Wat zijn we toch een bofkonten! Al zolang onderweg en al zoveel moois gezien en al zoveel mooi weer gehad. In Italië zijn we tussen de buien doorgereden, In Griekenland zijn ook de nodige buien gevallen, maar daar hebben wij weinig van gemerkt. Na bijna 3 maanden onderweg hebben we dan forse buien te pakken, waarschuwingen voor rivieren die buiten hun oevers treden, een zeiknatte camping en veel binnen zitten. Gelukkig brengen we tussen de buien door vanuit Carta, camping “de Oude Wilg” wel een bezoek aan het mooie Sibiu. Absoluut de moeite waard! We lopen van het grote plein, naar het kleine plein en het Huet plein en daar ergens tussendoor lopen we de imposante kathedraal binnen.
We lezen en lezen en leren! We weten echt weinig van de geschiedenis van Roemenië en proberen een inhaalslag te maken. Hier volgt wat info over Sibiu:
Sibiu is een stad met meerdere namen, we komen op een aantal plekken de naam Hermann Stadt tegen. De stad ligt in het zuiden van Transsylvanië, aan de voet van de Zevenburgse Alpen. De stad is gesticht in de 12e eeuw door Duitse immigranten op verzoek van de Hongaarse koning en was dus een Saksische nederzetting. De stad werd in 1920 een deel van Roemenië en vanaf dat moment nam het aantal Roemeense inwoners flink toe. Pas na de Tweede wereldoorlog nam het aantal Duitse inwoners echt flink af. Na de val van het communistische regime verdwenen de laatste van hen naar Duitsland. Informatie uit Wikipedia
We zien in dit gedeelte van Roemenië dan ook veel Duitse invloeden, zeker in de huizenbouw. De taal is Slavisch en we herkennen dan ook redelijk wat woorden uit het Frans. De geschiedenis van Roemenië gaat natuurlijk veel verder terug dan het fragment hierboven. Allerlei volkeren zijn hier geweest, hebben het land opgedeeld en is weer heroverd. Het duurde lang voor de Roemenen zelf aan de macht kwamen. Dit is natuurlijk maar een kleine greep uit de geschiedenis van dit mooie land.
Na 6 dagen met regen, van miezerbuitjes tot forse wolkbreuken en zelfs een weeralarm, breekt de lucht weer open en hebben we zon! Hoe lekker is dat? Nou heel lekker! Tijd om verder te trekken want we willen meer zien van Roemenië. We rijden naar Viscri, een plattelandsdorp met een grote weerkerk, één van de vele in Roemenië. Een weerkerk was bedoeld om dorpelingen en mensen uit de omgeving te beschermen tegen aanvallen, ze zijn dan ook altijd ommuurd. In Viscri staan we op een parkeerterrein, met nog een paar campers, bussen en veel auto’s. ’s Avonds is het bijna leeg, op een paar campers na. Dan is het tijd voor koeien en paarden om voorbij te komen, met of zonder boer.
Het dorp trekt toeristen, maar dat is kleinschalig en kneuterig. Het dorp heeft 2 hoofdstraten en in één ervan, is een winkeltje, kroeg en ijsboer tegelijk, er zijn een paar terrassen op binnenplaatsen. Verder bestaan deze 2 straten uit grote boerderijen, hebben ze allemaal een grote poort en voor de boerderij een grasstrook waar van alles gebeurt, maar vooral oude mensen die op een bankje zitten en genoeglijk met elkaar bekijken en waarschijnlijk bespreken wat er aan hun voorbij trekt. De boerderijen zien er heel verschillend uit, de meeste goed in de verf in alle pasteltinten die je kunt bedenken, een enkeling is uitgeschoten en dan zie je een kleur groen of blauw die bijna pijn doet aan je ogen en een enkele boerderij staat op instorten. Alleen de bewoners mogen de hoofdstraten met een auto inrijden en dat maakt het prettig om doorheen te wandelen. Behalve de weerkerk is er ook nog een klein kerkje en als we daar kijken denkt de pastoor dat Rob de cameraman is, ja hij loopt er tenslotte met een vlogcamera, het duurt even voor dat dit misverstand de wereld uit is. Er is een trouwtje en de cameramensen komen er dan ook al snel na dit misverstand aan, met aanzienlijk meer apparatuur dan Rob heeft! Dat willen wij natuurlijk niet missen, er komen steeds meer bruiloftsgasten, allemaal in het créme/wit gekleed, 2 oudere mannen hadden dit blijkbaar niet in de kast hangen en vallen wat uit de toon. Ook het bruidspaar, met sleep, boeket en alles wat er bij hoort, gaan de kerk binnen. Leuk om te zien dat dit allemaal niet zo heel veel anders dan bij ons!
Als we de jonge Duitse herder die al een kwartier om Boris heen springt, speel met mij, afgeschud hebben gaan we terug naar de camper. We dubben even, want we willen natuurlijk ook naar de weerkerk, maar het is te warm om Boris in de camper te laten. De oplossing is simpel, Rob gaat eind van de middag en ik morgenochtend. Dat vinden we allebei prima, na 3 maanden reizen kunnen we wel even zonder elkaar. Het is een flink stuk omhoog lopen, want de weerkerk ligt op een strategisch punt, met meerdere uitzichtpunten, zo kon de omgeving bij dreiging goed in de gaten worden gehouden. Er is een expositie over het dagelijks leven en een exposite over het maken van de fraaie tegels die voor de kachels gemaakt werden. De mooie kleine kerk uit de 12de eeuw, maar ook de omheining, schuren en de toren zijn nog intact. We genieten er allebei van, de wandeling heen en terug door het dorp zijn zowel eind van de middag, als ’s morgens vroeg erg prettig, de dagjesmensen zijn alweer vertrokken of moeten nog komen. Ik loop na mijn wandeling vanaf de weerkerk naar de boerderij van een beroemde, heel beroemde inwoner. Koning Charles van Engeland heeft hier namelijk een boerderij! Hij schijnt hier ook regelmatig te komen en veel voor de omgeving te doen. Er is veel te zien, maar zijn eigen appartement mag je als bezoeker niet bekijken, jammer toch! Er zijn steeds verschillende exposities, één van de huidige exposities is samengesteld door verschillende kunstenaars die prachtige tekeningen van inheemse planten hebben gemaakt.
We staan hier op de parkeerplaats dus geen walstroom, gelukkig is er aan het begin van het dorp een koffietentje. We drinken daar in hun gezellige tuin koffie met wat lekkers en na de lunch rijden we weg naar de volgende bestemming. Het is een mooie rit, door het golvende heuvellandschap, dorpjes waar van alles op straat gebeurt, een paard en wagen die voorbij komt, groepjes mensen die onder een boom zitten te keuvelen, een vrouw die op straat haar kleed schrobt, voor we het weten is de rit van 3 kwartier voorbij en zijn we in Sighisoara. We gaan hier op camping Aquaris staan, de camping ligt tegen de rand van het centrum. Het is warm en we vinden het niet fijn om de stad al in te gaan, dus wachten we tot na het avondeten, Boris kan dan in de camper blijven met de Maxxfan aan en wij lopen het centrum in. De stad ligt tegen een heuvel geplakt, dus omhoog trappetjes op, genieten van het uitzicht en de mensen op straat. Het is kinderdag, een traditie uit het communistische tijdperk. Op deze eerste juni zijn er dus veel kinderen op straat. Ze zijn mooi aangekleed, cadeautjes en ijsjes in de hand en inmiddels ook een beetje jengelend , want de dag is vast lang en feestelijk geweest.
Wij komen bij de scholierentrap uit 1654, deze is volledig van hout. De trap is gemaakt zodat de scholieren altijd naar boven kunnen komen, want daar staan de scholen, ook als er een flink pak sneeuw ligt. Ik ben benieuwd wat scholieren daar zelf van vinden, ik vond het zelf nooit zo erg als ik thuis moest blijven door de weersomstandigheden. Van de oorspronkelijke 300 treden zijn er nog 175 over. Net als wij de eerste 5 treden opgelopen zijn worden we aangesproken in het Nederlands, door een Roemeense. Zij hoorde ons in het Nederlands praten en vindt het leuk dat wij in haar geboorteland op reis zijn. Zelf is zij met haar vrienden 2 weken door Roemenië aan het reizen. We staan zeker een kwartier te kletsen, maar zij moet terug naar haar vrienden en wij willen de resterende 170 treden nog op. Een flinke klim, maar boven worden we beloond met een parkje waar de scholen, een kerk en een kerkhof zijn en met een prachtig uitzicht over de stad met de ondergaande zon.
Via een ander pad lopen we naar beneden waar het vriendengroepje nog op het terras zit, ook daar natuurlijk nog een praatje, met veel leuke tips! Wij willen verder, Boris is in de camper en het is nog steeds wel warm. Onderweg heb ik bij een restaurant gevraagd wat het beleid is ten aanzien van honden op het terras. Ze is bijna verbaasd dat ik het vraag, maar er zijn landen waar dit echt niet gewenst is. Zij geeft aan dat dat in Roemenië geen enkel probleem is, de volgende dag hebben we het getest. Dat is goed bevallen, we hebben prima gegeten, Boris onder tafel met een kluif, op een mooi pleintje.
Onze volgende stop is Sapanta, een rit van 300 km, waar we 5 uur over rijden, de stops niet mee geteld. We kunnen bijna nergens harder dan 50-60 km per uur en Rob moet geconcentreerd rijden. Er zijn nogal wat Roemenen in dikke auto’s die op plekken inhalen die wij niet zouden bedenken. In de dorpen wordt er flink hard doorgereden, ook door vrachtwagenchauffeurs. Rob laat af en toe termen horen die ik niet zo vaak uit zijn mond hoor, maar ja soms is verbaal afreageren best lekker. Het verbaasd ons eigenlijk dat we tot nu toe maar één flink ongeluk hebben gezien. Het voordeel van de camper is dat we hoog zitten en dus goed zicht hebben op de weg, ik spot regelmatig een kuil en geef dan een seintje en Rob maakt veelvuldig gebruiken van de buitenspiegels om het achterop komend verkeer in de gaten te houden. Bij een inhaalmanoeuvre moet hij regelmatig flink remmen en als hij een tegemoetkomende automobilist een seintje geeft met zijn licht omdat ze wel heel lang op onze rijbaan rijdt, krijgt Rob een middelvinger terug. Dit even in het kort over de rijstijl in Roemenië en natuurlijk zijn er ook sociale rijders, die je voor laten gaan, even hun hand opsteken en je wat ruimte geven.
Na deze lange dag komen we aan op camping Pastravul in Sapanta, waar we onmiddelijk begroet worden door een paar volgers! Wat het helemaal bijzonder maakt is dat zij Oostenrijkers zijn. ’s Avonds bij het eten in het restaurant spreken we ze nog wat uitgebreider en vertellen ze dat ze Nederlands hebben geleerd omdat zijn moeder een pension had waar veel Nederlanders kwamen. Bijzondere ontmoeting en vooral bijzonder gezellig.
Dan halen we voor het eerst in Roemenië (in Bulgarije ook niet gedaan) de fietsen uit de camper en gaan we naar het dorp om naar het vrolijke kerkhof te gaan. Het is een prachtig kerkhof met veel kleur, net als de kerk trouwens. We proberen met google translate het één en ander te begrijpen van de teksten. Die schijnen veel over iemands leefwijze te zeggen en dat gaat met de nodige humor. Na het kerkhof wandelen we door het dorp, kijken (nou ja ik dus) naar een paar mooi geweven vloerkleden en bezoeken nog een kerkje. Dat is nog maar 10 jaar oud, bestaat helemaal uit hout en prachtige beschilderingen aan de binnenkant. We kopen nog een brood, kijken nog een keer naar de vloerkleden en besluiten er nog een nachtje over te slapen. Op de terugweg fietsen we nog naar een oude wasplaats, waar ze op een slimme manier gebruik maken van de stroming van het riviertje.
De volgende ochtend stappen we weer op de fiets, nu met een klooster als bestemming. Het Peri-Sapanta klooster ligt in een bos, het terrein van het klooster is parkachtig en ongelofelijk netjes aangelegd en onderhouden. Er staan verschillende gebouwen, waaronder natuurlijk het enorme grote kloostergebouw, een mooie kerk met een kapel met een waanzinnig mooi gewelfd plafond, maar ook kassen, een waterput en overal hangen rode geraniums. Boris mag niet mee het terrein op, dus Rob en Boris blijven in het bos, waar Boris even los kan rennen. Ik bekijk de kapel, het houtsnijwerk, een eekhoorntje dat voor mijn voeten wegschiet. Behalve een paar bouwvakkers die met een fundering bezig zijn zie ik niemand. Het klooster zou gratis te bezoeken zijn, maar de deuren zitten op slot en er is niemand te zien, helaas. Ik loop nog een rondje en ga dan terug naar Rob en Boris. We fietsen naar het dorp terug, halen bij een bakkerij, we gaan gewoon onze neus achterna, een heerlijk vers brood. Bij de kraampjes rondom het vrolijke kerkhof kan ik de verleiding niet weerstaan om toch een kleed te scoren. We wachten even totdat 3 bussen met scholieren, die met toeters door het dorp lopen vertrokken zijn en dan ga ik in onderhandeling. Ik koop een mooi kleed, voor later als we weer een huis hebben.
Terug op de camping bekijken we het kleed nog eens goed, Boris snuffelt er eens stevig aan en zet dan zijn tanden er in. Het lijkt er op dat het echt schapenwol is! Na de lunch pakken we weer de fiets en rijden het bos in op zoek naar een waterval. Het eerste stuk kunnen we fietsen, maar dan wordt het pad slechter en lopen we verder. Volgens de telefoon van Rob zijn we zelfs even in de Oekraïne, maar de waterval vinden we niet. Het pad houdt gewoon op. We willen ook niet al te ver afdwalen want het is erg warm, al helpt het wel dat we meeste tijd onder een dik bladerdak lopen en fietsen. Terug op de camping luieren, de hangmat van de camping testen en ’s avonds koken en eten we buiten, dat zijn de topavonden.
Het filmpje bij dit verhaal staat hier
Je ziet het goed we zijn actief op Facebook, Instagram, Youtube, Threads en Polarsteps. Klik op de logo’s en je komt uit op de juiste plek. Het link symbool (de laatste in het rijtje) gaat naar Polarsteps, we hebben nog geen Polarsteps icoontje.
