Vanaf eind oktober gaat het niet goed met de moeder van Rob, binnen een paar weken valt ze een paar keer en de zorg is voor de zus van Rob te veel. We hakken met lood in onze schoenen de knoop door, we moeten naar huis! Haast is er niet, dus nemen we nog 2 dagen vrij, even in de zon op een terrasje, om te resetten en tot ons door te laten dringen dat we toch echt terug gaan. Op de camping ontmoeten we ook nog 2 deelnemers van onze Marokkoreis. Dat doet ons wel heel veel pijn, wat doen we met onze groepsreis?! We dubben erover, bekijken het van alle kanten, maar diep in ons hart weten we het al……………we moeten de reis afzeggen.
Het moment is daar en net als we Myran en Peter willen bellen, belt Myran zelf met een vraag over de groep…………………”uhh, Myran, het gaat onze groep niet zijn, we moeten naar Nederland!” Nu is Myran niet snel stil, maar het duurt even voor er een “oh, nee toch” komt.
Wij zijn lamgeslagen nu het hoge woord er uit is en we hebben het er allebei erg moeilijk mee, hier hebben we ruim een jaar naar uitgekeken. Rob meteen met veel enthousiasme, ik wat terughoudender, maar nu het binnen handbereik was, waren we er klaar voor. Nou meer dan dat, we stonden al zo’n beetje te trappelen, de groep is leuk, wij hadden zin in Marokko en zin in de ervaring om 20 mensen te laten genieten van dit mooie land……………weg, klaar, we gaan niet.
Wel eerst even 2200 km rijden, zoveel mogelijk snelweg, maar we overnachten in kleine dorpjes dichtbij de snelweg. Tussen de vrachtwagens parkeren is iets wat wij niet snel zullen doen. We hebben ook ruimte nodig om met Boris te lopen en zelf even de benen te strekken en bovenal willen we veilig slapen, hierdoor ontdekken we opnieuw mooie nieuwe plekjes die voor de reis erg prettig zijn.
Onze vervangende reisleiders zijn Margot en Ralph. We hebben ze al eerder ontmoet en gaan nu bij ze langs om de reis over te dragen. We hebben een paar prettige dagen, we kennen ze nog maar kort, maar het voelt vertrouwd en we worden vol warmte ontvangen. Er is ook veel contact met Myran en Peter, we dragen de spullen die we bij ons hebben over, nemen alles door wat er op de computer aan gegevens staan, delen informatie en nog meer informatie. Gelukkig is er ook tijd voor een borrel en gezelligheid, samen met Lenette en Ron, de eigenaren van de camperplaats en Ralph en Margot.
Na deze dagen zijn we wel gesloopt, het gaat ons niet in de koude kleren zitten om “onze groep” over te dragen en alles wat we hebben in hun handen te leggen, maar het geeft ook rust, want we hebben het volste vertrouwen in Margot en Ralph.
Rob is die eerste weken veel bij zijn moeder, ze heeft weinig energie, woont zo’n beetje in haar stoel en laat alles maar gebeuren. Eerste kerstdag eten we in Den Haag bij Rob zijn zus, daar geniet ze gelukkig wel van. Langzaam maar zeker krabbelt ze weer een beetje op en gaat met de opbelbus weer naar de bridge. Er volgen de nodige artsenbezoeken, waar Rob of Monique bij zijn en verder kabbelt alles in slow motion voorbij.
Dat we er verstandig aan hebben gedaan om terug te gaan is wel duidelijk, Er is veel hulp nodig en dat doen Rob en Monique samen. De vraag is wel, wat doen wij nu? Ons aanmelden voor vrijwilligerswerk? Rob rijd regelmatig op de opbelbus en de buurtbus, als daar iemand uitvalt neemt hij die dag over. Ik meld me bij een oud collega voor wat klusjes en doe daar een aantal weken met veel plezier wat taken met leerlingen, ik ben ook weer naar mijn buitensportclubje gegaan. Dat is allemaal fijn, zeker als we regelmatig de kinderen zien, familie en vrienden ontmoeten, maar we lopen wel een beetje met onze ziel onder de arm. Gelukkig kunnen we veel met Boris naar buiten, maar toch……..
Het niet weten hoe lang dit duurt, maakt het lastig. Het is natuurlijk wel fijn om te zien dat Tini weer opkrabbelt, alerter is en weer zin heeft om het één en ander te ondernemen, als ze dan ook weer met bridgen wint weten we dat haar koppie het weer doet. Nu dus afwachten hoe het verder verloopt.
Begin Februari beginnen we voorzichtig plannen te maken, we gaan weer op reis! Er moet eerst nog wat aan de camper gebeuren, want de stroomvoorziening gaat niet lekker en Rob mag nog een paar keer naar de tandarts.
Inmiddels is het eind Februari, we nemen afscheid van zoveel mogelijk mensen, pakken de camper in, ruimen ons huisje op, zodat dat weer in de verhuur kan en zijn we klaar voor een nieuwe reis!.
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
