen. De honden moeten hier weer weg want er is een dorpshond en die duld geen andere honden in het dorp. We maken een gezellig praatje, ze geeft me zelfs een tas met sinaasappels en citroenen en op mijn vraag of het ok is dat we hier overnachten reageert ze enthousiast, zeker! fijn dat jullie er zijn. Hartverwarmend! Ze vertelt dat ze hier is komen wonen voor de rust en de stilte en met 7 inwoners en zomers 50 zal dat wel lukken. Een lieve dame en de sfeer is ook weer zo anders dan op Lefkas!
De volgende dag beginnen we met een wandeling naar de Trifki waterval, in het begin begeleid door loslopende honden en honden achter hekken. Boris is duidelijk niet gewend aan het gedrag van deze honden, ze sturen hem weg, maar Boris wil toch vooral even spelen. We laten hem los lopen want aan de lijn is dit niet te doen en hij moet wel weg kunnen lopen. Als wij maar gewoon door lopen blijft hij redelijk in de buurt. Na een minuut of 5 hebben we het kabaal van hondengeblaf achter ons gelaten. Er zitten toch wel zielige exemplaren tussen hoor, sommige aan de ketting, maar ook magere exemplaren die duidelijk het gevecht om eten niet kunnen winnen en dat is ze goed aan te zien.
Wij lopen verder, er is langs de rand van het pad genoeg schaduw voor Boris en dat zoekt hij ook goed op. Dat doet hij ook als hij op ons wacht, altijd in de schaduw, slim hoor! We hebben ons duidelijk niet goed voor bereid. Rob heeft even snel gekeken en gezien dat het 1 kilometer is, maar dat blijkt hemelsbreed te zijn. De eigenlijke wandeling is 5 km en dat zou prima te doen zijn, maar we dalen en dalen en dalen! De omgeving is prachtig, grote rotsformaties om ons heen, vogeltjes die fluiten en prachtige vergezichten. We komen bij de eigenlijke toegang van de waterval, tot hier mag je met de auto, verder moet je lopen, wij hebben er dan al een flink eind op zitten. Na nog een paar bochten kunnen we diep beneden ons de rivier zien en de waterval is nog een kilometer verder, nog meer dalen. We besluiten dat het goed is zo. Het loopt tegen lunchtijd en met één appel op zak en een klein flesje water voor ons drieën is dat niet verstandig. Naar beneden gaat goed hoor, maar terug omhoog, zonder eten, niet te doen! Het is even slikken voor onze ego’s, maar dat moet dan maar. We genieten wel van het indrukwekkende uitzicht, geven Boris water en onszelf een klein slokje en dan terug. Het is 3 kwartier lopen met een paar gemene steile hellingen, heen leek dat best mee te vallen (haha), ondanks dat we de waterval niet gehaald hebben was het toch een fijne wandeling! We lunchen buiten op een muurtje onder een enorme plataan midden in een dorpje, waar het ook weer zo vredig stil is en mensen hun hand opsteken als ze voorbij komen.
Na de lunch rijden we een prachtige bergpas naar beneden om een Romeinse brug te zien, de brug stelt niet veel voor, maar de weg naar beneden is waanzinnig mooi. Rob geniet van het sturen en ik van de vergezichten. Al merk ik ook dat naarmate ik ouder word, ik het af en toe ook wel spannend vindt, maar gelukkig heb ik dat er wel voor over. We besluiten om terug te rijden naar Patero om daar nog een nacht te staan. Weer komt er iemand bij de camper een praatje maken, dit keer gaat Rob naar buiten. De man heeft net zijn schoonmoeder naar huis gebracht, zij is één van de 7 bewoners van het dorp. Wij hebben het vermoeden dat hij even wil weten wat voor vlees hij in de kuip heeft en dat vinden wij alleen maar logisch. Ook hij geeft aan dat we welkom zijn!
Het weer slaat om, regen, het wordt dus tijd om verder te trekken. We hebben wel bedacht dat we zeker nog een keer langer in deze regio willen rondtrekken, misschien met een kleinere auto? Maar dat is voor later, nu rijden we verder naar het noordoosten. We hebben eind van de week een afspraak met Myran en Peter van Endless on Wheels op Chalkidiki. Dat is nog een aardig stuk rijden, dus toch maar wat snelweg, met een overnachting in het kleine plaatsje Neraida. Een mooi plekje aan een meer, een heerlijke pizza in een mooi restaurant en een rustige nacht. Even de overweging om in de buurt brood te halen en hier weer terug te komen, maar ook hier regen en grijze luchten.
Prima weer voor een reisdag! Weer overwegend tolwegen, tot aan Thessaloniki. Het hondenvoer raakt op, dus een dierenwinkel bezocht Rob bezoekt nog even een Mediamarkt voor een nieuwe harde schijf en dan snel de stad weer uit. Het Griekse verkeer, vooral in grotere plaatsen en steden is chaos! Dubbel parkeren? Heel gewoon! Instappen en dus je portier open gooien? Vooral niet om je heen kijken of het kan! Met 3 auto’s op 2 rijbanen of het verdrijvingsvlak als rijstrook gebruiken? Zeker, waarom niet! Voor ons wegwezen dus, we hebben helemaal geen zin in die chaos. Het is nog helemaal niet zo laat, tijd genoeg om verder te rijden naar Halkidiki, de zon schijnt weer en wij hebben wel zin om weer naar de kust te gaan. Onderweg nog even naar een supermarkt want onze koffie raakt op en we zijn erg gehecht aan ons eigen merk. Het is af en toe echt zoeken, maar vandaag heb ik mazzel. Ze hebben de grote verpakkingen en in de aanbieding, dus ik neem de hele voorraad mee. Voor de komende weken hebben we koffie!
Aangekomen op camping Ouzouni Beach in Nea Poteidaia waar we hebben afgesproken met Myran en Peter kijkt de dame bij de receptie wel even bedenkelijk. Het is redelijk vol, wij hebben er geen seconde over nagedacht dat we misschien hadden moeten reserveren! Het is een camping waar veel groepen komen, nu de NKC, maar de ACSI komt ook nog en de groep van Endless komt ook! Niet allemaal tegelijk, maar toch. Gelukkig is er voor ons ook plek, morgen nog wel even verkassen naar een andere plek, maar we kunnen hier zeker wel een aantal nachten blijven. Het is een keurige recht toe, recht aan camping. We moeten er erg aan wennen, we hebben het liever een beetje rommelig. We worden wel weer meteen herkend, haha, dat maakt natuurlijk veel goed! Waarschijnlijk wordt dit onze laatste lange stop van deze reis. Dus de fietsen er uit, kleed voor de deur, lichtjes aan de luifel en we gaan er gewoon van genieten!
De video bij dit verhaal staat hier
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
